Kalikst II – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kalikst II
Callistus Secundus
Guido
Guy de Vienne
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

ok. 1050
Quingey

Data i miejsce śmierci

13 grudnia 1124
Rzym

Miejsce pochówku

bazylika św. Jana na Lateranie

Papież
Okres sprawowania

1119–1124

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Pontyfikat

2 lutego 1119

Kalikst II, łac. Callistus II, właśc. Gwidon z Burgundii[1] (ur. ok. 1050 w Quingey[2], zm. 13 grudnia 1124 w Rzymie[3]) – papież w okresie od 2 lutego 1119 do 13 grudnia 1124[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Gwidon był synem hrabiego Burgundii, Wilhelma I[4] i krewnym królewskich rodów Niemiec, Anglii i Francji[3]. Od 1088 roku był arcybiskupem Vienne; stanowczo popierał reformy zapoczątkowane przez Grzegorza VII i stał na czele opozycji wobec Paschalisa II[3]. Po śmierci Gelazego II, towarzyszący mu kardynałowie wybrali Gwidona na Stolicę Piotrową i konsekrowali 9 lutego 1119 w katedrze w Vienne[3][5]. Rzymscy kardynałowie zaakceptowali jego wybór 1 marca[3].

Początkowo papież wyrażał zdecydowanie w sporze o inwestyturę[1]. Jednak zarówno on, jak i król Henryk V Salicki przygotowywali porozumienie w tej sprawie, by zakończyć konflikt trwający od lat[1]. Obie strony przygotowały projekt porozumienia, które miało być podpisane w Mouzon, do czego jednak nie doszło, ze względu na wzajemny brak zaufania[3]. W konsekwencji, papież pod koniec października 1119 roku, obłożył Henryka klątwą i ponownie zakazał inwestytury[3]. W międzyczasie udało mu się także schwytać antypapieża Grzegorza VIII i wtrącić do niewoli[3].

W 1121 roku, naciskany przez książąt niemieckich, król Henryk, zmuszony został do zawarcia porozumienia z Kalikstem[3]. W wyniku negocjacji legatów papieskich (m.in. Lamberta z Ostii) wypracowano tekst, który został podpisany 23 września 1122 roku[3]. Sformułowany tekst ten był głównym elementem Konkordatu wormackiego[1]. Głównym postanowieniem konkordatu było zrzeczenie się cesarza praw do inwestytury i wpływu na konsekrację biskupów[3].

W 1123 zwołał Sobór laterański I, na którym zdelegalizowano wszystkie małżeństwa księży i ostatecznie wprowadzono celibat, a także wdrożono postanowienia konkordatu z Wormacji[3]. Ponadto ustanowił Rok Święty Jakubowy.

Papież Kalikst II utworzył na terenach Polski biskupstwa w Lubuszu (1124/1125) i Kruszwicy, wspierał też misję św. Ottona na Pomorzu Zachodnim[6].

Kalikst zmarł w Rzymie 13 grudnia 1124 roku[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996. ISBN 83-7006-437-X.
  2. John Norman Davidson Kelly, Michael J. Walsh: A Dictionary of Popes. Oxford University Press, 2010, s. 165. ISBN 978-0-19-929581-4. (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k l John N.D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 230–231. ISBN 83-06-02633-0.
  4. Guy de Bourgogne. Foundation for Medieval Genealogy. [dostęp 2014-04-16]. (ang.).
  5. Giovanni Miccoli: Callisto II, papa (Dizionario Biografico degli Italiani). treccani.it. [dostęp 2022-03-28]. (wł.).
  6. Kalikst II, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-03-28].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]