Tomasz Adamek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tomasz Adamek
Ilustracja
Tomasz Adamek z mistrzowskim pasem International Boxing Federation
Pseudonim

Góral

Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1976
Żywiec

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

188 cm

Masa ciała

102,75 kg

Styl walki

praworęczny

Debiut

1999

Kategoria wagowa

ciężka

Klub

MB Promotions

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

60

Zwycięstwa

54

Przez nokauty

32

Porażki

6 (3 TKO)

Remisy

0

Nieodbyte

0

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Europy
brąz Mińsk 1998 waga półciężka
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 6 października 2018.
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Tomasz Adamek (ur. 1 grudnia 1976 w Żywcu) – polski pięściarz, były zawodowy mistrz świata organizacji International Boxing Federation (IBF) i International Boxing Organization (IBO) w wadze junior ciężkiej oraz World Boxing Council (WBC) w wadze półciężkiej, medalista mistrzostw Europy amatorów, międzynarodowy mistrz Polski. Pokonał 3 zawodników o tytuł mistrza świata wagi juniorciężkiej i 2 zawodników o tytuł mistrza świata wagi półciężkiej[1]. Zdobywca 2. miejsca w 2005 i 4. w 2006 w plebiscycie na najlepszego sportowca Polski. Założyciel klubu sportowego KS Cios-Adamek w Gilowicach.

Jest pierwszym Polakiem, który zdobył „Muhammad Ali Giant Athlete Award”, nagrodę imienia Muhammada Alego za wybitne osiągnięcia sportowe i postawę poza ringiem, a także The Ring championship belt – pas mistrzowski magazynu „The Ring”[2]. W rankingu BoxRec Adamek jest drugim największym polskim zawodnikiem wszech czasów, pound for pound, tylko za Dariuszem Michalczewskim[3]. Jest jedynym Polakiem, którego BoxRec umieścił w pierwszej dziesiątce najlepszych bokserów wagi ciężkiej pod koniec roku; zajął piąte miejsce w 2010, siódme miejsce w 2011 i dziesiąte miejsce w 2012[4].

Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]

Boksem zainteresował się w czwartej klasie szkoły podstawowej. W wieku dwunastu lat rozpoczął treningi w sekcji bokserskiej klubu Góral Żywiec. Pierwszymi jego trenerami byli Stefan Gawron i Stanisław Orlicki, którzy wychowali m.in. takich bokserów jak Wiesław Małyszko czy bracia Mizia.

W 1992 przeszedł do GKS Jastrzębie, gdzie trenował pod kierunkiem Kazimierza Rochalskiego. Później trafił do Concordii Knurów, szkolony przez Zbigniewa Kickę (pierwszego polskiego medalistę mistrzostw świata).

Po osiągnięciu pierwszych sukcesów na ringu został powołany do kadry, gdzie indywidualne treningi prowadził z nim Janusz Gortat (dwukrotny medalista olimpijski w wadze półciężkiej). Pierwszy tytuł mistrza Polski seniorów zdobył w 1995 – w wadze średniej, mając niespełna 19 lat. W 1996 wywalczył ponownie mistrzostwo Polski w wadze średniej, a w 1997 – wicemistrzostwo w wadze półciężkiej.

W 1997 uczestniczył w mistrzostwach świata w Budapeszcie (odpadł w 1/8 finału turnieju wagi średniej)[5]. W 1998 jako jedyny z Polaków stanął na podium mistrzostw Europy w Mińsku, zdobywając brązowy medal – w wadze półciężkiej. W półfinale turnieju przegrał z mistrzem świata, Rosjaninem Aleksandrem Lebziakiem (późniejszym szkoleniowcem „Sbornej”).

W boksie amatorskim stoczył 120 walk, z czego 108 wygrał[6].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Waga półciężka[edytuj | edytuj kod]

W 2000 zrezygnował z przygotowań do igrzysk w Sydney i zdecydował o przejściu na zawodowstwo. Podpisał profesjonalny kontrakt z grupą Andrzeja Gmitruka – Boxing Europe, a jego pierwszym promotorem został Brytyjczyk cypryjskiego pochodzenia – Panos Eliades, prowadzący wcześniej m.in. Lennoxa Lewisa.

Swoje pierwsze zawodowe walki stoczył w Anglii w 1999, kolejno w Manchesterze i Londynie[7]. W debiucie jego rywalem był Israel Khumalo z RPA. Adamek wygrał pewnie, przez nokaut w pierwszej rundzie.

Pierwszym trudnym przeciwnikiem okazał się Sycylijczyk z belgijskim paszportem – Rudi Lupo, z którym Polak rozegrał zwycięski pojedynek w 2001 o tytuł interkontynentalny mało znanej organizacji IBC. Była to pierwsza potyczka, której nie udało mu się zakończyć przed czasem (wcześniejszych dziesięciu rywali znokautował). W 2002 promotorem Adamka został Norweg Steffen Tangstad (szef firmy Modern Sports And Events, były mistrz Europy zawodowców wagi ciężkiej). 18 października tego samego roku Adamek wywalczył w Kozienicach tytuł międzynarodowego mistrza Polski, pokonując na punkty Amerykanina Clarka Laverne.

4 października 2003, po zwycięstwie z Amerykaninem Edem Daltonem (nokaut w drugiej rundzie), zdobył mistrzostwo interkontynentalne federacji IBF, a 17 kwietnia 2004 dzięki zwycięstwu z Rosjaninem Gabraiłem Gabraiłowem (nokaut w piątej rundzie) również mistrzostwo interkontynentalne WBO.

We wrześniu 2004 podpisał kontrakt z promotorem Donem Kingiem i wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Rozpoczął treningi w chicagowskim „Windy City Gym” u boku Gołoty, pod okiem trenera Sama Colonny. W listopadzie dostał propozycję walki o wakujący po Antonio Tarverze pas mistrzowski WBC (Tarver został go pozbawiony, gdyż zamiast obowiązkowej obrony z pierwszym pretendentem WBC Paulem Briggsem, wybrał walkę z Glenem Johnsonem – mistrzem IBF).

Walka z Briggsem – zdobycie mistrzostwa świata WBC[edytuj | edytuj kod]

Sędzia ringowy
Timothy Adams Punktacja sędziowska
John Keane: 117-113
John McCarthy: 115-113
Nobuaki Uratani: 114-114

21 maja 2005 zmierzył się z Australijczykiem Paulem Briggsem o pas mistrza świata WBC. Wchodzącego do hali United Center w Chicago Polaka przywitało ponad 20 tys. osób oraz setki biało-czerwonych flag (po raz pierwszy przy dźwiękach utworu Funky Polaka – „Pamiętaj”). Przystąpił do potyczki z niezaleczonym pękniętym nosem (cztery tygodnie przed walką złamał go na sparingu, przez co w znacznym stopniu zakłócony został tok przygotowań). Po 12 rundach walki, stosunkiem głosów dwa do remisu, sędziowie uznali za zwycięzcę polskiego pięściarza. Tym samym Adamek jako pierwszy Polak w historii wywalczył mistrzostwo świata federacji WBC w kategorii półciężkiej. Zwycięstwo przypłacił ponownym złamaniem nosa (w 2. rundzie).

Walka z Ulrichem w obronie mistrzostwa świata WBC[edytuj | edytuj kod]

Na początku lipca 2005 ustalono, że pierwszą walkę w obronie tytułu stoczy w Niemczech, a jego przeciwnikiem będzie pierwszy w rankingu WBC pretendent, Niemiec Thomas Ulrich. Obóz Adamka, choć niechętnie (obawiał się faworyzowania przez sędziów zawodnika gospodarzy), zgodził się ostatecznie na walkę w Niemczech, ale pod warunkiem, że WBC wyznaczy do punktowania sędziów z USA.

Sędzia ringowy
Ian John Lewis Anglia Sędziowie punktowi
Guido Cavalleri Włochy
Dick Flaherty Stany Zjednoczone
Anek Hongtongkkam Tajlandia

16 października 2005 w Düsseldorfie Adamek pokonał Ulricha, nokautując go prawym sierpowym w 1. minucie i 57. sekundzie 6. rundy. Niemiec po tym ciosie próbował wstać i kontynuować walkę, jednak sędzia ringowy wyliczył go i zakończył pojedynek. Do momentu nokautu Adamek prowadził na punkty (po pięciu rundach miał trzypunktową przewagę 49:46). 9 marca 2006 wystąpił z pozwem w sądzie federalnym na Manhattanie przeciwko Don King Productions (domagał się 400 tys. dolarów odszkodowania), zarzucając swojemu promotorowi, że nie wywiązuje się z kontraktu (zorganizował przez półtora roku tylko dwie walki, a powinien co najmniej cztery). We wrześniu 2006 wycofał pozew i przystał na ugodę.

W sierpniu 2006 zaczął trenować z Buddym McGirtem, ponieważ jego dotychczasowy trener, Andrzej Gmitruk, musiał poddać się operacji serca.

Rewanż z Briggsem – druga obrona mistrzostwa świata WBC[edytuj | edytuj kod]

Wyprowadzone ciosy[8]
Adamek: 986; Briggs: 756
Celne ciosy
Adamek: 272; Briggs: 248
Trafione lewe proste
Adamek: 92; Briggs: 72
Trafione silne ciosy
Adamek: 180; Briggs: 176

Sędzia ringowy
Timothy Adams Punktacja sędziowska
Ray Hawkins: 115:111
Ken Morita: 114:112
Mauro DiFiore: 113:113

7 października 2006, podczas gali w Allstate Arena w Chicago (w obecności ok. 15 tys. widzów, w tym połowa Polaków), ponownie zmierzył się z Paulem Briggsem. Był to rewanż za pojedynek sprzed niemal półtora roku, w którym Adamek zdobył pas WBC. Już w pierwszej rundzie po lewym sierpowym Briggsa, Polak upadł i był liczony. Pod koniec rundy osiągnął jednak przewagę i zadawał więcej ciosów. Kolejne rundy należały do Polaka, jednak sytuacja odwróciła się w piątej i szóstej rundzie – popełnił błąd, jakim była zbyt nisko opuszczona lewa ręka, narażając się w ten sposób na silne uderzenia pretendenta. Doznał też kontuzji nosa. W ósmym starciu serią mocnych ciosów na głowę oszołomił Australijczyka, jednak ten przetrwał napór. W dziewiątej rundzie dostał ostrzeżenie za drugi cios poniżej pasa. Jednak telewizyjna powtórka pokazała, że przynajmniej pierwszy z nich, po którym upadł Australijczyk, był prawidłowy. Sędzia powinien był liczyć Briggsa. Decydujące okazały się dwie ostatnie rundy, w których Polak przejął inicjatywę; był świeższy, pozostawiając po sobie lepsze wrażenie. W dwunastym starciu wyprowadził aż 119 ciosów, z których 33 były celne. Sędziowie, stosunkiem głosów dwa do remisu, uznali za zwycięzcę polskiego pięściarza[9]. Za pokonanie Briggsa Adamek zarobił 300 tys. dolarów[10].

Jestem bardzo szczęśliwy. Długa, roczna przerwa w ringowych startach dała o sobie znać. To był powód, że nie boksowałem zbyt dobrze – przyznał zaraz po pojedynku Adamek[11]. Jednak obserwatorom walka się podobała. José Sulaimán, szef WBC wyznał: To była moja walka życia, a Jim Lampley, wieloletni komentator boksu dla HBO stwierdził: Adamek – Briggs I i II to najlepsze 24 rundy, jakie widziałem w ostatnich dwóch latach[12].

Walka z Dawsonem – utrata mistrzostwa świata WBC[edytuj | edytuj kod]

Sędzia ringowy
Jorge Alonso Punktacja sędziowska
Anek Hongtongkam: 110-116
Alejandro Rochin: 109-117
Peter Trematerra 108-118

3 lutego 2007, podczas gali w Silver Spurs Arena w Kissimmee na Florydzie, Adamek stracił tytuł mistrza świata WBC w wadze półciężkiej. Polski pięściarz przegrał bowiem z Chadem Dawsonem na punkty – 110:116, 109:117, 108:118. Od pierwszej rundy Polak był wolniejszy od rywala. Dawson okazał się najszybszym bokserem, z jakim kiedykolwiek rywalizowałem. Przegrałem z nim zasłużenie. Szybkość odegrała w tej walce decydującą rolę[13] – powiedział Adamek, który poniósł tym samym pierwszą porażkę w karierze. Wydawało się, że Polak może odwrócić losy walki w 10. rundzie, gdy prawym prostym rzucił Dawsona na deski. – Złapał mnie dobrym, błyskawicznym ciosem – przyznał później Amerykanin. Dawson jednak przetrwał trudne chwile, klinczował i nie dał sobie odebrać zwycięstwa.

30 kwietnia 2007 szwajcarska grupa promotorska 12ROUNDS odkupiła wszystkie prawa promotorskie dotyczące Tomasza Adamka od Dona Kinga. Współwłaścicielem 12ROUNDS był biznesmen Bogusław Bagsik. Pierwszym trenerem Adamka ponownie został Andrzej Gmitruk – dyrektor sportowy 12ROUNDS, a drugim trenerem Ireneusz Przywara.

Waga junior ciężka[edytuj | edytuj kod]

Walka z Pinedą – zdobycie mistrzostwa świata IBO[edytuj | edytuj kod]

Tomasz Adamek kontra Luis Pineda, 9 czerwca 2007

9 czerwca 2007, podczas gali w katowickim Spodku Adamek pokonał w 7. rundzie przez techniczny nokaut Panamczyka Luisa Pinedę i zdobył tytuł mistrza świata federacji IBO w kategorii juniorciężkiej.

Polak od początku pojedynku miał zdecydowaną przewagę. Zadawał dużo celnych ciosów, kombinacje różnych uderzeń. Szczególnie z lewymi prostymi Adamka Pineda zupełnie sobie nie radził.

W siódmej rundzie Panamczyk przyjął kolejną serię ciosów, na którą nie odpowiedział własną akcją i sędzia przerwał walkę.

Walka eliminacyjna z Bellem[edytuj | edytuj kod]

19 kwietnia 2008, podczas gali bokserskiej w Katowicach Adamek pokonał w siódmej rundzie przez techniczny nokaut Jamajczyka O’Neila Bella, byłego mistrza świata WBA i WBC. Tuż po zakończeniu siódmej rundy trenerzy Bella zdecydowali się poddać walkę. Czarnoskóry pięściarz oznajmił swoim trenerom, że nie ma żadnych argumentów, aby pokonać Polaka[14]. Już w pierwszej rundzie Jamajczyk był liczony po mocnym ciosie Adamka. W kolejnych rundach Polak kontrolował przebieg walki.

Walka z Bellem była pojedynkiem eliminacyjnym, dającym zwycięzcy prawo przystąpienia do konfrontacji ze Steve’em Cunninghamem, mistrzem świata wagi juniorciężkiej federacji IBF.

Walka z Cunninghamem – zdobycie mistrzostwa świata IBF[edytuj | edytuj kod]

Adamek po wygranej walce z Cunninghamem, 2009 r.

Sędzia ringowy
Earl Morton Punktacja sędziowska
Clark Sammartino: 112:114
Shafeeq Rashada: 115:112
John Stewart: 116:110

Wyprowadzone ciosy[15]
Adamek: 480; Cunningham: 690
Celne ciosy
Adamek: 186; Cunningham: 205

11 grudnia 2008 w hali Prudential Center w Newark Adamek pokonał Steve’a Cunninghama w walce o tytuł mistrza świata IBF w wadze juniorciężkiej. Cunningham trzy razy lądował na deskach (w drugiej, czwartej i ósmej rundzie), lecz za każdym razem się podnosił. Pojedynek trwał na pełnym dystansie 12 rund. Sędziowie punktowali: 112-114, 116-110, 115-112 na korzyść Polaka.

Przełomowa była czwarta runda. Cunningham zadał w niej 21 ciosów z rzędu, ale Adamek przezwyciężył kryzys i doprowadził do nokdaunu rywala. Była to druga porażka w karierze Cunninghama. W 2006 jego pogromcą był inny Polak – Krzysztof Włodarczyk.

Walka z Banksem w obronie mistrzostwa świata IBF[edytuj | edytuj kod]

Sędzia ringowy
Eddie Cotton Sędziowie punktowi
Lynne Carter
Benoit Roussel
Steve Weisfeld

27 lutego 2009 w hali Prudential Center w Newark, w obecności ponad 12 tys. widzów (w tym około 8 tys. Polaków), Adamek wygrał walkę w pierwszej obronie tytułu mistrza świata IBF z Amerykaninem Johnathonem Banksem, nokautując go w ósmej rundzie. Najpierw po prawym prostym w szczękę Banks przewrócił się i był liczony. Natychmiast po wznowieniu walki Adamek rzucił się na wciąż oszołomionego rywala i zadał serię uderzeń, po której Banks po raz drugi osunął się na matę ringu. Sędzia Eddie Cotton przerwał pojedynek i ogłosił techniczny nokaut.

Polski pięściarz oprócz obrony pasa IBF, wywalczył tytuł mniej znaczącej federacji IBO[16].

Waga ciężka[edytuj | edytuj kod]

18 października 2009 Adamek oficjalnie zrzekł się mistrzowskiego tytułu IBF, aby przejść do wyższej kategorii wagowej i walczyć przeciwko Andrzejowi Gołocie o interkontynentalny pas IBF w wadze ciężkiej. 24 października w Łodzi Adamek pokonał rywala przez techniczny nokaut w 5. rundzie (wcześniej Gołota był dwukrotnie liczony). Walka była najchętniej oglądanym wydarzeniem sportowym w Polsce w 2009. Zgromadziła przed telewizorami 8,2 mln widzów[17][18].

7 lutego 2010 w Prudential Center Adamek odniósł zwycięstwo po wyrównanej walce z Jasonem Estradą. Pokonał go na punkty (115:113, 116:112, 118:110), broniąc pas IBF Intercontinental. Dzięki tej wygranej w marcu został sklasyfikowany w oficjalnym rankingu IBF na 6. miejscu na świecie w kategorii ciężkiej.

24 kwietnia 2010 w Ontario zmierzył się z Chrisem Arreolą. Odniósł zwycięstwo stosunkiem dwa do remisu (114:114, 117:111, 115:113), górując nad rywalem wyszkoleniem technicznym, dynamiką i szybkością. Obronił przy tym pas IBF International i zdobył pas mistrza NABO. Była to pierwsza walka Adamka, w której prowadzili go Roger Bloodworth i Ronnie Shields, zastępujący Andrzeja Gmitruka, który z powodów zdrowotnych musiał zrezygnować z prowadzenia polskiego boksera. Dzięki tej wygranej, 25 kwietnia Adamek został sklasyfikowany przez fachowy serwis BoxRec na miejscu 4. (za Wołodymyrem i Witalijem Kłyczką oraz Davidem Haye’em), a przez magazyn „The Ring” na 5. (za braćmi Kłyczkami, Haye’em i Aleksandrem Powietkinem) w wadze ciężkiej na świecie.

21 sierpnia 2010 w Newark pokonał zdecydowanie na punkty Michaela Granta w obronie pasów IBF International i NABO. Sędziowie zdecydowali jednogłośnie o zwycięstwie Adamka (117:111, 118:110, 118:111). Niecałe cztery miesiące później Polak znokautował w 5. rundzie Vincenta Maddalone.

W styczniu 2011 Adamek podpisał kontrakt na walkę o mistrzostwo świata WBO i IBF z Wołodymyrem Kłyczką (planowaną na wrzesień 2011 w Polsce)[19], a także na wcześniejszy pojedynek z Kevinem McBride’em[20] – którego 9 kwietnia pokonał na punkty (120:107, 119:108, 119:108).

Walka z Kłyczką o mistrzostwo świata WBC[edytuj | edytuj kod]

Kłyczko i Adamek po podpisaniu kontraktu na pojedynek o mistrzostwo świata, 24 maja 2011

Ostatecznie przeciwnikiem Adamka w walce o mistrzostwo świata został jednak starszy z braci Kłyczków, Witalij, gdyż Wołodymyr podjął decyzję o zmierzeniu się w unifikacyjnej walce z Davidem Haye’em. Stawką pojedynku Adamka z Witalijem było należące do Ukraińca mistrzostwo świata WBC[21]. W kwietniu manager Kłyczków zdecydował, że walka odbędzie się 10 września 2011 na Stadionie Miejskim we Wrocławiu[22]. Tym samym uświetniła ona oddanie nowo wybudowanego obiektu do użytku.

Pojedynek miał jednostronny przebieg. Dysponujący znaczną przewagą warunków fizycznych Kłyczko (wzrost 201 cm, zasięg 201 cm, waga 110 kg) wypunktowywał Polaka (wzrost 187 cm, zasięg 191 cm, waga 98 kg) ciosami prostymi, wyraźnie wygrywając każdą rundę (w 6. Adamek był liczony). Polak ograniczał się jedynie do pojedynczych, z reguły nieskutecznych akcji. W końcu, w 10. rundzie sędzia zdecydował się przerwać walkę ze względu na całkowitą dominację Ukraińca, który w rezultacie po raz 9. z rzędu obronił tytuł[23].

Walki po przegranej z Witalijem Kłyczką[edytuj | edytuj kod]

24 marca 2012 Adamek stoczył kolejny pojedynek[24]. Tym razem wygrał jednogłośnie z Nagym Aguilerą[25]. Sędziowie punktowali: 99:90, 100:90, 100:90. Było to 45. zwycięstwo Górala na zawodowym ringu przy 2 porażkach.

16 czerwca 2012 w 12-rundowej walce zwyciężył jednogłośnie na punkty (116-112, 116-112, 119-109) z Amerykaninem Edwardem Chambersem. Walka odbyła się w Prudential Center w Newark. Stawką pojedynku był pas IBF North America[26][27].

8 września 2012 Adamek po emocjonującym pojedynku z Travisem Walkerem, w którym w 2. rundzie obaj pięściarze byli liczeni przez sędziego, wygrał przez techniczny nokaut w 5. rundzie. Była to pierwsza obrona pasa IBF North America przez Tomasza Adamka[28].

22 grudnia 2012 Adamek po wyrównanej walce zwyciężył niejednogłośnie na punkty (115-113, 116-112 i 113-115 dla Amerykanina) Steve’a Cunninghama, broniąc drugi raz pas IBF North America oraz zdobywając prawo walki w oficjalnym eliminatorze do tytułu mistrza świata IBF z Kubratem Pulewem. Wynik walki został uznany za kontrowersyjny. Po zakończonym pojedynku Michael Buffer błędnie ogłosił werdykt remisowy, by po chwili skorygować punktację pierwszego sędziego ze 115:115 na 115:113 dla Adamka[29][30][31].

3 sierpnia 2013 Adamek po 10-rundowym pojedynku, który nie przysporzył mu problemu pokonał jednogłośnie na punkty Dominicka Guinna. Polski zawodnik od początku przeważał szybkością, przygotowaniem i lewymi prostymi. Sędziowie punktowali ten pojedynek (98-92, 99-91, 99-91)[32]. Dla Tomasza Adamka pojedynek z Amerykaninem był pierwszym od czasu grudniowego starcia ze Steve’em Cunninghamem.

15 marca 2014 na gali w Bethlehem, Adamek przegrał jednogłośnie na punkty (110:117, 111:117, 112:116) z Ukraińcem Wiaczesławem Hłazkowem[33].

8 listopada 2014 na gali Polsat Boxing Night III w Krakowie, Adamek przegrał jednogłośnie na punkty (92:98 94:96 94:96) z Arturem Szpilką[34].

26 września 2015 w Łodzi pokonał przed czasem Przemysława Saletę (44-8, 22 KO). Saleta w przerwie przed 6. rundą poddał się z powodu kontuzji barku[35].

2 kwietnia 2016 na gali Polsat Boxing Night V w Krakowie przegrał przez TKO w 10. rundzie z Erikiem Moliną (25-3, 19 KO). Po walce Adamek ogłosił zakończenie sportowej kariery[36].

24 czerwca 2017 na gali Polsat Boxing Night VII pokonał jednogłośnie na punkty reprezentanta Nowej Zelandii Solomona Haumono (24-3-2, 21 KO). 18 listopada w Częstochowie pokonał jednogłośnie na punkty 97:93, 96:94 i 96:94 Kameruńczyka Freda Kassiego (18-7-1, 10 KO)[37].

21 kwietnia 2018 na gali Polsat Boxing Night: Noc Zemsty w Częstochowie wygrał przez TKO w 7. rundzie z Amerykaninem Joeyem Abellem[38].

6 października 2018 na gali w Chicago przegrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie z Jarrellem Millerem (22-0-1, 19 KO)[39].

Walki w oktagonie[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2023 ogłoszono, że Adamek podpisał kontrakt na dwie walki z federacją Fame MMA, organizującą gale typu freak show fight[40]. Dwa miesiące później ogłoszono także, że Adamek 24 lutego 2024 stoczy pojedynek w oktagonie z Mamedem Chalidowem na specjalnej gali XTB KSW Epic w Gliwicach[41]. Zwyciężył przez kontuzję ręki rywala po trzeciej rundzie[42].

W następnej walce w oktagonie Adamek skrzyżuje rękawice z Patrykiem Bandurskim[43]. Do szermierki na pięści dojdzie na gali Fame 21: Pretendent, która odbędzie się 18 maja 2024, także w Gliwicach[44].

Pozycje w rankingach[edytuj | edytuj kod]

W październiku 2006 zajmował 3. miejsce w światowym rankingu Fightnews[45] w wadze półciężkiej (za Fabrice’em Tiozzo i Zsoltem Erdeiem), 4. pozycję w rankingu BoxRec[46], oraz 2. miejsce w rankingu europejskim[47] (za Clintonem Woodsem). Najwyższe pozycje Adamka na listach pretendentów federacji bokserskich to 1. miejsce na liście WBO (sierpień 2010), 4. w WBC (październik 2004-kwiecień 2005, od maja 2005 mistrz świata), 6. w WBA (październik-grudzień 2004) i 6. w IBF (listopad-grudzień 2004).

Lista walk[edytuj | edytuj kod]

Boks w oktagonie[edytuj | edytuj kod]

Wynik Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Polska Patryk Bandurski (2-0) Fame 21: Pretendent 18.05.2024 Polska Gliwice Waga ciężka. Main Event.
Wygrana 1-0 Polska Mamed Chalidow (0-0) TKO (kontuzja ręki) 3 3:00 XTB KSW Epic: Khalidov vs. Adamek 24.02.2024 Polska Gliwice Limit umowny do 99 kg. Main Event.

Boks zawodowy na ringu[edytuj | edytuj kod]

Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda, czas Data Miejsce Uwagi
Przegrana 53-6 Stany Zjednoczone Jarrell Miller KO 2 (12), 0:51 6 października 2018 Stany Zjednoczone Chicago
Wygrana 53-5 Stany Zjednoczone Joey Abell TKO 7 (10), 2:33 21 kwietnia 2018 Polska Częstochowa Zachował międzynarodowe mistrzostwo Polski w wadze ciężkiej
Wygrana 52-5 Kamerun Fred Kassi UD 10 18 listopada 2017 Polska Częstochowa Zdobył międzynarodowe mistrzostwo Polski w wadze ciężkiej
Wygrana 51-5 Nowa Zelandia Solomon Haumono UD 10 24 czerwca 2017 Polska Gdańsk/Sopot
Przegrana 50-5 Stany Zjednoczone Éric Molina TKO 10 (12), 3:00 2 kwietnia 2016 Polska Kraków Walka mistrzostwo interkontynentalne IBF w wadze ciężkiej
Wygrana 50-4 Polska Przemysław Saleta TKO 5 (10), 3:00 26 września 2015 Polska Łódź
Przegrana 49-4 Polska Artur Szpilka UD[i] 10 8 listopada 2014 Polska Kraków Walka o pas międzynarodowego mistrza Polski i IBF w wadze ciężkiej
Przegrana 49-3 Ukraina Wiaczesław Hłazkow UD[i] 12 15 marca 2014 Stany Zjednoczone Bethlehem Stracił mistrzostwo IIBF North American w wadze ciężkiej
Wygrana 49-2 Stany Zjednoczone Dominick Guinn UD[ii] 10 3 sierpnia 2013 Stany Zjednoczone Uncasville
Wygrana 48-2 Stany Zjednoczone Steve Cunningham SD[iii] 12 22 grudnia 2012 Stany Zjednoczone Bethlehem Obronił pas IBF North America w wadze ciężkiej
Wygrana 47-2 Stany Zjednoczone Travis Walker TKO[iv]  5 (12), 1:08 8 września 2012 Stany Zjednoczone Newark Obronił pas IBF North America w wadze ciężkiej
Wygrana 46-2 Stany Zjednoczone Eddie Chambers UD 12 17 czerwca 2012 Stany Zjednoczone Newark Zdobył pas IBF North America w wadze ciężkiej
Wygrana 45-2 Dominikana Nagy Aguilera UD 10 24 marca 2012 Stany Zjednoczone Nowy Jork
Przegrana 44-2 Ukraina Witalij Kłyczko TKO 10 (12), 2:20 10 września 2011 Polska Wrocław Walka o mistrzostwo świata WBC
Wygrana 44-1 Irlandia Kevin McBride UD 12 9 kwietnia 2011 Stany Zjednoczone Newark Obronił pasy IBF International w wadze ciężkiej i NABO w wadze ciężkiej
Wygrana 43-1 Stany Zjednoczone Vincent Maddalone TKO 5 (12), 2:17 9 grudnia 2010 Stany Zjednoczone Newark Obronił pasy IBF International w wadze ciężkiej i NABO w wadze ciężkiej
Wygrana 42-1 Stany Zjednoczone Michael Grant UD 12 21 sierpnia 2010 Stany Zjednoczone Newark Obronił pasy IBF International w wadze ciężkiej i NABO w wadze ciężkiej
Wygrana 41-1 Stany Zjednoczone Chris Arreola MD[v] 12 24 kwietnia 2010 Stany Zjednoczone Ontario Obronił pas IBF International w wadze ciężkiej i zdobył pas NABO w wadze ciężkiej
Wygrana 40-1 Stany Zjednoczone Jason Estrada UD 12 7 lutego 2010 Stany Zjednoczone Newark Obronił pas IBF International w wadze ciężkiej
Wygrana 39-1 Polska Andrzej Gołota TKO 5 (12), 1:20 24 października 2009 Polska Łódź Zdobył pas IBF International w wadze ciężkiej
Wygrana 38-1 Stany Zjednoczone Bobby Gunn RTD 4 (12), 3:00 11 lipca 2009 Stany Zjednoczone Newark Obronił mistrzostwa świata IBF i The Ring w wadze junior ciężkiej
Wygrana 37-1 Stany Zjednoczone Johnathon Banks TKO 8 (12), 1:30 27 lutego 2009 Stany Zjednoczone Newark Obronił mistrzostwa świata IBF i The Ring w wadze junior ciężkiej
Wygrana 36-1 Stany Zjednoczone Steve Cunningham SD 12 11 grudnia 2008 Stany Zjednoczone Newark Zdobył mistrzostwa świata IBF i The Ring w wadze junior ciężkiej
Wygrana 35-1 Stany Zjednoczone Gary Gomez RTD 7 (10), 0:01 11 lipca 2008 Stany Zjednoczone Chicago
Wygrana 34-1 Jamajka O’Neil Bell TKO 8 (12) 19 kwietnia 2008 Polska Katowice
Wygrana 33-1 Chorwacja Josip Jalušić UD 8 29 grudnia 2007 Niemcy Bielefeld
Wygrana 32-1 Panama Luis Andres Pineda KO 7 (12) 9 czerwca 2007 Polska Katowice Zdobył mistrzostwo świata IBO w wadze junior ciężkiej
Przegrana 31-1 Stany Zjednoczone Chad Dawson UD 12 3 lutego 2007 Stany Zjednoczone Kissimmee Stracił mistrzostwo świata WBC w wadze półciężkiej
Wygrana 31-0 Australia Paul Briggs MD 12 7 października 2006 Stany Zjednoczone Chicago Obronił mistrzostwo świata WBC w wadze półciężkiej
Wygrana 30-0 Niemcy Thomas Ulrich KO 6 (12), 1:57 15 października 2005 Niemcy Düsseldorf Obronił mistrzostwo świata WBC w wadze półciężkiej
Wygrana 29-0 Australia Paul Briggs MD 12 21 maja 2005 Stany Zjednoczone Chicago Zdobył mistrzostwo świata WBC w wadze półciężkiej
Wygrana 28-0 Belgia Ismail Abdoul PTS[vi] 8 10 września 2004 Polska Warszawa
Wygrana 27-0 Rosja Dżabraił Dżabraiłow KO[vii] 5 (12), 0:43 17 kwietnia 2004 Finlandia Maarianhamina Zdobył mistrzostwo interkontynentalne WBO w wadze półciężkiej
Wygrana 26-0 Francja Olivier Beard TKO 3 (10) 20 grudnia 2003 Polska Bielsko-Biała
Wygrana 25-0 Stany Zjednoczone Ed Dalton KO 2 (12), 2:14 4 października 2003 Finlandia Maarianhamina Zdobył mistrzostwo interkontynentalne IBF w wadze półciężkiej
Wygrana 24-0 Brazylia Roberto Coelho UD 8 30 sierpnia 2003 Niemcy Monachium
Wygrana 23-0 Węgry Zoltán Béres UD 6 6 kwietnia 2003 Hiszpania Benidorm
Wygrana 22-0 Estonia Andrei Kiarsten TKO 2 (6) 15 lutego 2003 Finlandia Helsinki
Wygrana 21-0 Armenia Warużan Dawtjan TKO 4 (6), 3:00 14 grudnia 2002 Anglia Newcastle upon Tyne
Wygrana 20-0 Stany Zjednoczone Laverne Clark TKO 3 (12) 18 października 2002 Polska Kozienice Zdobył międzynarodowe mistrzostwo Polski w wadze półciężkiej
Wygrana 19-0 Rumunia Mihai Iftode PTS 8 27 lipca 2002 Polska Kołobrzeg
Wygrana 18-0 Białoruś Siergiej Karaniewicz PTS 10 24 maja 2002 Polska Płońsk Zdobył tytuł CISBB w wadze półciężkiej
Wygrana 17-0 Stany Zjednoczone Willie McDonald TKO 3 (6) 6 kwietnia 2002 Polska Łódź
Wygrana 16-0 Białoruś Denis Sołomka TKO 5 (6) 23 lutego 2002 Polska Włocławek
Wygrana 15-0 Ukraina Rusłan Gładkich UD 6 29 grudnia 2001 Polska Konin
Wygrana 14-0 Serbia i Czarnogóra Zdravko Kostic PTS 10 10 listopada 2001 Polska Włocławek
Wygrana 13-0 Rosja Timofiej Makłakow TKO 3 (10) 11 sierpnia 2001 Polska Jaworzno
Wygrana 12-0 Rumunia Ion Voica KO 1 (6) 18 maja 2001 Polska Warszawa
Wygrana 11-0 Belgia Rudi Lupo UD 10 2 marca 2001 Polska Warszawa Zdobył mistrzostwo interkontynentalne IBC w wadze półciężkiej
Wygrana 10-0 Meksyk Nino Cirilo TKO 3 (8) 3 listopada 2000 Polska Nowy Dwór
Wygrana 9-0 Czechy Stanislav Schreiber TKO 3 (10) 14 października 2000 Polska Dębica
Wygrana 8-0 Stany Zjednoczone Glenn Odem TKO 4 (6) 10 czerwca 2000 Polska Elbląg
Wygrana 7-0 Stany Zjednoczone Terry Ford TKO 3 (6) 25 marca 2000 Polska Białystok
Wygrana 6-0 Wielka Brytania Mark Lee Dawson TKO 3 (6) 21 lutego 2000 Anglia Londyn
Wygrana 5-0 Stany Zjednoczone Melvin Wynn TKO 3 (6) 10 grudnia 1999 Polska Warszawa
Wygrana 4-0 Stany Zjednoczone Kevin Whaley-El TKO 4 (6) 22 października 1999 Polska Warszawa
Wygrana 3-0 Bułgaria Miłko Stoikow TKO 3 (6) 26 czerwca 1999 Polska Wrocław
Wygrana 2-0 Sierra Leone Smokey Enison TKO 2 (4), 2:50 29 kwietnia 1999 Anglia Londyn
Wygrana 1-0 Południowa Afryka Israel Khumalo TKO 1 (4), 2:15 13 marca 1999 Anglia Manchester Debiut w zawodowym boksie
  1. ↑ a b UD – jednogłośna decyzja
  2. ↑ UD – jednogłośna decyzja
  3. ↑ SD – niejednogłośna decyzja
  4. ↑ TKO – techniczny nokaut
  5. ↑ MD – decyzja większości
  6. ↑ PTS – walka zakończona na punkty
  7. ↑ KO – nokaut

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

4 stycznia 2006 Adamek został uznany przez organizację World Boxing Council za Bokserskie Odkrycie Roku 2005. Oficjalne ogłoszenie wyników i wręczenie nagród nastąpiło podczas corocznego kongresu WBC, który w dniach 28-31 stycznia odbył się w meksykańskim kurorcie Cancún. Tomasz to sensacja roku, wspaniały, wielki bokser – ocenił José Sulaimán, prezydent WBC, wręczając Polakowi nagrodę[48].

7 stycznia 2006, podczas uroczystej gali w Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie odebrał statuetkę za zajęcie drugiego miejsca w 71. edycji plebiscytu Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski w 2005.

6 stycznia 2007 ogłoszono jego czwarte miejsce w 72. edycji plebiscytu Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski w 2006.

W lutym 2009 magazyn „The Ring” uznał Adamka za najlepszego pięściarza w wadze juniorciężkiej. „The Ring” to jeden z najbardziej prestiżowych periodyków o tematyce bokserskiej, który najlepszym zawodnikom w poszczególnych kategoriach wagowych przyznaje nagrody w postaci mistrzowskich pasów[49].

28 czerwca 2010 został nagrodzony „Muhammad Ali Award”, nagrodą przyznawaną za osiągnięcia sportowe, a także postawę w życiu codziennym. O przyznaniu nagrody decyduje sam Muhammad Ali. Adamek odebrał ją w Chicago z rąk córki Alego – Jamilah[50].

Polityka[edytuj | edytuj kod]

W wyborach do Europarlamentu w 2014 Adamek wystartował jako „jedynka” górnośląskiej listy[51] Solidarnej Polski[52]. Partii nie udało się przekroczyć wymaganego progu wyborczego.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]

Tomasz Adamek jest synem Józefa Adamka i Anny Adamek, jednym z pięciorga rodzeństwa[53]. W 1978 Józef Adamek zginął w katastrofie autobusów pod Żywcem (był jednym z kierowców winnych jej spowodowania)[53]. Ciężar utrzymania i wychowania syna i czterech córek spoczął na matce; rodzina żyła w trudnych warunkach materialnych[53]. W 1988 Adamek zaczął trenować boks w klubie Góral Żywiec, pod okiem trenerów Stefana Gawrona i Stanisława Orlickiego[53].

Tomasz regularnie grał w piłkę nożną w Beskidzie Gilowice, wystawiany przez trenera w ataku lub bocznej pomocy. Najbardziej interesowały go jednak sporty walki. Od dziecka był też religijny i często uczestniczył w nabożeństwach jako ministrant.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

13 października 1996 zawarł związek małżeński z Dorotą. Ma dwie córki, Roksanę (ur. 1997) i Weronikę (ur. 2000). Początkowo mieszkał z żoną u teściów, później przeniósł się do nowo wybudowanego domu w Gilowicach. W 2008 przeniósł się wraz z rodziną do USA, zamieszkał w podnowojorskim Kearny w stanie New Jersey.

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Zdobył zawód mechanika sprzętu AGD oraz zdał maturę w Zespole Szkół Mechaniczno-Elektrycznych w Żywcu. Następnie skończył studia licencjackie w Beskidzkiej Wyższej Szkole Turystyki w Żywcu na kierunku administracja.

W październiku 2005 został przyjęty na Katolicki Uniwersytet Lubelski na magisterskie studia uzupełniające z administracji samorządowej. 21 października 2007 rzeczniczka uczelni poinformowała o skreśleniu Adamka z listy studentów z powodu braku płatności, niestawiania się na zajęciach oraz braku zaliczeń[54].

Wiara[edytuj | edytuj kod]

Adamek przyznaje się do dużej religijności. Jego charakterystyczne wypowiedzi to np.: Inni potrzebują psychologa, a mnie wystarczy Bóg. Jemu powierzam swoje kłopoty i nigdy się nie zawiodłem. Bez Niego byłbym nikim. lub Swoją siłę nie biorę z jedzenia, ale od Boga. Odmawiałem przed walką różaniec i Bóg mi pomógł, Jak Bóg da to... Po wygranej walce w maju 2005 udał się na pieszą pielgrzymkę z Jasnej Górki w Ślemieniu na Jasną Górę (ok. 150 km). 28 sierpnia 2013 bokser odwiedził redakcję Radia Maryja, Telewizji TRWAM oraz Wyższą Szkołę Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu[55]. O założycielu tych dzieł, ojcu Tadeusz Rydzyku CSsR, w swojej autobiografii pt. Fighter, napisał:

Gdyby w Polsce było kilku ojców Rydzyków, to ludzie nie musieliby emigrować za chlebem. To Anglicy, Niemcy i Francuzi przyjeżdżaliby do nas szukać pracy[56]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Tomasz Adamek. [dostęp 2021-02-13]. (ang.).
  2. ↑ Adamek presented with RING belt. ringtv.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-26)]..
  3. ↑ BoxRec ratings: Poland, pound-for-pound, active and inactive, BoxRec [dostęp 2021-01-08].
  4. ↑ BoxRec's Annual Ratings: Heavyweight Annuals, BoxRec [dostęp 2021-02-09].
  5. ↑ 9.World Championships - Budapest, Hungary - October 18-26 1997. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  6. ↑ www.canalplus.pl / Tomasz Adamek. canalplus.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-23)]..
  7. ↑ www.boxrec.com / Tomasz Adamek.
  8. ↑ www.sportowefakty.pl / Adamek obronił tytuł mistrza świata WBC.
  9. ↑ www.wp.pl / prasa o triumfie Adamka.
  10. ↑ www.dziennik.pl / Za pokonanie Briggsa zarobił 300 tys. dolarów.
  11. ↑ sports.pl / Adamek pozostał mistrzem.
  12. ↑ www.gazeta.pl / Opinie po walce Adamek – Briggs.
  13. ↑ www.wp.pl / Adamek: najszybszy rywal w karierze.
  14. ↑ www.wp.pl / Adamek będzie walczył o mistrzowski pas.
  15. ↑ www.sportowefakty.pl / Cunningham tylko w statystykach lepszy od Adamka.
  16. ↑ www.sport.pl / Adamek obronił tytuł.
  17. ↑ Cios za cios, czyli jak Polacy pokochali boks. menstream.pl, 15 kwietnia 2011. [dostęp 2011-08-01].
  18. ↑ Rekordowa oglądalność KSW 12. mmarocks.pl, 14 grudnia 2009. [dostęp 2011-08-01].
  19. ↑ Przemysław Garczarczyk: Adamek podpisał kontrakt na walkę z Kliczką !! !. Ring Polska. [dostęp 2011-01-25].
  20. ↑ McBride najbliższym rywalem Adamka. boxer.org, 2011-01-28. [dostęp 2011-01-28].
  21. ↑ Boente: Adamek spotka się z Witalijem Kliczką – Sport – WP.PL.
  22. ↑ Radosław Leniarski: Boks. Wrocław pokonał na punkty Warszawę w walce o Adamka i Kliczkę. sport.pl, 2011-04-21. [dostęp 2011-04-21].
  23. ↑ Adamek - Kliczko. Tytuł nie dla Adamka. Techniczny nokaut w 10. rundzie.
  24. ↑ Telewizja Polska S.A, Adamek wyjawił nazwisko swojego następnego rywala [online], sport.tvp.pl, 17 lutego 2012 [dostęp 2024-03-17] (pol.).
  25. ↑ JAPA/PAP, Adamek wygrał na punkty z Aguilerą [online], Newsweek, 25 marca 2012 [dostęp 2024-03-17] (pol.).
  26. ↑ Adamek podpisał kontrakt na walkę z Chambersem. ringpolska.pl. [dostęp 2012-04-14].
  27. ↑ Tomasz Adamek vs. Eddie Chambers – Boxrec Boxing Encyclopaedia.
  28. ↑ Adamek wygrał po thrillerze. bokser.org. [dostęp 2012-09-08]. (pol.).
  29. ↑ Adamek wygrał w kontrowersyjnych okolicznościach. bokser.org. [dostęp 2012-12-23]. (pol.).
  30. ↑ Adamek wygrywa po kontrowersyjnym werdykcie. ringpolska.pl. [dostęp 2012-12-23]. (pol.).
  31. ↑ Adamek Defeats Cunningham, Scoring Mishap Too. boxingscene.com. [dostęp 2012-12-23]. (ang.).
  32. ↑ ŁR PAP, Tomasz Adamek pokonał na punkty Dominicka Guinna [online], Newsweek, 4 sierpnia 2013 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  33. ↑ Adamek przegrał jednogłośnie na punkty z Głazkowem. wp.pl. [dostęp 2014-03-16]. (pol.).
  34. ↑ Tomasz Adamek za przegraną walkę zarobił więcej od Artura Szpilki. sport.dziennik.pl, 9 listopada 2014. [dostęp 2015-03-17].
  35. ↑ ŁR PAP, Tomasz Adamek pokonał Przemysława Saletę. I zamierza dalej boksować [online], Newsweek, 27 września 2015 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  36. ↑ Wirtualna Polska Media, Koniec kariery Tomasza Adamka! #dziejesienazywo już o 18 [online], sportowefakty.wp.pl, 4 kwietnia 2016 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  37. ↑ Wirtualna Polska Media, Krew i gonitwa. Tomasz Adamek wypunktował Freda Kassiego [online], sportowefakty.wp.pl, 19 listopada 2017 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  38. ↑ Wirtualna Polska Media, PBN: Tomasz Adamek nokautuje Joeya Abella! Pokaz boksu "Górala" [online], sportowefakty.wp.pl, 22 kwietnia 2018 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  39. ↑ Boks. Tomasz Adamek znokautowany! Jarrell Miller dopadł go szybko [online], Sport.pl, 7 października 2018 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  40. ↑ Maciej Zimny, Szokujący kontrakt 46-letniej legendy boksu. Tomasz Adamek w organizacji FAME! | MMAROCKS [online], MMA Rocks!, 29 września 2023 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  41. ↑ Tomasz Adamek będzie walczył z Mamedem Khalidovem! Wielka walka w KSW staje się faktem. Jest oficjalne potwierdzenie [online], sport.se.pl [dostęp 2023-12-21] (pol.).
  42. ↑ Jakub Madej, Kontuzja ręki Mameda Khalidova! Tomasz Adamek wygrywa na gali KSW EPIC w starciu legend. [online], MMA Rocks, 24 lutego 2024 [dostęp 2024-02-24] (pol.).
  43. ↑ Arkadiusz Hnida, To się dzieje naprawdę! Adamek vs Bandura main eventem FAME MMA 21! [online], MMA PL, 11 marca 2024 [dostęp 2024-03-16] (pol.).
  44. ↑ Arkadiusz Hnida, To się dzieje naprawdę! Adamek vs Bandura main eventem FAME MMA 21! [online], MMA PL, 11 marca 2024 [dostęp 2024-03-16] (pol.).
  45. ↑ Ranking Fightnews.
  46. ↑ Ranking BoxRec. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-04-10)]..
  47. ↑ Ranking europejski BoxRec.
  48. ↑ s24.pl / Świat zachwycony Adamkiem.
  49. ↑ www.sports.pl / Adamek ma drugi mistrzowski pas.
  50. ↑ www.eurosport.pl / Muhammad Ali pod wrażeniem Adamka.
  51. ↑ Artykuł w Dzienniku Zachodnim
  52. ↑ Tomasz Adamek idzie do polityki
  53. ↑ a b c d Marcin Kołodziejczyk. Prawy i prosty. „Polityka”. 16 (2954), s. 20–22, 16 kwietnia 2014. Warszawa: Polityka sp. z o.o. ska. ISSN 0032-3500. 
  54. ↑ Wyborcza.pl [online], lublin.wyborcza.pl [dostęp 2020-03-14].
  55. ↑ Tomasz Adamek: Będę modlił się do końca życia, bo chcę iść do nieba. RadioMaryja.pl, 2013-08-290.
  56. ↑ Tomasz Adamek, Fighter, Wydawnictwo Deadline 2014, s.161-162.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzowie świata wagi półciężkiej w boksie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tomasz_Adamek&oldid=73516838”