باورپذیری - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد


باورپذیری یا اعتبار اجزای عینی و ذهنی قابل باور بودن یک پیام یا منبع را در بر می‌گیرد. باورپذیری دو عنصر کلیدی شامل قابل اعتماد بودن و تخصص را داراست که خود نیز دارای اجزای بیرونی و درون‌زا می‌باشند. بعد از این دو عنصر، پویایی و کاریزمای منبع نیز اهمیت دارد.[۱]

اهمیت اعتبار و قابل باور بودن در دوران اینترنت افزایش یافته‌است، تا جایی که برخی مراکز پژوهشی مانند دانشگاه استنفورد نسبت به تدوین معیارهای باورپذیری آنلاین اقدام کرده‌اند.[۲][۳]

از جمله باورپذیری‌هایی که بیشتر مورد پژوهش قرار گرفته‌اند می‌توان به اعتبار رسانهای، اعتبار علمی، اعتبار پزشکی، اعتبار تجاری و اعتبار آکادمیک اشاره کرد.[۴][۵]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. «Digital Media and Youth: Unparalleled Opportunity and Unprecedented Responsibility» (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۰۲.
  2. Fogg, B. J.; Soohoo, Cathy; Danielson, David R.; Marable, Leslie; Stanford, Julianne; Tauber, Ellen R. (2003). "How Do Users Evaluate the Credibility of Web Sites?: A Study with over 2,500 Participants". Proceedings of the 2003 Conference on Designing for User Experiences. DUX '03. New York, NY, USA: ACM: 1–15. doi:10.1145/997078.997097. ISBN 978-1-58113-728-6.
  3. «The Web Credibility Project - Stanford University». credibility.stanford.edu. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۴-۰۲.
  4. پوریا, شاه منصوری; بیتا, شاه منصوری (زمستان ۱۳۹۱). "اعتبار رسانه ای به عنوان یک منبع استراتژیک بررسی تئوریک نقش اعتبار رسانه ای در مدل‌های مدیریت استراتژیک". مطالعات رسانه ای. 7 (19): 55–64.
  5. Men, Linjuan Rita (May 2012). "CEO credibility, perceived organizational reputation, and employee engagement". Public Relations Review (به انگلیسی). 38 (1): 171–173. doi:10.1016/j.pubrev.2011.12.011.