E-85 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eleron

Dane podstawowe
Państwo	Rosja
Producent	Eniks SA
Typ	bezzałogowy statek powietrzny
Konstrukcja	kompozytowa
Załoga	0
Historia
Data oblotu	1993
Dane techniczne
Napęd	silnik strumieniowy
Ciąg	0,4 kN
Wymiary
Rozpiętość	2,0 m
Długość	3,2 m
Wysokość	0,84 m
Masa
Startowa	140 kg
Osiągi
Prędkość maks.	600 km/h
Pułap	3000 m
Zasięg	70 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
Rosja

E-85 – ćwiczebny cel powietrzny opracowany przez firmę Eniks.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Prace nad urządzeniem prowadzono w 1992 r. Konstruktorzy postawili sobie za cel zbudowanie maszyny, która będzie imitować bezzałogowy statek powietrzny o powierzchni odbicia od 0,1 do 10 m₂. Oblot prototypu został dokonany w 1993 r. Próby wykazały, że urządzenia jest zdolne do imitowanie małych obiektów, takich jak bomba szybująca czy rakieta manewrująca. Może być konfigurowana w zależności od wykonywanego aktualnie zadania^[1].

Pojazd został zbudowany w układzie konwencjonalnego samolotu. E-85 jest mocowany do belki podskrzydłowej śmigłowca, który dokonuje jego zrzutu. Z uwagi na prostą budowę i niski koszt do jego napędu zastosowano silnik strumieniowy. Cel może być wyposażony w smugacze oraz znaczniki podczerwieni. Lądowanie E-85 odbywa się z wykorzystaniem spadochronu. Dron stanowi element zestawu, który składa się dodatkowo z układu montowania na nośniku (śmigłowcu), system przygotowania do startu, system sterowania zdalnego oraz części zapasowe. W skład naziemnej obsługi pojazdu wchodzą cztery osoby^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]