French
DeutschBarbara Jordan – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 2 kwietnia 1957 |
| Gra | praworęczna |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 2 WTA |
| Australian Open | W (1979) |
| Roland Garros | 2R (1979–1981) |
| Wimbledon | 3R (1978, 1980, 1983) |
| US Open | 3R (1977, 1979) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 6 WTA |
| Australian Open | QF (1979) |
| Roland Garros | SF (1984) |
| Wimbledon | 3R (1983) |
| US Open | 2R (1978, 1979, 1981, 1983) |
Barbara Jordan (ur. 2 kwietnia 1957 w Milwaukee) – amerykańska tenisistka, zwyciężczyni gry pojedynczej kobiet podczas wielkoszlemowego Australian Open 1979.
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Praworęczna zawodniczka preferowała tenis bezpieczny, regularnie przebijając piłki, w odróżnieniu od swojej młodszej siostry Kathy, woleistki, zwyciężczyni ponad 40 turniejów deblowych. Barbara Jordan w 1975 była klasyfikowana jako wiceliderka rankingu juniorek amerykańskich, odnosiła sukcesy w rozgrywkach międzyuczelnianych. Później w rankingu seniorskim USA zajmowała odległe lokaty (poza czołową trzydziestką). Jej zwycięstwo w Australian Open 1979 było zupełnie niespodziewane. Do turnieju (słabo obsadzonego) przystępowała jako 68. rakieta świata, ale udało się jej pokonać jedną z głównych faworytek Mandlíkovą (rozstawioną z numerem 2) w ćwierćfinale, a w półfinale inną Czeszkę Renátę Tomanovą (nr 3). W decydującym meczu okazała się lepsza od rodaczki Sharon Walsh (nr 4 rozstawienia) 6:3, 6:3, stając się w ten sposób jedyną amerykańską triumfatorką mistrzostw Australii w latach 70.
Poza Australian Open udało się jej wygrać jeszcze jeden turniej w grze pojedynczej (Detroit 1978), była w jednym finale (Nagoya 1980) i jednym półfinale (Tokio 1981). W deblu wygrała sześć imprez. Drugie zwycięstwo wielkoszlemowe świętowała w grze mieszanej, wygrywając w 1983 French Open w parze z Eliotem Teltscherem. Podobnie jak siostra Kathy działała w Women's Tennis Association. Kathy i Barbara Jordan stanowiły pierwszy od prawie stu lat (od pierwszego finału Wimbledonu kobiet w 1884) duet sióstr-finalistek turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej. W odróżnieniu od swoich poprzedniczek z 1884 (Maud i Lillian Watson) nie spotkały się jednak w tym samym finale (Kathy wystąpiła w decydującym meczu Australian Open w 1983, ulegając Martinie Navrátilovej).
Finały wielkoszlemowe w grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]
Wygrane (1)[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Turniej | Przeciwniczka w finale | Wynik |
| 1979 | Australian Open |  Sharon Walsh | 6/3 6/3 |
Finały wielkoszlemowe w grze mieszanej[edytuj | edytuj kod]
Wygrane (1)[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Turniej | Partner | Przeciwnicy w finale | Wynik |
| 1983 | French Open | Eliot Teltscher | Lesley Allen Charles Stode | 6/2 6/3 |
Wygrane turnieje[edytuj | edytuj kod]
gra pojedyncza (2)[edytuj | edytuj kod]
- 1978 Detroit
- 1979 Australian Open
gra podwójna (6)[edytuj | edytuj kod]
- 1978 Swiss Open, Detroit
- 1982 Tokio (Japan-Asian Open), Borden Classic
- 1983 Indianapolis, Hershey
gra mieszana (1)[edytuj | edytuj kod]
- 1983 French Open (z Eliotem Teltscherem)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2014-04-18] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-04-18] (ang.).
- Zbigniew Dutkowski, 150 rakiet. Najlepsi tenisiści świata, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1984