عبرت نائینی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

عبرت نائینی
نام اصلی	محمد علی مصاحبی نائینی
زاده	۱۲۸۳ (قمری) نائین،
درگذشته	۱۳۲۱ خورشیدی (۷۶ سال) تهران،
پیشه	شاعر
ملیت	ایرانی
دیوان اشعار	مدینه الادب نامه فرهنگیان

محمدعلی بن عبدالخالق مصاحبی نائینی متخلص و مشهور به عبرت نائینی (۱۲۴۵–۱۳۲۱) شاعر ایرانی بود.^[۱]

اهل نائین و از خانوادهٔ مصاحب‌های نائین بود. مدفن او در امامزاده عبدالله شهرری است.

آثار[ویرایش]

آثار او اکثراً در باب فلسفه و عرفان است که می‌توان قوی‌ترین و معروف‌ترین اثر وی را نام برد:

همچنین آثار فلسفی و عرفانی همچون شعر زیر از او موجود است:

نظرات دیگران[ویرایش]

احمد کسروی در کتاب «در پیرامون ادبیات»، در انتقاد از برخی مضامین اشعار نائینی و در میانهٔ بحث دربارهٔ هزل‌نویسی در آن دوره چنین می‌نویسد:

نمی‌دانم می‌شناختید «عبرت» نام مردی را که هفتاد سال با بیکاری و بیخاندانی و باده‌خواری و بچه‌بازی و یاوه‌بافی گذرانیده و چند سال پیش مرد، که شعرها در مرگش گفتند و گفتارها نوشتند. این شعرها ازوست که در روزنامه‌ها چاپ شده بود:

کام دلرا یکشب از آن سیمبر خواهم گرفت		وقت پیری عشقبازی را ز سر خواهم گرفت
گر پدر منعم کند از عشق آن زیبا پسر		از پدر دل در هوای آن پسر خواهم گرفت

اینها هم ازوست. اینها هم در روزنامه‌ها به چاپ رسیده بود. با صد رسوایی، اینگونه شعرها را در روزنامه‌ها چاپ‌کرده می‌پراکندند. دیوان ایرج را با آن رسوایی بیست‌وپنج هزار نسخه به چاپ می‌رسانیدند. اینهمه زشتی‌ها را می‌کردند و نامش را «ادبیات» می‌گزاردند.^[۲]

منابع[ویرایش]

• سایت فرهنگی محمدیه
• دیوان عبرت نائینی
  • مقدمه
  • غزلیات
• نائین قدیم اثر مرحوم حسین امامی نائینی، ادامه و تنظیم احمد امامی نائینی
• تذکره سخنوران نائین - مرحوم بقائی نائینی

این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.