Jerzy Koźlicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Koźlicki

podporucznik piechoty rezerwy
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1909 Warszawa
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1939–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	2 pułk piechoty OW Grodno
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa

Jerzy Koźlicki

Data urodzenia	1909
Data śmierci	1940
Informacje klubowe
Klub	AZS Warszawa
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Mistrzostwa Polski złoto Warszawa 1932 sztafeta 4x100 m złoto Bydgoszcz 1933 sztafeta 4x100 m srebro Poznań 1934 sztafeta 4x100 m srebro Poznań 1934 bieg na 200 m srebro Białystok 1935 sztafeta 4x400 m brąz Białystok 1935 bieg na 200 m srebro Wilno 1936 sztafeta 4x400 m złoto Chorzów 1937 sztafeta 4x200 m złoto Chorzów 1937 sztafeta 4x400 m złoto Chorzów 1937 sztafeta szwedzka złoto Warszawa 1938 sztafeta 4x400 m srebro Warszawa 1938 sztafeta 4x200 m brąz Warszawa 1938 sztafeta szwedzka

Jerzy Kazimierz Koźlicki (ur. 24 kwietnia^[1] 1909 w Warszawie, zm. w 1940 w Charkowie^[2]) – polski lekkoatleta, sprinter, zawodnik AZS Warszawa i reprezentant Polski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 kwietnia 1909 w Warszawie, w rodzinie Jana i Marii z Zajączków^[3]. Ukończył Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie i Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty (1933)^[4]. Przydzielony do 76 pułku piechoty^[4]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 1277. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[1].

Studiował najpierw na Uniwersytecie Warszawskim i w Wyższej Szkole Handlowej w tym samym mieście^[4]. Został członkiem AZS Warszawa^[4]. W latach 1933–1939 należał do czołówki polskich sprinterów. Pięć razy zdobywał tytuł mistrza Polski w biegach sztafetowych: sztafeta 4 × 100 metrów w latach 1932, 1933 i 1934 oraz sztafeta 4 × 400 metrów w latach 1937 i 1938. Reprezentował Polskę w meczach międzynarodowych w latach 1931, 1932, 1933, 1934 i 1935^[2].

W kampanii wrześniowej w 1939 walczył jako adiutant w 2 pułku piechoty Obszaru Warownego Grodno^[4]. Wzięty do niewoli radzieckiej, trafił do obozu w Starobielsku. Rozstrzelano go w gmachu NKWD w Charkowie w 1940^[2]. Jego szczątki spoczywają na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika^[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• Zbrodnia katyńska

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.