French
DeutschSimon Ammann – Wikipedia, wolna encyklopedia
.jpg) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Klub | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Debiut w PŚ | 29 grudnia 1997 w Oberstdorfie (15. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pierwsze punkty w PŚ | 29 grudnia 1997 w Oberstdorfie (15. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pierwsze podium w PŚ | 16 grudnia 2001 w Engelbergu (2. miejsce) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pierwsze zwycięstwo w PŚ | 17 marca 2002 w Oslo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Rekord życiowy | 239,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (19 marca 2017) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Inne nagrody | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Simon Ammann (ur. 25 czerwca 1981 w Grabs) – szwajcarski skoczek narciarski, reprezentant klubu SSC Toggenburg, a wcześniej RG Churfirsten.
Jeden z najbardziej utytułowanych skoczków narciarskich w historii tej dyscypliny. Czterokrotny indywidualny mistrz olimpijski (po dwa tytuły w 2002 i 2010 roku). Czterokrotny medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym – mistrz i wicemistrz z 2007 roku oraz brązowy medalista w 2009 i 2011 roku. Mistrz świata w lotach narciarskich w 2010 roku.
Zdobywca Kryształowej Kuli za zwycięstwo w Pucharze Świata 2009/2010, drugi zawodnik sezonów 2008/2009 i 2010/2011 oraz trzeci sezonu 2006/2007 w Pucharze Świata w skokach narciarskich. Zdobywca Pucharu KOP w sezonie 2009/2010. Trzeci zawodnik Pucharu Świata w lotach narciarskich w sezonach 2006/2007 (nieoficjalnie), 2008/2009, 2009/2010 i 2011/2012. Drugi zawodnik 57. i 59. edycji Turnieju Czterech Skoczni oraz trzeci zawodnik 55. i 62. Turnieju Czterech Skoczni. Zwycięzca Turnieju Nordyckiego 2010 oraz trzeci zawodnik tego turnieju w latach 2004, 2007 i 2009. Zwycięzca 23 konkursów zaliczanych do klasyfikacji Pucharu Świata.
Zwycięzca Letniego Grand Prix 2009 i zaliczanego do niego Turnieju Czterech Narodów. Drugi zawodnik Letniego Grand Prix 2008.
Sześciokrotny triumfator konkursów Letniego Grand Prix.
Rekordzista Szwajcarii w długości skoku narciarskiego. Wielokrotny medalista mistrzostw krajowych.
W 2009 roku jego imieniem nazwano 70-metrową skocznię narciarską w Einsiedeln.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann urodził się 25 czerwca 1981 w Grabs w rodzinie Heinricha i Margith. Ma dwóch braci – Eliasa i Josiasa, oraz dwie siostry – Stefanie i Magdalenę. Jego rodzice prowadzą gospodarstwo rolne, jednak sam Simon Ammann nigdy nie był zainteresowany pracą w tym zawodzie[3]. Zdał maturę i tym samym zdobył średnie wykształcenie. Obecnie studiuje informatykę i elektrotechnikę na Politechnice Federalnej w Zurychu. Mieszka w Schindellegi. 25 czerwca 2010 w miejscowości Pfäffikon wziął ślub z Rosjanką Janą Janowską[4][5]. W październiku 2014 roku na świat przyszło ich pierwsze dziecko, syn Théodore, w styczniu 2017 urodziła im się córka – Charlotte, a w maju 2020 przyszedł na świat ich drugi syn – Aaron.
Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]
O swoim talencie do skoków narciarskich Simon Ammann dowiedział się przypadkowo. W szwajcarskich szkołach podstawowych dzieci próbują różnych dyscyplin sportowych. Ammann pierwszy skok oddał w roku 1991 w wieku dziewięciu lat na skoczni w Wildhaus (K-25). Został wówczas objęty szkoleniem[3].
1997/1998[edytuj | edytuj kod]
Puchar Świata – 70. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann zadebiutował w Pucharze Świata w pierwszym konkursie Turnieju Czterech Skoczni 1997/1998 w Oberstdorfie. Zajął wówczas 15. miejsce, dzięki czemu zdobył pierwsze w karierze punkty PŚ. 5 lutego 1998 na skoczni w Sapporo uplasował się na 25. miejscu, co drugi raz w karierze dało mu punkty do klasyfikacji zawodów tej rangi. 21 marca na Velikance w Planicy zajął 38. miejsce, a dzień później był 43[6]. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata 1997/1998 Ammann został sklasyfikowany na 70. miejscu z 22 punktami[7].
Turniej Czterech Skoczni – 48. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W Turnieju Czterech Skoczni 1997/1998 Simon Ammann wystartował tylko w dwóch spośród czterech konkursów. 29 grudnia 1997 na skoczni w Oberstdorfie zajął piętnastą lokatę. Do noworocznego konkursu w Garmisch-Partenkirchen nie awansował. 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku zajął ostatnie, 50. miejsce. Nie wystartował w ostatnim konkursie turnieju i zajął ostatecznie 48. miejsce w klasyfikacji[7].
Mistrzostwa świata juniorów – 8. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 1998 w Nagano wystartował indywidualnie w mistrzostwach świata juniorów w narciarstwie klasycznym. Na skoczni w szwajcarskim Sankt Moritz uplasował się na 8. miejscu[8].
Igrzyska olimpijskie – 35. i 39. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Debiut w zimowych igrzyskach olimpijskich Simon Ammann zaliczył w 1998 w Nagano. 8 lutego podczas konkursu drużynowego na dużej skoczni, wraz z Sylvainem Freiholzem, Marco Steinauerem i Bruno Reutelerem, zajął szóstą pozycję[9]. Trzy dni później w indywidualnym konkursie na normalnej skoczni Ammann był 35[a]. 15 lutego na dużej skoczni sklasyfikowany został na 39. pozycji[a][10].
1998/1999[edytuj | edytuj kod]
Puchar Świata – niesklasyfikowany[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 1998/1999 Simon Ammann tylko cztery razy wystąpił w konkursach głównych Pucharu Świata w skokach narciarskich. Pierwszy raz 30 grudnia w Oberstdorfie, gdzie zajął 47. miejsce. 10 stycznia w Engelbergu zajął najwyższe w sezonie miejsce, 33. 11 marca na skoczni Lugnet w Falun był 37. Trzy dni później na Holmenkollbakken w stolicy Norwegii zajął ostatnią, 50. lokatę[11]. W całym sezonie Ammann nie zdobył ani jednego punktu Pucharu Świata, w wyniku czego nie został sklasyfikowany[7].
Turniej Czterech Skoczni – 62. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W Turnieju Czterech Skoczni 1998/1999 Ammann zakwalifikował się tylko do pierwszego konkursu. 30 grudnia 1998 na skoczni Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 47. pozycję. W pozostałych konkursach nie wystartował, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. W klasyfikacji Turnieju Simon Ammann zajął 62. miejsce, zdobywając 89 punktów[7].
Mistrzostwa świata – 26. miejsce[edytuj | edytuj kod]
26 lutego 1999 w Ramsau Simon Ammann zadebiutował w konkursie o mistrzostwo świata w skokach narciarskich. Zajął wówczas 26. lokatę[b], o dwa miejsca wyprzedzając Adama Małysza[12].
1999/2000[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 37. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W 1999 roku Simon Ammann zadebiutował w Letnim Grand Prix, zajmując w konkursie w Hinterzarten 24. miejsce. W kolejnym konkursie (w Courchevel) był 41. miejsce. Wystartował jeszcze w ostatnim konkursie LGP w Sapporo, gdzie zajął najwyższe 14. miejsce.
Puchar Świata – 45. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 1999/2000 Simon Ammann kilka razy zdobył punkty do klasyfikacji Pucharu Świata. W inauguracji sezonu, 27 listopada 1999 w Kuopio zajął 21. miejsce, co dało mu dziesięć punktów Pucharu Świata. Dzień później na tej samej skoczni był 67[c]. 4 grudnia na skoczni w Predazzo Ammann był 22. Dzień później zajął najwyższe w sezonie, dwunaste miejsce. Dwa tygodnie później podczas zawodów Pucharu Świata w Zakopanem Simon Ammann zajął 44. i 48. miejsce. 8 stycznia 2000 w Engelbergu Ammann został sklasyfikowany na 49. miejscu, wyprzedzając tylko Franka Löfflera i Jöla Morreroda. Następnego dnia na tej samej skoczni był 31. 23 stycznia na skoczni Ōkurayama w Sapporo Ammann zajął 32. pozycję. Trzy dni później w Hakubie był 38. 26 lutego 2000 na skoczni w Iron Mountain uplasował się na 36. miejscu, a dzień później zajął 26. miejsce, dzięki czemu zdobył ostatnie punkty do klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie. Ostatni występ Ammanna w sezonie 1999/2000 miał miejsce 12 marca 2000 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Zajął wówczas 44. miejsce. W łącznej klasyfikacji sezonu 1999/2000 Simon Ammann zdobył 48 punktów, co dało mu 45. lokatę.
Turniej Czterech Skoczni – 70. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W Turnieju Czterech Skoczni 1999/2000 Simon Ammann zaliczył tylko jeden występ. 29 grudnia 1999 podczas pierwszego z konkursów Turnieju na skoczni Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 44. miejsce, uzyskując 68,2 punktu. W kwalifikacjach do pozostałych trzech konkursów zajął miejsca poza 50. Z tego powodu nie wystartował w konkursach i w końcowej klasyfikacji Turnieju zajął 70. miejsce.
2000/2001[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – nieklasyfikowany[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym z konkursów Letniego Grand Prix 2000, 6 sierpnia na skoczni w Hinterzarten był 46. Trzy dni później w Kuopio zajął 48. miejsce. 14 sierpnia w Courchevel uplasował się na 43. miejscu. 26 sierpnia w Hakubie zajął 35. pozycję, a dzień później na tej samej skoczni był 43. 2 września na skoczni Ōkurayama w Sapporo został sklasyfikowany na 39. miejscu, a w ostatnim z konkursów, dzień później na tej samej skoczni był 33.
Puchar Świata – niesklasyfikowany[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2000/2001 Simon Ammann wystąpił tylko w jednym konkursie zaliczanym do Pucharu Świata w skokach narciarskich. 3 grudnia 2000 na skoczni Puijo w Kuopio zajął 41. miejsce z notą 64,5 punktu.
2001/2002[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 22. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Występy w Letniej Grand Prix na igelicie w 2001 Ammann rozpoczął od drugiego konkursu tej imprezy. Na skoczni K-95 w Hinterzarten po skoku na 90,5 metra (103,5 punktu) nie przeszedł do drugiej serii konkursu. W następnych zmaganiach na obiekcie K-120 w Courchevel oddał skoki na 114 i 118 metrów, co dało mu łącznie 214,6 punktów i 11. miejsce w klasyfikacji konkursu. W kolejnych zawodach na skoczni K-105 w Stams, po skokach na 105 i 107,5 metra, uplasował się na 5. miejscu. W trzech następnych i ostatnich zawodach turnieju, które odbyły się w Japonii (w Sapporo na skoczni K-120 i dwa razy w Hakubie na skoczni K-120) nie brał udziału. W generalnej klasyfikacji indywidualnej zajął 22. miejsce ex aequo ze Stephanem Hocke. Obaj uzyskali o 328 punktów mniej niż zwycięzca imprezy – Adam Małysz.
Puchar Świata – 7. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2001/2002 Pucharu Świata w skokach narciarskich Ammann rozpoczął 23 listopada 2001 w konkursie na skoczni Puijo w Kuopio. Zajął wówczas 30. miejsce, co dało mu jeden punkt do klasyfikacji Pucharu Świata. 15 grudnia na skoczni w Engelbergu pierwszy raz w karierze zajął miejsce w pierwszej dziesiątce zawodów rangi Pucharu Świata. Był siódmy. Następnego dnia na tej samej skoczni pierwszy raz w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Zajął drugą pozycję, przegrywając tylko z Adamem Małyszem. 21 grudnia 2001 na skoczni w Predazzo uplasował się na trzeciej pozycji, tuż za Małyszem i Andreasem Widhölzlem. Dzień później Ammann był drugi, za Adamem Małyszem.
11 stycznia 2002 podczas treningu przed konkursem Pucharu Świata w Willingen Simon Ammann zaliczył silny upadek. Źle wyszedł z progu, co wywołało duże problemy w trakcie lotu. W efekcie Ammann upadł twarzą na bulę w okolicy 50 metra. Lekarz reprezentacji Niemiec, Ernst Jacob, stwierdził u Ammanna liczne stłuczenia i lekkie wstrząśnienie mózgu. 13 stycznia 2002 roku Ammann opuścił szpital w Willingen i wraz z Berni Schödlerem udał się do miejsca zamieszkania, Zurychu[13].
Z powodu upadku Ammann nie startował w zawodach do czasu olimpiady w Salt Lake City. Po igrzyskach Simon Ammann wystartował we wszystkich konkursach. Były to konkursy Turnieju Skandynawskiego. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata Simon Ammann zajął siódme miejsce.
Turniej Czterech Skoczni – 6. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Podczas pierwszego konkursu Turnieju Czterech Skoczni, 30 grudnia w Oberstdorfie Simon Ammann zajął trzecie miejsce, przegrywając tylko ze Svenem Hannawaldem i Martinem Höllwarthem. Dwa dni później na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był piąty. 4 stycznia 2002 na Bergisel w Innsbrucku Ammann uplasował się na 11. miejscu, a w święto Trzech Króli na skoczni w Bischofshofen był 15. W Turnieju Ammann zajął ostatecznie szóste miejsce.
Turniej Nordycki – 4. miejsce[edytuj | edytuj kod]
1 marca na skoczni w Lahti zajął szóste miejsce. 12 dni później na skoczni Lugnets w Falun był siódmy. 15 marca w Trondheim zajął czwartą lokatę. Dwa dni później na Holmenkollbakken w Oslo, podczas ostatnich zawodów Pucharu Świata w sezonie Simon Ammann po raz pierwszy w sportowej karierze wygrał. Turniej Nordycki Ammann zakończył na czwartej pozycji.
Igrzyska olimpijskie – 1. i 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City Simon Ammann dwukrotnie został mistrzem olimpijskim. Uczynił to zarówno 10 lutego na skoczni K-90, jak i 13 lutego na skoczni K-120. Tym samym przeszedł do historii jako drugi, po Matti Nykänenie skoczek narciarski, który zdobył dwa złote medale olimpijskie w trakcie jednych igrzysk.
Rosnąca popularność po jego pierwszym zwycięstwie olimpijskim doprowadziła do udziału w David Lettermans Talkshow w USA oraz do udziału w Wetten, dass..?. Ammann został wybrany w Szwajcarii na Sportowca Roku 2002. Poza tym uplasował się na drugim miejscu w klasyfikacji Szwajcar Roku 2002.
Mistrzostwa świata w lotach – 5. miejsce[edytuj | edytuj kod]
9 marca 2002 roku Simon Ammann zaliczył debiut w mistrzostwach świata w lotach narciarskich. Na skoczni w Harrachovie zajął piąte miejsce, przegrywając tylko ze Svenem Hannawaldem, Martinem Schmittem, Matti Hautamäkim i Veli-Matti Lindströmem. Ammann zdobył łącznie 360 punktów w dwóch seriach konkursu o mistrzostwo świata[d].
2002/2003[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 12. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W pierwszych trzech konkursach Grand Prix skoczek nie brał udziału. Pierwszy raz wystartował 14 sierpnia w Lahti (K-116). Uzyskał wówczas odległości: 111,5 i 118 metrów, dzięki czemu uplasował się na ósmej pozycji. Następnego dnia na tej samej skoczni był piąty po skokach na odległości: 117,5 i 121 metrów. W ostatnim konkursie turnieju, na skoczni Bergisel w Innsbrucku, uzyskał 124,5 i 118 m i uplasował się na 11. miejscu. W końcowej klasyfikacji LGP 2002 został sklasyfikowany na dwunastej pozycji z dorobkiem 101 punktów, o 459 mniej od Andreasa Widhölzla.
Puchar Świata – 28. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2002/2003 Ammann rozpoczął od 37. miejsca w zawodach Pucharu Świata 29 listopada na skoczni Rukatunturi w Ruce. Dzień później na tej samej skoczni zajął 40. lokatę. Pierwsze punkty w sezonie Simon Ammann zdobył 7 grudnia 2002 w Trondheim, gdzie był 25. Następnego dnia na tej samej skoczni zajął 27. miejsce. 14 grudnia w Titisee-Neustadt został sklasyfikowany na 21. miejscu, a dzień później na tej skoczni był 29. Podczas konkursów na skoczni w Engelbergu, 21 i 22 grudnia Simon Ammann nie zakwalifikował się do finałowej serii żadnego z nich. W pierwszym był 35., a drugim 45. Podczas drugiego konkursu Turnieju Czterech Skoczni, 1 stycznia w Garmisch-Partenkirchen Ammann był szósty. 18 stycznia 2003 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na trzydziestym miejscu, co dało mu jeden punkt do klasyfikacji Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był 39. 23 stycznia w Hakubie zajął 10. miejsce. Dwa dni później na skoczni Ōkurayama w Sapporo uplasował się na 28. pozycji, a 26 stycznia zajął 36. lokatę. Najwyższe miejsce w sezonie Simon Ammann zajął 9 marca 2003 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Był wówczas piąty. Podczas ostatniego weekendu sezonu, 22–23 marca na Velikance w Planicy Simon Ammann zajął 12. i 20. miejsce. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata Ammann uzyskał 202 punkty, co dało mu 28. miejsce.
Turniej Czterech Skoczni – 24. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W Turnieju Czterech Skoczni 2002/2003 Simon Ammann zajął 24. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na skoczni w Oberstdorfie został sklasyfikowany na 27. miejscu. W noworocznym konkursie na skoczni w Garmisch-Partenkirchen uplasował się na szóstej pozycji, przegrywając tylko z Primožem Peterką, Andreasem Goldbergerem, Adamem Małyszem, Roarem Ljøkelsøyem i Janne Ahonenem. Trzy dni później na Bergisel w Innsbrucku Simon Ammann zajął 27. lokatę. W ostatnim z konkursów, 6 stycznia w Bischofshofen był 47.
Turniej Nordycki – 13. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W Turnieju Skandynawskim w 2003 Simon Ammann zajął 13. miejsce. 9 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo został sklasyfikowany na piątym miejscu (ex aequo z Noriakim Kasai), przegrywając tylko z Adamem Małyszem, Florianem Lieglem, Roarem Ljøkelsøyem i Mattim Hautamäkim. 14 marca w Lahti był 43. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na 11. pozycji.
Mistrzostwa świata – 10. i 17. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym konkursie skoków na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2003 w Val di Fiemme, 22 lutego na skoczni K-120 Simon Ammann został sklasyfikowany na 17. miejscu[e]. Dzień później w konkursie drużynowym na tej samej skoczni wraz z Marco Steinauerem, Sylvainem Freiholzem i Andreasem Küttelem zajął dziewiątą pozycję[f]. 28 lutego w konkursie o mistrzostwo świata na skoczni K-95 Simon Ammann zajął dziesiąte miejsce[e], ex aequo z Bjørnem Einarem Romørenem.
2003/2004[edytuj | edytuj kod]
Puchar Świata – 13. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W konkursie inaugurującym sezon 2003/2004, 29 listopada na skoczni Rukatunturi w Ruce Simon Ammann uplasował się na 14. miejscu. 6 grudnia na skoczni w Trondheim zajął przedostatnie, 49. miejsce, wyprzedzając tylko Nicolasa Dessuma. 20 grudnia na Gross-Titlis-Schanze w Engelbergu Ammann był 37. Tym samym nie zdobył punktów do klasyfikacji Pucharu Świata. We wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni Ammann zdobył punkty PŚ. W pierwszym konkursie po T4S, 10 stycznia w Libercu został sklasyfikowany na czwartym miejscu, przegrywając jedynie z Janne Ahonenem, Thomasem Morgensternem i Martinem Höllwarthem. Następnego dnia na tej samej skoczni Simon Ammann uplasował się na 42. miejscu i nie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu. 23 stycznia w Hakubie zajął szesnaste miejsce, co dało mu 15 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata 2003/2004. Dzień później na skoczni Ōkurayama w Sapporo był 21. 25 stycznia na tej samej skoczni uplasował się na 26. pozycji. 7 lutego na mamuciej skoczni w Oberstdorfie Ammann był szósty. Tydzień później na skoczni w Willingen zajął 33. lokatę. 28 lutego w Park City po raz pierwszy w sezonie stanął na podium zawodów Pucharu Świata, przegrywając jedynie z Noriaki Kasai. W ostatnich czterech konkursach sezonu (konkursach zaliczanych do klasyfikacji Turnieju Skandynawskiego) Ammann zajmował miejsca w czołowej dziesiątce. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2003/2004 Ammann zajął 13. miejsce z dorobkiem 511 punktów.
Turniej Czterech Skoczni – 14. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym konkursie Turnieju Czterech Skoczni 2003/2004, 29 grudnia 2003 w Oberstdorfie Simon Ammann zajął 14. miejsce. W noworocznym konkursie na skoczni w Garmisch-Partenkirchen został sklasyfikowany na 13. pozycji. 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku Ammann był 27. W ostatnim konkursie Turnieju w Bischofshofen uplasował się na 17. miejscu. W końcowej klasyfikacji Turnieju Czterech Skoczni Simon Ammann zajął 14. miejsce uzyskując 923,2 pkt i bezpośrednio wyprzedzając Adama Małysza.
Turniej Nordycki – 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]
7 marca w pierwszym konkursie Turnieju Nordyckiego 2004 na skoczni K-116 w Lahti Simon Ammann zajął ósme miejsce. Trzy dni później na skoczni Puijo w Kuopio uplasował się na piątej pozycji. 12 marca w Lillehammer zajął drugie miejsce ex aequo z Bjørnem Einarem Romørenem. Obaj przegrali tylko z Roarem Ljøkelsøyem. W ostatnim konkursie sezonu 2003/2004, 14 marca 2004 na skoczni Holmenkollbakken w stolicy Norwegii Simon Ammann uplasował się na drugim miejscu, przegrywając tylko z Roarem Ljøkelsøyem. W końcowej klasyfikacji Turnieju Skandynawskiego Ammann zajął trzecie miejsce, tuż za Ljøkelsøyem i Romørenem.
Mistrzostwa świata w lotach – 14. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W konkursie o mistrzostwo świata w lotach narciarskich w 2004 na Letalnicy w Planicy Simon Ammann zajął 14. miejsce[g]. Oddał skoki na: 180, 211, 191,5 i 192,5 metra, co dało mu łącznie 744 punkty.
2004/2005[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 34. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W pierwszych zawodach sezonu 2004 w Hinterzarten Simon Ammann zajął 39. miejsce i tym samym nie przeszedł do II serii. W następnym konkursie, w Courchevel po skokach na 114 i 105,5 metra, ulokował się na 29. pozycji. W kolejnych zawodach turnieju w Zakopanem na Wielkiej Krokwi uzyskał odległości równe 119 i 110 metrów, dzięki czemu zajął 30. miejsce i zdobył jeden punkt do klasyfikacji. 8 września w Predazzo skoczył dwa razy po 120 metrów, co dało mu 23. miejsce. W następnym konkursie, na skoczni w Innsbrucku nie brał udziału. W zawodach na dużej skoczni w Hakubie był 24. po skokach na 123 i 118,5 metra. W kolejnych i ostatnich zmaganiach LGP 2004 uplasował się na 23. miejscu po skokach na odległości: 106,5 i 114,5 metra. W tabeli końcowej Letniej Grand Prix na igelicie 2004 był 26. Do zwycięzcy tego cyklu imprezy, Adama Małysza stracił 494 punkty.
Puchar Świata – 23. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2004/2005 w Pucharze Świata Simon Ammann zainaugurował 27 listopada 2004 na skoczni Rukatunturi w Ruce. Zajął wówczas 28. pozycję, co dało mu trzy punkty do klasyfikacji generalnej. Dzień później w konkursie na tej samej skoczni uplasował się na 41. miejscu. 4 grudnia na Granasen w Trondheim Ammann był jedenasty, a 5 grudnia na tej samej skoczni ósmy. 11 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie Simon Ammann został sklasyfikowany na 15. miejscu, a dzień później był 14. 18 grudnia w Engelbergu uplasował się na 25. pozycji. Następnego dnia na tej samej skoczni był 13. W konkursach Turnieju Czterech Skoczni tylko raz zakwalifikował się do finałowej serii. 9 stycznia 2005 w Willingen Simon Ammann zajął najwyższe w sezonie miejsce. Był siódmy, przegrywając z Janne Ahonenem, Martinem Höllwarthem, Andreasem Küttelem, Michaelem Uhrmannem, Jakubem Jandą i Daiki Itō. 15 stycznia na skoczni Kulm w Tauplitz Ammann znalazł się poza finałową serią. Był 32. Następnego dnia na tej samej skoczni był 24. 22 stycznia w Titisee-Neustadt Simon Ammann uplasował się na 11. pozycji, a nazajutrz na tej samej skoczni był 34. 29 i 30 stycznia podczas konkursów Pucharu Świata na Wielkiej Krokwi w Zakopanem Ammann był 25. i 28. W konkursach zaliczanych do klasyfikacji Turnieju Nordyckiego Simon Ammann zajmował miejsca w czołowej trzydziestce. W ostatnich konkursach sezonu, 19 i 20 marca na słoweńskiej Letalnicy Simon Ammann zajął 24. i 25. miejsce. Sezon zakończył na 23. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata z dorobkiem 243 punktów.
Turniej Czterech Skoczni – 37. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2004/2005 Simon Ammann zajął 37. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze zajął 22. miejsce. 1 stycznia 2005 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen nie wystartował, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. 3 stycznia na Bergisel zajął 44. pozycję. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był 31. Łącznie w Turnieju zdobył 399,6 punktów.
Turniej Nordycki – 27. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2004/2005 Ammann zajął 27. lokatę w Turnieju Nordyckim. W pierwszym konkursie, 6 marca w Lahti uplasował się na 14. miejscu. Trzy dni później w Kuopio był 28. 11 marca w Lillehammer zajął 26. pozycję. W ostatnim konkursie, na skoczni Holmenkollbakken w Oslo nie wystartował. Łącznie w Turnieju zdobył 661,4 pkt.
Mistrzostwa świata – 44. i 27. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W trakcie mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym w 2005 w Oberstdorfie Simon Ammann nie zdobył żadnego medalu. W pierwszym z konkursów, 19 lutego na normalnej skoczni zajął 44. miejsce po skoku na 88,5 metra. Wyprzedził wówczas tylko sześciu skoczków. Byli to: Mateusz Rutkowski, Hyun Ki Kim, Stefano Chiapolino, Martin Mesík, Sebastian Colloredo i Maksim Anisimau. Dzień później na tej samej skoczni wraz z Andreasem Küttelem, Michaelem Möllingerem i Marco Steinauerem zajął ósme miejsce w konkursie drużynowym[h]. Spośród reprezentantów Szwajcarii Ammann oddał najsłabsze skoki i zdobył najmniej punktów[i]. 25 lutego w indywidualnym konkursie na dużej skoczni Simon Ammann uplasował się na 27. miejscu. Dzień później w konkursie drużynowym zajął siódme miejsce[h]. Tym razem wśród Szwajcarów gorzej od Ammanna skakał Marco Steinauer.
2005/2006[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 18. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W 2005 starty w Letniej Grand Prix rozpoczął od 40. miejsca w konkursie na skoczni w Hinterzarten, gdzie oddał skok na 92,5 metra. W następnych zmaganiach na skoczni w Einsiedeln zajął 16. lokatę po skokach na 106,5 i 110 metra. W kolejnych zawodach, na skoczni w Courchevel uzyskał odległości równe 124,5 i 120 metrów, dzięki czemu uzyskał 11. pozycję. Następnie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem był dziewiąty po skokach na 124 i 129 metrów. W Bischofshofen na dużej skoczni został sklasyfikowany na 12. miejscu po skokach na 128,5 i 130,5 metra. W dwóch ostatnich konkursach na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie nie brał udziału. Łącznie w całym turnieju zgromadził 95 punktów, o 511 mniej od zwycięzcy Jakuba Jandy. Ammann zajął 18. miejsce w klasyfikacji generalnej.
Puchar Świata – 17. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy konkurs Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 miał odbyć się 24 listopada w Ruce, jednak z powodu silnego wiatru zawody były kilkakrotnie przekładane. W efekcie 26 listopada odbyły się dwa konkursy. W pierwszym z nich Simon Ammann zajął 22. miejsce, a w drugim był jedenasty. 3 grudnia na skoczni w Lillehammer Ammann był 21. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na 25. pozycji. 10 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie skoczek z Grabs zajął 16. lokatę. Dzień później był szósty. Tydzień później w zawodach na skoczni Gross-Titlis w Engelbergu Simon Ammann uplasował się na 14. miejscu. 28 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem skoczek zajął 30. miejsce. Na następny dzień w konkursie na tej samej skoczni był 50. 4 lutego na skoczni w Willingen Ammann zajął 22. lokatę. 18 marca na Letalnicy w Planicy Simon Ammann zajął 14. lokatę. Dzień później w ostatnim konkursie sezonu był 15. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 Simon Ammann zajął 17. miejsce, zdobywając łącznie 305 punktów.
Turniej Czterech Skoczni – 13. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2005/2006 Simon Ammann zajął 13. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze Ammann zajął ósme miejsce. 1 stycznia 2005 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen ponownie był ósmy. Dwa dni później na Bergisel zajął 23. pozycję. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był dwudziesty. W całym Turnieju zdobył łącznie 964,3 punktów, o 117,2 mniej od zwycięzców – Janne Ahonena i Jakuba Jandy.
Turniej Nordycki – 21. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2005/2006 Simon Ammann uplasował się na 21. pozycji w Turnieju Skandynawskim. 5 marca na skoczni Salpausselkä w Lahti był dziewiąty. Dwa dni później w Kuopio zajął dwudzieste miejsce. 10 marca na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer Simon Ammann był 15. Dwa dni później na Holmenkollbakken w stolicy Norwegii zajął 32. pozycję, tym samym nie kwalifikując się do serii finałowej i nie zdobywając punktów Pucharu Świata. W całym Turnieju Simon Ammann zdobył 872 punkty i stracił do zwycięzcy, Thomasa Morgensterna 222,4 punktu.
Mistrzostwa świata w lotach – 23. miejsce[edytuj | edytuj kod]
14 stycznia 2006 Simon Ammann po raz drugi w karierze wystartował w mistrzostwach świata w lotach narciarskich. Na skoczni Kulm w Tauplitz zajął 23. miejsce. Oddał skoki na odległości równe: 189, 185, 146 i 169 metrów, co dało mu łącznie 623,8 punktu.
2006/2007[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 4. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym konkursie LGP 2006 na skoczni w Hinterzarten Simon Ammann oddał skoki na 103,5 i 101,5 metra, dzięki czemu uplasował się na czwartym miejscu. W następnych zmaganiach na skoczni Trampolino Dal Ben w Predazzo skoczył 120 i 130,5 metra i zajął piątą lokatę. W zawodach w Einsiedeln po skokach na odległość 106 i 108 metrów po raz pierwszy w tym cyklu Grand Prix stanął na podium, zajmując trzecie miejsce za Andreasem Koflerem i Gregorem Schlierenzauerem. W Courchevel był 12. W konkursie tym uzyskał odległości 113,5 i 125 metra. Na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zanotował 12. miejsce po skokach na 123 i 125 metrów. Na obiekcie w Kranju po raz pierwszy w karierze wygrał zawody cyklu Letniej Grand Prix. Skoczył 106,5 i 105 metra, co dało 254,7 punktów. W konkursie na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie zajął 14. pozycję po skokach na 125 i 115 metrów. Następnego dnia na tej samej skoczni uplasował się na piątej pozycji, uzyskując 128,5 i 112,5 metra. W Klingenthal uplasował się na dziewiątym miejscu po skokach na 127,5 i 132,5 metra. W ostatnich zawodach w Oberhofie był 24. W klasyfikacji generalnej turnieju zajął czwarte miejsce. Łącznie zebrał 393 punktów, o 152 mniej niż zwycięzca imprezy – Adam Małysz.
Puchar Świata – 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2006/2007 Simon Ammann rozpoczął od drugiej pozycji na skoczni w Ruce 24 listopada. Przegrał wówczas tylko z Arttu Lappim. 2 grudnia w Lillehammer Ammann po raz drugi w karierze zwyciężył. Dzięki temu pierwszy raz w życiu objął prowadzenie w klasyfikacji Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty, przegrywając z Gregorem Schlierenzauerem, Andersem Jacobsenem i Adamem Małyszem. Podobnie 16 grudnia w Engelbergu. Dzień później na tej samej skoczni skoczek z Grabs został sklasyfikowany na drugiej pozycji, za Jacobsenem. 13 stycznia zajął 11. miejsce na mamuciej skoczni w Vikersund. 20 stycznia podczas konkursu na Wielkiej Krokwi w Zakopanem Simon Ammann zajął 45. miejsce. Był to jedyny konkurs w sezonie, w którym nie zdobył punktów Pucharu Świata. Tydzień później na skoczni Oberstdorfie Ammann był siedemnasty. Następnego dnia na tej samej skoczni zajął 13. miejsce. 3 i 4 lutego w Titisee-Neustadt Simon Ammann dwukrotnie był szósty. 7 lutego na skoczni w Klingenthal zajął drugą lokatę, przegrywając jedynie ze Schlierenzauerem. Trzy dni później na skoczni w Willingen uplasował się na 11. miejscu. W trakcie Turnieju Nordyckiego zajmował miejsca w czołowej dziesiątce zawodów. Jeden spośród konkursów wygrał. Podczas pierwszego konkursu ostatniego weekendu w sezonie na Letalnicy w Planicy, 23 marca, Ammann zajął drugie miejsce, przegrywając jedynie z Adamem Małyszem. Dzień później był ósmy. W ostatnim konkursie sezonu został sklasyfikowany na drugim miejscu za Małyszem. Łącznie w sezonie Simon Ammann zdobył 1167 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata. Dało to trzecie miejsce w końcowej klasyfikacji, tuż za Adamem Małyszem i Andersem Jacobsenem.
Turniej Czterech Skoczni – 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2006/2007 Simon Ammann stanął na najniższym stopniu podium Turnieju Czterech Skoczni, przegrywając z Andersem Jacobsenem i Gregorem Schlierenzauerem. 30 grudnia 2006 podczas pierwszego z turniejowych konkursów na Schattenbergschanze w Oberstdorfie Ammann zajął piąte miejsce z notą 276,9 punktów (135 m i 133 m). Przegrał wówczas tylko z Gregorem Schlierenzauerem, Andreasem Küttelem, Adamem Małyszem i Andersem Jacobsenem. 1 stycznia 2007 podczas konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen Ammann zajął 15. miejsce z notą 118 punktów (117,5 m, druga seria skoków została odwołana). 4 stycznia 2007 na Bergisel w Innsbrucku został sklasyfikowany na trzeciej pozycji z notą 261,5 punktów (125,5 m i 132 m). 6 stycznia w ostatnim spośród czterech konkursów Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był trzeci, przegrywając ze Schlierenzauerem i Jacobsenem. Ammann uzyskał wówczas 275,5 punktów po skokach na 135 i 137,5 metra. W łącznej klasyfikacji zdobył 931,9 punktów, o 30 mniej od zwycięzcy – Andersa Jacobsena.
Turniej Nordycki – 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2006/2007 Simon Ammann zajął trzecie miejsce w Turnieju Nordyckim. Tym samym drugi raz w karierze stanął na podium tej imprezy[j]. 11 marca podczas konkursu w Lahti zajął 17. miejsce. Dwa dni później na Puijo w Kuopio był siódmy. 17 marca na Holmenkollbakken w Oslo został sklasyfikowany na piątej pozycji, przegrywając z Adamem Małyszem, Andreasem Küttelem, Andersem Bardalem i Andreasem Koflerem. W drugim konkursie na tej samej skoczni Simon Ammann zwyciężył, czyniąc to trzeci raz w sportowej karierze. W klasyfikacji generalnej Turnieju Nordyckiego Ammann zgromadził 797,1 punktów, o 25,3 mniej od zwycięzcy, Adama Małysza.
Mistrzostwa świata – 1. i 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Na mistrzostwach świata w 2007 w narciarstwie klasycznym w Sapporo Simon Ammann zdobył dwa medale. W pierwszym z konkursów, 24 lutego na skoczni K-120 zdobył złoty medal. Oddał skoki na 125 i 134,5 metra, dzięki czemu wyprzedził o 0,2 punktu drugiego zawodnika, którym był Harri Olli. 3 marca na skoczni K-90 Ammann zdobył srebrny medal, przegrywając z Adamem Małyszem o 21,5 punktu. Szwajcar uzyskał 96,5 oraz 96 metrów.
2007/2008[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 8. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann wystąpił we wszystkich konkursach Turnieju Czterech Narodów, zajmując kolejno – siódme, ósme, czternaste oraz czwarte miejsce, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji generalnej turnieju. W kolejnych konkursach na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się tuż za podium, był czwarty i piąty. Opuścił konkursy w Hakubie oraz w Oberhofie. Wystąpił w finałowym konkursie w Klingenthal, gdzie zajął szóste miejsce.
Puchar Świata – 9. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym indywidualnym konkursie Pucharu Świata 2007/2008, 1 grudnia na skoczni Rukatunturi w Ruce Simon Ammann zajął ósme miejsce. Takie samo miejsce zajął tydzień później na skoczni w Trondheim. 13 grudnia na średniej skoczni w Villach Szwajcar zajął piętnaste miejsce, a dzień później w konkursie na tej samej skoczni był szósty. Słabo poszło mu podczas konkursów w Szwajcarii. W Engelbergu zajął 12. i 24. miejsce. Po przyzwoitym wykonaniu Ammanna Turnieju Czterech Skoczni, zajął 10. miejsce w jednoseryjnym i dość loteryjnym konkursie na skoczni w Predazzo. Dzień później drugi konkurs odbył się już bez problemów, ale Simon wypadł gorzej, zajmując 26. miejsce. Następnie zajął 14. lokatę w pierwszym w sezonie konkursie na skoczni mamuciej – w Harrachovie. Kolejnym przystankiem sezonu 2007/2008 było Zakopane i tam Simon spisał się bardzo dobrze. Po ósmym miejscu pierwszego dnia, nazajutrz stanął na trzecim stopniu podium, przegrywając jedynie z Andersem Bardalem i Thomasem Morgensternem. Było to jego drugie (i jak się później okazało ostatnie) podium w sezonie. Następnego weekendu na skoczni w Sapporo Szwajcar spisał się gorzej – mimo nieobecności kilku czołowych skoczków zajął miejsca 11. i 10. Po powrocie do Europy zajął 12. i 4. miejsce w Libercu oraz 11. lokatę w Willingen. Po zakończeniu Turnieju Nordyckiego skoczkowie udali się na finał Pucharu Świata do Planicy. Pierwszego dnia Ammann zajął tam miejsce trzynaste, natomiast sezon zakończył dziewiątą lokatą. Na tej samej pozycji uplasował się także w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w sezonie 2007/2008.
Turniej Czterech Skoczni – 15. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Dość pechowo skończył się dla Ammanna start w 56. Turnieju Czterech Skoczni. Szwajcar przygotował nań dość wysoką formę, czego potwierdzeniem była 5. lokata w Oberstdorfie, 9. miejsce w Garmisch-Partenkirchen oraz 3. pozycja w Bischofshofen (w konkursie przeniesionym z Innsbrucku). Po tych trzech konkursach Simon plasował się w czołówce i miał jeszcze szanse na podium, a nawet zwycięstwo w całym turnieju. Niestety podczas drugiego konkursu w Bischofshofen, tak jak wielu zawodników z czołówki trafił na fatalne warunki wietrzne i nie zdołał zakwalifikować się do drugiej serii (jego los podzielili także Gregor Schlierenzauer, Tom Hilde oraz Wolfgang Loitzl, wszyscy klasyfikowani wówczas w czołowej dziesiątce turnieju). Ostatecznie Simon zajął w zawodach 35. pozycję, a cały Turniej ukończył na miejscu 15.
Turniej Nordycki – 20. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Start w tym turnieju rozpoczął Simon obiecująco, bo od piątego miejsca w pierwszym konkursie w Kuopio (przeniesionym z Lahti). Następnego dnia na tej samej skoczni był 13. Marzenia o wysokiej lokacie w turnieju prysły w Lillehammer, gdzie Ammann był dopiero 33. i nie zakwalifikował się do drugiej serii. Na zakończenie imprezy w Oslo był 13. i cały turniej ukończył na 20. pozycji.
Mistrzostwa świata w lotach – 8. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy skok oddał na odległość 208,5 m, pozwoliło mu to zająć wysoką 4. pozycję po pierwszej serii. Zdecydowanie słabszy był drugi skok, odległość 195,5 m spowodowała spadek Simona na 10. pozycję po pierwszym dniu mistrzostw. Drugi dzień, podobnie jak pierwszy rozpoczął od dobrego skoku na 205,5 m. W drugim było trochę gorzej, ale 199,5 m wystarczyło na zajęcie 8. miejsce w mistrzostwach świata w lotach.
2008/2009[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Szwajcar brał udział we wszystkich konkursach cyklu i we wszystkich zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W Hinterzarten i Einsiedeln był siódmy, w Courchevel trzeci i w Pragelato piąty. W konkursach w Zakopanem zajął czwarte i trzecie miejsce. W Hakubie był zdecydowanie najlepszy wygrywając oba konkursy. W Klingenthal był drugi, a w Libercu czwarty.
Puchar Świata – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W Ruce (podczas pierwszego indywidualnego konkursu skoków narciarskich) Ammann zajął 1. miejsce tuż przed Wolfgangiem Loitzlem. W pierwszej serii oddał skok na odległość 131 m, a w drugiej 5 metrów krótszy – 126 m.
Następnie w Trondheim zajął 5. miejsce, a na pierwszym miejscu uplasował się Austriak Gregor Schlierenzauer, który objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Następnego dnia podczas drugiego konkursu w Trondheim Ammann zwyciężył odbierając Austriakowi przodownictwo w Pucharze Świata.
Następnie 13 grudnia 2008 w zawodach we włoskim Pragelato zwyciężył po skokach na odległość 139,5 i 144 m z przewagą 1,7 pkt. nad drugim Gregorem Schlierenzauerem. Dzień później Szwajcar stanął na drugim stopniu podium. Przegrał z Japończykiem Fumihisą Yumoto.
Podczas treningu na skoczni w Engelbergu osiągnął 140,5 metra, czyli pół metra bliżej od rekordu skoczni. W sobotnim konkursie podczas 1. serii Ammann skoczył 138,5 metra i objął prowadzenie. W drugiej serii skoczył pół metra bliżej od prowadzącego wówczas w zawodach Wolfganga Loitzla (Ammann osiągnął 137 metrów), ale dzięki przewadze punktowej z pierwszej kolejki, zajął pierwsze miejsce, co było jednocześnie jego pierwszym zwycięstwem w Engelbergu i 4. zwycięstwem w aktualnym sezonie Pucharu Świata.
Następnego dnia podczas 1. serii Ammann uzyskał 131,5 metra i zajął 3. miejsce. W drugiej serii skoczył znacznie dalej – 136 m. Zajął trzecią lokatę za Schlierenzauerem i Loitzlem, którzy skakali bliżej, jednak otrzymali lepsze noty sędziowskie.
Po Turnieju Czterech Skoczni Ammann był liderem PŚ, mając 137 punktów przewagi nad Gregorem Schlierenzauerem. Szwajcar świetnie radził sobie na mamucie w Tauplitz, zajmując drugie i trzecie miejsce. Przegrał, jednak w obu konkursach ze Schlierenzauerem co spowodowało, że przewaga zmalała. Kolejne konkursy na skoczni w Zakopanem. W pierwszym dniu zmagań zajął on piąte miejsce, przesuwając się z 10. pozycji po pierwszej serii. W drugim dniu udało się stanąć na najniższym stopniu podium. Podczas próby przedolimpijskiej w Whistler nie udało się stanąć na podium. W pierwszym konkursie, mimo 2. miejsca po pierwszej serii, był ostatecznie czwarty. Tego dnia stracił prowadzenie w klasyfikacji generalnej na rzecz Gregora Schlierenzauera. W kolejnym konkursie na tej samej skoczni zajął szóste miejsce, notując awans aż o 10 pozycji w stosunku do pierwszej serii. W japońskim Sapporo Ammann był siódmy. Na podium powrócił podczas konkursu w Willingen, gdzie zajął drugie miejsce. Kolejny konkurs w Klingenthal był już gorszy dla niego, bo zajął 6. miejsce. Podczas ostatniego konkursu przed mistrzostwami świata zajął 4. miejsce w konkursie na mamucie w Oberstdorfie, pierwszy raz od dawna pokonując Gregora Schlierenzauera, który był ósmy.
Po Turnieju Nordyckim sprawa kryształowej kuli była już rozstrzygnięta. Pierwszy jednoseryjny konkurs w Planicy Ammann ukończył na szóstej pozycji. W drugim udało mu się stanąć na najniższym stopniu podium. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w lotach uplasował się na 3. miejscu. Podczas ostatniego konkursu Szwajcar skoczył 233 metry, lecz skoku nie ustał.
Simon Ammann w sezonie 2008/09 wygrał pięć konkursów i siedemnastokrotnie stawał na podium, co jest trzecim wynikiem w historii, jeśli chodzi o liczbę miejsc na podium w jednym sezonie. Do zwycięzcy klasyfikacji Pucharu Świata stracił 307 pkt.
Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann bardzo dobrze rozpoczął turniej, wygrywając konkurs w Oberstdorfie. Jednak przewaga nad drugim zawodnikiem, Wolfgangiem Loitzlem była niewielka, bo wynosiła zaledwie 1,2 pkt. W kolejnym konkursie w Garmisch-Partenkirchen Szwajcar skakał najdalej, ale słabe noty za styl sprawiły, że przegrał z Loitzlem i stracił prowadzenie w turnieju. Po półmetku walka była zacięta, bo dwóch rywali dzieliło tylko 0,5 pkt. Konkurs w Innsbrucku był w wykonaniu Szwajcara słabszy. Zajął 8. miejsce, co przy zwycięstwie i bardzo równej formie Wolfganga Loitzla praktycznie przekreśliło szanse na wygranie całego turnieju. Bez niespodzianek odbył się konkurs w Bischofshofen, wygrał Loitzl, a Ammann znów stanął na podium, zajmując 2. miejsce. Takie samo miejsce wywalczył w całym Turnieju Czterech Skoczni, tracąc ostatecznie do zwycięzcy 32,6 pkt.
Turniej Nordycki – 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann w pierwszym konkursie turnieju na skoczni K-90 uległ tylko Gregorowi Schlierenzauerowi, przegrywając z nim o 6 pkt. Drugie miejsce na skoczni K-120 w Kuopio pozwoliło objąć mu prowadzenie w ogólnej klasyfikacji. Przegrał tam tylko 38-letnim wówczas Takanobu Okabe. Simon słabiej spisał się w konkursie na skoczni w Lillehammer, zajmując 14. miejsce i tracąc pierwsze miejsce w Turnieju Nordyckim. Na mamuciej skoczni w Vikersund zajął 2. miejsce, przegrywając znów ze Schlierenzauerem. Ostatecznie po raz trzeci w karierze stanął na podium Turnieju Nordyckiego, dokładnie na jego trzecim stopniu. Do zwycięzcy stracił 19,9 pkt.
2009/2010[edytuj | edytuj kod]
Letnie Grand Prix – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Ammann wygrał trzy pierwsze konkursy (Hinterzarten, Pragelato, Courchevel) zdobywając dużą przewagę nad pozostałymi w klasyfikacji generalnej. W rodzinnym Einsiedeln zajął jednak dopiero ósme miejsce. W Zakopanem dwukrotnie nie zmieścił się na podium – był piąty i szósty. W obu konkursach w Hakubie zajął miejsca na najniższym stopniu podium. W ostatnim konkursie w Klingenthal nie wystąpił. Nie przeszkodziło mu to jednak w zwycięstwie w klasyfikacji generalnej LGP.
Igrzyska olimpijskie – 1. i 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Już na treningach przed konkursem na skoczni K – 95, Simon Ammann osiągał regularnie dalekie odległości. 13 lutego w pierwszej serii konkursu indywidualnego na skoczni normalnej osiągnął 105 metrów. Po tym skoku objął prowadzenie, z przewagą 2,5 pkt nad Michaelem Uhrmannem. W drugiej serii Szwajcar ustanowił nowy rekord skoczni, osiągając 108 m. Złoto olimpijskie zdobył z przewagą siedmiu punktów nad Adamem Małyszem. Tydzień później odbył się konkurs na skoczni o punkcie K – 125. Podobnie jak przed konkursem na skoczni mniejszej Ammann już na treningach skakał daleko. W pierwszej serii konkursu uzyskał 144 m i pomimo niskich not za styl prowadził z przewagą 6,6 pkt nad Adamem Małyszem. W drugiej serii Ammann znów skoczył najdalej, uzyskał 138 m i drugiego Małysza wyprzedził o 14,2 pkt. Po tych igrzyskach Ammann przeszedł do historii jako jedyny zawodnik, który wywalczył indywidualnie cztery złote medale na imprezie tak wysokiej rangi. W konkursie drużynowym nie wystartował.
Mistrzostwa świata w lotach narciarskich – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann przed mistrzostwami nie wygrał jeszcze żadnego konkursu PŚ na skoczni mamuciej, mimo to był zaliczany do głównych faworytów tej imprezy. Na oficjalnych treningach zajął 2. i 1. miejsce, a w kwalifikacjach ustanowił swój nowy rekord życiowy – 225,5 m. Walkę o medale Simon rozpoczął od skoku na odległość 215,5 metra, Dało mu to drugie miejsce, 0,5 punktu za Adamem Małyszem. Szwajcar dalej skoczył w drugiej serii – 216,5 m i na półmetku mistrzostw prowadził z przewagą 2,8 pkt nad Małyszem. W drugim dniu zawodów wiatr zmienił kierunek, umożliwiając dłuższe loty. Ammann szanse na poprawienie życiowego rekordu wykorzystał, w trzeciej serii skoczył 227 metrów. Słabszy skok Adama Małysza (211 m) sprawił, że Szwajcar przed ostatnią serią miał bezpieczną przewagę. Mimo tego i mimo niższej belki od dużej części rywali, uzyskał najlepszy wynik mistrzostw – 236,5 m, co było skokiem tylko 2,5 m gorszym od ówczesnego rekordu świata. Simon Ammann wygrał z przewagą 25,5 pkt nad Gregorem Schlierenzauerem, brąz zdobył Anders Jacosben. W konkursie drużynowym Ammann nie wystartował.
Puchar Świata – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Przed pierwszym indywidualnym konkursem sezonu po świetnych skokach w konkursie drużynowym Simon Ammann był faworytem. W pierwszej serii konkursu w Ruce skoczył jednak 124 m i zajmował 25. miejsce. W drugiej serii uzyskał aż 140 m co pozwoliło zająć ostatecznie 12. miejsce. W kolejnym konkursie w norweskim Lillehammer po skokach na 121 i 131 m ponownie zajął 12. miejsce. W drugim konkursie na norweskiej skoczni Ammann ustanowił nowy rekord skoczni, osiągając 146 m. Jeszcze dalej skoczył Gregor Schlierenzauer, ale upadł. W drugiej serii 129,5 m wystarczyło do zwycięstwa. Kolejne konkursy to trzy konkursy w Engelbergu. Pierwszy z nich po skokach na 137,5 oraz 133 m Ammann wygrał z przewagą 2,2 pkt nad Gregorem Schlierenzauerem. W drugim konkursie także walczył o zwycięstwo z Austriakiem. W pierwszej serii skoczył 138 m i prowadził, w drugiej probie uzyskał 129 m, ale słabe noty sprawiły, że zajął drugie miejsce. W ostatnim konkursie na szwajcarskiej skoczni odbyła się tylko jedna seria. Tym razem Simon wyraźnie pokonał wszystkich rywali, wyrównując rekord Skoczni Janne Ahonena – 141 m.
Po Turnieju Czterech Skoczni Simon Ammann jako lider klasyfikacji generalnej Pucharu Świata walczył o swoje pierwsze zwycięstwo na mamuciej skoczni w Tauplitz. Znów przegrał z powodu gorszych not za styl, skoki na odległość 195 i 200 m dały mu 2. miejsce. W drugim konkursie na tej skoczni Simon zajął 5. miejsce po skokach na 195 i 196 m. Kolejny weekend ze skokami odbył się w Sapporo. Zabrakło tam wielu zawodników ze światowej czołówki, ale Szwajcar postanowił pojechać do Japonii. Była ta dobra decyzja, bo pozwoliła mu uzyskać dużą przewagę w klasyfikacji PŚ. W pierwszym konkursie zajął 5. miejsce, osiągając 128,5 i 127 m. Drugi konkurs wygrał już ze znaczącą przewagą. Jego odległości to 139,5 oraz 135 m. Drugiego zawodnika wyprzedził o 37,4 pkt. Początkowo Ammanna miało zabraknąć w konkursie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, ale ostatecznie przyjechał. W pierwszym konkursie zajął drugie miejsce po skokach na 136 i 131 m. Następnego dnia znów zajął drugie miejsce, po raz kolejny przegrywając z powodu gorszych not za styl. W pierwszym skoku ustanowił swój czwarty rekord w sezonie, osiągając 140,5 m. Drugi skok także miał daleki – 134 m. Kolejny indywidualny konkurs odbył się na obiekcie K-185 w Oberstdorfie. Simon zarówno po pierwszej odległości na 203,5 m, jak i po drugiej na 210,5 m zajmował 4. miejsce. Następny konkurs także odbył się w Niemczech, a dokładnie w Klingenthal. Szwajcar dwa razy skoczył najdalej (133 i 134 m). Ammann kolejny konkurs odpuścił, co spowodowało, że jego przewaga w PŚ nad Schlierenzauerem zmalała o 100 pkt.
Cztery zwycięstwa w konkursach Turnieju Nordyckiego pozwoliły Ammannowi cieszyć się z pierwszej w karierze kryształowej kuli. Drugiego Gregora Schlierenzauera wyprzedził o 281 pkt. W całym sezonie wygrał 9 konkursów, a 16 razy stał na podium.
Turniej Czterech Skoczni – 5. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann turniej rozpoczął jako lider Pucharu Świata i miał szansę zostać pierwszym Szwajcarem, który wygrałby TCS. W pierwszym konkursie w Oberstdorfie zajął 5. miejsce po skokach na odległości 119,5 i 125 metrów, ale do zwycięzcy Andreasa Koflera stracił 29,2 pkt. Podczas noworocznego konkursu w Ga – Pa Simon w pierwszej serii skoczył 132 metry i zajmował piąte miejsce. W drugiej serii skoczył 143,5 metra i ustanowił nowy rekord skoczni. Słabe noty nie pozwoliły mu wygrać i zajął trzecie miejsce, odrabiając tylko 0,5 pkt do lidera turnieju. W Innsbrucku Ammann zajął drugie miejsce po skokach na 128,5 m i 117,5 metra. Przed ostatnim konkursem do lidera turnieju Koflera tracił 26 pkt. Bardzo dużo punktów odrobił podczas pierwszej serii w Bischofshofen, gdzie skoczył 136 metrów i został liderem konkursu. Jednak w drugiej serii skoczył 131,5 metra, stracił szanse na wygranie turnieju i spadł w konkursie na trzecie miejsce. Cały turniej zakończył na piątym miejscu ze stratą 18,9 pkt do zwycięzcy Andreasa Koflera.
Turniej Nordycki – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Simon utrzymał swoją dobrą formę do Turnieju Nordyckiego, już w pierwszym konkursie na skoczni Salpausselkä w Lahti wygrał, oddając dwa najdłuższe skoki (128 i 131 metrów). Kolejny konkurs w Kuopio Ammann też wygrał, z przewagą 16,9 pkt. Pierwszy skok znów miał najdłuższy – 128,5 metra, ale w drugim już o 0,5 metra dalej skoczył Anders Jacobsen. Trzeci konkurs odbył się na skoczni Lysgårdsbakken w norweskim Lillehammer. Po raz pierwszy w tym turnieju Szwajcar nie prowadził po pierwszej serii, zajmował drugie miejsce, ze stratą 1,4 pkt do Adama Małysza. W drugiej serii, jednak Ammann skoczył najdalej – 133,5 metra i zwyciężył w kolejnym konkursie. Simon Ammann przed ostatnim konkursem stanął przed szansą powtórzenia osiągnięcia Mattiego Hautamäkiego, czyli wygrania wszystkich czterech konkursów Turnieju Nordyckiego. Szansę wykorzystał, skoczył 135,5 i 124,5 metra i zwyciężył na nowej skoczni w Oslo. Simon Ammann wygrał cały turniej z przewagą 44,6 pkt nad Adamem Małyszem.
2010/2011[edytuj | edytuj kod]
W kwietniu 2010 został powołany do jednoosobowej kadry narodowej Szwajcarii na sezon 2010/2011[14]. Na początku sezonu zimowego zdobył srebrny medal w mistrzostwach Szwajcarii po skokach na 109 i 112 m. Wyprzedził go wówczas Andreas Küttel[15].
Letnie Grand Prix – 19. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Simon Ammann wystartował w trzech z dziewięciu konkursów LGP 2010. W Hinterzarten uplasował się na szóstej pozycji, natomiast w Courchevel i Einsiedeln był ósmy. Zdobył łącznie 104 punkty, które dały mu 19. miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu.
Puchar Świata – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W otwierającym zawody konkursie drużynowym uplasował się ze swoją drużyną[k] na 9. miejscu, skacząc zdecydowanie najlepiej ze szwajcarskich skoczków – 133.5 m (podczas gdy jego towarzysze skoczyli 123.5, 123.5 i 90 metrów). W pierwszych zawodach indywidualnych w Ruce po oddaniu skoków na odległości 142.5 m i 138 m znalazł się na najniższym stopniu podium. W Kuopio zajął to samo miejsce, przy próbach 128.5 m i 128 m i spadł na 5. miejsce w klasyfikacji generalnej. W pierwszym konkursie w Lillehammer po próbach 133.5 m i 130 m uzyskał 6. miejsce w konkursie. Następnego dnia uplasował się na trzeciej pozycji przy skokach 134 m i 137.5 m i awansował na 4. w klasyfikacji. W Engelbergu miał okazję wystąpić w trzech konkursach, w swoim kraju – Szwajcarii. Uzyskał jednak słabe wyniki – w pierwszym konkursie oddał skok na odległość 129 m, tracąc ponad 13 pkt do Thomasa Morgensterna i po pierwszej serii był szósty, nie mógł jednak poprawić tego wyniku w drugiej, gdyż została odwołana. W kolejnym zdobył zaledwie dziewiątą lokatę przy próbach 131 m i 134 m. W ostatnim skoczył jedynie 122.5 m i 128 m i zakończył konkurs na dwunastym miejscu. Po tych występach spadł ponownie na piąte miejsce w klasyfikacji.
Po Turnieju Czterech Skoczni awansował na 3. miejsce w klasyfikacji. W zawodach na mamucie w Harrachovie zdobył 6. miejsce, nie przekraczając bariery 200 m (jego skoki miały odległość 190 i 188 m). Następnego dnia w tym samym miejscu skoczył 215.5 m i 197.5 i stanął na podium, zdobywając drugie miejsce. Pierwszy skok w tym sezonie oddany na zawodach poza Europą wynosił 117 m. W drugiej serii konkursu w Sapporo dołożył 119 m i znalazł się na szóstym miejscu. W drugim konkursie zajął ósme miejsce przy skokach 116.5 m i 127 m.
W pierwszym w tym roku konkursie w Zakopanem skoczył 125.5 i 135.5 m, zajmując czwarte miejsce, tracąc jedynie 6,1 pkt do zwycięzcy Adama Małysza. W drugim z nich zanotował drugie zwycięstwo w sezonie przy próbach 135.5 m i 129 m. W kolejnym znalazł się tuż za podium ze skokami 120.5 m i 127.5 m. Po tym weekendzie awansował na drugą pozycję w klasyfikacji kosztem Andreasa Koflera.
W Willingen skoczył 143 m i 140.5 m i zdobył trzecie miejsce, podobnie w Klingenthal, gdzie oddał skoki 130.5 m i 138.5 m. W Oberstdorfie zaś znalazł się na 10. miejscu przy skokach 188.5 m i 205.5 m. 12 lutego w Vikersund znalazł się na najniższym stopniu podium, skacząc 214.5 m i 226.5 m. Dzień później zajął nieco niższą, czwartą pozycję przy skokach 209.5 m i 238.5 m. Jego drużyna zajęła 11. miejsce w klasyfikacji FIS Team Tour zdobywając 1040,7 punktów.
Zwyciężył w zawodach w Lahti, skacząc 128.5 m i 129.5 m. Pierwsze zawody w Planicy ukończył na szóstej pozycji, przy próbach 212 m i 213 m. W finałowych zawodach sezonu skoczył 183 m i zajął najsłabsze w tym sezonie, 16. miejsce.
W sumie w sezonie 2010/2011 Simon Ammann punktował we wszystkich dwudziestu sześciu konkursach Pucharu Świata. 24 razy zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, w tym 10 razy stawał na podium, z czego 3 razy na jego najwyższym stopniu. Łącznie zdobył 1364 punkty. W klasyfikacji lotów zdobył 311 punkty i 5. miejsce.
Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]
59. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od skoku w Oberstdorfie – uzyskał 123 m, wygrywając z Ville Larinto z którym był zestawiony w parę – ten drugi skoczył jedynie 112,5 m. W drugiej serii Simon skoczył sporo dalej, na 134,5 m – zajął 4. lokatę w konkursie. Tracił 29,6 pkt do zwycięzcy Thomasa Morgensterna. Podczas kolejnego konkursu – w Garmisch-Partenkirchen znalazł się w parze z Julianem Musiolem i skoczył w jedynej, pierwszej serii 131 m i uzyskując 142,1 pkt, wygrywał zawody. Mimo zajęcia przez prowadzącego Morgensterna dalekiej 14. pozycji nadal tracił do niego 14,5 pkt w klasyfikacji turnieju. W Innsbrucku jego przeciwnikiem był Tom Hilde, który skoczył pół metra krócej od Ammana, którego próba była na odległość 128 m. W drugiej serii oddał skok 122 m i uplasował się na 4. miejscu. W Bischofshofen, gdzie w pierwszej serii skoczył 133 m został dobrany w parę z Morgensternem, który skoczył dalej, jednak Ammann awansował jako lucky loser. W drugiej serii oddał skok na 140 m i zajął 4. miejsce.
Turniej zakończył na drugim miejscu z dorobkiem punktowym 928,4, tracąc do zwycięzcy Morgensterna 30,4 pkt. Po turnieju awansował na 3. pozycję w klasyfikacji Pucharu Świata.
Mistrzostwa świata – 4. i 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Mistrzostwa Świata 2011 rozpoczął od konkursu indywidualnego K-95 Midtstubakken. Po pierwszej serii zajmował piąte miejsce z odległością 97,5 m. W drugiej skoczył 101,5 m i zdobył czwarte miejsce, przegrywając z Morgensternem, Koflerem i Małyszem. Następnie, w konkursie drużynowym na tej samej skoczni zdobył 10. miejsce[l]. 3 marca zdobył brązowy medal na skoczni K-120 Holmenkollbakken, skacząc 129,5 m w pierwszej i 134,5 m w drugiej serii.
Po zakończeniu sezonu wziął jeszcze udział w Adam’s Bull’s Eye w Zakopanem – benefisie Adama Małysza i choć zawody skoków do celu zostały odwołane to oddał symboliczny skok na pożegnanie polskiego skoczka.
2011/2012[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2011/2012 Simon Ammann ponownie był jedynym członkiem szwajcarskiej kadry narodowej[16].
Letnie mistrzostwa Szwajcarii – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W rozegranych w październiku 2011 letnich mistrzostwach Szwajcarii Ammann zdobył złoty medal po skokach na 115,5 i 122 metry. Drugiego w klasyfikacji Gregora Deschwandena wyprzedził o ponad 50 punktów[17].
Puchar Świata – 11. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Sezon zimowy 2011/2012 w Pucharze Świata zaczął od dziewiątego i trzynastego miejsca w konkursach na skoczni w Lillehammer. W kolejnych zawodach, które rozegrano w drugim tygodniu grudnia 2011 na dużej skoczni w Harrachovie, Ammann był 26. i 10. w zawodach indywidualnych oraz dziewiąty w drużynowych. Kolejnymi zmaganiami w sezonie były konkursy w Engelbergu. Szwajcar zwyciężył w serii kwalifikacyjnej do pierwszego z konkursów, a w zawodach głównych uplasował się na dziewiątym miejscu. Na tym samym miejscu ukończył drugi z konkursów[18].
Następnie, wystąpił w trzech pierwszych konkursach 60. Turnieju Czterech Skoczni. W pierwszych zawodach po TCS, 15 stycznia na Kulm, dwukrotnie uplasował się w czołowej dziesiątce – na 10. i 8. miejscu. Wystartował w obu konkursach indywidualnych na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, zajmując 15. i 8. miejsce. Nie uczestniczył w konkursach w Sapporo. W pierwszych zawodach w Predazzo po raz pierwszy w sezonie zajął miejsce w pierwszej piątce. W drugich zmaganiach we Włoszech nie awansował do serii finałowej[18].
10 lutego w Willingen wygrał kwalifikacje do rozgrywanego dwa dni później konkursu indywidualnego. W zawodach indywidualnych zajął 12. miejsce, a 11 lutego był dziewiąty w rywalizacji zespołowej. W następnym konkursie, przeprowadzonym na mamuciej skoczni w Oberstorfie, po raz pierwszy w sezonie stanął na podium, zajmując trzecie miejsce za Martinem Kochem i Daiki Itō[19].
Do końca sezonu, we wszystkich startach w Pucharze Świata zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W Lahti był ósmy, w Trondheim trzeci, w Oslo piąty, a w Planicy dwukrotnie zajął drugie miejsce[18]. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 11. miejscu z dorobkiem 731 punktów[7].
Turniej Czterech Skoczni – 19. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Uczestniczył w trzech pierwszych konkursach 60. Turnieju Czterech Skoczni. Zajął 12. miejsce w Obserstdorfie, 10. miejsce w Garmisch-Partenkirchen i 16. w Innsbrucku, po czym wycofał się z rywalizacji ze względu na brak satysfakcji ze swoich występów[20]. W klasyfikacji turnieju zajął 19. miejsce[7].
Mistrzostwa świata w lotach narciarskich – 14. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec lutego 2012 wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Vikersund, w których bronił tytułu mistrzowskiego sprzed dwóch lat. Po pierwszej serii i skoku na 203 metry uplasował się na siódmym miejscu. W drugiej serii skoczył jednak 23 metry bliżej i w efekcie spadł na 14. miejsce. Stracił 79,9 punktu do zwycięzcy zawodów – Roberta Kranjca[21].
2012/2013[edytuj | edytuj kod]
W marcu 2012 roku Szwajcarski Związek Narciarski powołał Ammanna do prowadzonej przez Martina Künzle kadry narodowej na sezon 2012/2013[16].
Letni Puchar Kontynentalny – 62. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2012 wystąpił w dwóch konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego na dużej skoczni narciarskiej w Soczi. Zajął wówczas 10. i 14. miejsce[22]. Dzięki temu został sklasyfikowany na 62. miejscu Letniego Pucharu Kontynentalnego z dorobkiem 44 punktów[23].
Letnie Grand Prix – 6. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Wystąpił w siedmiu z dziewięciu konkursów Letniego Grand Prix 2012. W zawodach inauguracyjnych, 21 lipca w Wiśle, uplasował się na drugim miejscu, przegrywając z Maciejem Kotem[24]. W drugim konkursie Grand Prix, na skoczni w Courchevel zajął dziesiąte miejsce. W zawodach indywidualnych w Hinterzarten był piętnasty, a w zmaganiach drużyn mieszanych zajął dziesiąte miejsce wraz z Sabriną Windmüller, Bigną Windmüller i Gregorem Deschwandenem[25][22].
W pierwszym konkursie na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie, po raz drugi w sezonie zajął drugie miejsce w zawodach LGP, tym razem przegrywając z Andreasem Wankiem[26]. W drugim konkursie w Hakubie Ammann zajął piąte miejsce. Również na piątej pozycji zakończył pierwsze zawody w Ałmaty, a w drugim z konkursów w Kazachstanie był osiemnasty. W zawodach tych uzyskał odległość 140 metrów, co było najlepszym wynikiem konkursu. Swojej próby jednak nie ustał, za co obniżone mu zostały noty sędziowskie[27]. W pozostałych dwóch konkursach Letniego Grand Prix nie wystartował[22]. W generalnej klasyfikacji Letniego Grand Prix 2012 uplasował się na szóstym miejscu[28].
Letnie mistrzostwa Szwajcarii – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W październiku 2012 zdobył tytuł letniego mistrza Szwajcarii, zwyciężając konkurs na skoczni HS 117 w Einsiedeln. Ammann uzyskał 110 i 109,5 metra, dzięki czemu wygrał z przewagą blisko 30 punktów nad drugim Gregorem Deschwandenem[1].
Puchar Świata – 14. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Sezon zimowy rozpoczął od ósmego miejsca w konkursie drużyn mieszanych w Lillehammer. Skład szwajcarskiego zespołu był taki sam, jak podczas zawodów w Hinterzarten w sezonie letnim[29]. W zawodach indywidualnych w tym samym miejscu zajął trzynaste miejsce na skoczni normalnej i szóste miejsce na dużej. Kolejnymi zmaganiami były konkursy w Ruce. Wraz z Gregorem Deschwandenem, Pascalem Sommerem i Marco Grigolim, zajął dziewiąte miejsce w rywalizacji drużynowej mężczyzn[30]. W rozegranych 1 grudnia zawodach indywidualnych Ammann stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Severinem Freundem i Dmitrijem Wasiljewem[31]. W próbie przedolimpijskiej na normalnej skoczni w Soczi Szwajcar uplasował się na 17. i 8. miejscu. W kolejnych dwóch startach, które miały miejsce w Engelbergu, Ammann zaliczył słabsze występy, punktując tylko w drugich zawodach (26. miejsce)[22].
Na przełomie 2012 i 2013 roku uczestniczył w konkursach 61. Turniej Czterech Skoczni. Punkty zdobył tylko w pierwszym z konkursów (6. miejsce w Oberstdorfie), a w pozostałych nie zakwalifikował się do serii finałowej. W pierwszym konkursie po Turnieju Czterech Skoczni, 9 stycznia w Wiśle, zajął piąte miejsce. Trzy dni później w indywidualnym konkursie w Zakopanem był 26. 26 stycznia na mamuciej skoczni w Vikersund stanął na drugim stopniu podium zawodów Pucharu Świata, przegrywając o pół punktu z Gregorem Schlierenzauerem[32]. Dzień później na tym samym obiekcie Szwajcar uplasował się na czwartej pozycji. W następnych zawodach, na mamuciej skoczni w Harrachovie, zajął szóste i jedenaste miejsce[22].
W konkursach FIS Team Tour 2013, bezpośrednio poprzedzających mistrzostwa świata w Val di Fiemme, Ammann zajął dziesiąte miejsce w rywalizacji drużynowej w Willingen i czwarte miejsce w rywalizacji indywidualnej w Klingenthal[22].
W ostatnim periodzie sezonu 2012/2013 zajął siódme miejsce w Lahti, był 25. w Kuopio i 35. w Trondheim[22]. Łącznie zdobył 553 punkty Pucharu Świata, które pozwoliły mu zająć 14. miejsce w klasyfikacji generalnej[7].
Turniej Czterech Skoczni – 27. miejsce[edytuj | edytuj kod]
Ammann uczestniczył we wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni 2012/2013. W pierwszym z nich – 30 grudnia w Oberstdorfie zajął szóste miejsce. W noworocznym konkursie w Garmisch-Partenkirchen nie awansował do drugiej serii, zajmując 42. miejsce. W trzecich zawodach turnieju, 4 stycznia w Innsbrucku był 25., a w czwartych zawodach, 6 stycznia w Bischofshofen – 40[22]. W klasyfikacji końcowej turnieju uplasował się na 27. miejscu[7].
Mistrzostwa świata – 16. i 7. miejsce[edytuj | edytuj kod]
W najważniejszej imprezie sezonu 2012/2013 – mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym w Val di Fiemme Ammann zajął szesnaste miejsce w konkursie skoków na skoczni normalnej i siódme miejsce na skoczni dużej[22]. Wraz z Killianem Peierem, Marco Grigolim i Gregorem Deschwandenem wystąpił także w konkursie drużynowym. Szwajcarski zespół zajął dziesiąte miejsce wśród dwunastu drużyn[33].
2013/2014[edytuj | edytuj kod]
W kwietniu 2013 roku został powołany do jednoosobowej szwajcarskiej kadry narodowej na sezon 2013/2014[34].
Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów[edytuj | edytuj kod]
| Turniej | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Puchar Świata | 70 | – | 45 | – | 7 | 28 | 13 | 23 | 17 | 3 | 9 | 2 | 1 | 2 | 11 | 14 | 7 | 11 | 15 | 29 | 19 | 24 | 35 |
| Puchar Świata w lotach | – | – | – | – | X | X | X | X | X | X | X | 3 | 3 | 5 | 3 | 10 | 4 | – | 15 | 24 | 11 | 13 | – |
| Turniej Czterech Skoczni | 48 | 62 | 70 | – | 6 | 24 | 14 | 37 | 13 | 3 | 15 | 2 | 5 | 2 | 19 | 27 | 3 | 17 | 11 | 44 | 29 | 27 | 47 |
| Turniej Nordycki | – | 51 | – | – | 4 | 14 | 3 | 27 | 21 | 3 | 20 | 3 | 1 | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X |
| Raw Air | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | 11 | 12 | 6 | 32 |
| Planica 7 | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X | 12 | 8 | X |
| Letnie Grand Prix | – | 37 | – | 22 | 12 | – | 34 | 18 | 4 | 8 | 2 | 1 | 19 | 47 | 6 | 14 | 23 | 34 | 40 | 13 | 50 | 33 | 10 |
| Turniej Czterech Narodów | X | X | X | X | X | X | X | X | 5 | 4 | 3 | 1 | 5 | X | X | X | X | X | X | X | X | X | X |
Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
1998  Nagano/Hakuba | – | 35. miejsce (K-90), 39. miejsce (K-120) |
2002  Salt Lake City/Park City | – | złoty medal (K-90), złoty medal (K-120) |
2006  Turyn/Pragelato | – | 38. miejsce (K-95), 15. miejsce (K-125) |
2010  Vancouver/Whistler | – | złoty medal (K-95), złoty medal (K-125) |
2014  Soczi/Krasnaja Polana | – | 17. miejsce (K-95), 23. miejsce (K-125) |
2018  Pjongczang | – | 11. miejsce (K-98), 13. miejsce (K-125) |
2022  Pekin/Zhangjiakou | – | 25. miejsce (K-95), 25. miejsce (K-125) |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 1998 Nagano/Hakuba | – | 6. miejsce[m] |
| 2002 Salt Lake City/Park City | – | 7. miejsce[n] |
| 2006 Turyn/Pragelato | – | 7. miejsce[o] |
| 2022 Pekin/Zhangjiakou | – | 8. miejsce[p] |
Starty S. Ammanna na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 35. | 11 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-90 | – | indywid. | 75,0 m | – | 83,5 pkt | 151,0 pkt | Jani Soininen |
| 39. | 15 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | – | indywid. | 106,0 m | – | 89,3 pkt | 183,0 pkt | Kazuyoshi Funaki |
| 6. | 17 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | – | druż.[m] | 81,5 m | 100,0 m | 735,0 pkt (117,7 pkt) | 198,0 pkt | Japonia |
1. | 10 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | – | indywid. | 98,0 m | 98,5 m | 269,0 pkt | – | |
| 1. | 13 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | – | indywid. | 132,5 m | 133,0 m | 281,4 pkt | – | |
| 7. | 18 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | – | druż.[n] | 128,5 m | 130,0 m | 818,3 pkt (269,8 pkt) | 155,8 pkt |  Niemcy |
| 38. | 12 lutego | 2006 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-95 | HS-106 | indywid. | 92,5 m | – | 107,0 pkt | 159,5 pkt | Lars Bystøl |
| 15. | 18 lutego | 2006 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-125 | HS-140 | indywid. | 120,5 m | 124,5 m | 218,0 pkt | 58,9 pkt | Thomas Morgenstern |
| 7. | 20 lutego | 2006 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-125 | HS-140 | druż.[o] | 122,5 m | 122,0 m | 886,9 pkt (216,1 pkt) | 89,6 pkt |  Austria |
| 1. | 13 lutego | 2010 | Whistler | Whistler Olympic Park | K-95 | HS-106 | indywid. | 105,0 m | 108,0 m | 276,5 pkt | – | |
| 1. | 20 lutego | 2010 | Whistler | Whistler Olympic Park | K-125 | HS-140 | indywid. | 144,0 m | 138,0 m | 283,6 pkt | – | |
| 17. | 9 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-95 | HS-106 | indywid. | 97,5 m | 98,5 m | 246,6 pkt | 31,4 pkt | Kamil Stoch |
| 23. | 15 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-125 | HS-140 | indywid. | 125,5 m | 131,0 m | 239,2 pkt | 39,5 pkt | Kamil Stoch |
| 11. | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | indywid. | 105,0 m | 104,5 m | 236,6 pkt | 22,7 pkt | Andreas Wellinger |
| 13. | 17 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | indywid. | 133,5 m | 130,5 m | 256,6 pkt | 29,1 pkt | Kamil Stoch |
| 25. | 6 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-95 | HS-106 | indywid. | 101,0 m | 97,0 m | 239,5 pkt | 35,5 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 25. | 12 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | indywid. | 131,5 m | 132,5 m | 251,4 pkt | 44,7 pkt | Marius Lindvik |
| 8. | 14 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | druż.[p] | 116,0 m | 121,5 m | 791,5 pkt (192,4 pkt) | 151,2 pkt | Austria |
Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
| 1999 Ramsau | – | 26. miejsce (K-90) |
| 2003 Val di Fiemme/Predazzo | – | 17. miejsce (K-120), 10. miejsce (K-90) |
| 2005 Oberstdorf | – | 44. miejsce (K-90), 27. miejsce (K-120) |
| 2007 Sapporo | – | złoty medal (K-120), srebrny medal (K-90) |
2009  Liberec | – | brązowy medal (K-90), 8. miejsce (K-120) |
2011  Oslo | – | 4. miejsce (K-95), brązowy medal (K-120) |
| 2013 Val di Fiemme/Predazzo | – | 16. miejsce (K-95), 7. miejsce (K-120) |
2015  Falun | – | 16. miejsce (K-90), 23. miejsce (K-120) |
2017  Lahti | – | 21. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-116) |
| 2019 Seefeld/Innsbruck | – | 15. miejsce (K-120), 12. miejsce (K-99) |
| 2021 Oberstdorf | – | 20. miejsce (K-95), 26. miejsce (K-120) |
2023  Planica | – | 28. miejsce (K-95), 22. miejsce (K-125) |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 2003 Val di Fiemme/Predazzo | – | 9. miejsce[n] |
| 2005 Oberstdorf | – | 9. miejsce (K-90)[q], 7. miejsce (K-120)[q] |
| 2007 Sapporo | – | 7. miejsce[o] |
| 2011 Oslo | – | 10. miejsce (K-95)[r] |
| 2013 Val di Fiemme/Predazzo | – | 10. miejsce[s] |
| 2015 Falun | – | 10. miejsce (K-120)[t] |
| 2017 Lahti | – | 10. miejsce (K-116)[u] |
| 2019 Seefeld/Innsbruck | – | 7. miejsce (K-120)[v] |
| 2021 Oberstdorf | – | 7. miejsce (K-120)[w] |
| 2023 Planica | – | 7. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[x], 6. miejsce (K-125)[y] |
Starty S. Ammanna na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 26. | 26 lutego | 1999 | Ramsau | Mattensprunganlage | K-90 | – | indywid. | 87,0 m | 84,0 m | 211,0 pkt | 44,0 pkt | Kazuyoshi Funaki |
| 17. | 22 lutego | 2003 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | – | indywid. | 124,0 m | 119,5 m | 237,3 pkt | 51,7 pkt | Adam Małysz |
| 9. | 23 lutego | 2003 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | – | druż.[n] | 116,5 m | 126,5 m | 763,1 pkt (234,9 pkt) | 283,5 pkt | Finlandia |
| 10. | 28 lutego | 2003 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | – | indywid. | 93,0 m | 102,5 m | 241,0 pkt | 38,0 pkt | Adam Małysz |
| 44. | 19 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-90 | HS-100 | indywid. | 88,5 m | – | 105,0 pkt | 151,0 pkt | Rok Benkovič |
| 8. | 20 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-90 | HS-100 | druż.[q] | 83,0 m | 82,0 m | 846,0 pkt (194,0 pkt) | 124,5 pkt | Austria |
| 27. | 25 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 127,0 m | 118,0 m | 237,5 pkt | 75,7 pkt | Janne Ahonen |
| 7. | 26 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | druż.[q] | 122,0 m | 120,0 m | 932,9 pkt (231,1 pkt) | 204,4 pkt | Austria |
1. | 24 lutego | 2007 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | indywid. | 125,0 m | 134,5 m | 266,1 pkt | – | |
| 7. | 25 lutego | 2007 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | druż.[o] | 125,0 m | 134,5 m | 839,1 pkt (285,3 pkt) | 161,1 pkt | Austria |
2. | 3 marca | 2007 | Sapporo | Miyanomori | K-90 | HS-100 | indywid. | 96,5 m | 96,0 m | 255,5 pkt | 21,5 pkt | Adam Małysz |
3. | 21 lutego | 2009 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | indywid. | 102,0 m | 99,5 m | 274,5 pkt | 7,5 pkt | Wolfgang Loitzl |
| 8. | 27 lutego | 2009 | Liberec | Ještěd | K-120 | HS-134 | indywid. | 129,0 m | – | 131,7 pkt | 9,6 pkt | Andreas Küttel |
| 4. | 26 lutego | 2011 | Oslo | Midtstubakken | K-95 | HS-106 | indywid. | 97,5 m | 101,5 m | 247,6 pkt | 21,6 pkt | Thomas Morgenstern |
| 10. | 27 lutego | 2011 | Oslo | Midtstubakken | K-95 | HS-106 | druż.[q] | 101,0 m | – | 418,2 pkt (124,6 pkt) | 607,3 pkt | Austria |
| 3. | 3 marca | 2011 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | indywid. | 129,5 m | 134,5 m | 274,3 pkt | 3,2 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 16. | 23 lutego | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | indywid. | 99,0 m | 95,5 m | 229,5 pkt | 23,1 pkt | Anders Bardal |
| 7. | 28 lutego | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | indywid. | 127,5 m | 132,5 m | 279,8 pkt | 16,0 pkt | Kamil Stoch |
| 10. | 2 marca | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | druż.[q] | 118,5 m | – | 469,1 pkt (124,6 pkt) | 666,8 pkt | Austria |
| 16. | 21 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-90 | HS-100 | indywid. | 88,0 m | 94,5 m | 221,5 pkt | 31,2 pkt | Rune Velta |
| 23. | 26 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | indywid. | 125,0 m | 114,0 m | 199,5 pkt | 69,2 pkt | Severin Freund |
| 10. | 28 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | druż.[t] | 127,0 m | – | 314,2 pkt (110,5 pkt) | 558,4 pkt | Norwegia |
| 21. | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | indywid. | 91,5 m | 92,0 m | 235,4 pkt | 35,4 pkt | Stefan Kraft |
| 14. | 2 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | indywid. | 122,5 m | 125,5 m | 252,8 pkt | 26,5 pkt | Stefan Kraft |
| 10. | 4 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | druż.[u] | 123,5 m | – | 453,0 pkt (136,9 pkt) | 651,2 pkt | Polska |
| 15. | 23 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | indywid. | 122,5 m | 126,0 m | 230,6 pkt | 48,8 pkt | Markus Eisenbichler |
| 7. | 24 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | druż.[v] | 125,5 m | 123,0 m | 837,0 pkt (223,2 pkt) | 150,5 pkt | Niemcy |
| 12. | 1 marca | 2019 | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | indywid. | 93,0 m | 100,0 m | 205,8 pkt | 12,5 pkt | Dawid Kubacki |
| 20. | 27 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | indywid. | 103,5 m | 95,0 m | 237,0 pkt | 31,8 pkt | Piotr Żyła |
| 26. | 5 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 118,0 m | 114,5 m | 211,0 pkt | 65,5 pkt | Stefan Kraft |
| 7. | 6 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | druż.[w] | 127,5 m | 129,0 m | 856,6 pkt (235,3 pkt) | 190,0 pkt | Niemcy |
| 28. | 25 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | indywid. | 97,5 m | 87,0 m | 226,5 pkt | 35,3 pkt | Piotr Żyła |
| 7. | 26 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | druż. mix.[x] | 95,0 m | 94,0 m | 879,2 pkt (239,7 pkt) | 138,0 pkt | Niemcy |
| 22. | 3 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | indywid. | 127,5 m | 128,0 m | 245,7 pkt | 41,8 pkt | Timi Zajc |
| 6. | 4 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | druż.[y] | 129,5 m | 127,5 m | 1012,2 pkt (269,9 pkt) | 166,7 pkt | Słowenia |
Mistrzostwa świata w lotach[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
| 2002 Harrachov | – | 5. miejsce |
| 2004 Planica | – | 14. miejsce |
| 2006 Tauplitz | – | 23. miejsce |
| 2008 Oberstdorf | – | 8. miejsce |
| 2010 Planica | – | złoty medal |
| 2012 Vikersund | – | 14. miejsce |
| 2014 Harrachov | – | 16. miejsce |
| 2016 Tauplitz | – | 16. miejsce |
| 2018 Oberstdorf | – | 12. miejsce |
| 2022 Vikersund | – | 23. miejsce |
| 2024 Tauplitz | – | 28. miejsce |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 2006 Tauplitz | – | 6. miejsce[o] |
| 2008 Oberstdorf | – | 9. miejsce[z] |
| 2018 Oberstdorf | – | 6. miejsce[aa] |
| 2024 Tauplitz | – | 6. miejsce[ab] |
Starty S. Ammanna na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 5. | 9–10 marca | 2002 | Harrachov | Čerťák | K-185 | – | indywid. | 184,5 m | 189,0 m | –[ac] | 360,7 pkt | 36,3 pkt | Sven Hannawald | |
| 14. | 20–21 lutego | 2004 | Planica | Velikanka | K-185 | – | indywid. | 180,0 m | 211,0 m | 191,5 m | 192,5 m | 744,0 pkt | 88,1 pkt | Roar Ljøkelsøy |
| 23. | 13–14 stycznia | 2006 | Tauplitz | Kulm | K-185 | HS-203 | indywid. | 189,0 m | 185,0 m | 146,0 m | 169,0 m | 623,8 pkt | 164,2 pkt | Roar Ljøkelsøy |
| 6. | 15 stycznia | 2006 | Tauplitz | Kulm | K-185 | HS-203 | druż.[o] | 187,5 m | 163,0 m | 1225,9 pkt (318,7 pkt) | 272,0 pkt | Norwegia | ||
| 8. | 22–23 lutego | 2008 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | HS-213 | indywid. | 208,5 m | 195,5 m | 205,5 m | 199,5 m | 782,8 pkt | 52,6 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 9. | 24 lutego | 2008 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | HS-213 | druż.[z] | 188,0 m | – | 602,9 pkt (176,1 pkt) | 950,4 pkt | Austria | ||
| 1. | 19–20 marca | 2010 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | indywid. | 215,5 m | 216,5 m | 227,0 m | 236,5 m | 935,8 pkt | – | |
| 14. | 24–25 lutego | 2012 | Vikersund | Vikersundbakken | K-195 | HS-225 | indywid. | 203,0 m | 180,0 m | –[ac] | 328,8 pkt | 79,9 pkt | Robert Kranjec | |
| 16. | 14–15 marca | 2014 | Harrachov | Čerťák | K-185 | HS-205 | indywid. | 172,5 m | 179,5 m | –[ac] | 331,2 pkt | 59,8 pkt | Severin Freund | |
| 16. | 15–16 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | indywid. | 208,5 m | 204,5 m | 209,5 m | –[ac] | 512,5 pkt | 127,6 pkt | Peter Prevc |
| 12. | 19–20 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | indywid. | 203,5 m | 177,0 m | 207,5 m | –[ac] | 559,2 pkt | 92,7 pkt | Daniel-André Tande |
| 6. | 21 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | druż.[aa] | 201,0 m | 216,5 m | 1350,6 pkt (405,8 pkt) | 311,6 pkt | Norwegia | ||
| 23. | 11–12 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | indywid. | 197,0 m | 196,0 m | 196,5 m | 201,0 m | 660,6 pkt | 193,6 pkt | Marius Lindvik |
| 28. | 26–27 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | indywid. | 197,0 m | 175,0 m | 144,0 m | –[ac] | 430,9 pkt | 216,5 pkt | Stefan Kraft |
| 6. | 28 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | druż.[ab] | 198,5 m | 200,5 m | 1389,3 pkt (348,8 pkt) | 226,1 pkt | Słowenia | ||
Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
1998  Sankt Moritz | – | 8. miejsce |
| 1999 Saalfelden | – | 17. miejsce |
Drużynowo[edytuj | edytuj kod]
| 1998 Sankt Moritz | – | 7. miejsce[ad] |
| 1999 Saalfelden | – | 9. miejsce[ae] |
Starty S. Ammanna na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 7. | 22 stycznia | 1998 | Sankt Moritz | Olympiaschanze | K-95 | druż.[ad] | 85,0 m | 85,5 m | 686,5 pkt (191,5 pkt) | 101,0 pkt | Niemcy |
| 30. | 24 stycznia | 1998 | Sankt Moritz | Olympiaschanze | K-95 | indywid. | 90,0 m | 85,0 m | 201,0 pkt | 30,5 pkt | Wolfgang Loitzl |
| 9. | 4 lutego | 1999 | Saalfelden | Bibergschanze | K-85 | druż.[ae] | 84,0 m | 84,5 m | 846,5 pkt (222,5 pkt) | 115,5 pkt | Austria |
| 17. | 6 lutego | 1999 | Saalfelden | Bibergschanze | K-85 | indywid. | 86,0 m | 75,0 m | 208,5 pkt | 30,5 pkt | Kazuki Nishishita |
Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
| Sezon | Miejsce[35] |
|---|---|
| 1997/1998 | 70. |
| 1999/2000 | 45. |
| 2001/2002 | 7. |
| 2002/2003 | 28. |
| 2003/2004 | 13. |
| 2004/2005 | 23. |
| 2005/2006 | 17. |
| 2006/2007 | 3. |
| 2007/2008 | 9. |
| 2008/2009 | 2. |
| 2009/2010 | 1. |
| 2010/2011 | 2. |
| 2011/2012 | 11. |
| 2012/2013 | 14. |
| 2013/2014 | 7. |
| 2014/2015 | 11. |
| 2015/2016 | 15. |
| 2016/2017 | 29. |
| 2017/2018 | 19. |
| 2018/2019 | 24. |
| 2019/2020 | 35. |
| 2020/2021 | 41. |
| 2021/2022 | 41. |
| 2022/2023 | 47. |
| 2023/2024 | 52. |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Przypisy |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 17 marca | 2002 | Oslo | Holmenkollbakken | K-115 | – | 128,5 m | 117,0 m | 260,4 pkt | * TN 2002 |
| 2. | 2 grudnia | 2006 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 128,5 m | 138,0 m | 265,9 pkt | – |
| 3. | 18 marca | 2007 | Oslo | Holmenkollbakken | K-115 | HS-128 | 118,5 m | –[af] | 121,8 pkt | * TN 2007 |
| 4. | 29 listopada | 2008 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 131,0 m | 126,5 m | 260,5 pkt | – |
| 5. | 7 grudnia | 2008 | Trondheim | Granåsen | K-123 | HS-140 | 140,0 m | 135,0 m | 280,2 pkt | – |
| 6. | 13 grudnia | 2008 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-125 | HS-140 | 139,5 m | 144,0 m | 260,5 pkt | – |
| 7. | 20 grudnia | 2008 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 138,5 m | 137,0 m | 275,4 pkt | – |
| 8. | 29 grudnia | 2008 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 136,5 m | 134 m | 286,4 pkt | * TCS 2008/2009 |
| 9. | 6 grudnia | 2009 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 146,0 m | 129,5 m | 277,1 pkt | – |
| 10. | 18 grudnia | 2009 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 137,5 m | 133,0 m | 270,4 pkt | – |
| 11. | 20 grudnia | 2009 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 141,0 m | –[af] | 144,8 pkt | – |
| 12. | 17 stycznia | 2010 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | 139,5 m | 135,0 m | 293,1 pkt | – |
| 13. | 3 lutego | 2010 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 133,0 m | 134,0 m | 263,9 pkt | * FTT 2010 |
| 14. | 7 marca | 2010 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 128,0 m | 131,0 m | 284,4 pkt | * TN 2010 |
| 15. | 9 marca | 2010 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 128,5 m | 126,0 m | 251,0 pkt | * TN 2010 |
| 16. | 12 marca | 2010 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 135,0 m | 133,5 m | 274,5 pkt | * TN 2010 |
| 17. | 14 marca | 2010 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | 135,5 m | 124,5 m | 267,7 pkt | * TN 2010 |
| 18. | 1 stycznia | 2011 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 131,0 m | –[af] | 142,1 pkt | * TCS 2010/2011 |
| 19. | 22 stycznia | 2011 |  Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 135,5 m | 129,0 m | 276,6 pkt | – |
| 20. | 13 marca | 2011 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 128,5 m | 129,5 m | 286,8 pkt | – |
| 21. | 29 grudnia | 2013 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 139,0 m | 133,0 m | 301,9 pkt | * TCS 2013/2014 |
| 22. | 28 listopada | 2014 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 139,5 m | 142,0 m | 284,1 pkt | – |
| 23. | 29 listopada | 2014 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 135,5 m | 144,0 m | 272,2 pkt | * ex aequo z N. Kasai |
Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]
| Sezon | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 1997/1998 | – | – | – | – |
| 1998/1999 | – | – | – | – |
| 1999/2000 | – | – | – | – |
| 2000/2001 | – | – | – | – |
| 2001/2002 | 1 | 2 | 2 | 5 |
| 2002/2003 | – | – | – | – |
| 2003/2004 | – | 3 | – | 3 |
| 2004/2005 | – | – | – | – |
| 2005/2006 | – | – | – | – |
| 2006/2007 | 2 | 5 | 2 | 9 |
| 2007/2008 | – | – | 2 | 2 |
| 2008/2009 | 5 | 8 | 4 | 17 |
| 2009/2010 | 9 | 5 | 2 | 16 |
| 2010/2011 | 3 | 1 | 6 | 10 |
| 2011/2012 | – | 2 | 2 | 4 |
| 2012/2013 | – | 1 | 1 | 2 |
| 2013/2014 | 1 | 2 | 2 | 5 |
| 2014/2015 | 2 | 2 | 2 | 6 |
| 2015/2016 | – | – | – | – |
| 2016/2017 | – | – | – | – |
| 2017/2018 | – | – | 1 | 1 |
| 2018/2019 | – | – | – | – |
| 2019/2020 | – | – | – | – |
| Suma | 23 | 31 | 26 | 80 |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 16 grudnia | 2001 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-120 | – | 133,5 m | 130,5 m | 275,7 pkt | 2. | 6,0 pkt | Adam Małysz |
| 2. | 21 grudnia | 2001 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | – | 131,0 m | 129,0 m | 265,5 pkt | 3. | 7,3 pkt | Adam Małysz |
| 3. | 22 grudnia | 2001 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | – | 131,5 m | 130,0 m | 275,7 pkt | 2. | 6,4 pkt | Adam Małysz |
| 4. | 30 grudnia | 2001 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-115 | – | 119,0 m | 120,0 m | 248,7 pkt | 3. | 11,5 pkt | Sven Hannawald |
| 5. | 17 marca | 2002 | Oslo | Holmenkollbakken | K-115 | – | 128,5 m | 117,0 m | 260,4 pkt | 1. | – | |
| 6. | 28 lutego | 2004 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | – | 118,0 m | 125,0 m | 234,9 pkt | 2. | 1,0 pkt | Noriaki Kasai |
| 7. | 12 marca | 2004 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-120 | – | 135,0 m | 133,0 m | 283,4 pkt | 2. | 8,4 pkt | Roar Ljøkelsøy |
| 8. | 14 marca | 2004 | Oslo | Holmenkollbakken | K-115 | – | 130,0 m | – | 137 pkt | 2. | 1,7 pkt | Roar Ljøkelsøy |
| 9. | 24 listopada | 2006 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 136,5 m | – | 145,7 pkt | 2. | 9,1 pkt | Arttu Lappi |
| 10. | 2 grudnia | 2006 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 128,5 m | 138,0 m | 265,9 pkt | 1. | – | |
| 11. | 17 grudnia | 2006 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-120 | HS-137 | 130,0 m | 138,0 m | 266,4 pkt | 2. | 14,5 pkt | Anders Jacobsen |
| 12. | 4 stycznia | 2007 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 125,5 m | 132,0 m | 261,5 pkt | 3. | 3,5 pkt | Anders Jacobsen |
| 13. | 7 stycznia | 2007 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-140 | 135,0 m | 137,5 m | 275,5 pkt | 3. | 16,4 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 14. | 7 lutego | 2007 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 134,5 m | 141,5 m | 280,3 pkt | 2. | 9,5 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 15. | 18 marca | 2007 | Oslo | Holmenkollbakken | K-115 | HS-128 | 118,5 m | – | 121,8 pkt | 1. | – | |
| 16. | 23 marca | 2007 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | 208,5 m | 213,5 m | 408,4 pkt | 2. | 15,1 pkt | Adam Małysz |
| 17. | 25 marca | 2007 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | 217,5 m | – | 212 pkt | 2. | 3,0 pkt | Adam Małysz |
| 18. | 5 stycznia | 2008 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-140 | 126,5 m | 139,0 m | 259,4 pkt | 3. | 23,1 pkt | Janne Ahonen |
| 19. | 27 stycznia | 2008 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 136,5 m | – | 144,2 pkt | 3. | 4,9 pkt | Anders Bardal |
| 20. | 29 listopada | 2008 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 131,0 m | 126,5 m | 260,5 pkt | 1. | – | |
| 21. | 7 grudnia | 2008 | Trondheim | Granåsen | K-123 | HS-140 | 140,0 m | 135,0 m | 280,2 pkt | 1. | – | |
| 22. | 13 grudnia | 2008 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-125 | HS-140 | 139,5 m | 144,0 m | 260,5 pkt | 1. | – | |
| 23. | 14 grudnia | 2008 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-125 | HS-140 | 124,5 m | – | 113,6 pkt | 2. | 1,2 pkt | Fumihisa Yumoto |
| 24. | 20 grudnia | 2008 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 138,5 m | 137,0 m | 275,4 pkt | 1. | – | |
| 25. | 21 grudnia | 2008 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 131,5 m | 136,0 m | 260 pkt | 3. | 4,1 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 26. | 29 grudnia | 2008 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 136,5 m | 134,0 m | 286,4 pkt | 1. | – | |
| 27. | 1 stycznia | 2009 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 140,0 m | 134,5 m | 274,6 pkt | 2. | 1,7 pkt | Wolfgang Loitzl |
| 28. | 6 stycznia | 2009 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-140 | 137,5 m | 140,5 m | 284,4 pkt | 2. | 16,8 pkt | Wolfgang Loitzl |
| 29. | 10 stycznia | 2009 | Tauplitz/Bad Mitterndorf | Kulm | K-185 | HS-200 | 207,5 m | 195,5 m | 390,1 pkt | 2. | 8,9 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 30. | 11 stycznia | 2009 | Tauplitz/Bad Mitterndorf | Kulm | K-185 | HS-200 | 197,5 m | 198,5 m | 382,2 pkt | 3. | 11,4 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 31. | 17 stycznia | 2009 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 127,5 m | 134,0 m | 271,2 pkt | 3. | 14,5 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 32. | 8 lutego | 2009 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 133,5 m | 145,5 m | 265,2 pkt | 2. | 2,0 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 33. | 8 marca | 2009 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-97 | 90,5 m | 94,5 m | 236,0 pkt | 2. | 6,0 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 34. | 10 marca | 2009 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 119,5 m | 126,0 m | 240,4 pkt | 2. | 1,3 pkt | Takanobu Okabe |
| 35. | 15 marca | 2009 | Vikersund | Vikersundbakken | K-185 | HS-207 | 191,0 m | 202,5 m | 379,7 pkt | 2. | 6,7 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 36. | 22 marca | 2009 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | 210,0 m | 208,0 m | 409,6 pkt | 3. | 15,0 pkt | Harri Olli |
| 37. | 6 grudnia | 2009 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 146,0 m | 129,5 m | 277,1 pkt | 1. | – | |
| 38. | 18 grudnia | 2009 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 137,5 m | 133,0 m | 270,4 pkt | 1. | – | |
| 39. | 19 grudnia | 2009 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 138,0 m | 129,0 m | 264,6 pkt | 2. | 1,0 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 40. | 20 grudnia | 2009 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 141,0 m | – | 144,8 pkt | 1. | – | |
| 41. | 1 stycznia | 2010 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 132,0 m | 143,5 m | 272,4 pkt | 3. | 5,3 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 42. | 3 stycznia | 2010 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 128,5 m | 117,5 m | 237,8 pkt | 2. | 13,3 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 43. | 6 stycznia | 2010 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-140 | 136,5 m | 131,5 m | 261,5 pkt | 3. | 3,2 pkt | Thomas Morgenstern |
| 44. | 9 stycznia | 2010 | Tauplitz/Bad Mitterndorf | Kulm | K-185 | HS-200 | 195,0 m | 200,0 m | 382,0 pkt | 2. | 0,5 pkt | Robert Kranjec |
| 45. | 17 stycznia | 2010 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | 139,5 m | 135,0 m | 293,1 pkt | 1. | – | |
| 46. | 22 stycznia | 2010 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 136,0 m | 131,0 m | 278,1 pkt | 2. | 11,7 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 47. | 23 stycznia | 2010 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 140,5 m | 134,0 m | 288,1 pkt | 2. | 7,5 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 48. | 3 lutego | 2010 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-137 | 133,0 m | 134,0 m | 263,9 pkt | 1. | – | |
| 49. | 7 marca | 2010 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 128,0 m | 131,0 m | 284,4 pkt | 1. | – | |
| 50. | 9 marca | 2010 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 128,5 m | 126,0 m | 251,0 pkt | 1. | – | |
| 51. | 12 marca | 2010 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 135,0 m | 133,5 m | 274,5 pkt | 1. | – | |
| 52. | 14 marca | 2010 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | 135,5 m | 124,5 m | 267,7 pkt | 1. | – | |
| 53. | 28 listopada | 2010 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 142,5 m | 138,0 m | 310,1 pkt | 3. | 21,1 pkt | Andreas Kofler |
| 54. | 1 grudnia | 2010 | Kuopio | Puijo | K-120 | HS-127 | 128,5 m | 128,0 m | 238,3 pkt | 3. | 2,6 pkt | Ville Larinto |
| 55. | 5 grudnia | 2010 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-138 | 134,0 m | 137,5 m | 272,1 pkt | 3. | 10,9 pkt | Thomas Morgenstern |
| 56. | 1 stycznia | 2011 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 131,0 m | – | 142,1 pkt | 1. | – | |
| 57. | 9 stycznia | 2011 | Harrachov | Čertak | K-185 | HS-205 | 215,5 m | 197,5 m | 404,4 pkt | 2. | 11,1 pkt | Thomas Morgenstern |
| 58. | 22 stycznia | 2011 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 135,5 m | 129,0 m | 276,6 pkt | 1. | – | |
| 59. | 30 stycznia | 2011 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 143,0 m | 140,5 m | 284,5 pkt | 3. | 4,6 pkt | Severin Freund |
| 60. | 2 lutego | 2011 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 130,5 m | 138,5 m | 263,3 pkt | 3. | 1,3 pkt | Kamil Stoch |
| 61. | 12 lutego | 2011 | Vikersund | Vikersundbakken | K-195 | HS-225 | 214,5 m | 226,5 m | 452,3 pkt | 3. | 46,6 pkt | Johan Remen Evensen i Gregor Schlierenzauer |
| 62. | 13 marca | 2011 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 128,5 m | 129,5 m | 286,8 pkt | 1. | – | |
| 63. | 18 lutego | 2012 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | HS-213 | 204,5 m | 213,5 m | 429,2 pkt | 3. | 14,2 pkt | Martin Koch |
| 64. | 8 marca | 2012 | Trondheim | Granåsen | K-123 | HS-140 | 132,5 m | 140,0 m | 285,3 pkt | 3. | 9,8 pkt | Daiki Itō |
| 65. | 16 marca | 2012 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | 212,0 m | 222,0 m | 423,4 pkt | 2. | 10,9 pkt | Robert Kranjec |
| 66. | 18 marca | 2012 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | 212,0 m | – | 225,6 pkt | 2. | 16,9 pkt | Martin Koch |
| 67. | 1 grudnia | 2012 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 135,0 m | 130,5 m | 255,7 pkt | 3 | 10,4 pkt | Severin Freund |
| 68. | 26 stycznia | 2013 | Vikersund | Vikersundbakken | K-195 | HS-225 | 215,5 m | 229,5 m | 418,2 pkt | 2. | 0,5 pkt | Gregor Schlierenzauer |
| 69. | 14 grudnia | 2013 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 144,0 m | 138,0 m | 277,6 pkt | 3. | 6,5 pkt | Thomas Morgenstern |
| 70. | 15 grudnia | 2013 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 142,5 m | 141,5 m | 292,9 pkt | 2. | 7,8 pkt | Kamil Stoch |
| 71. | 29 grudnia | 2013 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 139,0 m | 133,0 m | 301,9 pkt | 1. | – | |
| 72. | 1 stycznia | 2014 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 133,5 m | 139,0 m | 278,5 pkt | 3. | 17,6 pkt | Thomas Diethart |
| 73. | 4 stycznia | 2014 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 133,5 m | – | 126,3 pkt | 2. | 1,2 pkt | Anssi Koivuranta |
| 74. | 28 listopada | 2014 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 139,5 m | 142,0 m | 284,1 pkt | 1. | – | |
| 75. | 29 listopada | 2014 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 135,5 m | 144,0 m | 272,2 pkt | 1. | – | |
| 76. | 21 grudnia | 2014 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-137 | 134,0 m | 136,5 m | 284,4 pkt | 2. | 5,2 pkt | Roman Koudelka |
| 77. | 1 stycznia | 2015 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-140 | 138,0 m | 133,0 m | 279,4 pkt | 2. | 6,6 pkt | Anders Jacobsen |
| 78. | 4 stycznia | 2015 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 132,0 m | 130,5 m | 263,7 pkt | 3. | 14,8 pkt | Richard Freitag |
| 79. | 10 marca | 2015 | Kuopio | Puijo | K-92 | HS-100 | 106,0 m | – | 132,5 pkt | 3. | 6,8 pkt | Severin Freund |
| 80. | 13 stycznia | 2018 | Tauplitz/Bad Mitterndorf | Kulm | K-200 | HS-235 | 218,0 m | 227,5 m | 399,9 pkt | 3. | 7,7 pkt | Andreas Stjernen |
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
| Sezon 1997/1998 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |  |  | .svg){kind=small} |  | |  | | | | | .svg){kind=small} | | | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|