Raymond Goethals – Wikipedia, wolna encyklopedia

Raymond Goethals

Data i miejsce urodzenia	7 października 1921 Forest
Data śmierci	6 grudnia 2004
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1941–1949 Daring Club Bruksela 1949–1952 Racing Bruksela
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1956–1957 RFC Hannutois 1957–1959 FC Waremme 1959–1966 Saint-Trond VV 1966–1976 Belgia 1976–1979 Anderlecht 1979–1980 Girondins Bordeaux 1980–1981 São Paulo FC 1981–1984 Standard Liège 1984–1985 Vitoria Guimarães 1985–1987 Racing Jet Bruksela 1987–1989 Anderlecht 1989–1990 Girondins Bordeaux 1990–1993 Olympique Marsylia 1995–1996 Anderlecht
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Raymond Goethals (ur. 7 października 1921, zm. 6 grudnia 2004) – belgijski piłkarz, występujący na pozycji bramkarza, oraz trener piłkarski.

Był jednym z najwybitniejszych i najbardziej kontrowersyjnych szkoleniowców w historii futbolu belgijskiego. Dzięki efektywnej pracy w niezbyt silnym kadrowo Saint-Trond VV (wicemistrzostwo Belgii 1966) został w 1966 roku selekcjonerem reprezentacji. Prowadził ją przez dziesięć lat; jego podopieczni, wśród których znajdowali się m.in. Paul van Himst, Wilfried van Moer i Christian Piot, wywalczyli pierwszy od szesnastu lat awans do mistrzostw świata, ale na Mundialu 1970 nie wyszli z grupy. Dwa lata później zdobyli brązowy medal na Euro 1972. Goethals pożegnał się z kadrą po przegranych eliminacjach do kolejnych mistrzostw Europy.

Rozpoczął pracę w RSC Anderlecht, z którym w 1977 roku awansował do finału Pucharu Zdobywców Pucharów; był to pierwszy z pięciu finałów europejskich pucharów, do jakich dotarły drużyny prowadzone przez Goethalsa, i jeden z trzech przegranych (0:2 z Hamburger SV). Jednak w kolejnym sezonie Anderlecht ponownie zagrał na tym samym poziomie rozgrywek o PZP i tym razem zwyciężył (4:0 z Austrią Wiedeń). Po rozstaniu z Anderlechtem Goethals prowadził krótko francuski Girondins Bordeaux oraz brazylijskie São Paulo FC.

W 1981 roku został trenerem Standardu Liège i rozpoczął jeden z najświetniejszych okresów w historii tego klubu. Odzyskał po jedenastu latach tytuł mistrza kraju, który drużyna obroniła w dwu kolejnych sezonach, a w rozgrywkach 1981–1982 wprowadził klub do pierwszego finału europejskich pucharów. W decydującym meczu Pucharu Zdobywców Pucharów jego podopieczni ulegli 1:2 FC Barcelonie.

W 1987 roku po raz drugi w karierze zawitał do RSC Anderlechtu, a niecałe dwa lata spędzone w tym klubie okraszone zostały zdobyciem dwu Pucharów Belgii. Od 1989 datuje się francuski etap szkoleniowej kariery Goethelsa. Ponownie został szkoleniowcem Girondins Bordeaux, a po zakończeniu sezonu, w którym zdobył wicemistrzostwo kraju, otrzymał propozycję pracy w budowanym przez Bernarda Tapie Olympique Marsylia. W Marsylii pracował do 1993 roku; odszedł niedługo po tym jak drużyna, w której grali m.in. Fabien Barthez, Jocelyn Angloma, Marcel Desailly, Didier Deschamps, Basile Boli i Rudi Völler – jako pierwsza z Francji – sięgnęła po Puchar Mistrzów. 72-letni Goethals stał się tym samym najstarszym trenerem-zdobywcą europejskiego trofeum. Wcześniej z Olympique dwukrotnie wygrywał ligę oraz – w 1991 roku – przegrał w finale PM, z Crveną Zvezdą Belgrad.

Był uważany za postać kontrowersyjną. Kilkakrotnie jego nazwisko pojawiało się w kontekście przestępstw o charakterze korupcyjnym: w 1984 roku, kiedy prowadzony przez niego Standard Liège zdobył mistrzostwo kraju, został oskarżony o wręczenie dużej sumy pieniędzy jednemu z graczy rywali i z tego powodu musiał nie tylko zrezygnować z pracy w klubie, ale również wyjechać z kraju; dziewięć lat później był trenerem Olympique Marsylia, które z powodu manipulacji przy wynikach spotkań zostało przez francuski sąd zdegradowane do II ligi.

Zmarł w wieku 83 lat na raka jelit.

Sukcesy szkoleniowe[edytuj | edytuj kod]

• wicemistrzostwo Belgii 1966 z Saint-Trond VV
• Puchar Zdobywców Pucharów 1977, Superpuchar Europy 1976 i finał Pucharu Zdobywców Pucharów 1976 oraz Puchar Belgii 1988 i 1989 z Anderlechtem
• mistrzostwo Belgii 1982, 1983 i 1984 oraz finał Pucharu Zdobywców Pucharów 1982 ze Standardem Liège
• wicemistrzostwo Francji 1990 z Girondins Bordeaux
• mistrzostwo Francji 1991 i 1992, Puchar Mistrzów 1993 oraz finał Pucharu Mistrzów 1991 z Olympique Marsylia

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Statystyki w bazie footballdatabase.eu