Gregor Schlierenzauer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gregor Schlierenzauer

Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1990 Rum[1]
Klub	SV Innsbruck Bergisel
Wzrost	182 cm[2]
Debiut w PŚ	12 marca 2006 w Oslo (24. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	12 marca 2006 w Oslo (24. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	3 grudnia 2006 w Lillehammer (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	3 grudnia 2006 w Lillehammer
Rekord życiowy	243,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (12 lutego 2011) (253,5 m z podpórką Letalnica w Planica (22 marca 2018)[3]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie złoto Vancouver 2010 duża druż. srebro Soczi 2014 duża druż. brąz Vancouver 2010 normalna brąz Vancouver 2010 duża Mistrzostwa świata złoto Sapporo 2007 duża druż. złoto Liberec 2009 duża druż. złoto Oslo 2011 duża złoto Oslo 2011 duża druż. złoto Oslo 2011 norm. druż. złoto Val di Fiemme 2013 duża druż. srebro Liberec 2009 normalna srebro Val di Fiemme 2013 normalna srebro Val di Fiemme 2013 norm. miesz. srebro Falun 2015 duża srebro Falun 2015 duża druż. brąz Lahti 2017 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach złoto Oberstdorf 2008 indywidualnie złoto Oberstdorf 2008 drużynowo złoto Planica 2010 drużynowo złoto Vikersund 2012 drużynowo srebro Planica 2010 indywidualnie Mistrzostwa świata juniorów złoto Kranj 2006 indywidualnie złoto Kranj 2006 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata w skokach narciarskich Kryształowa kula 2008/2009 Kryształowa kula 2012/2013 2. miejsce 2007/2008 2. miejsce 2009/2010 2. miejsce 2011/2012 Puchar Świata w lotach narciarskich Mała kryształowa kula 2008/2009 Mała kryształowa kula 2010/2011 Mała kryształowa kula 2012/2013 2. miejsce 2009/2010 3. miejsce 2013/2014 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2011/2012 1. miejsce 2012/2013 2. miejsce 2006/2007 3. miejsce 2008/2009 Turniej Nordycki 1. miejsce 2008 1. miejsce 2009 Puchar KOP 1. miejsce 2010/2011 1. miejsce 2012/2013 2. miejsce 2009/2010 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2008 3. miejsce 2007 Turniej Czterech Narodów 1. miejsce 2008 3. miejsce 2006 3. miejsce 2007 Lotos Poland Tour 2. miejsce 2011 FIS Cup 3. miejsce 2005/2006 Inne Skok Roku 2009[4] Medal Holmenkollen 2013
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Gregor Schlierenzauer (ur. 7 stycznia 1990 w Rumie^[1]) – austriacki skoczek narciarski, reprezentant SV Innsbruck Bergisel. Czterokrotny medalista olimpijski: dwukrotny brązowy w konkursach indywidualnych (2010), a także złoty (2010) i srebrny (2014) w drużynie. Dwunastokrotny medalista mistrzostw świata, w tym indywidualny mistrz świata z konkursu na dużej skoczni w Oslo w 2011 i trzykrotny wicemistrz świata z Liberca (2009), Val di Fiemme (2013) i Falun (2015). Pięciokrotny medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich, w tym indywidualnie złoty z Oberstdorfu (2008) i srebrny z Planicy (2010). Indywidualny i drużynowy mistrz świata juniorów z 2006. Dwukrotny zdobywca Pucharu Świata w skokach narciarskich (w sezonach 2008/2009 oraz 2012/2013). Zwycięzca 60. i 61. Turnieju Czterech Skoczni, dwóch edycji Turnieju Nordyckiego (2008 i 2009) oraz Letniego Grand Prix 2008. W 2013 został odznaczony medalem Holmenkollen^[5].

W trakcie kariery poprawił wiele rekordów w PŚ. W sezonie 2008/2009 pobił rekord Janne Ahonena w liczbie zwycięstw w jednym sezonie, wygrywając trzynaście konkursów. Ustanowił też rekord w liczbie miejsc na podium (20) i został pierwszym w historii skoczkiem narciarskim, który w jednym sezonie zdobył ponad 2000 punktów (2083). Rekordy te przetrwały do sezonu 2015/2016, gdy poprawił je Peter Prevc^[6]. Od 3 lutego 2013 Schlierenzauer jest rekordzistą w liczbie zwycięstw w konkursach PŚ mężczyzn, gdy poprawił wynik należący od lat 80. XX wieku do Mattiego Nykänena (46). Łącznie w karierze wygrał 53 konkursy PŚ.

Jego rekord życiowy w długości skoku wynosi 243,5 m i został ustanowiony 12 lutego 2011 podczas pierwszej serii konkursu indywidualnego w lotach narciarskich w Vikersund. 22 marca 2018 w Planicy skoczył 253,5 m, jednakże podparł ten skok i nie został uznany przez Międzynarodową Federację Narciarską jako rekord życiowy^[3].

7 stycznia 2016 po zakończeniu startów w Turnieju Czterech Skoczni Schlierenzauer ogłosił zawieszenie kariery na czas nieokreślony^[7]. Do rywalizacji powrócił 13 stycznia 2017, zdobywając 19. miejsce w kwalifikacjach do konkursu w Wiśle^[8]. 21 września 2021 poinformował o zakończeniu kariery sportowej^[9].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Angeliki i Paula Schlierenzauerów. Ma starszą siostrę Glorię i młodszego brata Lucasa. Od urodzenia nie dosłyszy na lewe ucho^[1][10].

Schlierenzauer jest absolwentem gimnazjum narciarskiego w Stams (niem. Schigymnasium in Stams), które ukończyli między innymi: Andreas Goldberger, Andreas Kofler, Martin Koch i Wolfgang Loitzl^[11].

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy skok w karierze Schlierenzauer oddał w 1999 roku w Fulpmes. W reprezentacji Austrii występuje od 2004 roku^[12].

2005/2006[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata juniorów – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W 2006 wziął udział w mistrzostwach świata juniorów w Kranju. 2 lutego 2006 zdobył złoty medal w konkursie indywidualnym^[13]. Dwa dni później zdobył drugi tytuł mistrzowski wraz z reprezentacją. Oprócz niego w drużynie byli: Arthur Pauli, Thomas Thurnbichler i Mario Innauer^[14].

Puchar Świata – 73. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W Pucharze Świata zadebiutował 12 marca 2006 podczas zawodów na skoczni Holmenkollen w Oslo. Zajął w tym konkursie 24. miejsce. Zdobyte w ten sposób 7 punktów pozwoliły na zajęcie 73. pozycji w klasyfikacji generalnej sezonu^[a][15].

Turniej Nordycki – 50. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Konkurs w Oslo był zarazem konkursem zaliczanym do Turnieju Nordyckiego. Ponieważ był to jedyny start Schlierenzauera w tym turnieju, został sklasyfikowany na 50. miejscu^[16].

Puchar Kontynentalny – 124. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W zawodach zaliczanych do Pucharu Kontynentalnego wystąpił dwukrotnie. Podczas zawodów w Planicy (7–8 stycznia 2006) zajął kolejno 28. i 32. lokatę^[17].

Puchar FIS – 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Wystąpił w czterech konkursach zaliczanych do Pucharu FIS. 1 stycznia 2006 na skoczni w Seefeld zajął drugą pozycję, przegrywając tylko z Mario Innauerem. 1 marca 2006 uplasował się ponownie na drugim miejscu, tym razem w Zaō. Dzień później był szósty. 4 marca 2006 wygrał zawody w Sapporo^[18].

2006/2007[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata – 8. i 10. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata w Sapporo były pierwszymi seniorskimi mistrzostwami w karierze Gregora Schlierenzauera. Po dobrej pierwszej części sezonu, Austriak był wymieniany w gronie faworytów konkursów na Okurayamie i Miyanomori^[19]. 24 lutego 2007 zajął 10. miejsce w konkursie na dużej skoczni. Tydzień później na normalnym obiekcie był ósmy. W konkursie drużynowym zdobył wraz z Thomasem Morgensternem, Wolfgangem Loitzlem i Andreasem Koflerem tytuł mistrza świata^[20].

Puchar Świata – 4. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2006/2007 był pierwszym w karierze Gregora Schlierenzauera, spędzonym głównie na zawodach Pucharu Świata. Skoczka zabrakło na zawodach w Ruce, inaugurujących sezon. Pojawił się tydzień później podczas zawodów w Lillehammer. 2 grudnia 2006 w pierwszym norweskim konkursie, zajął 4. pozycję. Następnego dnia odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo w karierze. Wyczyn ten powtórzył 16 grudnia 2006 na skoczni w Engelbergu. W drugich zawodach w Szwajcarii uplasował się na 3. miejscu. Po Turnieju Czterech Skoczni (w trakcie którego Schlierenzauer był przez pewien czas liderem Pucharu Świata) Austriaka zabrakło na starcie zawodów na mamuciej skoczni w Vikersund. W Zakopanem, w jednoseryjnym konkursie na Wielkiej Krokwi zajął 9. miejsce. Następne zawody w Oberstdorfie zakończył na 4. i 10. miejscu. W Titisee-Neustadt był 8. i 2., a w Klingenthal wygrał kolejny konkurs. Gorszą lokatę zajął w Willingen – siedemnastą. Po Turnieju Nordyckim Schlierenzauera po raz kolejny zabrakło na lotach narciarskich. Alexander Pointner nie wystawił go do kadry na finałowe konkursy w Planicy^[21].

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Swój debiut na Turnieju Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa na Schattenbergschanze w Oberstdorfie. W Garmisch-Partenkirchen Austriakowi nie udało się stanąć na podium. Czwarte miejsce w konkursie pozwoliło mu jednak utrzymać prowadzenie w klasyfikacji turnieju. Szansę na jego zwycięstwo stracił na skoczni w Innsbrucku – 4 stycznia 2007 na Bergisel uplasował się na 11. pozycji. W ostatnim konkursie turnieju, 7 stycznia 2007 w Bischofshofen, Schlierenzauer ponownie zwyciężył. W łącznej klasyfikacji turnieju lepszy od niego był tylko reprezentant Norwegii Anders Jacobsen^[22].

Turniej Nordycki – 24. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W zawodach inaugurujących Turniej Nordycki, na skoczni w Lahti nie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu Pucharu Świata. 11 marca 2007 na Salpausselkä zajął 38. pozycję. Dwa dni później w Kuopio był dziewiąty. Gorzej wypadły Austriakowi konkursy w Oslo. 17 i 18 marca 2007 zakończył starty w turnieju na 19. i 41. miejscu^[23].

2007/2008[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata w lotach – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata w lotach organizowane w Oberstdorfie były debiutem Gregora Schlierenzauera na mamuciej skoczni. Po pierwszym dniu zmagań na Skoczni Heinego Klopfera, 22 lutego 2008, zajmował 2. pozycję, przegrywając z Bjørnem Einarem Romørenem. Następnego dnia pokonał Norwega oraz Martina Kocha, zostając mistrzem świata w lotach narciarskich. Był to pierwszy indywidualny medal w imprezie seniorskiej w karierze Schlierenzauera. Dzień później zdobył drugi złoty medal – w konkursie drużynowym, gdzie startował razem z Kochem Thomasem Morgensternem i Andreasem Koflerem^[24].

Puchar Świata – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Sezon PŚ rozpoczął 1 grudnia 2007 od 4. miejsca na skoczni Rukatunturi w Ruce. Tydzień po tych zawodach, zajął 2. i 9. pozycję na skoczni w Trondheim. 13 i 14 grudnia 2007 stawał na podium na skoczni normalnej w Villach, zajmując trzecią i drugą lokatę. Podczas następnych zawodów Pucharu Świata, rozegranych w Engelbergu był czwarty i drugi. Po Turnieju Czterech Skoczni zanotował 18. i 6. pozycję w Predazzo. W zawodach na mamuciej skoczni w Harrachovie Schlierenzauer nie wystartował. W pierwszym konkursie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, 25 stycznia 2008 odniósł swoje drugie pucharowe zwycięstwo w sezonie. Dwa dni później na tej samej skoczni zajął 8. miejsce. Schlierenzauer nie skakał w kolejnych zawodach, które odbyły się w Sapporo. Do rywalizacji powrócił podczas konkursu w Libercu, gdzie zajął dwukrotnie drugie miejsce, przegrywając wpierw z Thomasem Morgensternem, a dzień później z Andersem Jacobsenem. Następny konkurs to 8. pozycja w Willingen. Po zwycięskim dla niego Turnieju Nordyckim, wygrał oba finałowe konkursy w Planicy^[25].

Turniej Czterech Skoczni – 12. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy konkurs Turnieju Czterech Skoczni, na skoczni w Oberstdorfie ukończył na 2. miejscu. Później wygrał zawody w Ga-Pa, ustanawiając rekord nowo wybudowanej skoczni Große Olympiaschanze. Uzyskał 141 metrów, poprawiając o dwa metry rezultat Janne Ahonena i został liderem turnieju. Konkurs w Innsbrucku, z powodu zbyt silnie wiejącego wiatru, został odwołany i przeniesiony do Bischofshofen. W serii próbnej przed trzecim konkursem TCS, pobił oficjalny rekord obiektu o dwa metry, lądując na 145 metrze^[b]. W zawodach Austriak uplasował się na 5. pozycji i stracił prowadzenie w turnieju. W ostatnim z konkursów nie zakwalifikował się do finałowej serii, zajmując 42. lokatę. Wynik ten sprawił, że spadł w klasyfikacji generalnej turnieju z trzeciej na 12. pozycję^[26].

Turniej Nordycki – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W pierwszych konkursach Turnieju Skandynawskiego, rozegranych 3 i 4 marca 2008 w Kuopio zajął drugą i czwartą pozycję. Trzy dni później na skoczni w Lillehammer odniósł kolejne zwycięstwo w Pucharze Świata, ustanawiając przed konkursem nowy rekord obiektu (143 metry). W ostatnich zawodach turnieju na skoczni w Oslo, odniósł kolejne zwycięstwo. Wygrana ta pozwoliła Schlierenzauerowi wyprzedzić w klasyfikacji Turnieju Nordyckiego liderującego przed ostatnimi zawodami Janne Happonena^[27].

2008/2009[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata – 2. i 4. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Podczas mistrzostw świata w Libercu startował jako aktualny lider Pucharu Świata. W pierwszym konkursie, na normalnej skoczni, Austriak został wicemistrzem świata, przegrywając tylko z Wolfgangiem Loitzlem. W drugim konkursie, na dużej skoczni, zajmował 4. miejsce po pierwszej serii zawodów. Druga seria została odwołana z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych, w wyniku czego rezultat ten był ostatecznym miejscem Schlierenzauera w konkursie. Austriak stanął tuż za podium, przegrywając z Andreasem Küttelem, Martinem Schmittem i Andersem Jacobsenem^[28].

W konkursie drużynowym wraz z Wolfgangiem Loitzlem, Martinem Kochem i Thomasem Morgensternem zdobył złoty medal^[28].

Puchar Świata – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Sezon Pucharu Świata rozpoczął od trzeciego miejsca w inaugurujących zawodach w Ruce, rozegranych 29 listopada 2008. Tydzień później wygrał pierwszy konkurs w sezonie, na skoczni w Trondheim. Oprócz zwycięstwa i rekordu skoczni (140 m), został również liderem Pucharu Świata. Następnego dnia był trzeci, tracąc żółty plastron lidera na rzecz Simona Ammanna. W kolejnych zawodach, w Pragelato, uplasował się na 2. i 4. pozycji. 20 i 21 grudnia 2008, podczas konkursów w Engelbergu, zajął 3. i 1. lokatę.

Po Turnieju Czterech Skoczni Schlierenzauer triumfował dwukrotnie w Tauplitz, bijąc rekord skoczni – 215,5 metra. W kolejnych zawodach, na skoczni w Zakopanem był trzeci oraz pierwszy. Podczas przedolimpijskich zawodów w Whistler dwukrotnie był najlepszy, a ponadto ustanowił rekord obiektu (149 m) i ponownie został liderem Pucharu Świata. Kolejne zwycięstwo odniósł w Sapporo. Z minimalnymi przewagami zwyciężył jeszcze w Willingen i Klingenthal. Jako czwarty skoczek w historii, po Jannem Ahonenie, Mattim Hautamäkim i Thomasie Morgensternie, Schlierenzauer wygrał sześć konkursów Pucharu Świata z rzędu^[29][30][31]. 14 lutego 2009 na mamuciej skoczni w Oberstdorfie Schlierenzauer zajął 8. miejsce.

Podczas Turnieju Nordyckiego Schlierenzauer zapewnił sobie Kryształową Kulę za zwycięstwo w końcowej klasyfikacji Pucharu Świata. W kolejnych zawodach, 20 marca 2009 w Planicy wygrał po raz trzynasty w sezonie i zapewnił sobie również małą Kryształową Kulę za loty narciarskie. W kończących sezon zawodach, 22 marca 2009, zajął piątą pozycję.

Turniej Czterech Skoczni – 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]

29 grudnia 2008 w Oberstdorfie w zawodach inaugurujących Turniej Czterech Skoczni 2008/2009, zajął czwartą pozycję. W pierwszej serii konkursu rozgrywanego systemem KO rywalizował z Piotrem Żyłą i został zwycięzcą pary. Podobnie było w drugim konkursie, 1 stycznia 2009 w Garmisch. Trzy dni później na Bergisel Austriak uplasował się na drugim miejscu, a w kończących cykl zawodach w Bischofshofen był czwarty. W klasyfikacji łącznej zdobył 1077,1 punktu i zajął trzecie miejsce^[32].

Turniej Nordycki – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]

8 marca 2009 w Lahti w przeniesionym na skocznię normalną konkursie zajął pierwsze miejsce i objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej turnieju. Dwa dni później na skoczni w Kuopio uplasował się na 10. pozycji i stracił prowadzenie w turnieju na rzecz Simona Ammanna. W kolejnym konkursie w Lillehammer Schlierenzauer ponownie był na podium, stając na najniższym jego stopniu. W kończących cykl zawodach na mamuciej skoczni w Vikersund odniósł kolejne zwycięstwo. Dzięki temu wynikowi triumfował również w końcowej klasyfikacji turnieju.

2009/2010[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie – 3. i 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie w Vancouver były dla Schlierenzauera debiutem w imprezie tej rangi. Austriak przed igrzyskami był zaliczany do grona faworytów w walce o medale. W pierwszym konkursie na skoczni o punkcie K–95 m w pierwszym skoku uzyskał 101,5 m i zajmował 7. pozycję, tracąc do pozycji medalowej 4,5 pkt. W drugim skoku uzyskał drugą odległość konkursu – 106,5 m, dzięki czemu zdobył brązowy medal. Do złotego medalisty Simona Ammanna stracił 8,5 pkt. Tydzień później odbył się konkurs na skoczni o punkcie K–125 m. Austriak podobnie jak w konkursie na skoczni mniejszej po pierwszej serii zajmował pozycję poza podium. Uzyskał 130,5 m i był piąty. W drugiej serii skoczył na odległość 136 m i udało mu się o 1 pkt wyprzedzić czwartego Andreasa Koflera. Tym razem do złotego medalisty stracił 21,4 pkt. Do dwóch brązowych medali dołożył jeszcze złoto w konkursie drużynowym.

Mistrzostwa świata w lotach – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W Planicy wystartował jako obrońca tytułu sprzed dwóch lat. 19 marca 2010, w pierwszej serii mistrzostw świata w lotach, Austriak uzyskał odległość 209,5 metra, co dało mu 4. miejsce. Do prowadzącego Adama Małysza tracił 6,4 pkt. W drugiej serii skoczył 205 metrów w niekorzystnych warunkach i przesunął się na trzecie miejsce. Po pierwszym dniu do wyprzedzających go Małysza i Ammanna tracił odpowiednio 14,4 i 17,2 pkt. W trzeciej serii uzyskał 222,5 metra, dzięki czemu bardzo zbliżył się do Adama Małysza. Ostatni skok Schlierenzauera to 230,5 metra, który dał mu srebrny medal. Do mistrza świata Simona Ammanna stracił 25,5 pkt. W konkursie drużynowym Austriacy ze Schlierenzauerem w składzie zdobyli złoty medal.

Puchar Świata – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W inaugurującym sezon 2009/2010 konkursie na skoczni Rukatunturi w Ruce po pierwszej serii zajmował 24. pozycję. W drugiej serii udało mu się przesunąć na 19. miejsce. W kolejnym konkursie na skoczni w Lillehammer po pierwszym skoku był na szóstym miejscu, ale druga próba pozwoliła mu odnieść zwycięstwo. Dzień później uzyskał odległość 150,5 m, co byłoby nowym rekordem skoczni, ale skoku nie zdołał ustać. Mimo to konkurs ukończył na 4. miejscu i został nowym liderem Pucharu Świata. W pierwszym z trzech konkursów w Engelbergu zajął drugie miejsce, przegrywając z Simonem Ammannem o 2,2 pkt. W drugim także stoczył walkę ze Szwajcarem, ale tym razem wygrał o 1 pkt. Najgorszy w jego wykonaniu był trzeci jednoseryjny konkurs, gdyż zajął w nim 6. miejsce i stracił prowadzenie w PŚ.

Po Turnieju Czterech Skoczni nadal zajmował drugą pozycję w klasyfikacji generalnej. Nie udało się odrobić strat w pierwszym konkursie na mamuciej skoczni w Tauplitz, gdzie zajął 5. miejsce, a Simon Ammann był drugi. W następnym konkursie odniósł zwycięstwo, bijąc rekord w liczbie wygranych konkursów na skoczniach mamucich. Nie wziął udziału w konkursach w Japonii, przez co jego strata do lidera PŚ wzrosła. W Zakopanem wygrał oba konkursy, dość wyraźnie pokonując rywali. Podczas kolejnego konkursu skoków na mamuciej skoczni w Oberstdorfie zajął 7. miejsce. Kilka dni później zajął trzecie miejsce podczas konkursu w Klingenthal, przegrywając tylko z Simonem Ammannem i Adamem Małyszem. W Willingen wygrał swój 32. konkurs w karierze. Przed igrzyskami tracił do Ammanna 57 pkt.

Ostatecznie przegrał z Ammannem rywalizację o Kryształową Kulę o 281 pkt. Drugie miejsce zajął również w Pucharze Świata w lotach, gdzie przegrał z Robertem Kranjcem. W całym sezonie wygrał osiem konkursów i jedenaście razy stał na podium.

Turniej Czterech Skoczni – 4. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Schlierenzauer podobnie jak w trzech poprzednich sezonach był w gronie faworytów do wygrania Turnieju Czterech Skoczni. Na skoczni w Oberstdorfie oddał skoki na odległość 118 i 123 m. Zajął 9. miejsce i do zwycięzcy konkursu oraz lidera turnieju Andreasa Koflera stracił 36,4 pkt. W Ga–Pa wygrał konkurs po skokach 136,5 i 137,5 m. i zmniejszył stratę do Koflera do 29,6 pkt. Kolejne zwycięstwo odniósł w Innsbrucku, skacząc 130 i 122 m. Ponownie w czołówce był Andreas Kofler i Schlierenzauer przed ostatnim konkursem na skoczni w Bischofshofen tracił do niego 13,6 pkt. W tym konkursie skoczył 128,5 i 134 m, co dało mu 6. miejsce. W klasyfikacji generalnej turnieju zajął 4. miejsce, przegrywając z Koflerem, Ahonenem i Loitzlem. Do zwycięzcy turnieju Andreasa Koflera stracił ostatecznie 16,1 pkt.

Turniej Nordycki – 4. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Turniej Nordycki był ostatnim aktem sezonu 2009/2010. Schlierenzauer przystępował do niego z realną szansą na wygranie nie tylko tego turnieju, ale także na zdobycie kryształowej kuli za wygranie klasyfikacji generalnej PŚ. Z powodu choroby nie wziął udziału w konkursie drużynowym w Lahti. Wystąpił za to w niedzielnym konkursie indywidualnym. W pierwszej serii oddał skok na odległość 124 m i zajmował trzecie miejsce, ale miał tylko 0,3 pkt przewagi nad Thomasem Morgensternem. W drugiej serii Morgenstern uzyskał 130 m. Schlierenzauer skoczył trzy metry krócej i nie utrzymał pozycji na podium (zajął 4. miejsce). Po pierwszym konkursie jego strata do lidera turnieju Simona Ammanna wynosiła 19,5 pkt. Podczas konkursu w Kuopio po skoku na odległość 116 m zajmował 11. miejsce po pierwszej serii. W drugiej serii skoczył jeszcze krócej (113 m), ale utrzymał swoje 11. miejsce. Trzeci konkurs turnieju odbył się na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer. W pierwszej serii skoczył 132 metry i zajmował 3. miejsce ze stratą 3,4 pkt do prowadzącego Adama Małysza. W drugiej serii uzyskał 132,5 metra, co pozwoliło mu na zajęcie drugiego miejsca. Było to jego 52. podium w karierze. Ostatni konkurs Turnieju Nordyckiego i Pucharu Świata odbył się na nowej skoczni Holmenkollbakken w Oslo. W pierwszej serii oddał skok na odległość 125,5 metra i zajmował 9. miejsce. W drugiej uzyskał 119,5 metra i spadł na 12. miejsce. Turniej Nordycki zakończył na czwartym miejscu. Do triumfatora Simona Ammanna stracił ostatecznie 108,6 pkt, a do trzeciego Thomasa Morgensterna 21,4 pkt.

2010/2011[edytuj | edytuj kod]

Puchar Świata – 9. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2010/2011 poddał się indywidualnym treningom (poza kadrą reprezentacyjną) pod okiem Markusa Maurbergera^[33]. Sezon rozpoczął zajmując miejsca w drugiej dziesiątce podczas pierwszych czterech konkursów Pucharu Świata. Nie wystartował w Engelbergu^[34]. W 2011 w Harrachovie na mamuciej skoczni zajął kolejno 5. i 13. miejsce. 21 stycznia 2011 w pierwszym z trzech konkursów PŚ w Zakopanem zajął 6. miejsce i otrzymał nagrodę Man of the Day. W kolejnych konkursach w Zakopanem uzyskał 9. i 19. lokatę. Następnie na niemieckich skoczniach, tj. 23 stycznia 2011 w Willingen i 2 lutego 2011 w Klingenthal dwukrotnie był na 5. miejscu, z czego po konkursie w Klingenthal ponownie został „zawodnikiem dnia”. 5 lutego 2011 na skoczni im. Heiniego Klopfera w Oberstdorfie po raz pierwszy w tym sezonie stanął na podium, zajmując 3. miejsce, dzięki skokom na odległości 198,0 m i 208,5 m. Tego dnia 2. miejsce zdobył Tom Hilde, natomiast zwycięzcą tego konkursu został Martin Koch.

12 lutego 2011 w Vikersund skoczył 243,5 m i 232,5 m i odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. Następnego dnia również wygrał, skacząc 227,0 m i 237,5 m. W Lahti zajął 8. miejsce. Ponownie wygrał 18 marca 2011 w Planicy, na Letalnicy, dzięki skokom na 219,0 m i 226,0 m. W finałowych zawodach sezonu znalazł się zaraz za podium – na 4. miejscu. Sezon ukończył na 9. pozycji w klasyfikacji generalnej, startując w 19 konkursach, punktując we wszystkich z nich i 11 razy kończąc rywalizację w pierwszej dziesiątce.

Po zakończeniu sezonu Gregor Schlierenzauer wziął jeszcze udział w benefisie polskiego skoczka, Adama Małysza^[35]. Wylosował on odległość 120 m. Konkurs skoków do celu został odwołany, jednak Austriak zjechał spod skoczni wraz z innymi skoczkami^[36].

Turniej Czterech Skoczni – 36. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Z powodu urazu kolana nie brał udziału w dwóch pierwszych konkursach 59. Turnieju Czterech Skoczni^[34]. 3 stycznia 2011 w Innsbrucku zajął 18. miejsce, zaś 6 stycznia w Bischofshofen 23. miejsce. Ostatecznie w Turnieju Czterech Skoczni uplasował się na 36. pozycji.

Mistrzostwa świata – 8. i 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Rywalizację w mistrzostwach świata 2011 rozpoczął od konkursu indywidualnego na skoczni Midtstubakken, gdzie skoczył 93,5 m i 98,0 m i znalazł się na ósmym miejscu (wygrał Morgenstern). W zawodach drużynowych oddał skoki na odległość 105,0 m i 103,0 m, a austriacka reprezentacja zajęła pierwsze miejsce. 3 marca 2011 w konkursie indywidualnym na dużej skoczni Holmenkollbakken zdobył mistrzostwo świata, skokami na 130,0 m i 134,5 m. W zawodach drużynowych na dużej skoczni Austria, ze Schlierenzauerem w składzie, ponownie zajęła 1. miejsce, tym samym zdobywając wszystkie złote medale mistrzostw świata w skokach narciarskich.

2011/2012[edytuj | edytuj kod]

Puchar Świata – 2. miejsce[edytuj | edytuj kod]

W całym sezonie wygrał 5 konkursów, tyle samo co Andreas Kofler. Średnio oddawał najdłuższe skoki w całym sezonie, przekraczając średnio 130 metry. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 2. miejsce, przegrywając o niecałe 100 punktów z Norwegiem Andreasem Bardalem. Wystąpił w 24 z 26 konkursów.

Turniej Czterech Skoczni – 1. miejsce[edytuj | edytuj kod]

Austriak wygrał ten turniej po raz pierwszy w karierze. Wygrał 2 z 4 konkursów (w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen). Wygrana w Oberstdorfie wywołała kontrowersje, bowiem w pierwszej serii oddał bardzo krótki skok i tylko dzięki systemowi KO zakwalifikowałby się do II serii na bardzo dalekim miejscu. Jednak sędziowie po nieudanym skoku Happonena zdecydowali się na powtórzenie I serii.

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2010 Vancouver/Whistler	–	brązowy medal (K-95), brązowy medal (K-125)
2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	11. miejsce (K-95), 7. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	22. miejsce (K-98)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2010 Vancouver/Whistler	–	złoty medal[c]
2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	srebrny medal[d]
2018 Pjongczang	–	4. miejsce[e]

Starty G. Schlierenzauera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
3.	13 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	106,5 m	268,0 pkt	8,5 pkt	Simon Ammann
3.	20 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	indywid.	130,5 m	136,0 m	262,2 pkt	21,4 pkt	Simon Ammann
1.	22 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	druż.[c]	140,5 m	146,5 m	1107,9 pkt (290,3 pkt)	–
11.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	96,0 m	101,0 m	253,3 pkt	24,7 pkt	Kamil Stoch
7.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	132,5 m	130,5 m	255,2 pkt	23,5 pkt	Kamil Stoch
2.	17 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	druż.[d]	128,5 m	132,0 m	1038,4 pkt (259,9 pkt)	2,7 pkt	Niemcy
22.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	102,5 m	99,5 m	212,2 pkt	47,1 pkt	Andreas Wellinger
4.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[e]	127,5 m	122,5 m	978,4 pkt (229,3 pkt)	120,1 pkt	Norwegia

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2007 Sapporo	–	10. miejsce (K-120), 8. miejsce (K-90)
2009 Liberec	–	srebrny medal (K-90), 4. miejsce (K-120)
2011 Oslo	–	8. miejsce (K-95), złoty medal (K-120)
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	srebrny medal (K-95), 8. miejsce (K-120)
2015 Falun	–	22. miejsce (K-90), srebrny medal (K-120)
2017 Lahti	–	24. miejsce (K-90)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2007 Sapporo	–	złoty medal[f]
2009 Liberec	–	złoty medal[g]
2011 Oslo	–	złoty medal (K-95)[h], złoty medal (K-120)[h]
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)[i], złoty medal (K-120)[j]
2015 Falun	–	srebrny medal (K-120)[k]
2017 Lahti	–	brązowy medal (K-116)[l]

Starty G. Schlierenzauera na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
10.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	115,0 m	124,5 m	223,6 pkt	42,5 pkt	Simon Ammann
1.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[f]	123,5 m	117,5 m	1000,2 pkt (226,3 pkt)	–
8.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	indywid.	92,5 m	93,0 m	240,5 pkt	36,5 pkt	Adam Małysz
2.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	102,0 m	99,0 m	275,0 pkt	7,0 pkt	Wolfgang Loitzl
4.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	indywid.	132,0 m	–[m]	138,6 pkt	2,7 pkt	Andreas Küttel
1.	28 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	druż.[g]	127,5 m	123,0 m	1034,3 pkt (250,4 pkt)	–
8.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	93,5 m	98,0 m	235,2 pkt	34,0 pkt	Thomas Morgenstern
1.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[h]	105,0 m	103,0 m	1025,5 pkt (249,9 pkt)	–
1.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	130,0 m	134,5 m	277,5 pkt	–
1.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.[h]	125,5 m	–	500,0 pkt (120,0 pkt)	–
2.	23 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	98,0 m	97,5 m	248,4 pkt	4,2 pkt	Anders Bardal
2.	24 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	druż. mix.[i]	99,0 m	100,0 m	986,7 pkt (254,6 pkt)	24,3 pkt	Japonia
8.	28 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	indywid.	125,0 m	128,5 m	279,2 pkt	16,6 pkt	Kamil Stoch
1.	2 marca	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	druż.[j]	124,5 m	129,0 m	1135,9 pkt (281,1 pkt)	–
22.	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	89,0 m	88,5 m	215,9 pkt	36,8 pkt	Rune Velta
2.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	128,0 m	130,0 m	246,4 pkt	22,3 pkt	Severin Freund
2.	28 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	druż.[k]	119,0 m	129,0 m	853,1 pkt (212,0 pkt)	19,4 pkt	Norwegia
24.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	89,5 m	90,0 m	227,0 pkt	43,8 pkt	Stefan Kraft
3.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[l]	124,0 m	113,5 m	1068,9 pkt (245,7 pkt)	35,3 pkt	Polska

Mistrzostwa świata w lotach[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2008 Oberstdorf	–	złoty medal
2010 Planica	–	srebrny medal
2012 Vikersund	–	18. miejsce
2014 Harrachov	–	24. miejsce
2020 Planica	–	26. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2008 Oberstdorf	–	złoty medal[n]
2010 Planica	–	złoty medal[o]
2012 Vikersund	–	złoty medal[p]
2020 Planica	–	6. miejsce[q]

Starty G. Schlierenzauera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
1.	22-23 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	indywid.	212,0 m	217,5 m	208,5 m	211,5 m	835,4 pkt	–
1.	24 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.[n]	206,5 m		217,0 m		1553,3 pkt (409,7 pkt)	–
2.	19-20 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	indywid.	209,5 m	205,0 m	222,5 m	230,5 m	910,3 pkt	25,5 pkt	Simon Ammann
1.	21 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	druż.[o]	226,5 m		231,0 m		1641,4 pkt (454,3 pkt)	–
18.	24-25 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	indywid.	206,5 m	174,5 m	–[m]	–[m]	317,5 pkt	91,2 pkt	Robert Kranjec
1.	26 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	druż.[p]	217,0 m		190,5 m		1648,4 pkt (386,1 pkt)	–
24.	14-15 marca	2014	Harrachov	Čertak	K-185	HS-205	indywid.	169,5 m	175,5 m	–[m]	–[m]	318,2 pkt	72,8 pkt	Severin Freund
26.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	193,0 m	199,5 m	193,0 m	202,0 m	686,2 pkt	191,0 pkt	Karl Geiger
6.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[q]	202,5 m		190,0 m		1422,1 pkt (340,8 pkt)	305,6 pkt	Norwegia

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2005 Rovaniemi	–	20. miejsce
2006 Kranj	–	złoty medal

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2005 Rovaniemi	–	4. miejsce[r]
2006 Kranj	–	złoty medal[s]

Starty G. Schlierenzauera na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
4.	23 marca	2005	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	druż.[r]	90,0 m	92,5 m	949,0 pkt (225,5 pkt)	33,0 pkt	Słowenia
20.	25 marca	2005	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	indywid.	87,5 m	87,5 m	211,5 pkt	40,5 pkt	Joonas Ikonen
1.	2 lutego	2006	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	indywid.	109,0 m	105,5 m	259,6 pkt	–
1.	4 lutego	2006	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	druż.[s]	104,5 m	108,0 m	930,6 pkt (254,5 pkt)	–

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Gregor Schlierenzauer w swojej karierze zwyciężył w 53 konkursach zaliczanych do klasyfikacji Pucharu Świata. Pod tym względem austriacki skoczek zajmuje pierwsze miejsce w klasyfikacji wszech czasów, wyprzedzając dotychczasowego lidera tej klasyfikacji – Matti Nykänena, który wygrywał 46 razy^[37].

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce[38]
2005/2006	73.
2006/2007	4.
2007/2008	2.
2008/2009	1.
2009/2010	2.
2010/2011	9.
2011/2012	2.
2012/2013	1.
2013/2014	6.
2014/2015	10.
2015/2016	43.
2016/2017	34.
2017/2018	35.
2018/2019	48.
2019/2020	20.
2020/2021	65.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	3 grudnia	2006	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	134,0 m	137,0 m	276,0 pkt	–
2.	16 grudnia	2006	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	131,0 m	140,5 m	269,2 pkt	–
3.	30 grudnia	2006	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	135,5 m	142,0 m	296,0 pkt	* TCS 2006/2007
4.	7 stycznia	2007	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	139,5 m	141,0 m	291,9 pkt	* TCS 2006/2007
5.	7 lutego	2007	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	142,5 m	138,5 m	289,8 pkt	–
6.	1 stycznia	2008	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	132,0 m	141,0 m	274,4 pkt	* TCS 2007/2008
7.	25 stycznia	2008	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	134,0 m	131,0 m	276,5 pkt	–
8.	7 marca	2008	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	132,0 m	129,5 m	257,9 pkt	* TN 2008
9.	9 marca	2008	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	125,0 m	123,5 m	265,3 pkt	* TN 2008
10.	14 marca	2008	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	232,5 m	225,0 m	447,0 pkt	–
11.	16 marca	2008	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	217,0 m	231,0 m	442,1 pkt	–
12.	6 grudnia	2008	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	140,0 m	135,0 m	285,7 pkt	–
13.	21 grudnia	2008	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	133,5 m	133,5 m	264,1 pkt	–
14.	10 stycznia	2009	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	199,5 m	215,5 m	398,0 pkt	* Loty 2008/2009
15.	11 stycznia	2009	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	203,5 m	202,0 m	393,6 pkt	* Loty 2008/2009
16.	17 stycznia	2009	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	130,5 m	138,5 m	285,7 pkt	–
17.	24 stycznia	2009	Whistler	Whistler Olympic Park Ski Jump	K-125	HS-140	142,0 m	139,5 m	289,2 pkt	–
18.	25 stycznia	2009	Whistler	Whistler Olympic Park Ski Jump	K-125	HS-140	137,5 m	149,0 m	293,2 pkt	–
19.	31 stycznia	2009	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	133,0 m	120,5 m	253,3 pkt	–
20.	8 lutego	2009	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	144,0 m	135,0 m	267,2 pkt	* FTT
21.	11 lutego	2009	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	131,5 m	135,0 m	261,2 pkt	* FTT
22.	8 marca	2009	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-97	92,5 m	92,5 m	242,0 pkt	* TN 2009
23.	15 marca	2009	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	HS-207	207,5 m	192,0 m	386,4 pkt	* TN 2009, Loty 2008/2009
24.	20 marca	2009	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	203,0 m	–	196,1 pkt	* Loty 2008/2009
25.	5 grudnia	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	125,5 m	141,0 m	268,9 pkt	–
26.	19 grudnia	2009	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	137,0 m	130,0 m	265,6 pkt	–
27.	1 stycznia	2010	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	136,5 m	137,5 m	277,7 pkt	* TCS 2009/2010
28.	3 stycznia	2010	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	130,0 m	122,0 m	251,1 pkt	* TCS 2009/2010
29.	10 stycznia	2010	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	203,5 m	205,0 m	401,7 pkt	* Loty 2009/2010
30.	22 stycznia	2010	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	138,0 m	133,0 m	289,8 pkt	–
31.	23 stycznia	2010	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	140,0 m	134,5 m	295,6 pkt	–
32.	6 lutego	2010	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	142,5 m	137,5 m	273,7 pkt	* FTT
33.	12 lutego	2011	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	243,5 m	232,5 m	498,6 pkt	* Loty 2010/2011, ex aequo z J.R. Evensenem
34.	13 lutego	2011	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	227,0 m	237,5 m	487,5 pkt	* Loty 2010/2011
35.	18 marca	2011	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	219,0 m	226,0 m	450,9 pkt	* Loty 2010/2011
36.	9 grudnia	2011	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	140,5 m	128,0 m	246,8 pkt	–
37.	30 grudnia	2011	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	133,5 m	137,5 m	283,3 pkt	* TCS 2011/2012
38.	1 stycznia	2012	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	138,0 m	134,0 m	274,5 pkt	* TCS 2011/2012
39.	21 stycznia	2012	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	131,5 m	132,0 m	300,3 pkt	–
40.	4 lutego	2012	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	134,0 m	134,5 m	249,8 pkt	–
41.	25 listopada	2012	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	141,0 m	137,0 m	275,5 pkt	–
42.	8 grudnia	2012	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	104,5 m	105,5 m	270,7 pkt	–
43.	16 grudnia	2012	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	136,0 m	131,0 m	273,7 pkt	–
44.	4 stycznia	2013	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	131,5 m	123,0 m	253,7 pkt	* TCS 2012/2013
45.	6 stycznia	2013	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	133,0 m	137,5 m	272,7 pkt	* TCS 2012/2013
46.	26 stycznia	2013	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	216,5 m	240,0 m	418,7 pkt	* Loty 2012/2013
47.	3 lutego	2013	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	193,5 m	211,0 m	421,7 pkt	* Loty 2012/2013
48.	3 lutego	2013	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	197,5 m	–	191,8 pkt	* Loty 2012/2013
49.	17 marca	2013	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	134,5 m	135,0 m	270,1 pkt	* ex aequo z Piotrem Żyłą
50.	22 marca	2013	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	217,5 m	213,5 m	412,2 pkt	* Loty 2012/2013
51.	29 listopada	2013	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	128,5 m	143,0 m	273,2 pkt	–
52.	7 grudnia	2013	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	105,5 m	97,0 m	288,5 pkt	–
53.	6 grudnia	2014	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	127,5 m	138,5 m	302,7 pkt	–

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2005/2006	–	–	–	–
2006/2007	5	1	1	7
2007/2008	6	7	1	14
2008/2009	13	3	4	20
2009/2010	8	2	1	11
2010/2011	3	–	1	4
2011/2012	5	3	1	9
2012/2013	10	2	4	16
2013/2014	2	1	2	5
2014/2015	1	1	–	2
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	–	–	–	–
Suma	53	20	15	88

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Gregor Schlierenzauer 88 razy stawał na podium zawodów Pucharu Świata (w klasyfikacji wszech czasów zajmuje pod tym względem 3. pozycję), z czego 53 na najwyższym jego stopniu (1. wynik w historii). Oprócz tego 20 razy był drugi i 15 razy był trzeci.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	3 grudnia	2006	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	134,0 m	137,0 m	276,0 pkt	1.	–
2.	16 grudnia	2006	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	131,0 m	140,5 m	269,2 pkt	1.	–
3.	17 grudnia	2006	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	131,5 m	134,5 m	262,3 pkt	3.	18,6 pkt	Anders Jacobsen
4.	30 grudnia	2006	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	135,5 m	142,0 m	296,0 pkt	1.	–
5.	7 stycznia	2007	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	139,5 m	141,0 m	291,9 pkt	1.	–
6.	4 lutego	2007	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	128,5 m	130,5 m	245,7 pkt	2.	12,0 pkt	Adam Małysz
7.	7 lutego	2007	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	142,5 m	138,5 m	289,8 pkt	1.	–
8.	8 grudnia	2007	Trondheim	Granåsen	K-120	HS-131	134,0 m	129,5 m	269,8 pkt	2.	5,9 pkt	Thomas Morgenstern
9.	13 grudnia	2007	Villach	Alpenarena	K-90	HS-98	92,0 m	94,5 m	242,5 pkt	3.	12,0 pkt	Thomas Morgenstern
10.	14 grudnia	2007	Villach	Alpenarena	K-90	HS-98	92,5 m	93,0 m	243,5 pkt	2.	6,0 pkt	Thomas Morgenstern
11.	23 grudnia	2007	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	124,5 m	136,0 m	248,9 pkt	2.	3,8 pkt	Andreas Küttel
12.	30 grudnia	2007	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	136,0 m	130,5 m	280,7 pkt	2.	15,2 pkt	Thomas Morgenstern
13.	1 stycznia	2008	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	132,0 m	141,0 m	274,4 pkt	1.	–
14.	25 stycznia	2008	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	134,0 m	131,0 m	276,5 pkt	1.	–
15.	8 lutego	2008	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	130,5 m	129,0 m	268,1 pkt	2.	4,3 pkt	Thomas Morgenstern
16.	9 lutego	2008	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	127,0 m	128,5 m	258,4 pkt	2.	3,9 pkt	Anders Jacobsen
17.	3 marca	2008	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	132,0 m	–	137,6 pkt	2.	5,0 pkt	Janne Happonen
18.	7 marca	2008	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	132,0 m	129,5 m	257,9 pkt	1.	–
19.	9 marca	2008	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	125,0 m	123,5 m	265,3 pkt	1.	–
20.	14 marca	2008	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	232,5 m	225,0 m	447,0 pkt	1.	–
21.	16 marca	2008	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	217,0 m	231,0 m	442,1 pkt	1.	–
22.	29 listopada	2008	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	121,0 m	133,5 m	255,1 pkt	3.	5,4 pkt	Simon Ammann
23.	6 grudnia	2008	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	140,0 m	135,0 m	285,7 pkt	1.	–
24.	7 grudnia	2008	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	134,5 m	135,0 m	274,8 pkt	3.	5,4 pkt	Simon Ammann
25.	13 grudnia	2008	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	135,0 m	134,0 m	265,7 pkt	2.	1,7 pkt	Simon Ammann
26.	20 grudnia	2008	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	135,0 m	134,0 m	265,7 pkt	3.	9,7 pkt	Simon Ammann
27.	21 grudnia	2008	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	133,5 m	133,5 m	264,1 pkt	1.	–
28.	4 stycznia	2009	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	126,0 m	127,5 m	260,3 pkt	2.	0,7 pkt	Wolfgang Loitzl
29.	10 stycznia	2009	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	199,5 m	215,5 m	398,0 pkt	1.	–
30.	11 stycznia	2009	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	203,5 m	202,0 m	393,6 pkt	1.	–
31.	16 stycznia	2009	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	127,5 m	130,0 m	262,5 pkt	2.	10,2 pkt	Wolfgang Loitzl
32.	17 stycznia	2009	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	130,5 m	138,5 m	285,7 pkt	1.	–
33.	24 stycznia	2009	Whistler	Whistler Olympic Park Ski Jump	K-125	HS-140	142,0 m	139,5 m	289,2 pkt	1.	–
34.	25 stycznia	2009	Whistler	Whistler Olympic Park Ski Jump	K-125	HS-140	137,5 m	149,0 m	293,2 pkt	1.	–
35.	31 stycznia	2009	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	133,0 m	120,5 m	253,3 pkt	1.	–
36.	8 lutego	2009	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	144,0 m	135,0 m	267,2 pkt	1.	–
37.	11 lutego	2009	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	131,5 m	135,0 m	261,2 pkt	1.	–
38.	8 marca	2009	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-97	92,5 m	92,5 m	242,0 pkt	1.	–
39.	13 marca	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	128,5 m	138,0 m	268,9 pkt	3.	19,8 pkt	Harri Olli
40.	15 marca	2009	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	HS-207	207,5 m	192,0 m	386,4 pkt	1.	–
41.	20 marca	2009	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	203,0 m	–	196,1 pkt	1.	–
42.	5 grudnia	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	125,5 m	141,0 m	386,4 pkt	1.	–
43.	18 grudnia	2009	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	136,5 m	132,5 m	268,2 pkt	2.	2,2 pkt	Simon Ammann
44.	19 grudnia	2009	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	137,0 m	130,0 m	265,6 pkt	1.	–
45.	1 stycznia	2010	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	136,5 m	137,5 m	277,7 pkt	1.	–
46.	3 stycznia	2010	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	130,0 m	122,0 m	251,1 pkt	1.	–
47.	10 stycznia	2010	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	203,5 m	205,0 m	401,7 pkt	1.	–
48.	22 stycznia	2010	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	138,0 m	133,0 m	289,8 pkt	1.	–
49.	23 stycznia	2010	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	140,0 m	134,5 m	295,6 pkt	1.	–
50.	3 lutego	2010	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	129,0 m	129,5 m	245,4 pkt	3.	18,5 pkt	Simon Ammann
51.	6 lutego	2010	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	142,5 m	137,5 m	273,7 pkt	1.	–
52.	12 marca	2010	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	132,0 m	132,5 m	271,4 pkt	2.	3,1 pkt	Simon Ammann
53.	5 lutego	2011	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	198,0 m	208,5 m	404,5 pkt	3.	27,9 pkt	Martin Koch
54.	12 lutego	2011	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	243,5 m	232,5 m	498,6 pkt	1.	–
55.	13 lutego	2011	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	227,0 m	237,5 m	487,5 pkt	1.	–
56.	18 marca	2011	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	219,0 m	226,0 m	450,9 pkt	1.	–
57.	27 listopada	2011	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	141,5 m	130,5 m	263,5 pkt	2.	0,7 pkt	Andreas Kofler
58.	9 grudnia	2011	Harrachov	Čerťák	K-125	HS-142	140,5 m	128,0 m	246,8 pkt	1.	–
59.	30 grudnia	2011	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	133,5 m	137,5 m	283,3 pkt	1.	–
60.	1 stycznia	2012	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	138,0 m	134,0 m	274,5 pkt	1.	–
61.	4 stycznia	2012	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	130,5 m	123,0 m	247,6 pkt	2.	5,2 pkt	Andreas Kofler
62.	6 stycznia	2012	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	131,0 m	–	128,4 pkt	3.	10,3 pkt	Thomas Morgenstern
63.	21 stycznia	2012	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	131,5 m	132,0 m	300,3 pkt	1.	–
64.	4 lutego	2012	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	134,0 m	134,5 m	249,8 pkt	1.	–
65.	5 lutego	2012	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	126,0 m	130,0 m	256,9 pkt	2.	1,6 pkt	Kamil Stoch
66.	25 listopada	2012	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	141,0 m	137,0 m	275,5 pkt	1.	–
67.	8 grudnia	2012	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	104,5 m	105,5 m	270,7 pkt	1.	–
68.	15 grudnia	2012	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	134,0 m	132,0 m	268,1 pkt	3.	4,5 pkt	Andreas Kofler
69.	16 grudnia	2012	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	136,0 m	131,0 m	273,7 pkt	1.	–
70.	30 grudnia	2012	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	134,5 m	138,5 m	297,0 pkt	2.	11,6 pkt	Anders Jacobsen
71.	1 stycznia	2013	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	134,0 m	136,5 m	276,8 pkt	2.	0,9 pkt	Anders Jacobsen
72.	4 stycznia	2013	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	131,5 m	123,0 m	253,7 pkt	1.	–
73.	6 stycznia	2013	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	133,0 m	137,5 m	272,7 pkt	1.	–
74.	26 stycznia	2013	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	216,5 m	240,0 m	418,7 pkt	1.	–
75.	27 stycznia	2013	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	219,0 m	225,0 m	400,0 pkt	3.	16,5 pkt	Robert Kranjec
76.	3 lutego	2013	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	193,5 m	211,0 m	421,7 pkt	1.	–
77.	3 lutego	2013	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	197,5 m	–	191,8 pkt	1.	–
78.	13 lutego	2013	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	132,0 m	253,1 pkt	3.	6,4 pkt	Jaka Hvala
79.	16 lutego	2013	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	204,0 m	206,5 m	409,0 pkt	3.	0,8 pkt	Richard Freitag
80.	17 marca	2013	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	134,5 m	135,0 m	270,1 pkt	1.	–
81.	22 marca	2013	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	217,5 m	213,5 m	412,2 pkt	1.	–
82.	29 listopada	2013	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	128,5 m	143,0 m	273,2 pkt	1.	–
83.	7 grudnia	2013	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-90	HS-100	105,5 m	97,0 m	288,5 pkt	1.	–
84.	11 stycznia	2014	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	194,0 m	194,0 m	380,3 pkt	3.	11,3 pkt	Noriaki Kasai
85.	12 stycznia	2014	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	186,0 m	197,5 m	366,9 pkt	2.	2,1 pkt	Peter Prevc
86.	2 marca	2014	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	126,0 m	130,0 m	270,2 pkt	3.	10,8 pkt	Kamil Stoch
87.	6 grudnia	2014	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	127,5 m	138,5 m	302,7 pkt	1.	–
88.	13 grudnia	2014	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	129,0 m	133,0 m	257,3 pkt	2.	5,8 pkt	Anders Fannemel

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

Źródło[39]
Sezon 2005/2006
																						punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	24	-	-	7
Sezon 2006/2007
																								punkty
-	4	1	1	3	1	4	11	1	-	9	4	10	8	2	1	17	38	9	19	41	-	-	-	956
Sezon 2007/2008
																											punkty
4	2	9	3	2	4	2	2	1	5	42	18	6	-	1	8	-	-	2	2	8	2	4	1	1	1	1	1561
Sezon 2008/2009
																											punkty
3	1	3	2	4	3	1	4	4	2	4	1	1	2	1	1	1	1	1	1	8	1	10	3	1	1	5	2083
Sezon 2009/2010
																							punkty
19	1	4	2	1	6	9	1	1	6	5	1	-	-	1	1	7	3	1	4	11	2	12	1368
Sezon 2010/2011
																										punkty
14	16	14	20	-	-	-	-	-	18	23	5	13	-	-	6	9	19	5	5	3	1	1	8	1	4	761
Sezon 2011/2012
																										punkty
2	6	4	1	8	11	4	1	1	2	3	7	30	18	1	-	-	1	2	18	7	6	12	16	5	4	1267
Sezon 2012/2013