Tu-243 Riejs-D – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tu-243 Rejs-D

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR  Rosja
Producent	Tupolew
Typ	UAV
Załoga	0
Historia
Data oblotu	lipiec 1987
Dane techniczne
Napęd	1 x silnik turboodrzutowy Izotow TRZ-117A
Ciąg	6,28 kN
Wymiary
Rozpiętość	2,25 m
Długość	8,29 m
Wysokość	1,57 m
Powierzchnia nośna	2,9 m²
Masa
Użyteczna	1400 kg
Osiągi
Prędkość maks.	960 km/h
Prędkość przelotowa	850-940 km/h
Pułap	5000 m
Zasięg	360 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
Rosja
Multimedia w Wikimedia Commons

Tu-243 Rejs-D (ros. Ту-243 «Рейс-Д») – radziecki taktyczny dron rozpoznawczy opracowany na potrzeby Armii Radzieckiej, obecnie znajduje się na wyposażeniu Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dron został opracowany jako rozwinięcie Tu-143 Rejs. Prace projektowe ruszyły po rozporządzeniu Rady Ministrów ZSRR wydanym 6 marca 1981 r., które nakazało zmodernizowanie Tu-143. Tu-243 Riejs-D miał pozwalać na rozpoznanie obszarów koncentracji wojsk nieprzyjaciela, rozpoznanie obiektów inżynieryjno-technicznych, rozpoznanie obszarów dotkniętych klęskami żywiołowymi i ekologicznymi, określenie lokalizacji i zasięgu pożarów lasów oraz wykrywanie awarii rurociągów gazowych i naftowych. Jego wyposażenie miało pozwalać na prowadzenie działań niezależnie od pory dnia i warunków atmosferycznych^[1].

Konstruktorzy zdecydowali się na pozostawienie dotychczasowego układu konstrukcyjnego Tu-143 ale cały wysiłek inżynierów skierowano na znacznie unowocześnienie wyposażenia przenoszonego przez dron. Poza kamerą lotniczą PA-402 zainstalowano w nim wyposażenie telewizyjne Aist-M oraz system termowizyjny Zima-M. Dane z urządzeń rejestrujących są przesyłane za pomocą łącza radiowego Trassa-M, ponadto są zapisywane na dyskach wewnętrznych. W Tu-243 zastosowano nowy system nawigacyjno-lotniczy NPK-243^[2]. W nowy dronie możliwe jest zastosowanie aparatury rozpoznania radiacyjnego typu Sigma-R^[3]. Dla ułatwienia odnalezienia drona po wylądowaniu zamontowano na nim radiolatarnię Znacznik^[4]. Wprowadzone zmiany pozwoliły na znaczne zwiększenie powierzchni badanego terytorium w jednym locie przy jednoczesnej poprawie jakości otrzymywanych informacji. Zmianie uległ też silnik startowy na paliwo stałe, został zastąpiony nowym, mocniejszym i lżejszym RDDT-243DT. Ponadto zmodyfikowano infrastrukturę naziemną obejmującą mobilne urządzenia startowe i stanowiska techniczne, co znacznie poprawiło charakterystykę operacyjną systemu^[5].

Prototyp Tu-243 został oblatany w lipcu 1987 roku. Oficjalnie został przyjęty na uzbrojenie armii rosyjskiej w 1999 roku, a jego seryjną produkcją zajęły się zakłady lotnicze w Kumiertau^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]