Antoni Piechniczek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Piechniczek

Pełne imię i nazwisko	Antoni Krzysztof Piechniczek
Data i miejsce urodzenia	3 maja 1942 Chorzów
Wzrost	180 cm
Pozycja	prawy obrońca, pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub Zryw Chorzów
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1960–1961 Naprzód Lipiny 1961–1965 Legia Warszawa 56 (5) 1965–1972 Ruch Chorzów 151 (6) 1972–1973 LB Châteauroux 17 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1967–1969  Polska 3 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1973–1975 BKS Stal Bielsko-Biała 1975–1979 Odra Opole 1980–1981 Ruch Chorzów 1981–1986 Polska 1986–1987 Górnik Zabrze 1987–1990 Espérance Tunis 1988 Tunezja 1989 Tunezja 1989–1990 Asz-Szabab Dubaj 1992–1994 Zjednoczone Emiraty Arabskie 1996–1997 Polska 1997 Ar-Rajjan SC 1998 Ash-Shabab Dubaj 2000 Espérance Tunis 2000–2001 Górnik Zabrze (koordynator)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Antoni Krzysztof Piechniczek (ur. 3 maja 1942 w Chorzowie) – polski piłkarz, trener piłkarski, szkoleniowiec reprezentacji Polski, senator VII kadencji, od 2008 do 2012 wiceprezes zarządu PZPN.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rodzina i kariera zawodnicza[edytuj | edytuj kod]

Syn Emila Piechniczka i Magdaleny z domu Marczok^[1]. Jego ojciec pochodził z Raciborza, pod koniec II wojny światowej jako Ślązak został przymusowo wcielony do Wehrmachtu, później dostał się do niewoli radzieckiej, z której nie wrócił. Uznany za zmarłego 9 maja 1945 w sowieckim łagrze w Witebsku^[1][2].

Antoni Piechniczek karierę piłkarską zaczynał w Zrywie Chorzów, następnie grał w klubach Naprzód Lipiny (1960–1961), Legia Warszawa (1961–1965), Ruch Chorzów (1965–1972) i francuskim Chateauroux (1972–1973). W 1964 zdobył z Legią Warszawa Puchar Polski, a w 1968 mistrzostwo Polski z Ruchem Chorzów. Rozegrał trzy mecze w reprezentacji Polski (1967–1969). Grał w pomocy i na prawej obronie. Ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.

Trener i selekcjoner[edytuj | edytuj kod]

W 1972 był kandydatem na szkoleniowca Stali Stalowa Wola, nie doszedł jednak do porozumienia z klubem po tym, jak zaproponowano mu poprowadzenie zespołu wspólnie z Jerzym Kopą^[3]. Pierwszym klubem w karierze trenerskiej był BKS Bielsko-Biała, jego trenerem został w sierpniu 1973^[4]. Początkowo mieszkał w Chorzowie, następnie przeprowadził się do Bielska-Białej^[5]. W pierwszym sezonie jego drużyna przegrała walkę o awans z Piastem Gliwice^[6]. W sezonie 1974/1975 zajął z drużyną piąte miejsce^[7]. Jego bilans jako trenera klubu BKS Stal Bielsko-Biała wyniósł 26 zwycięstw, 20 remisów i 14 porażek^[8]. Został następnie szkoleniowcem Odry Opole; w sezonie 1975/1976 wygrał z tym klubem II ligę^[9]. W pierwszym spotkaniu I ligi jego zespół pokonał drużynę Legii Warszawa 4:1^[9]. W sierpniu 1979 został szefem wyszkolenia Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Katowicach^[10]. Prowadził też drużyny Ruchu Chorzów i Górnika Zabrze, pracował także w klubach zagranicznych z Kataru i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Prowadził też tunezyjską drużynę Espérance Tunis. W 1987 zdobył mistrzostwo Polski z Górnikiem Zabrze.

Pod koniec grudnia 1980 został powołany na stanowisko trenera i selekcjonera reprezentacji Polski; obowiązki objął 5 stycznia 1981. Zadebiutował 25 marca 1981 w przegranym 2:0 meczu z reprezentacją Rumunii^[11]. Uzyskał awans na mistrzostwa świata w Hiszpanii w 1982. W spotkaniu półfinałowym jego zespół przegrał z Włochami 0:2. W meczu o trzecie miejsce Polacy pokonali reprezentację Francji 3:2. Prowadzona przez niego drużyna wywalczyła również awans na mistrzostwa świata w Meksyku w 1986. Na turniej reprezentacja przegrała w 1/8 finału. Antoni Piechniczek złożył rezygnację w czerwcu 1986. Ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji w maju 1996. Nie udało mu się doprowadzić zespołu do awansu na mistrzostwa świata we Francji w 1998. Podał się do dymisji 7 czerwca 1997. Pracował również jako selekcjoner reprezentacji Tunezji (brał z nią udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988) oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Działalność zawodowa i polityczna[edytuj | edytuj kod]

Długoletni działacz Polskiego Związku Piłki Nożnej. W 2004 został członkiem zarządu i wiceprezesem do do spraw szkolenia^[12]. W latach 2008–2012 pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. Zasiadał również w radzie rady nadzorczej Odry Wodzisław Śląski^[13]. Został też wykładowcą Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach.

W 2002 został wybrany z listy Unii Samorządowej (związanej z Unią Wolności) do sejmiku śląskiego. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku. Otwierał listę kandydatów Partii Demokratycznej – demokraci.pl do Sejmu w okręgu katowickim w wyborach w 2005. W grudniu tego samego roku przystąpił w sejmiku do klubu radnych Platformy Obywatelskiej. Z jej listy w 2006 ponownie został radnym województwa. W wyborach parlamentarnych w 2007 z ramienia PO uzyskał mandat senatorski w okręgu katowickim, otrzymując 207 243 głosy. W 2011 nie ubiegał się o reelekcję. W eurowyborach w 2014 poparł Polskę Razem^[14].

Osiągnięcia sportowe[edytuj | edytuj kod]

Jako piłkarz

• Mistrz Polski: 1968 z Ruchem Chorzów
• Puchar Polski: 1964 z Legią Warszawa

Jako trener

• Mistrz Polski: 1987 z Górnikiem Zabrze
• Puchar Ligi Polskiej: 1977 z Odrą Opole
• III miejsce na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej 1982 z reprezentacją Polski

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[15]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
• Tytuł „Trenera Roku” przyznawany przez czasopismo „Piłka Nożna” (1978)
• Medal Kalos Kagathos (2017)^[16]
• Tytuł honorowego obywatela Opola (2018)^[17] i Chorzowa (2019)^[18]
• Tytuł doktora honoris causa Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach (2021)^[19]
• Tablica w Alei Gwiazd Sportu w Wiśle (2022)^[20]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Paweł Czado, Beata Żurek: Antoni Piechniczek: bezkompromisowa biografia. Kraków: SQN, 2022. ISBN 978-83-8210-526-1.
• Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2018-02-26].