Adam Małysz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adam Małysz

Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1977 Wisła
Klub	KS Wisła Ustronianka
Wzrost	170 cm[1]
Debiut w PŚ	4 stycznia 1995 w Innsbrucku (17. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	4 stycznia 1995 w Innsbrucku (17. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	18 lutego 1996 w Iron Mountain (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	17 marca 1996 w Oslo
Rekord życiowy	230,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (13 lutego 2011)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie srebro Salt Lake City 2002 duża srebro Vancouver 2010 normalna srebro Vancouver 2010 duża brąz Salt Lake City 2002 normalna Mistrzostwa świata złoto Lahti 2001 normalna złoto Val di Fiemme 2003 duża złoto Val di Fiemme 2003 normalna złoto Sapporo 2007 normalna srebro Lahti 2001 duża brąz Oslo 2011 normalna Puchar Świata w skokach narciarskich Kryształowa kula 2000/2001 Kryształowa kula 2001/2002 Kryształowa kula 2002/2003 Kryształowa kula 2006/2007 3. miejsce 2010/2011 Puchar Świata w lotach narciarskich 2. miejsce 2000/2001 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2000/2001 3. miejsce 2002/2003 Turniej Nordycki 1. miejsce 2001 1. miejsce 2003 1. miejsce 2007 2. miejsce 2002 2. miejsce 2010 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2001 1. miejsce 2004 1. miejsce 2006 2. miejsce 2007 3. miejsce 2009 3. miejsce 2010 Turniej Czterech Narodów 1. miejsce 2010 2. miejsce 2006 2. miejsce 2007 2. miejsce 2009 Puchar KOP[2] 1. miejsce 2002/2003 1. miejsce 2006/2007 2. miejsce 2010/2011
Inne nagrody
Plebiscyt „Przeglądu Sportowego” 1. miejsce 2001 1. miejsce 2002 1. miejsce 2003 1. miejsce 2007 Superczempion 2011 3. miejsce 2010 3. miejsce 2011 Inne Medal Holmenkollen 2001 Skok Roku 2007[3] Sportowiec Wolnej Polski 1989-2014
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Adam Henryk Małysz (ur. 3 grudnia 1977 w Wiśle^[4]) – polski skoczek narciarski uprawiający także kombinację norweską i kierowca rajdowy. Od 2022 prezes Polskiego Związku Narciarskiego.

Czterokrotny olimpijczyk. Zdobywca czterech medali olimpijskich (srebrnego i brązowego w 2002 i dwóch srebrnych w 2010) i sześciu medali mistrzostw świata (złotego i srebrnego w 2001, dwóch złotych w 2003, złotego w 2007 i brązowego w 2011). Czterokrotny zdobywca Pucharu Świata (w sezonach 2000/2001, 2001/2002, 2002/2003 i 2006/2007), trzykrotny zwycięzca Letniego Grand Prix (2001, 2004 i 2006) oraz dwukrotny zdobywca Pucharu KOP (w sezonach 2002/2003 i 2006/2007). Triumfator 49. Turnieju Czterech Skoczni (2000/2001), trzech edycji Turnieju Nordyckiego (2001, 2003 i 2007) oraz Turnieju Czterech Narodów 2010. Zdobywca 39 indywidualnych złotych medali mistrzostw Polski (21 zimą^[5] i 18 latem). W trakcie kariery wyrównał rekord świata w długości skoku narciarskiego (225 m w 2003) i osiem razy poprawiał rekord Polski (po raz ostatni w 2011, gdy uzyskał 230,5 m).

W latach 1995–2011 wystąpił w 349 konkursach Pucharu Świata. Odniósł 39 zwycięstw, 92 razy stał na podium, 198 razy zajmował miejsce w pierwszej dziesiątce zawodów, a 307 razy zdobywał punkty PŚ. Łącznie zgromadził 13070 punktów PŚ^[6][7]. Jako zawodnika cechowały go mocne odbicie z progu i bardzo niska pozycja w locie^[8]. W trakcie kariery skakał na nartach marki Elan (1994–1996 oraz 1999–2004), Rossignol (1996–1998) i Fischer (2004–2011).

Po sezonie 2010/2011 zakończył karierę skoczka narciarskiego i rozpoczął starty w rajdach samochodowych. W 2012 zdobył tytuł międzynarodowego rajdowego mistrza Polski i Czech^[9], a w 2013 odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w rajdach terenowych^[10]. W latach 2012–2016 pięciokrotnie uczestniczył w Rajdzie Dakar.

Za wybitne osiągnięcia sportowe został trzykrotnie odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez Prezydenta RP^[11]. Czterokrotnie wybierany najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w 2001, 2002, 2003 i 2007). W 2019 wybrany najlepszym polskim narciarzem w plebiscycie „Gwiazdy 100-lecia PZN”^[12]. Przez wielu uważany za najlepszego polskiego sportowca pierwszej dekady XXI wieku^[13][14][15]. Honorowy obywatel miasta Zakopanego i patron skoczni narciarskiej w Wiśle.

W latach 2016–2022 dyrektor koordynator ds. skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w Polskim Związku Narciarskim.

Urodził się 3 grudnia 1977 w Wiśle jako syn Jana Małysza i Ewy z domu Szturc, który pobrali się w 1974. Ma starszą siostrę, Iwonę (ur. 1975). Jest wujem Tomasza Pilcha, również skoczka narciarskiego.

W 1992 ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Wiśle Głębcach. Trzy lata później w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Ustroniu zdobył zawód (specjalizacja: blacharz-dekarz). W 2010 zdał maturę i uzyskał wykształcenie średnie. W 2018 obronił pracę licencjacką, a w 2020 – magisterską na Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej^[16][17]. Zna język niemiecki.

16 czerwca 1997 poślubił Izabelę Polok (ur. 4 grudnia 1978) w ewangelickim kościele im. apostołów Piotra i Pawła w Wiśle (Adam jest luteraninem, Izabela – katoliczką). Mają córkę, Karolinę (ur. 31 października 1997).

Narciarskie tradycje były w rodzinie Małysza od dawna. Jego pradziadek miał własną skocznię, na której beskidzcy zawodnicy osiągali odległości w granicach 50 m. Ojciec pracował jako kierowca w Klubie Sportowym Wisła, zaś wuj – Jan Szturc, najpierw był skoczkiem, kombinatorem i piłkarzem, a po zakończeniu kariery – trenerem klubowym. Właśnie za namową ojca i wuja, w wieku sześciu lat rozpoczął treningi narciarskie^[18]. Jego idolem sportowym był Jens Weißflog^[19].

Pierwszy skok oddał w wieku sześciu lat na obiekcie K17 w Wiśle-Centrum, a po lądowaniu na 7 metrze upadł, ponieważ miał buty o za dużym rozmiarze^[20].

18 stycznia 1991 wystąpił w mistrzostwach TOZN na Maleńkiej Krokwi w Zakopanem. 28 lutego 1993, na skoczni K40 w Wiśle, został wicemistrzem Polski juniorów młodszych i młodzików w skokach^[21] (dwa dni wcześniej był czwarty na obiekcie K60^[22]). 12 marca 1993, na skoczni Skalite w Szczyrku, wziął udział w dwóch konkursach mistrzostw Polski (MP): najpierw wywalczył brązowy medal MP Juniorów^[23], a następnie – w barwach KS „Wisła” Wisła – zajął szóste miejsce w konkursie drużynowym 68. seniorskich mistrzostw kraju na skoczni normalnej K85. Dwa dni później zadebiutował w konkursie indywidualnym MP seniorów (na normalnej skoczni K85), plasując się na 14. pozycji^[24].

29 grudnia 1993 zadebiutował na arenie międzynarodowej w zmaganiach seniorskich, zajmując 48. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego na Klaushoferschanze (K73) w Sankt Aegyd (sezon 1993/1994)^[25]. 26^[26] (bądź 30^[27]) stycznia 1994 zajął 46. miejsce w indywidualnym konkursie skoków podczas Mistrzostw Świata Juniorów 1994 na Raimund-Ertl-Schanze w Breitenwangu^[28], a 27 stycznia 1994 wywalczył z polską reprezentacją 10. pozycję w konkursie drużynowym^[29]. 4 lutego 1994 na Średniej Krokwi, wraz z kolegami z KS Wisła, sięgnął po brąz w konkursie drużynowym 69. Mistrzostw Polski na skoczni normalnej. Dzień później – jeszcze jako junior – został wicemistrzem Polski seniorów na Wielkiej Krokwi, a 6 lutego 1994 – seniorskim mistrzem kraju na Średniej Krokwi.

W 1992 wziął udział w drużynowych mistrzostwach Polski młodzików w kombinacji norweskiej, a 1 stycznia 1993 – razem z Łukaszem Kruczkiem – w noworocznych zawodach w Oberstdorfie, zajmując dalekie miejsce. 2 i 3 stycznia 1994 wziął udział w drużynowych zawodach dwubojowych w Oberwiesenthal. Zdobył także indywidualne, parowe i drużynowe mistrzostwo Polski juniorów młodszych w kombinacji na zawodach odbywających się w dniach 25–27 marca 1994^[30].

Jesienią 1994 – pod wpływem sugestii trenera Szturca – porzucił kombinację norweską i poświęcił się tylko skokom narciarskim. W tym samym roku trafił do kadry narodowej polskich skoczków, prowadzonej wówczas przez Pavla Mikeskę. 9 grudnia na Srednjej velikance w Planicy zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 55. miejsce w kwalifikacjach do konkursu głównego, do którego nie awansował^[31].

Pierwszy występ w zawodach Pucharu Świata zaliczył 4 stycznia 1995 na Bergisel w Innsbrucku, zajmując 17. miejsce w konkursie, co dało mu pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji tego cyklu. Nie startował w pozostałych konkursach Turnieju Czterech Skoczni i w jego końcowej klasyfikacji zajął 55. miejsce. W tym samym sezonie jeszcze cztery razy zajął miejsce w czołowej „trzydziestce” konkursu PŚ: 14 stycznia w Engelbergu zajął 27. lokatę (dzięki czemu zdobył cztery punkty do klasyfikacji), 4 lutego na Lugnet w Falun był 23., dzień później na tej samej skoczni – 28., a 12 lutego na Holmenkollbakken w Oslo – 20. W łącznej klasyfikacji uplasował się na 51. miejscu z dorobkiem 40 punktów.

1 marca 1995 zajął 10. miejsce na mistrzostwach świata juniorów w Gällivare^[32]. Później wystartował także w seniorskim czempionacie w Thunder Bay, gdzie był 10. i 11.

Podczas debiutu w Letniej Grand Prix zajął 66. miejsce. Wziął udział w tylko jednym konkursie, w którym został sklasyfikowany na 42. pozycji^[33], nie kwalifikując się do finałowej serii^[a].

Sezon zimowy 1995/1996 rozpoczął od 12. miejsca w Lillehammer. Sześć dni później w Villach był 22. 16 grudnia na skoczni w Chamonix zajął 21. lokatę. 28 grudnia w Oberhofie uplasował się na 11. miejscu.

W TCS wziął udział w trzech spośród czterech konkursów. 30 grudnia na Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 18. miejsce, 1 stycznia na Große Olympiaschanze w Garmisch-Partenkirchen był 16. a 4 stycznia w Innsbrucku zajął 11. miejsce. Cały turniej zakończył na 28. miejscu.

13 stycznia w Engelbergu zajął dziewiąte miejsce w Pucharze Świata. Dzień później na tej samej skoczni zajął ósmą lokatę; podobnie 20 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo. 21 stycznia na skoczni Ōkurayama w tym mieście był 23. Podczas konkursów na zakopiańskiej Wielkiej Krokwi był dziewiąty i szósty (ex aequo z Espenem Bredesenem). 10 lutego na skoczni Kulm w Tauplitz^[b] zajął ósme miejsce, pierwszy raz w karierze punktując na skoczni mamuciej. Dzień później na tej samej skoczni był 18. Po połączeniu punktacji obu konkursów zaliczanych do mistrzostw świata w lotach Polak znalazł się na 14. pozycji. 17 lutego podczas konkursu PŚ na skoczni w Iron Mountain zajął dziewiątą lokatę.

Dzień później na tym obiekcie pierwszy raz w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Zajął drugą lokatę, przegrywając jedynie z Masahiko Haradą, który wyprzedził Małysza o 37,2 pkt. Było to pierwsze pucharowe podium reprezentanta Polski od 1987. 28 lutego na normalnej skoczni w Kuopio zajął 13. lokatę. W Lahti natomiast po raz drugi w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata – był trzeci, przegrywając z Haradą i Miką Antero Laitinenem. Dwa dni później na mniejszej skoczni był czwarty. Nie pojechał na konkursy lotów do Harrachova, lecz wybrał się do Falun, gdzie na Lugnet wygrał konkurs Pucharu Kontynentalnego^[34]. Tydzień później na tej skoczni zajął drugą lokatę w PŚ, tuż za Primožem Peterką.

17 marca 1996 w Oslo, w ostatnim konkursie Pucharu Świata w tamtym sezonie, zwyciężył pierwszy raz w swojej karierze. Tego samego dnia karierę zakończył Niemiec Jens Weißflog, wieloletni idol Małysza, w związku z czym przez wielu komentatorów i kibiców konkurs ten nazywany był „zmianą warty”^[31]. Było to pierwsze pucharowe zwycięstwo reprezentanta Polski od 1986. W końcowej klasyfikacji PŚ w tym sezonie Małysz zajął siódme miejsce.

W Letniej Grand Prix został sklasyfikowany na szóstym miejscu. Nie skakał w pierwszym z konkursów, 18 sierpnia w Trondheim. Trzy dni później na Hans-Renner-Schanze w Oberhofie stanął na najniższym stopniu podium, tuż za Miką Laitinenem i Ari-Pekka Nikkolą. 25 sierpnia na Adlerschanze w Hinterzarten ponownie był trzeci, za Nikkolą i Laitinenem. 28 sierpnia na skoczni w Predazzo uplasował się na 18. lokacie. 1 września podczas ostatniego konkursu LGP w Stams Małysz zajął ostatnie, 49. miejsce po skoku na 62 metry. Jesienią skakał także w PK w Hakubie, zajął tam czwarte i drugie miejsce^[35].

W sezonie zimowym 1996/1997 pierwszy raz punktował 30 listopada na skoczni w Lillehammer, zajął 28. miejsce. 7 grudnia podczas konkursu na Rukatunturi w Ruce był 19. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na 13. miejscu. 15 grudnia w Harrachovie zajął czwarte miejsce, za Primožem Peterką, Andreasem Goldbergerem i Kristianem Brendenem.

Podczas Turnieju Czterech Skoczni 1996/1997 startował we wszystkich czterech konkursach. Podczas inauguracyjnego konkursu w Oberstdorfie zajął 22. miejsce, w noworocznym konkursie w Ga-Pa był 12., 4 stycznia na Bergisel pierwszy raz zajął miejsce w czołowej dziesiątce konkursu Turnieju Czterech Skoczni – był szósty, a dwa dni później na Paul-Ausserleitner-Schanze w Bischofshofen pierwszy raz stanął na podium w konkursie TCS, przegrywając jedynie z Dieterem Thomą. Cały turniej zakończył na ósmej pozycji.

11 stycznia w Engelbergu zajął trzecie miejsce. Dzień później na tej samej skoczni był 17. 18 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo drugi raz w karierze zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Dzień później na dużej skoczni w tym mieście był 24. 26 stycznia w Hakubie ponownie zwyciężył. Podczas następnych dwóch konkursów na Kulm w Tauplitz (8 i 9 lutego) był 47. i 26.

Na mistrzostwach świata w Trondheim zajął 14. miejsce na normalnej i 36. na dużej skoczni. Był też 10. w konkursie drużynowym.

Po powrocie do zawodów PŚ w konkursie na skoczni w Lahti zajął 16. miejsce. Na Puijo w Kuopio był 14., a na skoczni Lugnet w Falun zajął piątą pozycję. Trzy dni później na Holmenkollbakken w Oslo był 19., a Turniej Skandynawski ukończył na piątym miejscu. Nie wystąpił w konkursach w Planicy. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zgromadził łącznie 612 punktów, co dało mu 10. miejsce.

W 1997 zajął 21. miejsce w Letniej Grand Prix w skokach narciarskich na igelicie. Podczas pierwszego z konkursów, 14 sierpnia na skoczni w Courchevel był 23. Trzy dni później na skoczni w Trondheim nie wystartował. 24 sierpnia podczas konkursu w Hinterzarten zajął ósme miejsce, 27 sierpnia w Predazzo – 23., a 31 sierpnia na skoczni Stams – 18. Łącznie zdobył 61 punktów. Stanął także na podium po konkursie PK w Velenje, w którym znalazł się na drugim miejscu^[36].

Sezon 1997/1998 to najgorszy okres w karierze Małysza, ponieważ tylko kilka razy zdobywał punkty Pucharu Świata. Sezon PŚ zaczął od startów w Lillehammer, gdzie zajął w obu konkursach odległe miejsca (odpowiednio 44. i 42.). Pierwsze punkty w PŚ zdobył 6 grudnia na skoczni w Predazzo, gdzie był 21. Dwa dni później w Villach zajął 31. miejsce, nie zdobywając ani jednego punktu do klasyfikacji. 12 grudnia w Harrachovie zdobył dziesięć punktów do PŚ, zajmując 21. miejsce w konkursie. Podczas konkursów na skoczni w Engelbergu (20 i 21 grudnia) dwa razy uplasował się na 28. miejscu.

W Turnieju Czterech Skoczni tylko raz zakwalifikował się do finałowej serii zawodów. W pierwszym konkursie, w Oberstdorfie zajął 41. miejsce. 1 stycznia w konkursie na Große Olympiaschanze zajął najwyższe w całym turnieju, 24. miejsce. Trzy dni później w Innsbrucku był 46. W Bischofshofen, w ostatnim z konkursów, zajął 33. miejsce. W całym turnieju uplasował się na 30. miejscu.

Później jeszcze tylko dwa razy zdobywał pucharowe punkty. 17 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem był 23., a dzień później na tej samej skoczni 29. Porażką zakończył się występ na Igrzyskach Olimpijskich w Hakubie/Nagano – zajął 51. miejsce na skoczni K-90 i 52. na K-120. W konkursie drużynowym zajął ósme miejsce.

Po igrzyskach olimpijskich wystartował jeszcze w dwóch konkursach lotów w Vikersund. W pierwszym konkursie porannym 1 marca ograniczonym do jednej serii zajął 48. miejsce, w drugim konkursie tego samego dnia zajął 55. miejsce – najgorsze w historii występów Małysza w Pucharze Świata. Sezon zakończył na 57. miejscu, zdobywając 43 punkty. Po sezonie miał zamiar zakończyć karierę.

W trakcie sezonu 1998/1999 wciąż poważnie myślał o zakończeniu kariery sportowej i podjęciu pracy w wyuczonym zawodzie dekarza^[38]. W pierwszej części sezonu nie wystąpił ani razu. Pierwszy start w sezonie zaliczył dopiero podczas Turnieju Czterech Skoczni, ale ani razu nie awansował do drugiej serii. 30 grudnia w Oberstdorfie był najbliżej awansu, na 34. miejscu. Poza tym, w konkursach w Innsbrucku (3 stycznia) i Bischofshofen (6 stycznia) zajął 40. pozycję. Nie zakwalifikował się do konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen. Turniej zakończył na 43. pozycji.

16 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na 27. miejscu. Dzień później na tej samej skoczni był 23. Na Ōkurayamie w Sapporo był 19. i 31. 29 stycznia w Willingen zdobył pięć punktów do klasyfikacji Pucharu Świata po zajęciu 26. miejsca w pierwszym z konkursów. W drugim był 40. i nie zdobył punktów do klasyfikacji. Na mistrzostwach świata w Ramsau był 37. na skoczni dużej i 27. na normalnej.

6 marca na normalnej skoczni w Lahti zajął 17. miejsce. Trzy dni później w Trondheim zajął 38. miejsce. 11 marca na Lugnet w Falun uplasował się na 24. pozycji. 14 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zajął 27. lokatę. W klasyfikacji końcowej Turnieju Nordyckiego był 16.

Podczas ostatniego weekendu sezonu w Planicy zajmował kolejno: 35., 28. i 30. pozycję. Sezon zakończył na 46. miejscu, zdobywając 58 punktów.

W 1999 w generalnej klasyfikacji LGP zajął 54. miejsce. Jedynie 11 września w Hakubie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu, w której zajął 29. miejsce. W Hinterzarten i Sapporo uplasował się kolejno na 46. i 43. miejscu. Nie wziął udziału w konkursach w Courchevel i Stams. Stanął na drugim stopniu podium na Średniej Krokwi podczas konkursu Pucharu Kontynentalnego, przegrywając jedynie z Dirkiem Elsem^[39].

Sezon 1999/2000 był przełomem w karierze Małysza. Nowe metody szkoleniowe oraz współpraca z psychologiem Janem Blecharzem i fizjologiem Jerzym Żołądziem przyniosły na tyle dobre efekty, że zaczął uzyskiwać punktowane miejsca w zawodach. Był 19 razy w czołowej trzydziestce zawodów Pucharu Świata i zajął 28. miejsce w generalnej klasyfikacji.

28 listopada podczas inauguracji sezonu 99/00 Pucharu Świata w Kuopio zajął 38. miejsce i nie zdobył punktów do klasyfikacji. 4 grudnia w Predazzo zakwalifikował się do drugiej serii zawodów, w której zajął 26. pozycję. Dzień później na tej samej skoczni był 23. 12 grudnia na średniej skoczni w Villach był 28. 18 grudnia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął 13. lokatę. Następnego dnia był 38.

W Turnieju Czterech Skoczni zajął 31. miejsce. Nie startował w pierwszym z konkursów, w Oberstdorfie, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. 1 stycznia 2000 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był 17. Dwa dni później w Innsbrucku zajął 26. pozycję, a 6 stycznia w Bischofshofen – 46.

Po zakończeniu turnieju nie zdobywał punktów Pucharu Świata aż do 26 stycznia, kiedy to zajął 25. lokatę na skoczni w Hakubie. Podczas weekendu na skoczni w Willingen (5–6 lutego) był kolejno 24. i 25. Najwyższe w sezonie miejsce zajął 26 lutego na skoczni w Iron Mountain, gdzie był czwarty. Dzień później na tej samej skoczni był 22., podobnie 4 marca na dużej skoczni w Lahti. Następnego dnia na tej samej skoczni uplasował się na 27. miejscu. 10 marca w konkursie na skoczni w Trondheim został sklasyfikowany na 21. pozycji. Dwa dni później na skoczni Holmenkollbakken w Oslo uplasował się na dwunastym miejscu. Turniej Nordycki ukończył na 20. miejscu.

Podczas ostatniego w sezonie konkursu, 19 marca na Velikance w Planicy, zajął siódme miejsce. Pobił wtedy swój rekord życiowy; od tamtej pory wynosił on 191,5 m. Ostatecznie został sklasyfikowany w PŚ na 28. miejscu, zdobywając razem 214 punktów. W MŚ w lotach w Vikersund znalazł się na 16. miejscu.

W Letniej Grand Prix 2000 zajął 19. miejsce w klasyfikacji generalnej, uzyskując 93 punkty. W pięciu konkursach znalazł się w finale. 12 sierpnia w Villach uplasował się na czwartej pozycji. W Hakubie (K-120) skoczył 101,5 i 94,5 metra, zajmując 24. miejsce. Pięć dni później na tej samej skoczni poszybował na odległość 114 metrów i zajął 20. lokatę. W Sapporo był 12., skacząc 113,5 i 117,5 metra. Zwyciężył w konkursie PK w Oberstdorfie.

Sezon 2000/2001 rozpoczął się 23 listopada kwalifikacjami do konkursu na skoczni Puijo w Kuopio. Choć zwyciężył, został zdyskwalifikowany za zbyt długie narty, przez co nie wystąpił w inauguracyjnym konkursie sezonu^[40]. Wynik ten był jednak zapowiedzią sukcesów, jakie już wkrótce miał osiągnąć. Zanim do nich doszło, wziął udział w dwóch konkursach w Kuopio, oba w bardzo niestabilnych warunkach atmosferycznych. W pierwszym z nich, jednoseryjnym, 2 grudnia, zajął 26. miejsce. Podczas drugiego z konkursów na tej skoczni, 3 grudnia był 11., notując znaczny awans po drugim skoku. Później z powodu zbyt wysokich jak na grudzień temperatur i braku śniegu, odwołano pięć konkursów Pucharu Świata i skoczkowie do rywalizacji powrócili dopiero na Turniej Czterech Skoczni.

Zwyciężył w Turnieju Czterech Skoczni jako pierwszy reprezentant Polski w historii. 29 grudnia 2000 na skoczni w Oberstdorfie zajął czwarte miejsce. W noworocznym konkursie w Garmisch był trzeci, przegrywając tylko z Noriakim Kasaim i Dmitrijem Wasiljewem. W konkursie tym ustanowił też rekord skoczni Große Olympiaschanze (129,5 metra), który nie został pobity aż do jej zburzenia i zbudowania nowej w 2007. Pozostałe dwa konkursy (4 stycznia w Innsbrucku i 6 stycznia w Bischofshofen) wygrał, w obu uzyskując kilkadziesiąt punktów przewagi nad drugim zawodnikiem. W Innsbrucku wyprzedził Janne Ahonena o 44,9 punktów, a w Bischofshofen – o 31,9 punktów. Zwyciężył w całym turnieju z przewagą ponad 100 punktów nad drugim zawodnikiem, czyniąc to jako pierwszy i dotąd jedyny skoczek w historii^[41]. Zebrał także jako pierwszy skoczek w historii ponad 1000 pkt. w czterech konkursach. Podczas TCS 2000/2001 wygrał też kwalifikacje do każdego z czterech konkursów, dzięki czemu w każdym z nich startował z numerem 1^[42].

W tydzień po zakończeniu turnieju pojechał do Harrachova, gdzie 13 i 14 stycznia zwyciężył w dwóch konkursach na skoczni mamuciej. Tamtego weekendu kilkakrotnie bił rekordy Polski w długości skoku narciarskiego – po zakończeniu zawodów rekord ten wynosił 212 metrów. 20 stycznia w Park City ponownie odniósł zwycięstwo i został liderem klasyfikacji PŚ. 24 stycznia w Hakubie stracił pozycję lidera na rzecz Martina Schmitta. W zawodach zajął wówczas ósme miejsce po upadku na zeskoku. Zdaniem Małysza, powodem upadku było sztuczne oświetlenie, przy którym skoczek nie czuł się komfortowo. Pozycję lidera odzyskał już podczas następnych zawodów Pucharu Świata – 27 stycznia w Sapporo, gdzie odniósł triumf po raz szósty w sezonie. Dzień później na tej samej skoczni odniósł siódme zwycięstwo. 3 lutego w konkursie na skoczni w Willingen po pierwszej serii zajmował ósme miejsce. W drugiej turze skoczył jednak 151,5 metra (na skoczni K120) i dzięki temu awansował na drugą pozycję, przegrywając jedynie z Ville Kantee. Wynik uzyskany w drugiej kolejce przez Małysza (151,5 m) był wówczas nieoficjalnym rekordem świata na dużej skoczni (został poprawiony o pół metra cztery lata później przez Janne Ahonena). Następnego dnia na tej samej skoczni po raz kolejny w sezonie triumfował, osiągając 36,5 punktów przewagi nad drugim skoczkiem w zawodach, Risto Jussilainenem i otrzymując za dwa 142,5-metrowe skoki notę 316 pkt., najwyższą, jaką do tamtej chwili przyznano na skoczniach mniejszych niż mamucie^[c].

W lutym podczas mistrzostw świata w Lahti zdobył srebrny medal na dużej skoczni i złoty na normalnej – zamieniając się miejscami z Martinem Schmittem. Były to pierwsze medale mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym reprezentantów Polski od 1978, kiedy Józef Łuszczek zdobył złoto w biegu na 15 km i brąz na 30 km. Później po powrocie z Finlandii Małysz z powodu choroby nie wystartował w mistrzostwach Polski.

3 marca podczas konkursu lotów na skoczni w Oberstdorfie zajął czwarte miejsce, oddając jednak najdłuższy skok drugiej serii – na 197,5 metra. Z trzecim skoczkiem zawodów, Mattim Hautamäkim, przegrał o 0,1 punktu. Dzień później na tej samej skoczni zajął drugą lokatę, przegrywając tylko z Martinem Schmittem o 0,4 punktu – dwukrotnie skoczył na odległość 201,5 metra, a Schmitt osiągnął 200 i 202,5 metra.

W 2001 jako pierwszy skoczek w historii wygrał wszystkie konkursy Turnieju Nordyckiego. 7 marca na skoczni Lugnet w Falun zdobył 259,8 pkt i wyprzedził drugiego Martina Schmitta o 4,6 pkt. Dwa dni później na skoczni w Trondheim wygrał z notą 254,6 pkt, o 1,1 pkt wyprzedzając Andreasa Goldbergera i bijąc rekord obiektu (138,5 m). Podczas ostatniego z konkursów, 11 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo, zwyciężył z przewagą 13,6 pkt nad Stefanem Horngacherem.

W ostatnich zawodach sezonu, 18 marca w Planicy, był czwarty, i mimo zwycięstwa Martina Schmitta, triumfował w ogólnej klasyfikacji PŚ. Podczas konkursu w Słowenii pobił własny rekord Polski, skacząc 218,5 metra.

W całym sezonie 2000/2001 odniósł 11 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata, wyrównując tym samym rekord Martina Schmitta z sezonu 1998/1999. Jest pierwszym skoczkiem, który zwyciężył w więcej niż połowie konkursów rozgrywanych w danym sezonie (11 z 21, a z mistrzostwami świata 12 z 23; kolejnym skoczkiem, który tego dokonał był Peter Prevc – bijąc rekord 15 zwycięstw w sezonie 2015/2016, dokonał tego w 29 konkursach). Jako pierwszy Polak w historii zdobył Puchar Świata w skokach narciarskich i pierwszy zawodnik w dyscyplinie zimowej pod egidą FIS. Sukces ten powtórzył w sezonach 2001/2002, 2002/2003 i 2006/07. Jest pierwszym i jedynym do tej pory skoczkiem w historii, który wygrał kryształową kulę Pucharu Świata trzy razy z rzędu, a drugim (po Mattim Nykänenie), który zdobył ją w sumie czterokrotnie.

W 2001 po raz pierwszy w karierze wygrał w Letniej Grand Prix. Już w pierwszym konkursie w Hinterzarten odniósł zwycięstwo, wyprzedzając o 4,5 punktów Martina Schmitta. W drugim konkursie na skoczni Adlerschanze w Hinterzarten Małysz był dziewiąty. W kolejnym konkursie, rozegranym w Courchevel na skoczni Tremplin Le Praz, zajął drugie miejsce, przegrywając z Andreasem Widhölzlem o 1,1 punktu. 18 sierpnia w Stams uplasował się na dziewiątej pozycji. 5 września na skoczni w Sapporo był na czwartym miejscu. 8 września w Hakubie był drugi, za Stefanem Horngacherem. Dzień później, także w Hakubie, po raz trzeci zajął ósme miejsce, ale mimo to pozostał na pierwszym miejscu w klasyfikacji generalnej.

W sezonie zimowym 2001/2002 ani razu nie zajął miejsca poza czołową dziesiątką zawodów Pucharu Świata i przez cały sezon prowadził w klasyfikacji generalnej PŚ. Zwyciężył podczas inauguracyjnego konkursu w Kuopio (23 listopada), a następnego dnia był drugi, za Risto Jussilainenem. 1 grudnia zwyciężył podczas pierwszego w historii konkursu PŚ na skoczni w Titisee-Neustadt, a następnego dnia był drugi, za Svenem Hannawaldem. 8 grudnia na normalnej skoczni w Villach zwyciężył po skokach na 99,5 i 98 metrów. Następnego dnia na tej samej skoczni w konkursie drużynowym wraz z Robertem Mateją, Łukaszem Kruczkiem i Wojciechem Skupniem zajął trzecie miejsce. Reprezentacja Polski stanęła wtedy po raz pierwszy w historii PŚ na podium i przegrała tylko z Finlandią i Japonią. 15 grudnia na skoczni w Engelbergu zajął czwarte miejsce. W owym konkursie został surowo potraktowany przez sędziów, którzy ocenili jego skok notami 16,5-17,5. Dzień później zwyciężył podczas zawodów na tej samej skoczni. W ostatnich dwóch konkursach przed świętami Bożego Narodzenia w Predazzo (21–22 grudnia) dwukrotnie zwyciężył, za każdym razem oddając dwa najdłuższe skoki w konkursie.

Przed 50. Turniejem Czterech Skoczni polscy kibice skoków zastanawiali się, czy Małysz jako pierwszy w historii zwycięży w wszystkich czterech konkursach turnieju. Tak się nie stało, skoczek zakończył imprezę na czwartym miejscu. 30 grudnia w Oberstdorfie zajął piąte miejsce, 1 stycznia w Ga-Pa był trzeci, trzy dni później w Innsbrucku – drugi, a 6 stycznia w Bischofshofen – dziewiąty.

Pierwszy konkurs Pucharu Świata po zakończeniu turnieju miał miejsce 12 stycznia na skoczni w Willingen, Małysz zajął w nim czwarte miejsce. W pierwszym konkursie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem 19 stycznia był siódmy. Nazajutrz na tej samej skoczni zwyciężył. Później (podobnie jak cała czołówka PŚ poza Austriakami) nie wziął udziału w zawodach PŚ w Hakubie i Sapporo, szykując się do igrzysk olimpijskich w Salt Lake City.

Na IO 2002 zdobył dwa medale na skoczniach w Park City. W pierwszym konkursie na normalnej skoczni wywalczył brązowy medal, zdobywając pierwszy medal zimowej olimpiady reprezentanta Polski od 1972, kiedy złoto w konkursie skoków zdobył Wojciech Fortuna. W zawodach na dużej skoczni zdobył wicemistrzostwo olimpijskie. Został tym samym pierwszym polskim zawodnikiem, który zdobył dwa medale podczas zimowych igrzysk olimpijskich. Został również pierwszym w XXI wieku polskim sportowcem, który zdobył medal igrzysk olimpijskich.

Trener Apoloniusz Tajner stwierdził, że Małysz miał podczas konkursu na K-120 problemy techniczne przy wyjściu z progu. Mimo dużej siły odbicia, było ono opóźnione o ok. 20 cm. Małysz znalazł się w powietrzu wyżej niż konkurenci, jednak szybko zaczął tracić prędkość i „spadać”^[43].

W Turnieju Nordyckim zajął drugie miejsce, ustępując jedynie Mattiemu Hautamäkiemu. W pierwszym konkursie rozegranym w Lahti zajął drugie miejsce, przegrywając z Martinem Schmittem. Na skoczni w Falun był piąty, a w Trondheim znowu zajął drugie miejsce, tym razem za Hautamäkim. W ostatnim konkursie w Oslo uplasował się na najniższym stopniu podium. W klasyfikacji generalnej turnieju zgromadził 1033,2 punktów, przegrywając z Hautamäkim o 14,8 punktów.

Wziął udział w Mistrzostwa świata w lotach w Harrachovie, na skoczni Čerťák K-185. Pierwsze dwie serie odbyły się 9 marca. Małysz po pierwszym skoku na odległość 184 m był piąty, a po drugim – na 142 metrów – spadł na 18. miejsce. Pozostałe dwie serie z powodu zbyt silnego wiatru zostały odwołane. 18. miejsce Małysza było wówczas jego najgorszym startem na mistrzostwach świata w lotach.

23 marca w drużynowym konkursie na Velikance w Planicy wraz z innymi reprezentantami Polski zajął ostatnie, dziewiąte miejsce. Następnego dnia podczas kwalifikacji do indywidualnego konkursu PŚ pobił dotychczasowy rekord Polski, skacząc na 223,5 metra. Sam konkurs został odwołany z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych. W sezonie Małysz zgromadził łącznie 1475 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata i wyprzedził drugiego Svena Hannawalda o 216 punktów.

W klasyfikacji generalnej w Letniej Grand Prix 2002 zajął 10. miejsce, mając na koncie 126 punktów, ze stratą 434 pkt do zwycięzcy owych zawodów, Andreasa Widhölzla. Najlepszymi jego występami były skoki w Hinterzarten (K-95) i Courchevel (K-120), gdzie w obu konkursach uplasował się na czwartej pozycji.

W pierwszym konkursie PŚ w sezonie 2002/2003 na skoczni w Ruce 29 listopada zajął drugie miejsce, za Primožem Peterką, trając pozycję lidera Pucharu Świata pierwszy raz od 27 stycznia 2001. 30 listopada na tej samej skoczni był czwarty. 7 grudnia na Granasen w Trondheim zajął piątą pozycję. Następnego dnia na tej samej skoczni był szósty. 14 grudnia w Titisee-Neustadt stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Martinem Höllwarthem i Sigurdem Pettersenem. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na szóstym miejscu. 21 grudnia w Engelbergu zajął jedną z trzech w sezonie pozycji poza pierwszą dziesiątką zawodów – był 15. Dzień później w ostatnim konkursie przed świętami został sklasyfikowany na czwartym miejscu.

W 51. Turnieju Czterech Skoczni zajął trzecie miejsce, przegrywając z Janne Ahonenem i Svenem Hannawaldem. Podczas inauguracji w Oberstdorfie (29 grudnia) został sklasyfikowany na najniższym spośród wszystkich zajętych miejsc w tym turnieju – był 13. W konkursie na Große Olympiaschanze zajął drugie miejsce ex aequo z Andreasem Goldbergerem. 4 stycznia na skoczni Bergisel był szósty, a dwa dni później na Paul-Ausserleitner-Schanze – siódmy. W całym turnieju zgromadził łącznie 959,7 punktu.

11 stycznia na skoczni Ještěd w Libercu zajął 16. miejsce, co było jego najgorszym występem w sezonie. 18 i 19 stycznia podczas zawodów Pucharu Świata w Zakopanem dwa razy zajął trzecie miejsce, za każdym razem przegrywając ze Svenem Hannawaldem i Florianem Lieglem. 23 stycznia w Hakubie zajął piąte miejsce. 25 i 26 stycznia na Ōkurayamie w Sapporo był szósty. 1 lutego na Kulm w Tauplitz stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Lieglem i Hannawaldem. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty. Po konkursie nadal zajmował drugie miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata, przegrywając z Janne Ahonenem o jeden punkt. Chcąc lepiej przygotować się do mistrzostw świata w Val di Fiemme, nie wystartował w konkursach w Willingen, prez co spadł na czwarte miejsce w klasyfikacji, wyprzedzony jeszcze przez Svena Hannawalda (który został liderem PŚ) i Andreasa Widhölzla.

Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme na skoczniach w Predazzo, jako pierwszy skoczek od 29 lat, został mistrzem świata zarówno na normalnej, jak i na dużej skoczni. Dokonał tego, co udało się przed nim tylko trzem zawodnikom – Bjørnowi Wirkoli z Norwegii w 1966, Garijowi Napałkowowi z ZSRR w 1970 i Hansowi-Georgowi Aschenbachowi z NRD w 1974. Przy okazji pobił rekordy tych obiektów, skacząc odpowiednio na 107,5 i 136 m.

Po mistrzostwach świata wystartował w trzech konkursach w ramach Turnieju Nordyckiego i we wszystkich triumfował, co dało mu drugie w karierze zwycięstwo w całym turnieju. 9 marca 2003 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zdobył 133,6 pkt (odbyła się tylko jedna seria konkursowa) i wyprzedził drugiego Floriana Liegla o 14,8 pkt, odnosząc swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo w sezonie. Słabe występy trzech najgroźniejszych konkurentów w walce o Kryształową Kulę (Widhölzl był 10., Hannawald 14. a Ahonen 19.) sprawiły, że Małysz po raz pierwszy w całym sezonie został liderem łącznej punktacji Pucharu Świata. Pięć dni później na skoczni w Lahti zwyciężył z notą 267,4 pkt, wyprzedzając Mattiego Hautamäkiego o 4,8 pkt. Podczas ostatniego z konkursów, 15 marca w Lahti, zwyciężył z przewagą 8,1 pkt nad Hautamäkim.

22 marca na Velikance w Planicy był drugi, przegrywając o 1,2 pkt z Hautamäkim. W ostatnim konkursie sezonu, 23 marca, był czwarty. W całym sezonie PŚ zdobył 1357 pkt i wyprzedził drugiego Hannawalda o 122 pkt, dzięki czemu został pierwszym i dotąd jedynym skoczkiem w historii, który trzy sezony z rzędu zdobył Kryształową Kulę.

Podczas jednego z treningów na największej na świecie skoczni – Letalnicy w Planicy – ustanowił swój rekord życiowy i rekord Polski, skacząc 225 m. Tym samym wyrównał ówczesny nieoficjalny rekord świata Andreasa Goldbergera. Dwa dni później uzyskał dokładnie tę samą odległość, ustanawiając nowy nieoficjalny rekord Polski w długości lotu.

Zrezygnował ze startów w Letniej Grand Prix 2003 i zdecydował się wyłącznie skupić na przygotowaniach do sezonu zimowego. Sezon 2003/2004 rozpoczął od dwóch drugich miejsc w konkursach Pucharu Świata w Ruce. 28 listopada przegrał z Mattim Hautamäkim, a dzień później – z Sigurdem Pettersenem. W efekcie, po dwóch pierwszych konkursach prowadził w klasyfikacji Pucharu Świata. 6 grudnia na skoczni w Trondheim zajął dziewiąte miejsce. W trakcie tego konkursu puściły mu gogle, które, jak się okazało później, miały wpływ na jego dyspozycję zarówno w tym konkursie, jak i w dalszej części sezonu^[44]. Osiem dni później w Titisee-Neustadt uplasował się na 12. pozycji. Na skoczni w Engelbergu 20 grudnia był dziewiąty, przez co stracił pozycję lidera Pucharu Świata.

W Turnieju Czterech Skoczni tylko raz zajął miejsce w czołowej dziesiątce zawodów – 29 grudnia w Oberstdorfie był dziewiąty. 1 stycznia w Garmisch-Partenkirchen zajął 19. pozycję, 4 stycznia w Innsbrucku był 25., a 6 stycznia w Bischofshofen – 20. W całym Turnieju został sklasyfikowany na 15. miejscu, zdobywając łącznie 908,6 pkt, o 158 pktmniej od zwycięzcy – Sigurda Pettersena. Chcąc skupić się na zawodach PŚ w Zakopanem, po nieudanych występach w TCS nie wziął udziału w dwóch kolejnych konkursach pŚ na skoczni Ještěd w Libercu.

17 i 18 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem dwukrotnie był drugi. W pierwszym konkursie przegrał tylko z Michaelem Uhrmannem, a w drugim – z Martinem Höllwarthem. 23 stycznia na skoczni w Hakubie zajął 32. miejsce, pierwszy raz od ponad trzech lat nie kwalifikując się do drugiej serii. Konkurs rozgrywany był w nierównych warunkach atmosferycznych, Małysz skoczył wówczas 91,5 m na skoczni K-120. Następnego dnia na Ōkurayamie w Sapporo był 12. 25 stycznia na tej samej skoczni zajął 11. pozycję. 7 lutego na mamuciej skoczni w Oberstdorfie uplasował się na 22. miejscu. 14 lutego w Willingen był 19.

Mistrzostwa świata w lotach rozpoczął od skoku na odległość 187,5 m, co dało mu 6. miejsce i stratę 21,4 pkt do prowadzącego Tommy Ingebrigtsena. W drugim skoku uzyskał 215,5 m i utrzymał szóstą pozycję, tracąc do medalu po pierwszym dniu 13,4 pkt. Drugi dzień rozpoczął od skoku na odległość 203,5 m i spadł na dziewiąte miejsce. Ostatni skok na odległość 196,5 m nie pozwolił mu utrzymać się w pierwszej dziesiątce – zajął 11. miejsce, tracąc do mistrza świata Roara Ljøkelsøya 55 pkt. Wówczas był to najlepszy indywidualny wynik Małysza w karierze podczas mistrzostw świata w lotach. W konkursie drużynowym wraz z Robertem Mateją, Mateuszem Rutkowskim i Wojciechem Skupieniem zajął ósme miejsce.

27 lutego 2004 podczas piątkowego treningu na skoczni w Park City wskutek groźnego upadku na kilkadziesiąt sekund stracił przytomność, jednak ostatecznie skończyło się tylko na otarciach i obiciach^[45]. Z zeskoku został zabrany przez karetkę sanitarną. Nie startował do końca sezonu i zajął ostatecznie 12. miejsce w końcowej klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

W 2004 wygrał Letnią Grand Prix. W całych zawodach zgromadził 520 pkt. Czterokrotnie stanął na najwyższym stopniu podium, zwyciężając w Hinterzarten (K-95), Courchevel (K-120), Zakopanem (K-120) i Predazzo (K-120).

W inauguracji PŚ sezonu 2004/2005 27 listopada na Rukatunturi w Ruce zajął 19. miejsce. Podczas drugiego konkursu na tej samej skoczni ponownie był 19. 4 grudnia na skoczni w Trondheim został sklasyfikowany na 15. pozycji. Dzień później zajął siódme miejsce, dzięki czemu awansował do czołowej „piętnastki” Pucharu Świata i tym samym nie musiał brać udziału w kwalifikacjach. 11 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie odniósł zwycięstwo, przerywając tym samym passę czterech zwycięstw Janne Ahonena. Następnego dnia zajął 11. miejsce. 18 grudnia w Engelbergu uplasował się na ósmej lokacie. Następnego dnia, w konkursie na tej samej skoczni, był piąty.

W Turnieju Czterech Skoczni zajął czwarte miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze zajął trzecie miejsce. 1 stycznia na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był siódmy. Dwa dni później na Bergisel zajął drugą pozycję, za Janne Ahonenem. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był siódmy. W całym turnieju zdobył łącznie 985,3 pkt, o 58 pkt mniej od zwycięzcy (Ahonena).

9 stycznia w Willingen uplasował się na dziewiątym miejscu. Sześć dni później na Kulm w Tauplitz zajął trzecie miejsce, za Andreasem Widhölzlem i Roarem Ljøkelsøyem. Dzień później zwyciężył na tej samej skoczni. 22 stycznia na Hochfirstschanze w Titisee-Neustadt zajął siódmą pozycję. Dzień później na tej samej skoczni był drugi, za Jakubem Jandą. 29 stycznia na Wielkiej Krokwi zwyciężył ex aequo z Roarem Ljøkelsøyem. Następnego dnia ponownie zwyciężył, tym razem już niepodzielnie. Nie wystartował w dwóch kolejnych konkursach, które odbyły się w Sapporo. 11 lutego podczas próby przedolimpijskiej na skoczni w Pragelato był dziewiąty.

Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie nie obronił tytułów mistrza świata sprzed dwóch lat z Predazzo, zajmując 6. miejsce na skoczni K-90 i 11. miejsce na skoczni K-120.

W Turnieju Nordyckim zajął 11. lokatę. W pierwszym konkursie, 6 marca w Lahti, uplasował się na siódmej pozycji (125 m i 122 m). Następnie w Kuopio razem z Jakubem Jandą zajął trzecie miejsce. W Lillehammer zajął 22. pozycję, skacząc 125 i 114 m. W ostatnim konkursie, w Oslo, uzyskując 117,5 i 118,5 m, uplasował się na 19. miejscu. Turniej zakończył mając na koncie 976,9 pkt.

19 marca na Letalnicy uplasował się na piątej pozycji. Podczas ostatniego konkursu w sezonie, 20 marca w Planicy Małysz zajął 15. miejsce. Sezon 2004/2005 zakończył w PŚ na czwartym miejscu, zdobywając łącznie 1201 pkt do klasyfikacji.

W Letniej Grand Prix 2005 uplasował się na 42. pozycji. Startował w trzech konkursach: w Hinterzarten zajął 18. miejsce, w Zakopanem – 26., a w Bischofshofen – 20..

Pierwszy konkurs Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 miał odbyć się 25 listopada w Ruce, jednak z powodu silnego wiatru zawody były kilkakrotnie przekładane. W efekcie 26 listopada odbyły się dwa konkursy. W pierwszym z nich Małysz zajął siódme miejsce, a w drugim był piąty. 3 grudnia na skoczni w Lillehammer był dziesiąty. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na piątej lokacie. 10 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie zajął ósmą lokatę. Dzień później był 7. Tydzień później w zawodach na skoczni Gross-Titlis-Schanze w Engelbergu uplasował się na 13. miejscu.

Wystąpił tylko w dwóch pierwszych konkursach Turnieju Czterech Skoczni. Po startach w konkursach w Oberstdorfie (13. miejsce) i w Garmisch-Partenkirchen (21. miejsce) ówczesny trener reprezentacji – Heinz Kuttin – postanowił przygotować go do zawodów Pucharu Świata w Zakopanem i do konkursów olimpijskich w Turynie. W efekcie Małysz zajął 35. miejsce w końcowej klasyfikacji TCS.

Mimo wycofania się z TCS, wziął udział w MŚ w lotach w Kulm. Były one w jego wykonaniu jednak najgorsze w całej karierze, a po treningach wydawało się, że może mieć problem z awansem do drugiej serii. Ostatecznie po pierwszym skoku – na 177,5 m – zajmował 22. miejsce, a po drugim – na 163 m – zajął 24. miejsce po pierwszym dniu zawodów. Następnego dnia oddał skoki na 171,5 m i 181,5 m, dzięki czemu uplasował się na 20. miejscu. W konkursie drużynowym polska reprezentacja, z Małyszem w składzie, zajęła dziewiąte miejsce.

28 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął czwarte miejsce. Drugiego dnia na tej samej skoczni był 14. Nie wystartował w organizowanych tydzień poźńej dwóch konkursach w Sapporo.

Niepowodzeniem zakończył się start Małysza w zimowych igrzyskach olimpijskich w Turynie na skoczniach w Pragelato. W pierwszym konkursie na normalnej skoczni zajął siódme miejsce; mistrz olimpijski, Lars Bystøl, w dwóch seriach pokonał Małysza zaledwie o metr (101,5 m i 103,5 m przy 101,5 m i 102,5 m Małysza), co dało Małyszowi nadzieje na walkę o medal w konkursie na dużej skoczni. Tam zajął jednak dopiero 14. miejsce, tracąc prawie 55 pkt do zwycięzcy, Thomasa Morgensterna i 28 pkt do brązowego medalisty, Larsa Bystøla. W konkursie drużynowym zajął piąte miejsce. Małysz przyjął występ w Turynie jako porażkę i nie krył nim rozczarowania^[46].

W sezonie 2005/2006 uplasował się na piątej pozycji w Turnieju Skandynawskim. 5 marca na skoczni Salpausselkä w Lahti był szósty. Dwa dni później w Kuopio zajął pierwsze w sezonie miejsce na podium; był trzeci, za Andreasem Küttelem i Thomasem Morgensternem. 10 marca na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer był 11. Dwa dni później na Holmenkollbakken w Oslo zwyciężył, czwarty raz w karierze na tej skoczni, uzyskując w pierwszej serii 130,5 metra, a w drugiej – 124,5 m. W całym turnieju zdobył 1068,7 pkt i, jako piąty zawodnik w stawce, stracił do czwartego Andreasa Koflera 0,1 pkt.

18 marca na Letalnicy w Planicy zajął szóstą lokatę. Dzień później w ostatnim konkursie sezonu był ósmy. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 zajął dziewiąte miejsce, zdobywając 634 pkt.

W Letniej Grand Prix 2006 odniósł trzecie zwycięstwo jako pierwszy skoczek w historii. W pierwszym konkursie, 6 sierpnia na skoczni w Hinterzarten, zajął szóste miejsce. Dwa dni później zwyciężył w Predazzo. 12 sierpnia w Engelbergu został sklasyfikowany na piątej pozycji. 14 sierpnia w Courchevel był trzeci. Pozostałe trzy konkursy, w których wziął udział, tj. 26 sierpnia w Zakopanem, 30 września w Klingenthal i 3 października w Oberhofie rozstrzygnął na swoją korzyść.

Sezon 2006/2007 rozpoczął od 34. pozycji na skoczni w Ruce. Konkurs rozgrywany był w niekorzystnych warunkach atmosferycznych. 2 grudnia w Lillehammer uplasował się na 15. miejscu, po upadku w pierwszej serii. Następnego dnia na tej samej skoczni stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Gregorem Schlierenzauerem i Andersem Jacobsenem. Podobnie 16 grudnia w Engelbergu. Dzień później na tej samej skoczni został sklasyfikowany na szóstej pozycji.

Zajął siódme miejsce w 55. Turnieju Czterech Skoczni. 30 grudnia podczas pierwszego z turniejowych konkursów na Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął trzecie miejsce z notą 280,3 punktów (miał skoki na 132 m i 134 m), przegrywając ze Schlierenzauerem i Andreasem Küttelem. 1 stycznia podczas konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen zajął 12. miejsce z notą 123,9 pkt (w pierwszej serii skoczył na 120,5 m; druga seria skoków została odwołana). 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku został sklasyfikowany na szóstej pozycji z notą 249,9 punktów (124 m i 126,5 m). 6 stycznia w ostatnim spośród czterech konkursów Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był ósmy. Uzyskał wówczas 252,4 pkt po skokach na 129,5 i 133,5 m. W łącznej klasyfikacji zdobył 906,5 pkt, o 55,4 mniej od zwycięzcy, Andersa Jacobsena.

13 stycznia zajął ósme miejsce na mamuciej skoczni w Vikersund. 20 stycznia podczas konkursu na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął piąte miejsce. Tydzień później na skoczni w Oberstdorfie wygrał pierwsze zawody w sezonie. Było to jednocześnie jego 30. zwycięstwo w konkursach Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty. 3 i 4 lutego w Titisee-Neustadt dwukrotnie triumfował. 7 lutego na skoczni w Klingenthal zajął trzecią lokatę, przegrywając ze Schlierenzauerem i Ammannem. Trzy dni później na skoczni w Willingen uplasował się na siódmym miejscu.

Na mistrzostwach świata w Sapporo zdobył złoty medal na skoczni K-90 z przewagą 21,5 pkt nad Simonem Ammannem (zwycięzcy od wicemistrza nigdy wcześniej nie dzieliła tak znaczna różnica punktowa). Tym samym stał się najbardziej utytułowanym skoczkiem w historii mistrzostw, mając na koncie cztery złote medale i jeden srebrny. W pierwszym z konkursów o mistrzostwo świata na obiekcie K-120 zajął czwarte miejsce.

W sezonie 2006/2007 po raz trzeci w karierze zwyciężył w Turnieju Nordyckim, czyniąc to jako pierwszy skoczek w historii. 11 marca podczas konkursu w Lahti odniósł swoje 33. zwycięstwo w konkursach Pucharu Świata, tym samym zrównując się z zajmującym drugie miejsce na liście wszech czasów Jensem Weißflogiem. Dwa dni później na Puijo w Kuopio ponownie zwyciężył. 17 marca na Holmenkollbakken w Oslo po raz piąty i ostatni w karierze zwyciężył w zawodach PŚ w tym miejscu. Dzięki temu pierwszy raz od 2003 awansował na pierwszą pozycję w klasyfikacji PŚ. W drugim konkursie na tej samej skoczni zajął 54. miejsce, jednak skok oddał w niekorzystnych warunkach atmosferycznych. Wylądował na 89 m, broniąc się przed upadkiem. Tym samym utracił prowadzenie w PŚ na rzecz Andersa Jacobsena. W klasyfikacji generalnej Turnieju Skandynawskiego zgromadził 822,4 pkt, o 2,1 pkt więcej od drugiego w klasyfikacji Andreasa Koflera.

Podczas ostatniego weekendu w sezonie na Letalnicy w Planicy (23–25 marca) zwyciężył we wszystkich trzech konkursach. Pierwszy raz w karierze zwyciężał na tej skoczni. Ponadto pierwszy raz był najlepszy w trzech konkursach Pucharu Świata w przeciągu jednego weekendu. W końcowej klasyfikacji PŚ wygrał z łączną liczbą 1453 pkt, wyprzedzając drugiego Jacobsena o 134 pkt. Tym samym jako drugi skoczek w historii, po Mattim Nykänenie, czwarty raz sięgnął po Kryształową Kulę.

W pierwszym z konkursów Letniej Grand Prix 2007, 12 sierpnia w Hinterzarten, zajął drugie miejsce, za Thomasem Morgensternem. Dwa dni później na skoczni w Courchevel ponownie był drugi, dzięki czemu został liderem klasyfikacji generalnej. 16 sierpnia w Pragelato zajął trzecie miejsce, za Gregorem Schlierenzauerem i Morgensternem. Dwa dni później w Einsiedeln zajął drugą pozycję, przegrywając z Morgensternem. 24 sierpnia w pierwszym konkursie na Wielkiej Krokwi uplasował się na trzecim miejscu, a następnego dnia zwyciężył. W późniejszych konkursach LGP nie wystartował, przez co przegrał ogólną rywalizację z Thomasem Morgensternem i zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej LGP.

Sezon 2007/2008 Pucharu Świata w skokach narciarskich rozpoczął od 16. miejsca w konkursie rozegranym 1 grudnia w Ruce. W konkursach rozgrywanych 8 i 9 grudnia w Trondheim zajął odpowiednio siódme i ósme miejsce. 13 grudnia na skoczni Alpenarena w Villach zajął 10. miejsce, a następnego dnia był dziewiąty, skacząc na odległość 91 i 90 metrów. W przedświątecznych konkursach w Engelbergu – 22 i 23 grudnia – zajął 10. i 13. miejsce.

W pierwszym konkursie TCS w Oberstdorfie na Schattenbergschanze zajął 17. miejsce. W noworocznym konkursie na nowo wybudowanej skoczni w Garmisch-Partenkirchen był piąty. Z powodu silnego wiatru zawody w Innsbrucku zostały przeniesione do Bischofshofen, gdzie Małysz zajął dziewiąte miejsce. W ostatnim konkursie, w tym samym mieście, był szósty. 56. Turniej Czterech Skoczni zakończył na czwartej pozycji.

Tydzień po ostatnich zawodach TCS, w konkursie w Predazzo, po nieudanym skoku, zajął 46. miejsce. Dzień później na tej samej skoczni również nie awansował do drugiej serii zawodów, zajmując 40. miejsce po skoku na odległość 111,5 m. Tydzień później na mamuciej skoczni w Harrachovie skoczył 130 m. Zawody zostały jednak anulowane z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych. Następnego dnia Małysz po raz kolejny nie zakwalifikował się do finałowej serii. Został sklasyfikowany na 36. miejscu. W kolejny weekend wziął udział w zawodach na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Piątkowy konkurs ukończył na 11. miejscu, a niedzielny – na czwartym. Następne opuścił zawody w Sapporo. Do rywalizacji w Pucharze Świata powrócił 8 lutego w Libercu, gdzie zajął siódme miejsce, a dzień później był dziewiąty. Podczas kolejnego konkursu, rozegranego 17 lutego w Willingen, zajął 11. miejsce.

Na MŚwL do Oberstdorfu na skocznię K-185 nie jechał jako faworyt, ale mimo to w skokach treningowych plasował się w czołówce. W pierwszej serii mistrzostw uzyskał 207,5 metra i zajmował szóste miejsce, tracąc do lidera 10,4 pkt. W drugiej serii skoczył 211,5 metra i po pierwszym dniu mistrzostw plasował się na piątym miejscu, tracąc 11,5 pkt do brązowego medalu. W trzeciej serii lotów skoczył na 192,5 m i spadł na siódme miejsce. W ostatniej serii skoczył 196 m i ukończył mistrzostwa świata w lotach na dziewiątym miejscu, ze stratą 57,4 pkt do mistrza świata, Gregora Schlierenzauera. W konkursie drużynowym Polska zajęła 10. miejsce^[i], Małysz uzyskał odległość 199,5 m.

Zajął ósme miejsce w Turnieju Nordyckim, gromadząc 820,2 pkt. W Kuopio zajął miejsca siódme i 12., a w Lillehammer i Oslo był 11. Sezon zakończył dziewiątym i 12. miejscem na skoczni mamuciej w Planicy. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zajął 12. miejsce. Był to jednocześnie pierwszy od ośmiu lat sezon, w którym Małysz ani razu nie stanął na podium żadnego z konkursów Pucharu Świata.

Letnią Grand Prix 2008 zakończył na 34. pozycji w klasyfikacji końcowej. Wystartował w pięciu konkursach: w Hinterzarten zajął 22. miejsce, w Zakopanem – 30. i 15., w Klingenthal – 18, a w Libercu – dziewiąte.

Sezon 2008/2009 rozpoczął 14. miejscem w Ruce (29 listopada). W następny weekend (6–7 grudnia) w Trondheim zajął 25. i 27. miejsce. Ze względu na słabe wyniki wycofał się z kolejnych zawodów (13–14 grudnia) w Pragelato. Do rywalizacji wrócił na przedświąteczne konkursy w Engelbergu (20–21 grudnia). W pierwszym konkursie był 21., a w drugim – 18.

W pierwszym konkursie niemiecko-austriackiego TCS zajął 27. miejsce. Do drugiej serii konkursu w Oberstdorfie wszedł jako tzw. „szczęśliwy przegrany”, przegrywając swój pojedynek z Romanem Koudelką. W Garmisch-Partenkirchen odnotował jeden z najgorszych wyników w historii swoich występów w Turnieju – nie awansował do drugiej serii, przegrywając rywalizację z Andreasem Wankiem i ostatecznie został sklasyfikowany na 37. miejscu. Trzeci konkurs rozgrywany w Innsbrucku ukończył na 15. miejscu, po czym wycofał się z TCS i nie wystąpił w Bischofshofen.

Nie wziął udziału także w konkursach lotów narciarskich w Tauplitz (10–11 stycznia). Zwrócił się o pomoc do swojego byłego szkoleniowca, Hannu Lepistö. W kolejnych konkursach, w Zakopanem (16–17 stycznia), zajął ósme i 12. miejsce. Podczas próby przedolimpijskiej w Whistler (24–25 stycznia) powtórzył swój dotychczasowy najlepszy wynik w sezonie (ósme miejsce w Zakopanem) i otrzymał tytuł Man of the Day. W drugim konkursie uplasował się na czwartej pozycji, ponownie otrzymując tytuł zawodnika dnia. Opuścił konkursy w Sapporo (31 stycznia-1 lutego). 8 lutego w loteryjnym konkursie w Willingen zajął 27. miejsce. Trzy dni później, w Klingenthal, był dziewiąty. Nie wystartował w kolejnych zawodach na mamuciej skoczni w Oberstdorfie (14 lutego).

Na mistrzostwach świata rozgrywanych w Libercu nie udało mu się obronić tytułu sprzed dwóch lat. 21 lutego na skoczni normalnej po skokach na 96 m i 89,5 m zajął 22. miejsce. Sześć dni później, na skoczni K-120, w jednoseryjnym konkursie uzyskał 127 m i został sklasyfikowany na 12. pozycji. W konkursie drużynowym ze Stefanem Hulą, Kamilem Stochem i Łukaszem Rutkowskim zajął czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o 9,2 pkt ze skoczkami japońskimi.

W pierwszym konkursie turnieju, na normalnej skoczni w Lahti, uplasował się na 24. pozycji. Dwa dni później, 10 marca w Kuopio, podczas swego 300. startu w Pucharze Świata zajął trzecie miejsce. Było to jego pierwsze podium w zawodach Pucharu Świata od blisko dwóch lat. W kolejnych zawodach w Lillehammer był czwarty. 15 marca na mamuciej skoczni w Vikersund, skokami na odległość 186 m i 190 m wywalczył ósme miejsce. Ostatecznie w TN był piąty.

20 marca w Planicy w jednoseryjnym konkursie lotów zajął drugie miejsce. Dzień później, razem ze Stefanem Hulą, Łukaszem Rutkowskim i Kamilem Stochem, zajął drugie miejsce w drużynie, za Norwegami. W ostatnim konkursie sezonu, 22 marca, ponownie zajął drugie miejsce, przegrywając w finale z Harrim Ollim. Zdobył także tytuł Man of the Year, przyznawany za zdobycie największej liczby tytułów Man of the Day w sezonie.

Rywalizację w LGP rozpoczął od szóstego miejsca w Hinterzarten, a trzy dni później w Pragelato był drugi, za Simonem Ammannem, dzięki czemu zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej LGP i Turnieju Czterech Narodów. W trzecim konkursie tych cyklów, w Courchevel, ponownie był drugi, znów za Ammannem. W Einsiedeln zajął miejsce tuż poza pierwszą dziesiątką, co nie przeszkodziło mu jednak w utrzymaniu drugiego miejsca w klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów i w klasyfikacji generalnej Grand Prix. Tydzień później w Zakopanem zajął w konkursach kolejno trzecie i 21. miejsce. Nie wystartował w zawodach 29 i 30 sierpnia w Hakubie i 3 października w Klingenthal.

W kwalifikacjach do inauguracyjnego konkursu w Ruce, skacząc w niekorzystnych warunkach atmosferycznych, uzyskał 101 m, przez co pierwszy raz od grudnia 1999 (nie licząc dyskwalifikacji w kwalifikacjach do konkursu PŚ w Kuopio w 2000) nie zakwalifikował do konkursu. Tego samego dnia rozegrano również konkurs drużynowy, w którym z Kamilem Stochem, Krzysztofem Miętusem i Piotrem Żyłą zajął piąte miejsce, skacząc 141,5 m i 143 m. 5 i 6 grudnia w Lillehammer uplasował się kolejno na trzeciej i ósmej pozycji. Zawody, które odbyły się 18 grudnia na skoczni w Engelbergu, ukończył na 12. miejscu. Dzień później zajął 23. lokatę. W jednoseryjnym konkursie, który odbył się 20 grudnia, zajął ósme miejsce.

W inaguracyjnym konkursie 58. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie uplasował się na ósmej pozycji ze stratą 35,5 pkt. do zwycięzcy Andreasa Koflera. Noworoczny konkurs na skoczni w Garmisch-Partenkirchen ukończył na 11. pozycji. Dwa dni później na skoczni Bergisel w Innsbrucku po skokach na odległość 123,5 m oraz 118 m wywalczył siódmą lokatę. W ostatnim konkursie TCS w Bischofshofen zajął 18. miejsce. W klasyfikacji generalnej Turnieju uplasował się na dziewiątej pozycji.

Konkurs lotów 9 stycznia na skoczni w Tauplitz ukończył na siódmej pozycji, oddając skoki na odległość 187,5 m i 190,5 m, za które uzyskał notę 357,6 pkt, tracąc 24,9 pkt do zwycięzcy zawodów, Roberta Kranjca. W drugim konkursie na tej samej skoczni oddał podobne skoki – 188,5 m i 190 m, dzięki czemu zajął ósme miejsce. Nie wziął udziału w konkursach w Sapporo. 22 i 23 stycznia wystartował na Wielkiej Krokwi w Zakopanem – w pierwszym konkursie zajął piątą lokatę, a w drugim był czwarty ze stratą dwóch punktów do trzeciego Thomasa Morgensterna. Konkurs lotów w Oberstdorfie ukończył na szóstym miejscu ze stratą ponad 20 pkt do zwycięzcy, Andersa Jacobsena. 3 lutego na skoczni w Klingenthal zajął najwyższą w sezonie, drugą lokatę, przegrywając z Simonem Ammannem.

13 lutego 2010 w Vancouver na igrzyskach olimpijskich w konkursie na normalnej skoczni zdobył srebrny medal z notą 269,5 pkt, przegrywając o 7 pkt z Simonem Ammannem. 20 lutego oddał skoki na odległość 137 m i 133,5 m i ponownie zdobył srebrny medal, ponownie przegrywając z Ammannem. Konkurs drużynowy reprezentacja Polski ukończyła na szóstej pozycji; Małysz skoczył na odległość 136,5 m i 139,5 m.

Po powrocie z olimpiady wziął udział w konkursie skoków w ramach Pucharu Kontynentalnego, które odbywały się w Wiśle na skoczni jego imienia. Zwyciężył w tych zawodach, dwukrotnie oddając skoki na odległość 126,5 m.

7 marca w pierwszym konkursie Turnieju Nordyckiego na skoczni w Lahti zajął drugą lokatę, przegrywając z Simonem Ammannem. Było to jego 80. pucharowe podium w karierze. W kolejnym konkursie turnieju, 9 marca w Kuopio, oddał skoki na odległość 123 m i 123,5 m, ponownie przegrał tylko z Ammannem. W Lillehammer wywalczył trzecią lokatę, za Ammannem i Gregorem Schlierenzauerem. Na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zajął ponownie drugą pozycję za Ammannem, choć po pierwszej serii był 13. Za swoje skoki uzyskał notę 258,7 pkt. i ze zwycięzcą konkursu przegrał o 9 pkt.

19 marca 2010 wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Planicy. W pierwszej próbie uzyskał 217,5 m i z niewielką przewagą prowadził w konkursie, a po drugim skoku, na 215 m, spadł na drugie miejsce. Dzień później lądował na 211 m i 211,5 m, tym samym kończąc mistrzostwa na czwartym miejscu ze stratą 0,4 pkt do trzeciego Andersa Jacobsena.

8 sierpnia w Hinterzarten po raz pierwszy od 2007 zwyciężył w indywidualnych zawodach Letniej Grand Prix, wyprzedzając o 3,8 pkt drugiego w zawodach Thomasa Morgensterna. 13 sierpnia w Courchevel zajął czwartą lokatę. 15 sierpnia w Einsiedeln Małysz zajął drugą pozycję, przegrywając o 1,7 pkt. z Daiki Itō. Tym wynikiem zapewnił sobie zwycięstwo w ogólnej klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów. 20 sierpnia w Wiśle zajął pierwsze miejsce, wyprzedzając o 0,6 pkt Kamila Stocha^[47]. Dzień później na tej samej skoczni zajął czwarte miejsce. 1 października w Libercu odniósł 13., ostatnie zwycięstwo w zawodach LGP w karierze, a po skokach na odległość 126 m i 127,5 m wyprzedził o 9,6 pkt drugiego w klasyfikacji Toma Hildego. Dwa dni później w Klingenthal został zdyskwalifikowany w pierwszej serii konkursowej za start przy czerwonym świetle^[48].

W połowie listopada, na treningach w Lillehammer, przeskoczył skocznię i doznał przeciążenia kolana^[49]. Po wyleczeniu kontuzji wystartował w obu konkursach na skoczni Rukatunturi, zarówno w drużynowym, jak i indywidualnym. Zainaugurował sezon piątym miejscem w konkursie drużynowym, dwukrotnie skacząc najdalej w polskim zespole (140 m i 132,5 m) oraz indywidualnie zajmując dziewiąte lokatę. 1 grudnia w Kuopio powtórzył ten wynik, skacząc 119,5 m i 120,5 m. W pierwszym konkursie w Lillehammer zajął piąte miejsce, skacząc w pierwszej serii na 136,5 m, a w drugiej – na 133,5 m. Dzień później znowu uplasował się na dziewiątej pozycji. W zawodach w Engelbergu, pierwszy raz w sezonie, wypadł poza czołową „10” – był 14., w jedynej kolejce osiągnął 124,5 m. W sobotę, skacząc 137 m, objął prowadzenie po pierwszych 50 skokach, ale w drugiej serii nie skakał jako ostatni, ponieważ Thomas Morgenstern zgłosił awarię zamka i startował po Małyszu^[50]. Polak ostatecznie zajął w zawodach drugie miejsce po oddaniu skoku na 135 m, pół metra krótszego od Morgesterna, do którego stracił 2,2 pkt. Następnego dnia po pierwszym skoku na 119,5 m zajął 17. pozycję, a w drugiej kolejce skoczył najdalej w całym konkursie – 137 m. Dzięki słabszym skokom zawodników będących przed reprezentantem Polski, Małysz awansował na trzeci stopień podium, za Andreasem Koflerem i Thomasem Morgensternem.

W pierwszej serii pierwszego konkursu Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie wystąpił w parze z liderem Pucharu Świata Thomasem Morgensternem (który, podobnie jak Andreas Kofler i Simon Ammann, zrezygnował ze skoku kwalifikacyjnego, co oznaczało przesunięcie na koniec stawki). Rywalizację przegrał, skacząc 115 m, ale zakwalifikował się jednak do drugiej serii z 21. miejsca jako tzw. „szczęśliwy przegrany”. Dzięki drugiemu skokowi, w którym osiągnął 131,5 m, ostatecznie zajął 11. miejsce. W składającym się z jednej serii konkursie w Garmisch-Partenkirchen startował w parze z Yūtą Watase; oddając skok na odległość 132 m, pokonał rywala o 36,9 pkt i stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Simonem Ammannem i Pawłem Karelinem. Austriacką część turnieju rozpoczął od kolejnego miejsca na podium – w Innsbrucku po pierwszej serii zajmował drugie miejsce (skoczył na 128 m) i w drugiej obronił tę lokatę skokiem na 123,5 metra; przegrał z Thomasem Morgensternem. W klasyfikacji generalnej TCS po trzech konkursach plasował się na trzeciej pozycji. W konkursie w Bischofshofen pierwszą kolejkę po skoku na 124,5 m zakończył na 13. miejscu, a w drugiej serii skoczył dwa metry dalej i awansował na 10. miejsce. Turniej ukończył na szóstym pozycji.

W kolejnych zawodach PŚ, na mamucie w Harrachovie, po raz piąty w sezonie wskoczył na podium – zajął trzecie miejsce (za Martinem Kochem i Thomasem Morgensternem) po skokach na odległość 197,5 m i 189 m. W konkursie niedzielnym ponownie był trzeci po pierwszej części zawodów (skoczył na 201 m), jednak w drugiej skoczył 183,5 m i spadł na czwarte miejsce. W Sapporo drugi raz w sezonie prowadził po pierwszej kolejce, skacząc najdalej – 132,5 m, ale w kolejnej próbie lądował 14,5 m bliżej. Szósty raz zajął pozycję w pierwszej trójce, za Severinem Freundem i Thomasem Morgensternem. W drugim konkursie zajął trzecią lokatę po pierwszej serii (131 m), a w drugiej doleciał jedynie do 114 m i spadł na piąte miejsce. 21 stycznia odniósł pierwsze od prawie czterech lat zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata – w pierwszym konkursie w Zakopanem skoczył najdalej w pierwszej serii (138,5 m) i na 128,5 m w drugiej serii, ale dzięki mniejszym punktom ujemnym za wiatr i przewadze po pierwszym skoku po raz 39. w karierze zwyciężył w PŚ i znaczne zbliżenie się w klasyfikacji generalnej do trzeciego Andreasa Koflera. W sobotnim konkursie po skokach na 133,5 m i 125 m znalazł się na szóstym miejscu. Podczas trzeciego konkursu na Wielkiej Krokwi, 23 stycznia, w pierwszym skoku upadł przy lądowaniu na odległość punktu K^[51]. Choć nie odniósł poważnych obrażeń^[52][53], to nie wystąpił w drugiej serii, choć miał do tego prawo^[d]. Przez ten fakt, po raz pierwszy od 1 stycznia 2009 nie zdobył punktów w konkursie PŚ, zajmując 32. miejsce^[54].

W konkursie drużynowym w Willingen razem z Kamilem Stochem, Piotrem Żyłą i Stefanem Hulą zajął trzecie miejsce, odnotowując trzecie drużynowe podium w karierze. Następnego dnia, w konkursie indywidualnym, zajął dziewiąte miejsce po skokach na odległość 135,5 m i 135 m. 2 lutego w Klingenthal Małysz zajął siódme miejsce. 5 lutego na zawodach na skoczni mamuciej w Oberstdorfie po dwóch skokach na 201,5 m i 184,5 m zajął szóstą pozycję. 12 i 13 lutego wystartował w zawodach PŚ na największej skoczni świata w Vikersund. Pierwszego dnia zajął piąte miejsce, a następnego – trzecie, ustanawiając przy skoku swój nowy rekord życiowy, a jednocześnie ówczesny rekord Polski – 230,5 m.

26 lutego zdobył brązowy medal MŚ na skoczni normalnej Midtstubakken (K-95) w Oslo, skacząc na odległość 97,5 m i 102,5 m. Był to już szósty medal mistrzostw w karierze Małysza^[55]. Podczas odbywanego dzień później konkursu drużynowego na tej samej skoczni oddał skoki na odległość 104,5 m i 106,5 m; Polska ulokowała się na czwartej pozycji^[56]. 3 marca w konkursie indywidualnym na skoczni Holmenkollbakken (K-120) skoczył na odległość 126 m i 130,5 m, plasując się na 11. miejscu^[57]. Tego samego dnia w wywiadzie telewizyjnym dla TVP zapowiedział zakończenie sportowej kariery z końcem bieżącego sezonu^[58]. 5 marca, podczas zawodów drużynowych na skoczni Holmenkollbakken, oddał skok na odległość 135,5 m (druga seria się nie odbyła), a Polska zajęła piąte miejsce^[i][59].

Po powrocie do cyklu PŚ czwarty raz w karierze trafił na podium drużynowego konkursu – trzecie miejsce zapewnił drużynie skokiem na 131,5 w drugiej serii rywalizacji w Lahti. Dzień później indywidualnie był 15. W finałowych zawodach sezonu w Planicy zajął ośmą pozycję w piątkowym konkursie oraz trzecie miejsce w niedzielnym, ostatnim w swojej karierze. Zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu świata w sezonie 2010/2011 oraz czwarte miejsce w klasyfikacji lotów. Polska po raz pierwszy w historii znalazła się na podium Pucharu Narodów, zajmując trzecie miejsce.

26 marca 2011 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem odbył się benefis Małysza^[58][60].

Zajmuje pierwsze miejsce w klasyfikacji wszech czasów mistrzostw świata, jeśli nie uwzględniać medali z konkursów drużynowych oraz medali z igrzysk olimpijskich; do 1980 każdy medalista igrzysk olimpijskich zostawał automatycznie medalistą mistrzostw świata.

W historii MŚ, łącznie z medalami igrzysk, zajmuje trzecie miejsce w zestawieniu (z czterema złotymi, czterema srebrnymi i dwoma brązowymi medalami), za Birgerem Ruudem (w latach 1931–1939 zdobył pięć złotych i dwa srebrne medale, przy czym dwa złote i jeden srebrny wywalczył na IO) i Simonem Ammannem (otrzymał pięć złotych, jeden srebrny i dwa brązowe medale). Może się poszczycić największą liczbą 10 indywidualnych medali, sześciu z mistrzostw świata i czterech z igrzysk olimpijskich.

Mając na koncie 39 zwycięstw w Pucharze Świata, zajmuje trzecie miejsce (ex aequo z Kamilem Stochem), za Gregorem Schlierenzauerem i Mattim Nykänenem, pod względem liczby zwycięstw w zawodach Pucharu Świata (w momencie zakończenia kariery był to drugi wynik po Nykänenie). Pod względem liczby miejsc na podium jest trzeci – lokaty w pierwszej trójce konkursów zajmował 92 razy i w klasyfikacji ustępuje miejsca Janne Ahonenowi (stawał na podium 108 razy) i Stefanowi Kraftowi (98 podiów)^[61].

1998 Nagano/Hakuba	–	51. miejsce (K-90), 52. miejsce (K-120)
2002 Salt Lake City/Park City	–	brązowy medal (K-90), srebrny medal (K-120)
2006 Turyn/Pragelato	–	7. miejsce (K-95), 14. miejsce (K-125)
2010 Vancouver/Whistler	–	srebrny medal (K-95), srebrny medal (K-125)

1998 Nagano/Hakuba	–	8. miejsce[ii]
2002 Salt Lake City/Park City	–	6. miejsce[iii]
2006 Turyn/Pragelato	–	5. miejsce[iv]
2010 Vancouver/Whistler	–	6. miejsce[v]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
51.	11 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-90	–	indywid.	69,5 m	–	70,5 pkt	164,0 pkt	Jani Soininen
52.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	indywid.	97,0 m	–	71,1 pkt	201,2 pkt	Kazuyoshi Funaki
8.	17 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	druż.[ii]	109,0 m	108,5 m	684,2 pkt (190,0 pkt)	248,8 pkt	Japonia
3.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	–	indywid.	98,5 m	98,0 m	263,0 pkt	6,0 pkt	Simon Ammann
2.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	indywid.	131,0 m	128,0 m	269,7 pkt	11,7 pkt	Simon Ammann
6.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	druż.[iii]	128,5 m	124,0 m	848,1 pkt (255,0 pkt)	126,0 pkt	Niemcy
7.	12 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	102,5 m	261,0 pkt	5,5 pkt	Lars Bystøl
14.	18 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	indywid.	123,0 m	123,5 m	222,7 pkt	54,2 pkt	Thomas Morgenstern
5.	20 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.[iv]	128,0 m	129,5 m	894,4 pkt (245,5 pkt)	89,6 pkt	Austria
2.	13 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-95	HS-106	indywid.	103,5 m	105,0 m	269,5 pkt	7,0 pkt	Simon Ammann
2.	20 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	indywid.	137,0 m	133,5 m	269,4 pkt	14,2 pkt	Simon Ammann
6.	22 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	druż.[v]	136,5 m	139,5 m	996,7 pkt (280,3 pkt)	111,2 pkt	Austria

1995 Thunder Bay	–	10. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
1997 Trondheim	–	14. miejsce (K-90), 36. miejsce (K-120)
1999 Ramsau	–	37. miejsce (K-120), 27. miejsce (K-90)
2001 Lahti	–	srebrny medal (K-116), złoty medal (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	złoty medal (K-120), złoty medal (K-95)
2005 Oberstdorf	–	6. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
2007 Sapporo	–	4. miejsce (K-120), złoty medal (K-90)
2009 Liberec	–	22. miejsce (K-90), 12. miejsce (K-120)
2011 Oslo	–	brązowy medal (K-95), 11. miejsce (K-120)

1997 Trondheim	–	10. miejsce[vi]
1999 Ramsau	–	9. miejsce[vii]
2001 Lahti	–	8. miejsce (K-116)[viii], 5. miejsce (K-90)[ix]
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	7. miejsce[x]
2005 Oberstdorf	–	6. miejsce (K-90)[xi], 9. miejsce (K-120)[xii]
2007 Sapporo	–	5. miejsce[xiii]
2009 Liberec	–	4. miejsce[v]
2011 Oslo	–	4. miejsce (K-95)[i], 5. miejsce (K-120)[i]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	12 marca	1995	Thunder Bay	Normal Thunder	K-90	–	indywid.	85,0 m	88,5 m	217,5 pkt	48,5 pkt	Takanobu Okabe
11.	18 marca	1995	Thunder Bay	Big Thunder	K-120	–	indywid.	108,0 m	115,5 m	201,3 pkt	71,3 pkt	Tommy Ingebrigtsen
14.	22 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-90	–	indywid.	91,0 m	95,5 m	246,0 pkt	17,5 pkt	Janne Ahonen
10.	27 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	–	druż.[vi]	106,5 m	105,5 m	641,6 pkt (179,6 pkt)	313,7 pkt	Finlandia
36.	1 marca	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	–	indywid.	101,0 m	–	80,3 pkt	171,8 pkt	Masahiko Harada
37.	21 lutego	1999	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	indywid.	95,0 m	–	66,0 pkt	197,4 pkt	Martin Schmitt
9.	23 lutego	1999	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	druż.[vii]	105,5 m	102,5 m	549,2 pkt (166,5 pkt)	439,7 pkt	Niemcy
27.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	–	indywid.	89,5 m	81,5 m	209,5 pkt	45,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	indywid.	126,0 m	128,5 m	273,5 pkt	2,8 pkt	Martin Schmitt
1.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	indywid.	89,5 m	98,0 m	246,0 pkt	–
8.	24 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	druż.[viii]	120,5 m	122,5 m	659,8 pkt (249,8 pkt)	280,0 pkt	Niemcy
5.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	druż.[ix]	93,0 m	95,5 m	849,5 pkt (250,0 pkt)	104,0 pkt	Austria
1.	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	indywid.	134,0 m	136,0 m	289,0 pkt	–
7.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	druż.[x]	133,5 m	134,0 m	898,4 pkt (284,0 pkt)	148,2 pkt	Finlandia
1.	28 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	–	indywid.	104,0 m	107,5 m	279,0 pkt	–
6.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	indywid.	94,5 m	93,0 m	246,0 pkt	10,0 pkt	Rok Benkovič
6.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	druż.[xi]	95,0 m	91,0 m	859,0 pkt (243,0 pkt)	111,5 pkt	Austria
11.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	138,5 m	129,0 m	280,5 pkt	32,7 pkt	Janne Ahonen
9.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[xii]	136,5 m	–[e]	449,7 pkt (145,2 pkt)	687,6 pkt	Austria
4.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	123,0 m	133,0 m	258,3 pkt	7,8 pkt	Simon Ammann
5.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[xiii]	133,5 m	131,5 m	857,2 pkt (275,5 pkt)	143,0 pkt	Austria
1.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	indywid.	102,0 m	99,5 m	277,0 pkt	–
22.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	96,0 m	89,5 m	237,5 pkt	44,5 pkt	Wolfgang Loitzl
12.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	indywid.	127,0 m	–[f]	127,6 pkt	13,7 pkt	Andreas Küttel
4.	28 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	druż.[v]	121,0 m	123,5 m	972,1 pkt (238,6 pkt)	62,2 pkt	Austria
3.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	102,0 m	252,2 pkt	17,0 pkt	Thomas Morgenstern
4.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[i]	104,5 m	106,5 m	953,0 pkt (257,2 pkt)	72,5 pkt	Austria
11.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	126,5 m	130,5 m	257,6 pkt	19,9 pkt	Gregor Schlierenzauer
5.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.[i]	135,5 m	–[f]	435,6 pkt (123,2 pkt)	64,4 pkt	Austria

1996 Tauplitz	–	14. miejsce
2000 Vikersund	–	16. miejsce
2002 Harrachov	–	18. miejsce
2004 Planica	–	11. miejsce
2006 Tauplitz	–	20. miejsce
2008 Oberstdorf	–	9. miejsce
2010 Planica	–	4. miejsce

2004 Planica	–	8. miejsce[xiv]
2006 Tauplitz	–	9. miejsce[iv]
2008 Oberstdorf	–	10. miejsce[i]
2010 Planica	–	4. miejsce[v]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
14.	10–11 lutego	1996	Tauplitz	Kulm	K-185	–	indywid.	175,0 m	168,0 m	174,0 m	176,0 m	650,6 pkt	87,5 pkt	Andreas Goldberger
16.	12–14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	–	indywid.	142,0 m	155,5 m	156,5 m	–[f]	399,3 pkt	137,5 pkt	Sven Hannawald
18.	9–10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185	–	indywid.	184,0 m	142,0 m	–[f]	–[f]	291,7 pkt	104,6 pkt	Sven Hannawald
11.	20–21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	indywid.	187,5 m	215,5 m	203,5 m	196,5 m	777,1 pkt	55,0 pkt	Roar Ljøkelsøy
8.	22 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	druż.[xiv]	207,5 m		200,5 m		1386,8 pkt (396,6 pkt)	325,0 pkt	Norwegia
20.	13–14 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-200	indywid.	177,5 m	163,0 m	171,5 m	181,5 m	636,2 pkt	151,8 pkt	Roar Ljøkelsøy
9.	15 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-200	druż.[iv]	163,0 m		–[e]		453,7 pkt (145,1 pkt)	1044,2 pkt	Norwegia
9.	22–23 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	indywid.	207,5 m	211,5 m	192,5 m	196,0 m	778,0 pkt	57,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
10.	24 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.[i]	199,0 m		–[e]		573,8 pkt (190,8 pkt)	979,5 pkt	Austria
4.	19–20 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	indywid.	217,5 m	215,0 m	211,0 m	211,5 m	893,6 pkt	42,2 pkt	Simon Ammann
4.	21 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	druż.[v]	218,5 m		213,5 m		1452,5 pkt (416,7 pkt)	188,9 pkt	Austria

1994 Breitenwang	–	46. miejsce
1995 Gällivare	–	10. miejsce

1994 Breitenwang	–	10. miejsce[xv]
1995 Gällivare	–	10. miejsce[xvi]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	27 stycznia	1994	Breitenwang	Lähn	K-85	druż.[xv]	77,0 m	73,0 m	577,0 pkt	263,0 pkt	Finlandia
46.	30 stycznia	1994	Breitenwang	Lähn	K-85	indywid.	61,0 m	64,0 m	130,5 pkt	85,0 pkt	Janne Ahonen
10.	1 marca	1995	Gällivare	Dundretkullen	K-90	druż.[xvi]	91,5 m	86,5 m	651,0 pkt	204,0 pkt	Niemcy
10.	3 marca	1995	Gällivare	Dundretkullen	K-90	indywid.	87,0 m	88,0 m	222,0 pkt	34,0 pkt	Tommy Ingebrigtsen

Adam Małysz, który w sumie ma na swoim koncie 39 wygranych w Pucharze Świata, jest jednym z dwóch skoczków narciarskich w historii (obok Mattiego Nykänena – 46 wygranych konkursów), który czterokrotnie zwyciężył w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

Sezon	Miejsce[62]
1994/1995	51.
1995/1996	7.
1996/1997	10.
1997/1998	57.
1998/1999	46.
1999/2000	28.
2000/2001	1.
2001/2002	1.
2002/2003	1.
2003/2004	12.
2004/2005	4.
2005/2006	9.
2006/2007	1.
2007/2008	12.
2008/2009	13.
2009/2010	5.
2010/2011	3.

Małysz, mając na koncie 39 zwycięstw, jest czwartym (ex aequo z Kamilem Stochem) zawodnikiem w historii pod względem liczby zwycięstw w konkursach Pucharu Świata, za Gregorem Schlierenzaurem, Mattim Nykänenem i Stefanem Kraftem. Jako jedyny skoczek narciarski pięć razy wygrał zawody Pucharu Świata na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Nikt poza Małyszem nie zwyciężył trzykrotnie w jednym roku na mamuciej skoczni w słoweńskiej Planicy.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	17 marca	1996	Oslo	Holmenkollbakken	K-110	–	106,5 m	121,5 m	249,4 pkt	–
2.	18 stycznia	1997	Sapporo	Miyanomori	K-90	–	89,5 m	93,0 m	239,0 pkt	–
3.	26 stycznia	1997	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	121,0 m	125,5 m	246,7 pkt	–
4.	4 stycznia	2001	Innsbruck	Bergisel	K-108	–	111,5 m	118,5 m	259,2 pkt	* TCS 2000/2001
5.	6 stycznia	2001	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	127,0 m	134,0 m	274,8 pkt	* TCS 2000/2001
6.	13 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	206,5 m	194,5 m	392,7 pkt	* Loty 2000/2001
7.	14 stycznia	2001	Harrachov	Čerťák	K-185	–	212,0 m	194,5 m	397,8 pkt	* Loty 2000/2001
8.	20 stycznia	2001	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	129,5 m	133,5 m	276,4 pkt	–
9.	27 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	133,5 m	282,3 pkt	–
10.	28 stycznia	2001	Sapporo	Ōkurayama	K-120	–	132,5 m	136,0 m	283,8 pkt	–
11.	4 lutego	2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	142,5 m	142,5 m	316,0 pkt	–
12.	7 marca	2001	Falun	Lugnet	K-115	–	119,5 m	124,0 m	259,8 pkt	* TN 2001
13.	9 marca	2001	Trondheim	Granåsen	K-120	–	116,0 m	138,5 m	254,6 pkt	* TN 2001
14.	11 marca	2001	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	134,1 pkt	* TN 2001
15.	23 listopada	2001	Kuopio	Puijo	K-120	–	123,5 m	126,5 m	254,0 pkt	–
16.	1 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	–	138,5 m	136,0 m	297,6 pkt	–
17.	8 grudnia	2001	Villach	Alpenarena	K-90	–	99,5 m	98,0 m	271,5 pkt	–
18.	16 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	132,0 m	134,5 m	281,7 pkt	–
19.	21 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	131,0 m	130,0 m	272,8 pkt	–
20.	22 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	132,0 m	132,5 m	282,1 pkt	–
21.	20 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	131,0 m	123,5 m	262,1 pkt	–
22.	9 marca	2003	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	124,5 m	–	133,6 pkt	* TN 2003
23.	14 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	122,0 m	128,0 m	267,4 pkt	* TN 2003
24.	15 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	129,5 m	132,0 m	289,6 pkt	* TN 2003
25.	11 grudnia	2004	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	143,0 m	136,0 m	284,2 pkt	–
26.	16 stycznia	2005	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	207,0 m	209,5 m	412,3 pkt	–
27.	29 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	129,5 m	131,0 m	268,9 pkt	*ex aequo z Roarem Ljøkelsøyem
28.	30 stycznia	2005	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,0 m	132,0 m	278,2 pkt	–
29.	12 marca	2006	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	130,5 m	124,5 m	279,0 pkt	* TN 2006
30.	27 stycznia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,5 m	137,0 m	283,1 pkt	–
31.	3 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	138,5 m	145,0 m	293,8 pkt	–
32.	4 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	129,5 m	134,5 m	257,7 pkt	–
33.	11 marca	2007	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	125,0 m	128,0 m	265,8 pkt	* TN 2007
34.	13 marca	2007	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	125,0 m	115,0 m	229,0 pkt	* TN 2007
35.	17 marca	2007	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	131,0 m	122,0 m	272,9 pkt	* TN 2007
36.	23 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	208,5 m	221,5 m	423,5 pkt	–
37.	24 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	210,5 m	217,5 m	419,6 pkt	–
38.	25 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	220,0 m	–	215,0 pkt	–
39.	21 stycznia	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	138,5 m	128,5 m	269,9 pkt	–

Lp.	Data	Miejscowość	Skocznia	K	HS	Skok	Nota A	Nota B	Nota C	Nota D	Nota E	Nota (skok)	Nota (styl)	Nota łączna	Nota końcowa
1.	17 marca 1996	Oslo	Holmenkollbakken	K110	–	106,5 m	18,5	19,0	18,5	19,0	19,0	53,7 pkt	56,5 pkt	110,2 pkt	249,4 pkt
						121,5 m	19,0	19,5	19,5	19,5	19,5	80,7 pkt	58,5 pkt	139,2 pkt
2.	18 stycznia 1997	Sapporo	Miyanomori	K90	–	89,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,0	59,0 pkt	57,0 pkt	116,0 pkt	239,0 pkt
						93,0 m	18,5	19,0	19,0	19,5	19,0	66,0 pkt	57,0 pkt	123,0 pkt
3.	26 stycznia 1997	Hakuba	Olimpijska	K120	–	121,0 m	19,0	19,0	18,5	19,5	19,5	61,8 pkt	56,5 pkt	118,3 pkt	246,7 pkt
						125,5 m	19,5	19,5	19,0	20,0	19,5	69,9 pkt	58,5 pkt	128,4 pkt
4.	4 stycznia 2001	Innsbruck	Bergisel	K108	–	111,5 m	18,5	19,0	18,5	18,5	18,5	66,3 pkt	55,5 pkt	121,8 pkt	259,2 pkt
						118,5 m	19,5	20,0	19,5	19,5	19,5	78,9 pkt	58,5 pkt	137,4 pkt
5.	6 stycznia 2001	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K120	–	127,0 m	19,5	19,5	19,0	19,5	20,0	72,6 pkt	58,5 pkt	131,1 pkt	274,8 pkt
						134,0 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,5	85,2 pkt	58,5 pkt	143,7 pkt
6.	13 stycznia 2001	Harrachov	Čerťák	K185	–	206,5 m	19,5	19,5	19,5	19,5	19,0	145,8 pkt	58,5 pkt	204,3 pkt	392,7 pkt
						194,5 m	18,5	19,0	19,0	19,0	19,5	131,4 pkt	57,0 pkt	188,4 pkt
7.	14 stycznia 2001	Harrachov	Čerťák	K185	–	212,0 m	19,0	18,5	18,5	19,5	19,0	152,4 pkt	56,5 pkt	208,9 pkt	397,8 pkt
						194,5 m	19,5	18,5	19,0	19,5	19,0	131,4 pkt	57,5 pkt	188,9 pkt
8.	20 stycznia 2001	Park City	Utah Olympic Park	K120	–	129,5 m	18,5	19,0	19,5	19,5	19,0	77,1 pkt	57,5 pkt	134,6 pkt	276,4 pkt
						133,5 m	19,0	19,5	19,0	20,0	19,0	84,3 pkt	57,5 pkt	141,8 pkt
9.	27 stycznia 2001	Sapporo	Ōkurayama	K120	–	132,5 m	19,0	19,0	19,0	19,0	18,0	82,5 pkt	57,0 pkt	139,5 pkt	282,3 pkt
						133,5 m	20,0	19,5	19,5	19,5	19,5	84,3 pkt	58,5 pkt	142,8 pkt
10.	28 stycznia 2001	Sapporo	Ōkurayama	K120	–	132,5 m	18,0	18,5	18,5	18,5	18,5	82,5 pkt	55,5 pkt	138,0 pkt	283,8 pkt
						136,0 m	19,0	20,0	19,0	19,0	19,0	88,8 pkt	57,0 pkt	145,8 pkt
11.	4 lutego 2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K120	–	142,5 m	19,0	19,0	19,0	18,5	19,0	100,5 pkt	57,0 pkt	157,5 pkt	316,0 pkt
						142,5 m	20,0	19,5	19,0	18,0	19,5	100,5 pkt	58,0 pkt	158,5 pkt
12.	7 marca 2001	Falun	Lugnet	K115	–	119,5 m	19,0	19,0	19,0	19,0	19,5	68,1 pkt	57,0 pkt	125,1 pkt	259,8 pkt
						124,0 m	19,0	19,5	19,5	19,5	19,5	76,2 pkt	58,5 pkt	134,7 pkt
13.	9 marca 2001	Trondheim	Granåsen	K120	–	116,0 m	18,0	18,0	18,0	18,5	17,5	52,8 pkt	54,0 pkt	106,8 pkt	254,6 pkt
						138,5 m	19,0	17,0	19,0	18,5	16,5	93,3 pkt	54,5 pkt	147,8 pkt
14.	11 marca 2001	Oslo	Holmenkollbakken	K115	–	124,5 m	18,0	18,0	19,5	19,5	19,5	77,1 pkt	57,0 pkt	134,1 pkt	134,1 pkt
						–	–	–	–	–	–	–	–	–
15.	23 listopada 2001	Kuopio	Puijo	K120	–	123,5 m	19,5	19,5	19,0	19,0	19,0	66,3 pkt	57,5 pkt	123,8 pkt	254,0 pkt
						126,5 m	20,0	19,5	19,5	19,5	19,5	71,7 pkt	58,5 pkt	130,2 pkt
16.	1 grudnia 2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K120	–	138,5 m	19,5	19,0	18,5	19,0	19,0	93,3 pkt	57,0 pkt	150,3 pkt	297,6 pkt
						136,0 m	20,0	19,0	19,5	19,5	19,5	88,8 pkt	58,5 pkt	147,3 pkt
17.	8 grudnia 2001	Villach	Alpenarena	K90	–	99,5 m	19,0	19,5	19,5	19,0