Giancarlo Giannini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Giancarlo Giannini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1942
La Spezia

Zawód

aktor

Współmałżonek

Livia Giampalmo
(1967-1975; rozwód)
Eurilla del Bono
(od 1983)

Lata aktywności

od 1961

Multimedia w Wikimedia Commons

Giancarlo Giannini (ur. 1 sierpnia 1942 w La Spezia) – włoski aktor.

Laureat nagrody Festiwalu Filmowego w Cannes dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, nagrody Festiwalu Filmowego w San Sebastián, sześciokrotny zdobywca nagrody David di Donatello i sześciokrotny laureat nagrody Nastro d’argento, nominowany do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[1]. Rozpoznawalność zapewnił mu udział w filmach reżyserowanych przez Linę Wertmüller: Urażony honor hutnika Mimi (1972), Miłość i anarchia (1973), Porwani zrządzeniem losu przez wody lazurowego sierpniowego morza (1974), Siedem piękności Pasqualino (1975), Deszczowa noc (1978) i Francesca i Nunziata (2001).

6 marca 2023 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6361 Hollywood Boulevard[2][3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w La Spezia i większość swojego dzieciństwa spędził w osadzie Pitelli. W 1952 wraz z rodziną przeniósł się do Neapolu, gdzie uzyskał dyplom inżyniera elektronicznego w Państwowym Instytucie Technologicznym Alessandro Volta. Jako nastolatek przeprowadził się do Rzymu i studiował na Accademia Nazionale d’Arte Drammatica.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 1961 zadebiutował na scenie w roli elfa Puka w komedii Williama Shakespeare’a Sen nocy letniej. W 1963 wystąpił w roli Alfredo, przyjaciel Roberta w przedstawieniu Ku pamięci koleżanki (In memoria di una signora amica) w Teatro La Fenice[4]. Przełom w jego karierze nastąpił, gdy Franco Zeffirelli w 1964 obsadził go w roli Romea w spektaklu Romeo i Julia wystawianym w The Old Vic[5].

Po raz pierwszy trafił na ekran w niewielkiej roli Gerarda Lemaire w dramacie kryminalnym I criminali della metropoli (Fango sulla metropoli, 1965) u boku Tony’ego Kendalla. Następnie pojawiał się w drugoplanowych rolach – jako Cellini w dramacie wojennym Edwarda Dmytryka Bitwa o Anzio (1968) z Robertem Mitchumem i jako Fabio de la Romagna w komedii wojennej Stanleya Kramera Tajemnica Santa Vittoria (1969) z udziałem Anthony’ego Quinna. W komediodramacie Liny Wertmüller Porwani zrządzeniem losu przez wody lazurowego sierpniowego morza (1974) zagrał postać żeglarza i rybaka Gennarino Carunchio. Kreacja melancholijnego rolnika Antonio „Tunina” Soffiantiniego w komediodramacie Liny Wertmüller Miłość i anarchia (1973) przyniosła mu nagrodę na 26. Festiwalu Filmowym w Cannes. Za rolę Pasqualino „Siedem piękności” Frafuso w komediodramacie Liny Wertmüller Siedem piękności Pasqualino (1975) został nominowany do Oscara w kategorii najlepsza rola męska[6], co było ciekawe ze względu na to, że jego występ nakręcony był wyłącznie w języku włoskim. Dubbingował również głos Jacka Nicholsona we włoskiej wersji Lśnienia, za co aktor ów przesłał mu gratulacje.

Wcielił się w postać imperatora Shaddama IV w trzyczęściowej telewizyjnej adaptacji (2000), Diuny Franka Herberta. Jego biegła znajomość języka angielskiego pozwoliła na wiele ról w Hollywood, w tym w horrorze psychologicznym Ridleya Scotta Hannibal (2001), horrorze Ciemność (2002) czy dramacie sensacyjnym Tony’ego Scotta Człowiek w ogniu (2004)[7]. Ponadto zagrał rolę René Mathisa w Casino Royale (2006)) i 007 Quantum of Solace (2008), 21. i 22 części przygód Jamesa Bonda.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W latach 1967–1975 był żonaty z aktorką, reżyserką i scenarzystką Livią Giampalmo, z którą miał dwóch synów – Lorenzo (ur. 1967, zm. 1987 na tętniaka)[8] i Adriano (ur. 10 maja 1971)[9]. W 1983 zawarł związek małżeński z Eurilla del Bono, z którą miał dwóch synów – Emanuele i Francesco, którzy są muzykami[10].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Giancarlo Giannini Awards. AllMovie. [dostęp 2024-03-05]. (ang.).
  2. ↑ Giancarlo Giannini. Walk of Fame. [dostęp 2024-03-05]. (ang.).
  3. ↑ Hollywood Star Walk: Giancarlo Giannini. „Los Angeles Daily News”, 2023-03-06. [dostęp 2024-03-05]. (ang.).
  4. ↑ In memoria di una signora amica. Archivio storico La Fenice. [dostęp 2024-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-05-05)]. (wł.).
  5. ↑ Melton S. Davies: 'The Eyes Are the Most Mobile Part of My Body'. „The New York Times”, 1975-11-16. [dostęp 2024-03-05]. (ang.).
  6. ↑ Giancarlo Giannini Biography. AllMovie. [dostęp 2024-03-05]. (ang.).
  7. ↑ Giancarlo Giannini. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-07-07]. (ang.).
  8. ↑ Francesco Canino: Giancarlo Giannini e il figlio Lorenzo morto a 19 anni: “Vedere morire un figlio è una cosa terribile. Ma dissi a mia moglie: ‘Sta meglio lui di noi'”. Il Fatto Quotidiano, 2022-03-11. [dostęp 2024-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-03)]. (wł.).
  9. ↑ Życie nie kończy się na sławie. „Wprost”, 2002-09-29. [dostęp 2024-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-03)]. (pol.).
  10. ↑ Lorenzo Martinotti: Tutto su Giancarlo Giannini, da James Bond alla carriera da… inventore. Donna Glamour, 2022-03-09. [dostęp 2024-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-03)]. (wł.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Nagroda za pierwszoplanową rolę męską na Festiwalu Filmowym w Cannes
1946–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Giancarlo_Giannini&oldid=73220768”