Paulo Sousa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paulо Sоusa
Ilustracja
Paulо Sоusa (2014)
Pełne imię i nazwisko

Paulo Manuel Carvalho de Sousa

Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1970
Viseu

Wzrost

177 cm

Pozycja

defensywny pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1984–1986 Repesenses
1986–1989 SL Benfica
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1989–1993 SL Benfica 86 (1)
1993–1994 Sporting CP 31 (2)
1994–1996 Juventus F.C. 54 (1)
1996–1997 Borussia Dortmund 27 (1)
1998–1999 Inter Mediolan 31 (0)
2000 Parma Calcio 1913 (wyp.) 8 (0)
2000–2001 Panathinaikos AO 10 (0)
2002 RCD Espanyol 9 (0)
W sumie: 256 (5)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1987  Portugalia U-16 8 (0)
1987–1988  Portugalia U-18 4 (0)
1989  Portugalia U-20 2 (0)
1989–1991  Portugalia U-21 9 (1)
1991–2002  Portugalia 51 (0)
W sumie: 74 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2005–2008 Portugalia U-16
2008 Portugalia (asystent)
2008–2009 Queens Park Rangers F.C.
2009–2010 Swansea City A.F.C.
2010 Leicester City F.C.
2011–2013 Fehérvár FC
2013–2014 Maccabi Tel Awiw
2014–2015 FC Basel
2015–2017 ACF Fiorentina
2017–2018 Tianjin Tianhai
2019–2020 Girondins Bordeaux
2021 Polska (selekcjoner)
2021–2022 CR Flamengo
2023 Salernitana
2024- Shabab Al-Ahli Dubaj
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Faksymile
Odznaczenia
Kawaler Orderu Infanta Henryka (Portugalia)
Strona internetowa

Paulо Sоusa, właśc. Paulo Manuel Carvalho de Sousa (wym. [ˈpaw.lu ˈso.zɐ]; ur. 30 sierpnia 1970 w Viseu) – portugalski piłkarz i trener piłkarski.

W latach 1991–2002 reprezentant Portugalii. Mistrz Świata U-20 z 1989. Uczestnik Mistrzostw Europy 1996, 2000 oraz Mistrzostw Świata 2002.

Karierę piłkarską rozpoczynał w Benifce, z którą sięgnął po mistrzostwo Portugalii, a także krajowe puchary. Następnie występował w Sportingu CP, skąd w 1994 trafił do Juventusu. W barwach włoskiego klubu sięgnął po mistrzostwo Włoch, krajowe puchary, a w sezonie 1995/1996 wygrał rozgrywki Ligi Mistrzów UEFA. W sezonie 1996/1997 jako zawodnik Borussii Dortmund po raz drugi w karierze zwyciężył w Lidze Mistrzów, a także zdobył Puchar Interkontynentalny i Superpuchar Niemiec. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem pracując w Europie, Azji i Ameryce Południowej – w 2014 zdobył mistrzostwo Izraela z Maccabi Tel Awiw, a w 2015 mistrzostwo Szwajcarii z FC Basel. W latach 2011–2012 zdobył Superpuchar i Puchar Ligi Węgierskiej z Videotonem. W 2021 pełnił funkcję selekcjonera reprezentacji Polski w piłce nożnej[1], którą poprowadził na Mistrzostwach Europy 2020.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W seniorskiej reprezentacji Portugalii zadebiutował 16 stycznia 1991 w zremisowanym 1:1 towarzyskim meczu z Hiszpanią. Dla drużyny narodowej rozegrał 51 oficjalnych spotkań międzypaństwowych, a ostatnim z nich był wygrany 2:0 pojedynek z Chinami w 2002. Jako reprezentant kraju uczestniczył w Euro 1996 oraz Euro 2000, był także w składzie reprezentacji na Mistrzostwa Świata 2002, lecz nie wystąpił tam w żadnym spotkaniu.

Karierę piłkarską zakończył przedwcześnie, w wieku 31 lat, z powodu wielu poważnych kontuzji, z którymi zmagał się na przestrzeni lat.

Trener

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Sousa przez pół roku był asystentem selekcjonera reprezentacji Portugalii, Carlosa Queiroza[2]. W latach 2008–2010 prowadził drużyny angielskiej Championship Queens Park Rangers, Swansea City i Leicester. W latach 2011–2013 był szkoleniowcem węgierskiego Videoton FC, następnie Maccabi Tel Awiw i FC Basel, z którymi sięgnął po mistrzostwa kraju. W latach 2015–2017 prowadził włoską ACF Fiorentinę. W następnych latach Sousa trenował chiński Tianjin Tianhai oraz francuski Girondins Bordeaux.

21 stycznia 2021 został selekcjonerem reprezentacji Polski. Zastąpił na tym stanowisku Jerzego Brzęczka[3]. Poprowadził reprezentację na Mistrzostwach Europy 2020, gdzie Polska po remisie z Hiszpanią (1:1) i porażkach ze Słowacją (1:2) oraz Szwecją (2:3) zajęła ostatnie miejsce w grupie E, a także w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2022, zajmując z polską drużyną narodową drugie miejsce w grupie I, gwarantujące udział w barażach. 29 grudnia 2021 rozwiązał kontrakt z Polskim Związkiem Piłki Nożnej za porozumieniem stron[4].

Tego samego dnia został ogłoszony trenerem brazylijskiego klubu CR Flamengo[5]. Został zwolniony 10 czerwca 2022 roku[6].

15 lutego 2023 został oficjalnie ogłoszony nowym szkoleniowcem US Salernitana 1919[7]. Umowa została podpisana na pół roku, z opcją przedłużenia o dwa lata pod warunkiem, że klub utrzyma się w Serie A. Został zwolniony 10 października 2023 roku.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Del Piero i Sousa z pucharem Ligi MistrzówRzym, 22 maja 1996
Gwiazda Sousy w Alei Sław Borussii Dortmund

Zawodnicze

[edytuj | edytuj kod]

SL Benfica

Juventus

Borussia Dortmund

Portugalia U-20

Portugalia

Trenerskie

[edytuj | edytuj kod]

Videoton FC

Maccabi Tel Awiw

FC Basel

Indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Trener

[edytuj | edytuj kod]
Zespół Od Do Statystyka
M W R P % W
Queens Park Rangers 19 listopada 2008 9 kwietnia 2009 26 7 12 7 26,92
Swansea City 23 czerwca 2009 4 lipca 2010 49 18 18 13 36,73
Leicester City 7 lipca 2010 1 października 2010 12 4 2 6 33,33
Videoton FC 1 czerwca 2011 7 stycznia 2013 88 52 17 19 59,09
Maccabi Tel Awiw 11 czerwca 2013 28 maja 2014 49 31 10 8 63,27
FC Basel 28 maja 2014 17 czerwca 2015 50 31 8 11 62,00
ACF Fiorentina 21 czerwca 2015 6 czerwca 2017 95 43 25 27 45,26
Tianjin Tianhai 6 listopada 2017 5 października 2018 37 13 10 14 35,14
Girondins Bordeaux 8 marca 2019 10 sierpnia 2020 42 13 12 17 30,95
Polska 21 stycznia 2021 29 grudnia 2021 15 6 5 4 40,00
CR Flamengo 29 grudnia 2021 9 czerwca 2022 31 18 6 7 58,06
Łącznie 468 221 119 128 47,22

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Syn krawcowej i mechanika samochodowego. Uważa się za osobę religijną[8]. W latach 1994–2003 żonaty z Cristiną Neto de Almeidą, z którą ma dwoje dzieci: córkę Marię Madalenę (ur. 1995) i syna Guilherme (ur. 2003)[9]. Od 2006 związany z Cristiną Möhler (ur. 23 maja 1975), pochodzącą z Lizbony osobowością telewizyjną, prezenterką i byłą modelką. W styczniu 2007 w Estoril para wzięła ślub cywilny, a kilka miesięcy później, w Marokuślub kościelny. Jego druga żona ma córkę z poprzedniego związku – Natachę (ur. 1999)[10].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Paulo Sousa nowym selekcjonerem reprezentacji! [online], laczynaspilka.pl [dostęp 2021-01-21].
  2. Paulo Sousa, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2021-01-22].
  3. Paulo Sousa selekcjonerem reprezentacji Polski 90minut.pl.
  4. Paulo Sousa odszedł z reprezentacji Polski 90minut.pl.
  5. Oficjalnie: Paulo Sousa podpisał kontrakt z Flamengo! [online], Onet Sport, 29 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-29].
  6. Oficjalnie: Paulo Sousa stracił pracę. Portugalczyk został zwolniony z Flamengo [online], sport.tvp.pl, 9 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-10].
  7. Telewizja Polska S.A, Oficjalnie: Paulo Sousa znalazł nowy klub [online], sport.tvp.pl, 15 lutego 2023 [dostęp 2023-02-15] (pol.).
  8. Pierwsza żona zamieniła życie Paulo Sousy w piekło. Trener nie chciał uznać młodszego z dzieci. viva.pl. [dostęp 2021-09-09].
  9. Cristina Mohler: kim jest żona Paulo Sousy, nowego trenera reprezentacji Polski?. gala.pl. [dostęp 2021-06-19].
  10. Paulo Sousa i jego piękna żona. Cristina Mohler też jest gwiazdą. Nowy trener reprezentacji Polski ma dwójkę dzieci z pierwszą żoną. gol24.pl. [dostęp 2021-01-28].
  11. Cidadãos Nacionais Agraciados com Ordens Portuguesas. ordens.presidencia.pt. [dostęp 2021-03-23]. (port.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]