اندرز خسرو قبادان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اندرز خسرو قبادان اندرزنامهٔ کوتاهی از خسرو انوشیروان پسر قباد است که در متون پهلوی به چاپ رسیده و دربردارندهٔ سخنانی است که انوشیروان به گفته ی این نویسه هنگام مرگ برای مردم جهان بازگو داشته‌است. آغاز نوشتار دربارهٔ بی‌ارزشی جهان مادی (استومند) است (بند ۱). سپس اندرزهایی برای همگان در همین زمینه می‌آید. از بند ۸ تا ۱۰ اندرزهایی برای هرکسی (به صیغهٔ دوم‌شخص مفرد فعل امر) است. در پایان اندرز دیگری برای مردمان است (هر کس باید بداند...) و در آن پرسشهایی پیش نهاده شده و بی درنگ خود به آنها به صیغهٔ اول‌شخص مفرد فعل مضارع (من می‌دانم که...) پاسخ داده‌است. این اندرزنامه نیز اساساً از گونه اندرزنامه‌های دینی است. این متن به فارسی ترجمه شده‌است. ^[۱]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ شابک ‎۹۶۴−۵۹۸۳−۱۴−۲