210 Dywizja Piechoty (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

210 Dywizja Piechoty

210. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1942
Rozformowanie	1945
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	OKH
Skład	patrz tekst

210 Dywizja Piechoty (niem. 210. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, sformowana w Kassel na mocy rozkazu z 10 lipca 1942 roku, poza falą mobilizacyjną w IX Okręgu Wojskowym.

Była to jednostka obrony wybrzeża, działała w północnej Norwegii i Laponii. Poddała się Aliantom w maju 1945 r.

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

• Struktura organizacyjna w 1943 roku:

661., 662., 663., 664. i 665. bataliony forteczne, 837. specjalny pułk artylerii nadbrzeżnej (448., 478., 480. i 773. dywizjon artylerii nadbrzeżnej), 3./67 górski oddział łączności;

• Struktura organizacyjna w 1945 roku:

859. forteczny pułk piechoty(661., 663., 664. i 665. batalion forteczny), sztab brygady fortecznej Lofoten (646., 650., 662. batalion forteczny), 837. specjalny pułk artylerii nadbrzeżnej (448., 478., 480. i 773. dywizjon artylerii nadbrzeżnej), 210. kompania łączności.

Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]

• Generalleutnant Karl Wintergerst 15 VII 1942 – 1 II 1944;
• Generalleutnant Curt Ebeling 1 II 1944 – 8 V 1945;

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.