چیده اندرز پوریوتکیشان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

چیدگ اندرز پوریوت‌کیشان (čīdag andarz ī pōryōtkēšān) نوشته‌ای است، به پارسی میانه که می‌توان آن را در جرگه اندرزنامه‌های پهلوی دانست. یادآوری باورهایی آغاز می‌شود، که دانستن و شان و باور داشتن به آن‌ها بر هر زردشتی بایسته‌است، باور بداشتن به دوبنی یا ثنویت از این گونه است، این که اصل و بنیان همهٔ خوبی‌ها اورمزد و اصل و بنیان همهٔ بدی‌ها اهریمن است. این باورها بنا بر گفتهٔ پوریوت‌کیشان و بر پایه آنچه در دین بازگو شده‌است، نخست به گونه پرسش پیش نهاده شده‌است، مانند این که «هر کس باید بداند که کیستم؟» و سپس به آن‌ها پاسخ داده شده‌است، مانند «آفریده هستم.» پس از آن سخن از باورهای دیگر مانند باور به روز شمار، پس از مرگ، گذشتن از پل چینود آمدن سوشیانس و رستاخیز آمده‌است.

افزون بر بنیانهای باوری، از خویشکاریهای نیز یاد شده‌است؛ مانند هر روز سه‌بار به آتشکده رفتن. اگرچه این اندرزنامه از گونه اندرزنامه‌های دینی است، در آن اندرزهای همگانی نیز دیده می‌شود؛ مانند کوشا بودن در کسب فرهنگ، پرهیز از استهزا، (افسوس) و نیازردن پدر و مادر و سالار. این نویسه در جرگه متون پهلوی چاپ گردیده و به فارسی ترجمه شده‌است.^[۱]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ شابک ‎۹۶۴-۵۹۸۳-۱۴-۲