French
Deutsch50 Dywizja Piechoty (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 26 sierpnia 1939 |
| Rozformowanie | 9 maja 1945 (kapitulacja) |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa agresja na Polskę inwazja na Francję atak na Bałkany atak na ZSRR Operacja Fall Blau | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | III Korpus Armijny[1], VI Korpus Armijny, XXXXI Korpus Pancerny[2], LIV Korpus Armijny[3] |
50 Dywizja Piechoty (niem. 50. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja, uczestniczyła w agresja na Polskę, Francję i Bałkany oraz w ataku na Związek Radziecki.
Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]
Sformowana na mocy rozkazu z 26 sierpnia 1939, w 2. fali mobilizacyjnej przez Grenz – Kommandantur w Kostrzynie w III. Okręgu Wojskowym. W 1939 uczestniczyła w agresja na Polskę, w 1940 na Francję, a w 1941 na Jugosławię i Grecję. W tym samym, 22 czerwca przeprowadziła atak na Związek Radziecki[4], na którego terytorium walczyła przeciw Armii Czerwonej w latach 1941-1944. W marcu 1945 została rozbita w kotle Heligenbeil, a niedobitki poddały się Armii Czerwonej na półwyspie helskim[5][6].
Z wszystkich żołnierzy wcielonych do 50 DP, 6 tys. zostało zabitych, 23 tys. rannych a ponad 4 tys. zaginęło. Statystyka nie obejmuje jeńców wziętych do niewoli przez Armię Czerwoną wraz z końcem wojny[5].
Dowództwo dywizji[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy dywizji:
- gen. por. Konrad Sorsche 26 VIII 1939 – 25 X 1940
- gen. płk Karl-Adolf Hollidt 25 X 1940 – 23 I 1942
- gen. por. August Schmidt 31 I 1942 – 1 III 1942
- gen. por. Friedrich Schmidt 1 III 1942 – 26 VI 1943; poległ na Kubaniu
- gen. por. Friedrich Sixt 26 VI 1943 – 30 IV 1944
- gen. por. Paul Betz 30 IV 1944 – 9 V 1944; poległ w Sewastopolu
- gen. mjr Aleksander von Pfuhstein 9 V 1944 – 5 VI 1944
- gen. mjr Georg Haus 5 VI 1944 – 18 IV 1945; poległ w Stutthofie
- gen. mjr Kurt Domansky 18 IV 1945 – 28 IV 1945; poległ w Stutthofie
- płk Ribbert dowódca 121 pułku grenadierów, pełnił obowiązki dowódcy 50 Dywizji od 28 IV 1945 do 9 V 1945[7]
Szefowie sztabu:
- ppłk Karl Jank (w czasie ataku na Polskę[8])
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Skład w sierpniu 1939:
- 121., 122. i 123. pułk piechoty, 101. dywizjon artylerii, 71. batalion pionierów, 71. oddział łączności;
Skład w kwietniu 1940:
- 121., 122., 123. pułk piechoty, 150. pułk artylerii, 71. batalion pionierów, 150. oddział rozpoznawczy, 150. oddział przeciwpancerny, 71. oddział łączności;
Skład w czerwcu 1943:
- 121., 122., 123. pułk grenadierów, 150. pułk artylerii, 71. batalion pionierów, 50. batalion fizylierów, 150. oddział przeciwpancerny, 71. oddział łączności, 150. polowy batalion zapasowy;
Szlak bojowy[edytuj | edytuj kod]
- Polska (wrzesień 1939 - maj 1940);
- Francja (maj 1940 - czerwiec 1941);
- Polska (wrzesień - grudzień 1940);
- Rumunia (styczeń - maj 1941);
- Grecja (maj 1941);
- ZSRR (odcinek południowy) (czerwiec 1941 - maj 1944);
- ZSRR (odcinek środkowy) (lipiec - sierpień 1944);
- III Rzesza (Prusy Wschodnie) (styczeń - maj 1945);
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarzycki 2014 ↓, s. 57,58.
- ↑ Sawicki 1987 ↓, s. 182,217.
- ↑ Bishop 2009 ↓, s. 83.
- ↑ Mitcham 2009 ↓, s. 105.
- ↑ a b Mitcham 2009 ↓, s. 106.
- ↑ Sawicki 1987 ↓, s. 253.
- ↑ Mitcham 2009 ↓, s. 105-107.
- ↑ Zarzycki 2014 ↓, s. 58.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Chris Bishop: Niemiecka piechota w II wojnie światowej. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11-428-9.
- Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
- Tadeusz Sawicki: Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim. Warszawa: 1987. ISBN 83-01-06556-7.
- Piotr Zarzycki: Suplement do września 1939. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-933204-7-9.
| 1-100 | |
|---|---|
| 101-200 | |
| 201-300 |
|
| 301-400 | |
| 401-500 | |
| 501-600 | |
| 601-719 | |
| Imienne |
|
