Fred Perry (tenisista) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fred Perry
Ilustracja
Państwo

 Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

18 maja 1909
Stockport

Data i miejsce śmierci

2 lutego 1995
Melbourne

Gra

praworęczna, jednoręczny backhand

Status profesjonalny

1936 (jako amator od 1929)

Zakończenie kariery

1956

Gra pojedyncza
Australian Open

W (1934)

Roland Garros

W (1935)

Wimbledon

W (1934–1936)

US Open

W (1933, 1934, 1936)

Gra podwójna
Australian Open

W (1934)

Roland Garros

W (1933)

Wimbledon

F (1932)

Strona internetowa

Frederick John Perry (ur. 18 maja 1909 w Stockport, zm. 2 lutego 1995 w Melbourne) – brytyjski tenisista, zwycięzca ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, dwóch w grze podwójnej i czterech w grze mieszanej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz świata w tenisie stołowym.

Był synem Samuela Perry’ego, działacza związkowego i członka Izby Gmin z ramienia Partii Pracy. Początkowo uprawiał tenis stołowy, sięgając po kilka medali mistrzostw świata – w Sztokholmie w 1928 roku po srebro w deblu (z Charlesem Bullem) oraz brąz w grze mieszanej (z Winifred Lang) i w rywalizacji drużynowej, w Budapeszcie w 1929 roku po złoto w grze pojedynczej oraz medale brązowe w deblu (z Bullem) i drużynie. Był również kilkakrotnie mistrzem Anglii.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

W wieku 18 lat rozpoczął treningi tenisowe, którym z czasem poświęcił się całkowicie.

Pierwszy sukces w tenisie ziemnym odniósł w 1930 roku, wygrywając międzynarodowe mistrzostwa Argentyny. W 1931 roku awansował do najlepszych dziesięciu tenisistów świata. W 1932 roku był w finale debla na Wimbledonie, w parze z Patem Hughesem. W 1933 roku wygrał po raz pierwszy mistrzostwa USA (obecnie US Open), a rok później odniósł już trzy wielkoszlemowe zwycięstwa – na mistrzostwa USA, Australian Championships (obecnie Australian Open) i Wimbledon.

W 1935 roku wygrał także mistrzostwa Francji (obecnie French Open), jako pierwszy zawodnik w historii tenisa odnosząc zwycięstwa we wszystkich turniejach wielkoszlemowych. Poza zwycięstwem w Paryżu wygrał w 1935 roku także Wimbledon. Łącznie triumfował w grze pojedynczej na tym turnieju trzy razy, pokonując w kolejnych finałach Jacka Crawforda (1934) i Gottfrieda von Cramma (1935, 1936).

Perry wygrał łącznie osiem turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, a dalsze sześć w deblu i mikście, partnerując w grze podwójnej Patowi Hughesowi oraz w grze mieszanej Dorothy Round Little, Sarah Palfrey Cooke i Betty Nuthall.

W 1937 roku Perry zakończył karierę amatorską i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie występował w zawodowym cyrku pod patronatem Billa Tildena. Stoczył m.in. ponad 150 pojedynków ze swoim poprzednikiem w roli mistrza Wimbledonu, Ellsworthem Vinesem. W 1938 i 1941 roku zdobywał mistrzostwo USA zawodowców.

Jako syn związkowca przełamał stereotyp angielskiego mistrza tenisowego, bogatego arystokraty. Stał się na długie lata symbolem sukcesu tenisa brytyjskiego; od jego zwycięstwa na Wimbledonie w 1936 roku, Wielka Brytania czekała na kolejnego mistrza swojego najważniejszego turnieju aż do 2013 roku, kiedy to zwyciężył Andy Murray. Perry grał także skutecznie w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. Odniósł 45 zwycięstw w 52 pojedynkach (34 zwycięstwa w 38 meczach singlowych), prowadząc zespół narodowy do zdobycia trofeum w 1933 roku. Brytyjczycy przełamali tym samym okres dominacji Francji, a zarazem ponad 20-letni czas własnych porażek w Pucharze. Obecność Perry’ego w drużynie przesądziła o skutecznej obronie Pucharu Davisa w trzech kolejnych latach, do 1936 roku włącznie.

Pomnik Freda Perry’ego na obiekcie wimbledońskim

Poślubił aktorkę amerykańską Helen Vison i przyjął obywatelstwo USA, w czasie II wojny światowej służył w armii amerykańskiej. W 1947 roku ostatecznie zakończył karierę sportową; rok później założył firmę produkującą konfekcję sportową Fred Perry Sportswear. Komentował również tenis w radiu dla rozgłośni BBC oraz publikował artykuły w czasopismach sportowych. W 1975 roku został uhonorowany miejscem w międzynarodowej tenisowej galerii sławy, a w 1984 roku przy kompleksie tenisowym Wimbledonu odsłonięto jego pomnik.

Fred Perry był zawodnikiem praworęcznym. Jego najsilniejszym uderzeniem na korcie był forhend, a dobrą grę wspierał odpornością psychiczną. Jako pierwszy zawodnik stosował z powodzeniem uderzenia w pełnym biegu. Wyróżniał się na korcie regularnością gry i harmonijnością zagrań.

W styczniu 1995 roku Perry gościł w Melbourne w czasie turnieju Australian Open; w hotelu doznał złamania żeber i zmarł wskutek powikłań kilkanaście dni później.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (8–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 1933 U.S. National Championships, Forest Hills Trawiasta Australia Jack Crawford 6:3, 11:13, 4:6, 6:0, 6:1
Zwycięzca 2. 1934 Australian Championships, Sydney Trawiasta Australia Jack Crawford 6:3, 7:5, 6:1
Zwycięzca 3. 1934 Wimbledon, Londyn Trawiasta Australia Jack Crawford 6:3, 6:0, 7:5
Zwycięzca 4. 1934 U.S. National Championships, Forest Hills Trawiasta Stany Zjednoczone Wilmer Allison 6:4, 6:3, 3:6, 1:6, 8:6
Finalista 1. 1935 Australian Championships, Melbourne Trawiasta Australia Jack Crawford 6:2, 4:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca 5. 1935 French Championships, Paryż Ceglana III Rzesza Gottfried von Cramm 6:3, 3:6, 6:1, 6:3
Zwycięzca 6. 1935 Wimbledon, Londyn Trawiasta III Rzesza Gottfried von Cramm 6:2, 6:4, 6:4
Finalista 2. 1936 French Championships, Paryż Ceglana III Rzesza Gottfried von Cramm 0:6, 6:2, 2:6, 6:2, 0:6
Zwycięzca 7. 1936 Wimbledon, Londyn Trawiasta III Rzesza Gottfried von Cramm 6:1, 6:1, 6:0
Zwycięzca 8. 1936 U.S. National Championships, Forest Hills Trawiasta Stany Zjednoczone Don Budge 2:6, 6:2, 8:6, 1:6, 10:8

Gra podwójna (2–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 1932 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Pat Hughes Francja Jean Borotra
Francja Jacques Brugnon
0:6, 6:4, 6:3, 5:7, 5:7
Zwycięzca 1. 1933 French Championships, Paryż Ceglana Wielka Brytania Pat Hughes Australia Vivian McGrath
Australia Adrian Quist
6:2, 6:4, 2:6, 7:5
Zwycięzca 2. 1934 Australian Championships, Sydney Trawiasta Wielka Brytania Pat Hughes Australia Adrian Quist
Australia Don Turnbull
6:8, 6:3, 6:4, 3:6, 6:3
Finalista 2. 1935 Australian Championships, Melbourne Trawiasta Wielka Brytania Pat Hughes Australia Jack Crawford
Australia Vivian McGrath
0:6, 6:4, 6:3, 5:7, 5:7

Gra mieszana (4–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 1932 French Championships, Paryż Ceglana Wielka Brytania Betty Nuthall Stany Zjednoczone Helen Wills Moody
Stany Zjednoczone Sidney Wood
6:4, 6:2
Zwycięzca 2. 1932 U.S. National Championships, Forest Hills Trawiasta Stany Zjednoczone Sarah Palfrey Cooke Stany Zjednoczone Helen Jacobs
Stany Zjednoczone Ellsworth Vines
6:3, 7:5
Finalista 1. 1933 French Championships, Paryż Ceglana Wielka Brytania Betty Nuthall Wielka Brytania Margaret Scriven-Vivian
Australia Jack Crawford
2:6, 3:6
Zwycięzca 3. 1935 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Dorothy Round Little Australia Nell Hall Hopman
Australia Harry Hopman
7:5, 4:6, 6:2
Zwycięzca 4. 1936 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Dorothy Round Little Stany Zjednoczone Sarah Palfrey Cooke
Stany Zjednoczone Don Budge
7:9, 7:5, 6:4

Marka odzieżowa

[edytuj | edytuj kod]
Koszulka polo Fred Perry

W 1952 we współpracy z austriackim piłkarzem Tibbym Wegnerem uruchomił sygnowaną swoim nazwiskiem markę odzieżową, która produkowała koszulki tenisowe. Koszulka polo początkowo była produkowana tylko w kolorach białym i czarnym[1]. Zaprezentowane na turnieju w Wimbledonie szybko stały się popularne. Logo firmy – wieniec laurowy – było wzorowane na oryginalnym symbolu Wimbledonu.

W 1995 marka została sprzedana japońskiej firmie Hit Union, jednak zachowała swoją niezależność i jej dziedzictwo jest kultywowane przez rodzinę Perry[2]. Marka była sponsorem brytyjskiego tenisisty Andy’ego Murraya od początku jego kariery do 2009.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marka Fred Perry. Casual Authentic. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
  2. Everyone for tennis: Fred Perry celebrates 60 years as a sportswear [online], The Independent, 14 października 2012 [dostęp 2019-11-03] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]