French
DeutschWładysław Jentys – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |||||||
| Pełne imię i nazwisko | Władysław Jentys | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||
| Data i miejsce śmierci | |||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||
| |||||||
| Kariera trenerska | |||||||
| |||||||
| |||||||
| Odznaczenia | |||||||
 | |||||||
Władysław Karol Jentys (ur. 7 czerwca 1898 w Krakowie, zm. 23 września 1941 w Oświęcimiu) – polski działacz sportowy, doktor prawa, oficer rezerwy artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był najmłodszym dzieckiem profesora Stefana Jentysa i Anny z domu Czernak. Jego bracia, Stanisław i Czesław również byli działaczami sportowymi. Czesław (ur. 20 stycznia 1894 roku) był w 1922 roku podporucznikiem rezerwy piechoty 17 pułku piechoty w Rzeszowie, a dwa lata później 1 pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu[1][2]. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari jako oficer 16 pułku piechoty[3].
Władysław w latach 1916-1922 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W 1920 roku za walkę w obronie Lwowa otrzymał Order Virtuti Militari[4]. Został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1922 roku był oficerem rezerwy 7 pułku artylerii polowej w Częstochowie, a w latach 1924–1943 był oficerem rezerwy 6 pułku artylerii lekkiej w Krakowie[1][5][6].
Był członkiem AZS Kraków, gdzie najwięcej uwagi poświęcał tenisowi. Poza tym działał w TS Wisła oraz w okręgowych związkach sportowych. W latach 1922–1925 był członkiem PZPN, gdzie był odpowiedzialny za kontakty zagraniczne. W 1922 roku wraz z Lustartenem i Cetnarowskim ustalał skład reprezentacji w jednym ze spotkań. W 1922 i 1923 roku był jednym z trzech zastępców członka komisji selekcyjnej PZPN. W 1924 roku był członkiem kierownictwa reprezentacji Polski na Igrzyskach w Paryżu. W latach 1923–1926 we władzach PZTS. Od 1926 roku był pracownikiem dyrekcji kopalni „Dorota” w Zabrzu.
W 1939 roku uczestniczył w kampanii wrześniowej, następnie w pracy konspiracyjnej Związku Walki Zbrojnej. Rok później aresztowano go i został osadzony w Auschwitz-Birkenau, gdzie zmarł.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 110.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 327, 501.
- ↑ Znamirowski 1928 ↓, s. 28.
- ↑ Ryłko 1929 ↓, s. 27.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 649, 780.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 139, 618.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Andrzej Gowarzewski: Encyklopedia Fuji: Biało-Czerwoni Dzieje reprezentacji Polski (1). Katowice: GiA, 1991. ISBN 83-900227-1-5.
- Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017
- Władysław Ryłko: Zarys historii wojennej 7-go Pułku Artylerii Polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Franciszek Znamirowski: Zarys historii wojennej 16-go Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.