Martin Schmitt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Martin Schmitt

Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1978 Villingen-Schwenningen
Klub	SC Furtwangen
Wzrost	182 cm
Debiut w PŚ	4 stycznia 1997 w Innsbrucku (25. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	4 stycznia 1997 w Innsbrucku (25. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	28 listopada 1998 w Lillehammer (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	28 listopada 1998 w Lillehammer
Rekord życiowy	224,0 m na Velikance w Planicy (23 marca 2002)[1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie złoto Salt Lake City 2002 duża druż. srebro Nagano 1998 duża druż. srebro Vancouver 2010 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Ramsau 1999 duża złoto Ramsau 1999 duża druż. złoto Lahti 2001 duża złoto Lahti 2001 duża druż. srebro Lahti 2001 normalna srebro Oberstdorf 2005 normalna druż. srebro Liberec 2009 duża brąz Trondheim 1997 duża druż. brąz Lahti 2001 normalna druż. brąz Oslo 2011 normalna druż. Mistrzostwa świata w lotach srebro Harrachov 2002 indywidualnie Puchar świata w skokach Kryształowa kula 1998/1999 Kryształowa kula 1999/2000 2. miejsce 2000/2001 Puchar Świata w lotach narciarskich Mała Kryształowa Kula 1998/1999 Mała Kryształowa Kula 2000/2001 Turniej Czterech Skoczni 3. miejsce 1999/2000 3. miejsce 2000/2001 Turniej Nordycki 3. miejsce 2001 3. miejsce 2002 Letnie Grand Prix 3. miejsce 1998 Puchar KOP 1. miejsce 1998/1999
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Martin Schmitt (ur. 29 stycznia 1978 w Villingen-Schwenningen) – niemiecki skoczek narciarski, trzykrotny medalista olimpijski, dziesięciokrotny medalista mistrzostw świata, wicemistrz świata w lotach narciarskich, dwukrotny zdobywca Pucharu Świata w skokach oraz w lotach, a także zdobywca Pucharu KOP. 31 stycznia 2014 ogłosił zakończenie sportowej kariery.

Obecnie ekspert niemieckiej sekcji Eurosportu podczas zawodów PŚ i Turnieju Czterech Skoczni.

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Zaczął trenować skoki narciarskie w szóstym roku życia. Przez całą karierę reprezentował klub SC Furtwangen. W Pucharze Świata zadebiutował 4 stycznia 1997 w Innsbruck w trzecim konkursie 45. edycji Turnieju Czterech Skoczni, zajmując 25. miejsce. Oprócz tego wystartował jeszcze w trzech konkursach sezonu 1996/1997, za każdym razem zdobywając punkty. Dało mu to 55. miejsce w klasyfikacji generalnej. Najlepszy wynik osiągnął 2 lutego 1997 w Willingen, gdzie był dwunasty. Na przełomie lutego i marca 1997 wystąpił na mistrzostwach świata w Trondheim, gdzie indywidualnie zajął 33. miejsce na normalnej skoczni, a na dużej był piętnasty. Na tych samych mistrzostwach był także członkiem niemieckiej drużyny, która zdobyła brązowy medal.

Najważniejszą imprezą sezonu 1997/1998 były igrzyska olimpijskie w Nagano. Do tego czasu najwyższą pozycją uzyskaną przez Schmitta było ósme miejsce (17 stycznia 1998 w Zakopanem). Na igrzyskach był czternasty na dużej skoczni, a na normalnym obiekcie zajął 19. miejsce. Natomiast w konkursie drużynowym wspólnie ze Svenem Hannawaldem, Hansjörgiem Jäkle i Dieterem Thomą wywalczył srebrny medal olimpijski. Równe wyniki uzyskiwane w drugiej części tego sezonu pozwoliły mu zająć 27. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lecie 1998 zajął trzecie miejsce w klasyfikacji piątej edycji Letniego Grand Prix w skokach narciarskich, za dwoma Japończykami: Masahiko Haradą i Kazuyoshim Funakim.

Rywalizację w sezonie 1998/1999 zaczął od wywalczenia swego pierwszego podium i zarazem zwycięstwa w Lillehammer (28 listopada 1998). Łącznie w tym sezonie osiemnastokrotnie stawał na podium, wygrywając przy tym 10 konkursów. Wygrał między innymi w Oberstdorfie i Garmisch-Partenkirchen, jednak w pozostałych konkursach 47. Turnieju Czterech Skoczni, w Innsbrucku i Bischofshofen zajął odpowiednio trzynaste i czternaste miejsce. Były to dwa jedyne starty Schmitta w tym sezonie, w których nie znalazł się w czołowej dziesiątce zawodów. W klasyfikacji końcowej tego turnieju zajął ostatecznie czwarte miejsce, tracąc do trzeciego Hideharu Miyahiry tylko 1,2 punktu. Znakomita postawa na skoczniach w trakcie tego sezonu dała mu zwycięstwo w klasyfikacji generalnej oraz Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej sezonu 1998/1999 Pucharu Świata w lotach. Na mistrzostwach świata w Ramsau w 1999 w konkursie indywidualnym na dużej skoczni skoki na 126,0 m i 129,5 m dały mu złoty medal, przed Hannawaldem i Miyahirą. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na normalnym obiekcie zajmował trzecie miejsce z odległością 96,0 m. Na czwartym miejscu znajdował się Harada, który tracił do Niemca tylko 0,5 punktu. W drugiej kolejce Schmitt uzyskał 92,0 m, a Harada dwa metry więcej. Sprawiło to, że Japończyk go wyprzedził, podobnie jak i trzech kolejnych zawodników, wobec czego Niemiec zakończył ten konkurs na siódmej pozycji. W konkursie drużynowym razem z Hannawaldem, Christofem Duffnerem i Thomą zdobył kolejny złoty medal, wyprzedzając Japończyków o zaledwie 1,9 punktu. W sezonie tym został także zdobywcą Pucharu KOP.

Sezon 1999/2000 zaczął od zwycięstwa w Kuopio (27 listopada 1999). W całym cyklu siedemnaście razy stawał na podium, wygrywając jedenaście konkursów, cztery razy był drugi i dwa razy trzeci. Wygrał po dwa konkursy w Zakopanem (19 i 20 grudnia 1999), Engelbergu (8 i 9 stycznia 2000), Sapporo (22 i 23 stycznia 2000) oraz Iron Mountain (26 i 27 lutego 2000). W konkursach 48. Turnieju Czterech Skoczni zajął pierwsze miejsce w Oberstdorfie, jedenaste w Ga-Pa, drugie w Innsbrucku i trzecie w Bischofshofen. W klasyfikacji końcowej był trzeci, za Andreasem Widhölzlem i Janne Ahonenem. Wyniki te dały mu drugą z rzędu Kryształową Kulę. W lutym 2000 Schmitt był szósty podczas mistrzostw świata w lotach w Vikersund.

Także sezon 2000/2001 zaczął od zwycięstwa – 24 listopada 2000 w Kuopio. Wygrał również między innymi zawody w Oberstdorfie, będące pierwszym etapem 49. Turnieju Czterech Skoczni. W drugiej kolejce tego konkursu ustanowił rekord skoczni Schattenbergschanze, osiągając 133,0 m. W kolejnych w Ga-Pa i Innsbrucku Schmitt był ósmy, a w Bischofshofen czwarty. Dwa ostatnie konkursy wygrał Adam Małysz, który ostatecznie triumfował w całym turnieju. Zaraz za Polakiem znalazł się Janne Ahonen, a Schmitt był trzeci. Mimo to Niemiec wciąż pozostawał liderem PŚ. Prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata stracił na rzecz Małysza po konkursach w Harrachovie (13 i 14 stycznia 2001), które wygrał Polak, a Schmitt zajął drugie i trzecie miejsce. Odzyskał je już w następnym konkursie, 24 stycznia w Hakubie, w którym wygrał, a Małysz po upadku w jednym ze skoków zajął ósme miejsce. Polak po konkursach w Sapporo (27 i 28 stycznia) znowu objął prowadzenie. Schmitt w pierwszym z tych konkursów był siódmy, a w drugim, po skoku na zaledwie 72 m zajął ostatnie, 49. miejsce. 2 lutego 2001 w Willingen uzyskał 97 m i zajął 44. miejsce. Następnego dnia był szósty. W drugiej połowie lutego 2001 odbywały się mistrzostwa świata w Lahti, gdzie jego największym rywalem ponownie był Małysz. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni na prowadzeniu znajdował się Polak (128 m), drugi był Ahonen (124,5 m), a Schmitt był trzeci ze stratą 2,7 punktu do Małysza i 0,3 punktu do Fina. W drugiej serii Niemiec oddał najdłuższy skok konkursu – 131,0 m i zdobył złoty medal. Małysz uzyskał 128,5 m i ze startą 2,8 punktu zajął drugie miejsce, a Ahonen był trzeci. W konkursie indywidualnym na normalnym obiekcie sytuacja wyglądała odwrotnie. Po pierwszej serii prowadził Niemiec (91,5 m) z przewagą sześciu punktów nad Polakiem i siedmiu nad trzecim Martinem Höllwarthem. W drugiej kolejce najdalej skoczył Adam Małysz – 98 m, wyrównując tym samym rekord obiektu. Schmitt uzyskał 91,0 m i z wyraźną stratą zajął drugie miejsce, brązowy medal wywalczył Höllwarth. Także w obu konkursach drużynowych Schmitt zdobywał medale: na dużym obiekcie złoty, a na normalnym brązowy. W końcówce sezonu Niemiec wywalczył jeszcze trzecie miejsce w piątej edycji Turnieju Nordyckiego, za Małyszem i Andreasem Goldbergerem oraz zapewnił sobie triumf w sezonie 2000/2001 Pucharu Świata w lotach wygrywając ostatni konkurs cyklu, 18 marca 2001 w Planicy. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął drugą pozycję.

W pierwszych czterech konkursach sezonu 2001/2002 zajmował kolejno drugie, siódme, ponownie drugie i ponownie siódme miejsce. Dwa z tych konkursów wygrał Adam Małysz, w pozostałych był drugi i to on prowadził w Pucharze Świata. W pięciu kolejnych konkursach Schmitt tylko raz znalazł się w czołowej dziesiątce, a 16 grudnia 2001 w Engelbergu zajął dopiero 48. miejsce. W Oberstdorfie był dziewiętnasty, w Ga-Pa ósmy, a w Innsbrucku i Bischofshofen piąty, co dało mu siódme miejsce w klasyfikacji końcowej 50. Turnieju Czterech Skoczni. Ponownie blisko podium był 18 stycznia 2002 w Zakopanem, gdzie był czwarty, a dzień później zajął piąte miejsce. W połowie lutego 2002 wyjechał na igrzyska olimpijskie w Salt Lake City, gdzie indywidualnie plasował się w czołowej dziesiątce. Na normalnej skoczni był siódmy, a na dużej dziesiąty. Wspólnie ze Svenem Hannawaldem, Stephanem Hocke i Michaelem Uhrmannem zdobył mistrzostwo olimpijskie w konkursie drużynowym. Niemcy wyprzedzili wtedy reprezentantów Finlandii o zaledwie 0,1 punktu. Pierwszy konkurs PŚ po igrzyskach, 1 marca 2002 w Lahti wygrał Schmitt, wyprzedzając Małysza i Roberta Kranjca. Było to jego ostatnie zwycięstwo w karierze. Niecały miesiąc po igrzyskach wywalczył srebrny medal na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie, ustępując tylko Hannawaldowi, a wyprzedzając Mattiego Hautamäkiego. Trzy ostatnie konkursy to szósta edycja Turnieju Nordyckiego, w którym Schmitt zajął trzecie miejsce. Łącznie w tym sezonie czterokrotnie stawał na podium, w tym raz wygrał, a trzy razy był drugi. Dało mu to piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Podczas konkursu drużynowych lotów w Planicy, 23 marca 2002 ustanowił swój rekord życiowy, uzyskując 224,0 m.

Po zakończeniu sezonu 2001/2002 Schmitt przechodził kryzys formy. W sezonach 2002/2003, 2003/2004, 2004/2005 oraz 2005/2006 ani razu nie stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce wywalczone 29 grudnia 2002 w Oberstdorfie. W tym czasie wystartował jednak na wszystkich dużych imprezach. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 2003 wystartował tylko na dużej skoczni, indywidualnie zajął 21. miejsce, a wraz z kolegami z reprezentacji zajął czwarte miejsce w konkursie drużynowym. Czwarte miejsce drużynowo Niemcy zajęli także na mistrzostwach świata w lotach w Planicy w 2004, a indywidualnie Schmitt uplasował się na 33. pozycji. Podczas mistrzostw świata w Oberstdorfie w 2005 wspólnie z Michaelem Neumayerem, Michaelem Uhrmannem i Georgiem Späthem zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym na normalnej skoczni. Na dużej skoczni Niemcy zajęli piąte miejsce. Schmitt w obu konkursach indywidualnych plasował się w okolicach połowy drugiej dziesiątki. Kolejną dużą imprezą były igrzyska olimpijskie w Turynie w 2006. Drużynowo Niemcy zajęli czwartą pozycję, a w konkursie indywidualnym na dużym obiekcie Schmitt zajął. 19. miejsce. W zawodach indywidualnych na normalnej skoczni nie wystartował. Z tych czterech sezonów najlepsze wyniki uzyskał w sezonie 2003/2004, kiedy to zajął 20. miejsce.

Na podium zawodów Pucharu Świata wrócił w sezonie 2006/2007. W pierwszej połowie sezonu zajmował przeważnie miejsca w drugiej dziesiątce. Po nieudanych startach 28 stycznia w Oberstdorfie (32. miejsce) i 3 lutego w Titisee-Neustadt (41. miejsce), gdzie doznał niegroźnego upadku i został ranny w głowę, opuścił trzy kolejne konkursy. Pojawił się dopiero podczas jedenastej edycji Turnieju Nordyckiego. W pierwszym konkursie, 11 marca 2007 w Lahti zajął trzecie miejsce, za Małyszem i Andreasem Koflerem. Było to jednak jego jedyne podium w tym sezonie. Następnie był czternasty w Kuopio, w pierwszym konkursie w Oslo nie awansował do drugiej serii zawodów, a drugiego dnia był piąty. Turniej ukończył na 14. pozycji z dorobkiem 650.9 punktu. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął 17. miejsce. Podium w Lahti było pięćdziesiątym w jego karierze. Na przełomie lutego marca 2007 wystartował na mistrzostwach świata w Sapporo. Indywidualnie zajął najpierw 30. miejsce na dużym obiekcie, a na normalnej skoczni uplasował na szesnastej pozycji. Konkurs drużynowy Niemcy zakończyli na 8. miejscu. Jest to najgorszy wynik reprezentacji Niemiec od mistrzostw świata w Falun w 1993.

W sezonie 2007/2008 dwukrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce i ani razu nie stanął na podium. Najlepiej wypadł podczas konkursu w Bischofshofen 6 stycznia 2008, gdzie zajął czwarte miejsce. Trzykrotnie odpadał już po pierwszej serii konkursu, w tym 7 marca 2008 w Lillehammer zajął ostatnie 50. miejsce. Wystartował także w dwóch konkursach Pucharu Kontynentalnego w Garmisch-Partenkirchen, z czego pierwszy wygrał, a w drugim zajął czwarte miejsce. Na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie Niemcy ze Schmittem w składzie ponownie zajęli czwarte miejsce, a indywidualnie Schmitt był piętnasty. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie dziewiętnasty.

W sezonie 2008/2009 zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej. W pierwszym konkursie cyklu, 29 listopada 2008 w Ruce zajął 39. miejsce, jednak w pozostałych startach nie zajmował miejsca niższego niż dwudzieste. Czternaście razy plasował się w pierwszej dziesiątce zawodów, w tym był piąty w Oberstdorfie i Bischofshofen, ósmy w Ga-Pa i trzeci w Innsbrucku, gdzie wyprzedzili go tylko dwaj Austriacy: Wolfgang Loitzl oraz Gregor Schlierenzauer. W klasyfikacji końcowej 57. Turnieju Czterech Skoczni dało mu to czwarte miejsce. Na podium stanął w tym sezonie jeszcze jeden raz – 16 stycznia 2009 w Zakopanem, gdzie ponownie wyprzedzili go tylko ci sami dwaj Austriacy. Podczas mistrzostw świata w Libercu w 2009 wywalczył srebrny medal w konkursie indywidualnym na dużej skoczni. W pierwszej serii skoczył 133,0 m i stracił 0,4 punktu do prowadzącego Andreasa Küttela, a na trzecim miejscu znalazł się Anders Jacobsen ze stratą 1,4 punktu do Niemca. Z powodu trudnych warunków atmosferycznych druga kolejka była często przerywana, aż w końcu jury zdecydowało o jej odwołaniu. W konkursie indywidualnym na normalnym obiekcie skoki na 100,5 m i 98,0 m dały mu piąte miejsce. W konkursie drużynowym Niemcy zajęli 10. miejsce i skończyli rywalizację na pierwszej serii skoków. Schmitt uzyskał 112,5 m i był to najsłabszy wynik w ekipie niemieckiej.

W sezonie 2009/2010 jego najlepszym wynikiem indywidualnym było 10. miejsce 19 grudnia 2009 w Engelbergu. Pięciokrotnie zakończył rywalizację na pierwszej serii konkursu. W klasyfikacji generalnej zajął 29. miejsce. W lutym 2010 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Vancouver, gdzie indywidualnie był dziesiąty na normalnej skoczni, a na dużym obiekcie zajął 30. miejsce. W konkursie drużynowym Niemcy w składzie: Michael Neumayer, Andreas Wank, Martin Schmitt i Michael Uhrmann wywalczyli srebrny medal.

W trzech pierwszych konkursach sezonu 2010/2011 nie wszedł do drugiej serii. W czwartym konkursie cyklu, 5 grudnia 2010 w Lillehammer zajął 23. miejsce. Opuścił trzy konkursy w Engelbergu i do rywalizacji wrócił na 59. Turniej Czterech Skoczni. W Oberstdorfie był osiemnasty, w Ga-Pa siódmy (co było jego najlepszym wynikiem w sezonie), do konkursu w Innsbrucku się nie zakwalifikował, a w Bischofshofen zajął 24. miejsce. W klasyfikacji końcowej turnieju zajął 29. miejsce. Punktował także w Harrachovie i Zakopanem, a w Sapporo nie wystartował. Po nieudanym konkursie w Klingenthal, gdzie zajął 43. miejsce odpuścił wszystkie starty, aż do mistrzostw świata w Oslo na przełomie lutego i marca 2011. W konkursach indywidualnych zajął czternaste miejsce na normalnej skoczni, a na dużej był szesnasty. W konkursie drużynowym na normalnej skoczni razem z Neumayerem, Uhrmannem i Severinem Freundem zdobył brązowy medal, a na dużej skoczni wspólnie z Richardem Freitagiem, Freundem i Uhrmannem zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal ze Słoweńcami o zaledwie 0,7 punktu. Po mistrzostwach wystartował tylko w jednym konkursie Pucharu Świata – 13 marca 2011 w Lahti, gdzie zajął 29. miejsce. Zakwalifikował się także do ostatniego konkursu sezonu, 20 marca 2011 w Planicy, jednak ostatecznie w nim nie wystartował. W klasyfikacji generalnej zajął 30. miejsce.

Schmitt jest ponadto mistrzem Niemiec z 2001 (indywidualnie) i z 2009 (drużynowo). Srebrne medale zdobył w 1999 (indywidualnie) oraz w 2011 (drużynowo). Ponadto w latach 1997, 2007 i 2010 był trzeci indywidualnie, a w 2005 i 2010 zdobywał brązowy medal w drużynie. Schmitt założył także fundację na rzecz walki z rakiem; na chorobę tę cierpiał jego starszy brat, Thorsten, reprezentant Niemiec w kombinacji norweskiej.

1 lutego 2014 zakończył oficjalnie karierę. Pożegnał się z kibicami w przerwie między seriami konkursu w Willingen.

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

1998 Nagano/Hakuba	–	19. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120)
2002 Salt Lake City/Park City	–	7. miejsce (K-90), 10. miejsce (K-120)
2006 Turyn/Pragelato	–	19. miejsce (K-125)
2010 Vancouver/Whistler	–	10. miejsce (K-95), 30. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

1998 Nagano/Hakuba	–	srebrny medal[i]
2002 Salt Lake City/Park City	–	złoty medal[ii]
2006 Turyn/Pragelato	–	4. miejsce[iii]
2010 Vancouver/Whistler	–	srebrny medal[iv]

Starty M. Schmitta na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
19.	11 lutego	1998	Nagano	Olimpijska	K-90	—	indywid.	82,0 m	82,0 m	199,5 pkt	35,0 pkt	Jani Soininen
14.	15 lutego	1998	Nagano	Olimpijska	K-120	—	indywid.	118,5 m	123,0 m	233,7 pkt	38,6 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	17 lutego	1998	Nagano	Olimpijska	K-120	—	druż.[i]	98,0 m	126,5 m	897,4 pkt (200,1 pkt)	35,6 pkt	Japonia
7.	10 lutego	2002	Salt Lake City	Utah Olympic Park	K-90	—	indywid.	94,5 m	94,5 m	250,0 pkt	19,0 pkt	Simon Ammann
10.	13 lutego	2002	Salt Lake City	Utah Olympic Park	K-120	—	indywid.	126,0 m	119,5 m	240,4 pkt	41,0 pkt	Simon Ammann
1.	18 lutego	2002	Salt Lake City	Utah Olympic Park	K-120	—	druż.[ii]	131,5 m	123,5 m	974,1 pkt (259,0 pkt)	—
19.	18 lutego	2006	Turyn	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	indywid.	116,5 m	125,5 m	212,6 pkt	64,3 pkt	Thomas Morgenstern
4.	20 lutego	2006	Turyn	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.[iii]	125,5 m	118,0 m	922,6 pkt (217,3 pkt)	61,4 pkt	Austria
10.	13 lutego	2010	Vancouver	Whistler Olympic Park	K-95	HS-106	indywid.	99,5 m	103,5 m	256,0 pkt	20,5 pkt	Simon Ammann
30.	20 lutego	2010	Vancouver	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	indywid.	122,5 m	108,0 m	182,4 pkt	101,2 pkt	Simon Ammann
2.	22 lutego	2010	Vancouver	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	druż.[iv]	128,0 m	122,0 m	1035,8 pkt (226,5 pkt)	72,1 pkt	Austria

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

1997 Trondheim	–	33. miejsce (K-90), 15. miejsce (K-120)
1999 Ramsau	–	złoty medal (K-120), 7. miejsce (K-90)
2001 Lahti	–	złoty medal (K-116), srebrny medal (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	21. miejsce (K-120)
2005 Oberstdorf	–	12. miejsce (K-90), 16. miejsce (K-120)
2007 Sapporo	–	30. miejsce (K-120), 16. miejsce (K-90)
2009 Liberec	–	5. miejsce (K-90), srebrny medal (K-120)
2011 Oslo	–	14. miejsce (K-95), 16. miejsce (K-120)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

1997 Trondheim	–	brązowy medal[v]
1999 Ramsau	–	złoty medal[vi]
2001 Lahti	–	złoty medal (K-116)[vii], brązowy medal (K-90)[vii]
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	4. miejsce[viii]
2005 Oberstdorf	–	srebrny medal (K-90)[ix], 5. miejsce (K-120)[x]
2007 Sapporo	–	8. miejsce[xi]
2009 Liberec	–	10. miejsce[xii]
2011 Oslo	–	brązowy medal (K-95)[xiii],4. miejsce (K-120)[xiv]

Starty M. Schmitta na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
33.	22 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-90	—	indywid.	88,5 m	—	112,5 pkt	151,5 pkt	Janne Ahonen
3.	27 lutego	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	—	druż.[v]	116,5 m	111,0 m	845,6 pkt (208,0 pkt)	109,9 pkt	Finlandia
15.	1 marca	1997	Trondheim	Granåsen	K-120	—	indywid.	107,5 m	119,5 m	208,6 pkt	43,5 pkt	Masahiko Harada
1.	21 lutego	1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-120	—	indywid.	126,0 m	129,5 m	263,4 pkt	—
1.	23 lutego	1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-120	—	druż.[vi]	122,0 m	124,5 m	988,9 pkt (246,2 pkt)	—
7.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	—	indywid.	96,0 m	92,0 m	247,0 pkt	8,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
1.	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	—	indywid.	124,5 m	131,0 m	276,3 pkt	—
1.	21 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	—	druż.[vii]	117,0 m	122,5 m	939,8 pkt (243,5 pkt)	—
2.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	—	indywid.	91,5 m	90,0 m	233,0 pkt	13,0 pkt	Adam Małysz
3.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	—	druż.[vii]	90,5 m	94,0 m	911,5 pkt (235,0 pkt)	42,0 pkt	Austria
21.	22 lutego	2003	Val di Fiemme	Trampolino Dal Ben	K-120	—	indywid.	118,0 m	123,0 m	227,8 pkt	61,2 pkt	Adam Małysz
4.	23 lutego	2003	Val di Fiemme	Trampolino Dal Ben	K-120	—	druż.[viii]	117,5 m	121,5 m	963,3 pkt (225,2 pkt)	83,3 pkt	Finlandia
12.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	indywid.	93,5 m	93,0 m	244,0 pkt	11,0 pkt	Rok Benkovič
2.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	druż.[ix]	91,5 m	95,5 m	964,0 pkt (246,5 pkt)	6,5 pkt	Austria
16.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	132,0 m	125,0 m	261,1 pkt	52,1 pkt	Janne Ahonen
5.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[x]	121,5 m	128,0 m	985,6 pkt (245,1 pkt)	151,7 pkt	Austria
30.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	113,0 m	103,0 m	171,3 pkt	94,8 pkt	Simon Ammann
8.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[xi]	129,0 m	119,5 m	837,6 pkt (240,3 pkt)	162,6 pkt	Austria
16.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	indywid.	94,5 m	89,5 m	235,0 pkt	42,0 pkt	Adam Małysz
5.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	100,5 m	98,0 m	269,0 pkt	13,0 pkt	Wolfgang Loitzl
2.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	indywid.	133,0 m	—[a]	140,9 pkt	0,4 pkt	Andreas Küttel
10.	28 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	druż.[xii]	112,5 m	—	427,4 pkt (98,0 pkt)	606,9 pkt	Austria
14.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	93,5 m	97,5 m	229,4 pkt	39,8 pkt	Thomas Morgenstern
3.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[xiii]	104,5 m	104,0 m	968,2 pkt (249,3 pkt)	57,3 pkt	Austria
16.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	116,0 m	128,5 m	242,8 pkt	34,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
4.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.[xiv]	124,5 m	—	451,9 pkt (108,2 pkt)	48,1 pkt	Austria

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2000 Vikersund	–	6. miejsce
2002 Harrachov	–	srebrny medal
2004 Planica	–	33. miejsce
2008 Oberstdorf	–	15. miejsce
2010 Planica	–	21. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2004 Planica	–	4. miejsce[viii]
2008 Oberstdorf	–	4. miejsce[iii]
2010 Planica	–	7. miejsce[xv]

Starty M. Schmitta na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
6.	12-14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	—	indywid.	151,5 m	177,5 m	181,5 m	—[a]	462,1 pkt	74,7 pkt	Sven Hannawald
2.	9-10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185	—	indywid.	182,0 m	202,0 m	—[a]	—[a]	368,3 pkt	33,0 pkt	Sven Hannawald
33.	20-21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	—	indywid.	147,5 m	—	—	–	119,0 pkt	713,1 pkt	Roar Ljøkelsøy
4.	22 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	—	druż.[viii]	193,0 m		194,5 m		1606,4 pkt (369,5 pkt)	105,4 pkt	Norwegia
15.	22-23 lutego	2008	Oberstdorf	Im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	indywid.	201,0 m	200,0 m	192,5 m	187,0 m	747,6 pkt	87,8 pkt	Gregor Schlierenzauer
4.	24 lutego	2008	Oberstdorf	Im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.[iii]	183,5 m		203,0 m		1361,7 pkt (368,3 pkt)	191,6 pkt	Austria
21.	19-20 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	indywid.	194,0 m	200,0 m	186,5 m	193,5 m	721,8 pkt	214,0 pkt	Simon Ammann
7.	21 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	druż.[xv]	178,5 m		182,5 m		1332,9 pkt (327,1 pkt)	308,5 pkt	Austria

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce[2]
1996/1997	55.
1997/1998	27.
1998/1999	1.
1999/2000	1.
2000/2001	2.
2001/2002	5.
2002/2003	23.
2003/2004	20.
2004/2005	37.
2005/2006	39.
2006/2007	17.
2007/2008	19.
2008/2009	6.
2009/2010	29.
2010/2011	30.
2011/2012	65.
2012/2013	39.
2013/2014	78.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	28 listopada	1998	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	127,5 m	136,0 m	268,8 pkt	—
2.	29 listopada	1998	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	122,5 m	133,0 m	239,9 pkt	—
3.	5 grudnia	1998	Chamonix	Tremplin aux Bossons	K-95	101,5 m	94,5 m	242,5 pkt	—
4.	8 grudnia	1998	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	126,5 m	125,0 m	253,7 pkt	—
5.	30 grudnia	1998	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	120,5 m	115,5 m	242,5 pkt	* TCS 1998/1999
6.	1 stycznia	1999	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	118,0 m	123,0 m	247,8 pkt	* TCS 1998/1999
7.	23 stycznia	1999	Sapporo	Ōkurayama	K-120	127,5 m	130,5 m	261,9 pkt	—
8.	4 marca	1999	Kuopio	Puijo	K-120	128,5 m	124,5 m	250,9 pkt	—
9.	11 marca	1999	Falun	Lugnet	K-115	124,0 m	124,0 m	261,4 pkt	—
10.	19 marca	1999	Planica	Velikanka	K-185	219,0 m	214,5 m	389,7 pkt	* Loty 1998/1999
11.	27 listopada	1999	Kuopio	Puijo	K-120	125,5 m	—	123,9 pkt	—
12.	18 grudnia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	123,5 m	123,5 m	260,0 pkt	—
13.	19 grudnia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	124,5 m	126,5 m	268,7 pkt	—
14.	29 grudnia	1999	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	114,0 m	121,0 m	243,0 pkt	* TCS 1999/2000
15.	8 stycznia	2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	127,0 m	125,0 m	258,1 pkt	—
16.	9 stycznia	2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	122,0 m	124,0 m	247,3 pkt	—
17.	22 stycznia	2000	Sapporo	Ōkurayama	K-120	125,5 m	118,0 m	238,8 pkt	—
18.	23 stycznia	2000	Sapporo	Ōkurayama	K-120	133,5 m	130,5 m	277,2 pkt	—
19.	26 lutego	2000	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	128,5 m	132,5 m	270,8 pkt	—
20.	27 lutego	2000	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	129,0 m	—	131,2 pkt	—
21.	5 marca	2000	Lahti	Salpausselkä	K-116	121,5 m	124,5 m	258,2 pkt	—
22.	24 listopada	2000	Kuopio	Puijo	K-120	128,0 m	118,5 m	244,2 pkt	—
23.	3 grudnia	2000	Kuopio	Puijo	K-120	120,0 m	125,0 m	238,5 pkt	—
24.	29 grudnia	2000	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	119,0 m	133,0 m	268,6 pkt	* TCS 2000/2001
25.	24 stycznia	2001	Hakuba	Olimpijska	K-120	128,0 m	130,5 m	267,8 pkt	—
26.	4 marca	2001	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	200,0 m	202,5 m	395,0 pkt	* Loty 2000/2001
27.	18 marca	2001	Planica	Velikanka	K-185	218,0 m	—	217,6 pkt	* Loty 2000/2001
28.	1 marca	2002	Lahti	Salpausselkä	K-116	125,5 m	125,5 m	266,8 pkt	—

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	razem
1996/1997	-	-	-	-
1997/1998	-	-	-	-
1998/1999	10	5	3	18
1999/2000	11	4	2	17
2000/2001	6	2	2	10
2001/2002	1	3	-	4
2002/2003	-	-	-	-
2003/2004	-	-	-	-
2004/2005	-	-	-	-
2005/2006	-	-	-	-
2006/2007	-	-	1	1
2007/2008	-	-	-	-
2008/2009	-	-	2	2
2009/2010	-	-	-	-
2010/2011	-	-	-	-
2011/2012	-	-	-	-
2012/2013	-	-	-	-
2013/2014	-	-	-	-
suma	28	14	10	52

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	28 listopada	1998	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	—	127,5 m	136,0 m	268,8 pkt	1.	—
2.	29 listopada	1998	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	—	122,5 m	123,0 m	239,9 pkt	1.	—
3.	5 grudnia	1998	Chamonix-Mont-Blanc	Tremplin aux Bossons	K-95	—	101,5 m	94,0 m	242,5 pkt	1.	—
4.	6 grudnia	1998	Chamonix-Mont-Blanc	Tremplin aux Bossons	K-95	—	99,5 m	95,0 m	240,5 pkt	3.	7,5 pkt	Janne Ahonen
5.	8 grudnia	1998	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	—	126,5 m	125,0 m	253,7 pkt	1.	—
6.	12 grudnia	1998	Oberhof	Hans-Renner-Schanze	K-120	—	122,0 m	—	120,6 pkt	2.	9,9 pkt	Andreas Widhölzl
7.	30 grudnia	1998	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	—	120,5 m	115,5 m	244,8 pkt	1.	—
8.	1 stycznia	1999	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	—	118,0 m	123,0 m	247,8 pkt	1.	—
9.	9 stycznia	1999	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	—	121,0 m	124,5 m	239,4 pkt	3.	15,9 pkt	Janne Ahonen
10.	23 stycznia	1999	Sapporo	Ōkurayama	K-120	—	127,5 m	130,5 m	261,9 pkt	1.	—
11.	24 stycznia	1999	Sapporo	Ōkurayama	K-120	—	125,5 m	139,0 m	272,1 pkt	2.	2,3 pkt	Kazuyoshi Funaki
12.	29 stycznia	1999	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	—	127,5 m	129,0 m	265,2 pkt	2.	0,9 pkt	Noriaki Kasai
13.	4 marca	1999	Kuopio	Puijo	K-120	—	128,5 m	124,5 m	250,9 pkt	1.	—
14.	11 marca	1999	Falun	Lugnets	K-115	—	124,0 m	124,0 m	261,4 pkt	1.	—
15.	14 marca	1999	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	—	114,0 m	123,5 m	245,0 pkt	2.	8,4 pkt	Noriaki Kasai
16.	19 marca	1999	Planica	Velikanka	K-185	—	219,0 m	214,5 m	389,7 pkt	1.	—
17.	20 marca	1999	Planica	Velikanka	K-185	—	203,5 m	202,0 m	387,6 pkt	2.	0,3 pkt	Hideharu Miyahira
18.	21 marca	1999	Planica	Velikanka	K-185	—	196,0 m	203,5 m	386,9 pkt	3.	11,2 pkt	Noriaki Kasai
19.	27 listopada	1999	Kuopio	Puijo	K-120	—	125,5 m	—	123,9 pkt	1.	—
20.	4 grudnia	1999	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	—	123,0 m	126,0 m	246,7 pkt	2.	7,2 pkt	Andreas Widhölzl
21.	12 grudnia	1999	Villach	Villacher Alpenarena	K-90	—	92,5 m	93,0 m	245,0 pkt	2.	6,0 pkt	Janne Ahonen
22.	18 grudnia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	—	123,5 m	123,5 m	260,0 pkt	1.	—
23.	19 grudnia	1999	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	—	124,5 m	126,5 m	268,7 pkt	1.	—
24.	29 grudnia	1999	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	—	114,0 m	121,0 m	243,0 pkt	1.	—
25.	3 stycznia	2000	Innsbruck	Bergisel	K-108	—	112,0 m	110,0 m	240,1 pkt	2.	6,6 pkt	Andreas Widhölzl
26.	6 stycznia	2000	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-120	—	127,0 m	125,5 m	259,0 pkt	3.	12,9 pkt	Andreas Widhölzl
27.	8 stycznia	2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	—	127,0 m	125,0 m	258,1 pkt	1.	—
28.	9 stycznia	2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	—	122,0 m	124,0 m	247,3 pkt	1.	—
29.	22 stycznia	2000	Sapporo	Ōkurayama	K-120	—	125,5 m	118,0 m	238,8 pkt	1.	—
30.	23 stycznia	2000	Sapporo	Ōkurayama	K-120	—	133,5 m	130,5 m	277,2 pkt	1.	—
31.	5 lutego	2000	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	—	114,5 m	126,0 m	234,4 pkt	3.	25,2 pkt	Andreas Widhölzl
32.	6 lutego	2000	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	—	117,0 m	128,0 m	243,5 pkt	2.	5,2 pkt	Andreas Widhölzl
33.	26 lutego	2000	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	—	128,5 m	132,5 m	270,8 pkt	1.	—
34.	27 lutego	2000	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	—	129,0 m	—	131,2 pkt	1.	—
35.	5 marca	2000	Lahti	Salpausselkä	K-116	—	121,5 m	124,5 m	258,2 pkt	1.	—
36.	24 listopada	2000	Kuopio	Puijo	K-120	—	128,0 m	118,5 m	244,2 pkt	1.	—
37.	3 grudnia	2000	Kuopio	Puijo	K-120	—	120,0 m	125,0 m	238,5 pkt	1.	—
38.	29 grudnia	2000	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	—	119,0 m	133,0 m	268,6 pkt	1.	—
39.	13 stycznia	2001	Harrachov	Čertak	K-185	—	195,5 m	188,0 m	365,2 pkt	2.	27,5 pkt	Adam Małysz
40.	14 stycznia	2001	Harrachov	Čertak	K-185	—	189,0 m	198,5 m	371,5 pkt	3.	26,3 pkt	Adam Małysz
41.	24 stycznia	2001	Hakuba	Olimpijska	K-120	—	128,0 m	130,5 m	267,8 pkt	1.	—
42.	4 marca	2001	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	—	200,0 m	202,5 m	395,0 pkt	1.	—
43.	7 marca	2001	Falun	Lugnets	K-115	—	118,0 m	123,5 m	255,2 pkt	2.	4,6 pkt	Adam Małysz
44.	11 marca	2001	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	—	117,0 m	—	120,1 pkt	3.	14,0 pkt	Adam Małysz
45.	18 marca	2001	Planica	Velikanka	K-185	—	218,0 m	—	217,6 pkt	1.	—
46.	23 listopada	2001	Kuopio	Puijo	K-120	—	126,5 m	125,0 m	253,2 pkt	2.	0,8 pkt	Adam Małysz
47.	1 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	—	134,5 m	121,5 m	258,8 pkt	2.	38,8 pkt	Adam Małysz
48.	1 marca	2002	Lahti	Salpausselkä	K-116	—	125,5 m	125,0 m	266,8 pkt	1.	—
49.	13 marca	2002	Falun	Lugnets	K-115	—	127,0 m	123,5 m	270,4 pkt	2.	4,1 pkt	Matti Hautamäki
50.	11 marca	2007	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	121,5 m	124,5 m	255,7 pkt	3.	10,1 pkt	Adam Małysz
51.	4 stycznia	2009	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	128,5 m	125,5 m	257,7 pkt	3.	3,3 pkt	Wolfgang Loitzl
52.	16 stycznia	2009	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	121,0 m	129,5 m	249,4 pkt	3.	23,3 pkt	Wolfgang Loitzl

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

Źródło[3]
Sezon 1995/1996
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	?	?	-	-	-	-	-	-	?	?	0
Sezon 1996/1997
																									punkty
-	-	-	?	q	q	q	q	25	25	-	-	-	-	-	20	12	-	-	-	-	-	-	-	-	45
Sezon 1997/1998
																											punkty
26	26	-	-	39	19	16	32	32	33	11	27	8	30	-	-	41	29	22	17	22	24	9	26	20	17	13	218
Sezon 1998/1999
																													punkty
1	1	1	3	1	2	-	-	1	1	13	14	3	6	-	-	1	2	2	4	-	1	-	5	1	2	1	2	3	1753
Sezon 1999/2000
																										punkty
1	4	2	4	2	1	1	1	11	2	3	1	1	1	1	5	3	2	18	1	1	13	1	19	4	9	1833
Sezon 2000/2001
																					punkty
1	5	1	1	8	8	4	2	3	-	1	7	49	44	6	5	1	2	18	3	1	1173
Sezon 2001/2002
																						punkty
2	7	2	7	-	11	48	10	16	19	8	5	5	18	4	5	-	-	1	2	6	7	795
Sezon 2002/2003
																											punkty
-	-	-	-	-	-	16	33	4	33	9	21	-	12	18	-	-	-	12	20	22	45	27	8	7	-	-	253
Sezon 2003/2004
																							punkty
20	9	23	22	31	27	22	20	15	-	-	16	29	23	6	9	11	24	29	q	15	9	24	276
Sezon 2004/2005
																												punkty
40	40	44	q	-	-	41	46	49	27	7	q	-	-	-	46	42	-	-	-	-	33	29	14	19	14	q	-	90
Sezon 2005/2006
																						punkty
15	14	24	32	q	41	-	24	q	q	-	-	-	50	40	-	25	22	30	39	q	-	64
Sezon 2006/2007
																								punkty
13	11	36	15	12	18	8	17	18	36	6	20	32	41	-	-	-	3	14	38	5	25	16	25	355
Sezon 2007/2008
																											punkty
28	q	29	-	-	-	-	11	19	11	4	14	15	26	17	q	22	39	-	-	37	31	6	50	16	16	10	273
Sezon 2008/2009
																											punkty
39	14	13	4	9	7	4	5	8	3	5	13	12	3	5	7	14	-	16	4	15	14	6	5	12	20	10	829
Sezon 2009/2010
																							punkty
13	36	27	35	10	21	23	25	34	21	-	-	-	-	-	-	-	13	11	32	29	13	40	150
Sezon 2010/2011
																										punkty
49	37	34	23	-	-	-	18	7	q	24	30	19	-	-	18	21	11	20	43	-	-	-	29	-	-	137
Sezon 2011/2012