French
DeutschJack Dillon – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Pseudonim | Jack the Giant Killer |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 171 cm |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | średnia, półciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 252 |
| Zwycięstwa | 94 |
| Przez nokauty | 66 |
| Porażki | 8 |
| Remisy | 15 |
Jack Dillon, właśc. Ernest Cutler Price (ur. 2 lutego 1891 we Frankforcie w stanie Indiana, zm. 7 sierpnia 1942 w Chattahoochee na Florydzie[1]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii półciężkiej.
Choć miał naturalną wagę średnią, a później półciężką, skutecznie mierzył się z zawodnikami wagi ciężkiej. Stąd nosił przydomek Jack the Giant Killer.
Pierwsze walki zawodowe stoczył w 1908. Był niepokonany w pierwszych 61 walkach (z których część była rozgrywana no decision), dopiero we wrześniu 1911 przegrał przez techniczny nokaut z Eddiem McGoortym. Wcześniej stoczył udane pojedynki z takimi zawodnikami, jak George Chip (trzykrotnie), Mike Twin Sullivan i Bob Moha (dwukrotnie), z których jeden z Chipem wygrał na punkty, a w pozostałych zdaniem prasy był lepszy (były no decision).
Po pokonaniu 1 stycznia 1912 w Indianapolis Leo Houcka przez techniczny nokaut w 6. rundzie Dillon ogłosił się mistrzem świata w wadze średniej (do 158 funtów)[2]. Od tragicznej śmierci Stanleya Ketchela w 1910 nie było jasne, kto jest mistrzem tej kategorii i kilku pięściarzy: Billy Papke, Hugo Kelly, Georges Carpentier, Cyclone Jim Thompson i Leo Houck rościło sobie prawo do tego tytułu. Powszechne uznanie zyskał jednak Frank Klaus, który 22 lutego 1912 pokonał Sailora Eda Petroskeya. Niezależnie od tego Dillon w latach 1912-1914 wielokrotnie toczył walki reklamowane jako pojedynki o mistrzostwo świata w wadze średniej, zwykle w formule no decision. 23 marca 1912 w San Francisco Frank Klaus pokonał Dillona na punkty po 20 rundach odbierając mu roszczenia do tytułu mistrza świata[3], jednak 28 maja tego roku Dillon pokonał innego pretendenta do tytułu Hugo Kelly’ego przez nokaut w 3. rundzie[4]. Potem Dillon stoczył zwycięskie zdaniem prasy pojedynki no decision m.in. z Jackiem Twin Sullivanem, George’em Chipem (czterokrotnie), Leo Houckiem, Battlingiem Levinskym, Bobem Moha, Frankiem Klausem, Sailorem Edem Petroskeyem i Firemanem Jimem Flynnem, natomiast był zdaniem prasy gorszy od Leo Houcka w walce z października 1913.
14 kwietnia 1914 w Butte zmierzył się z Battlingiem Levinskym o mistrzostwo świata w kategorii półciężkiej (do 175 funtów). Tytuł w tej kategorii był nieobsadzony, odkąd Philadelphia Jack O’Brien przestał go bronić w 1905. Dillon zwyciężył na punkty po 12 rundach i został tym samym nowym mistrzem świata[5], choć jego tytuł nie był powszechnie akceptowany. Dillon bronił wielokrotnie mistrzostwa, przeważnie w formule no decision. Umocnił swoje roszczenia, gdy 15 czerwca 1914 w Butte zwyciężył z innym pretendentem do tytułu Bobem Moha[6]. stoczył następujące walki w obronie tytułu mistrza świata:
| Data | Miejsce | Oponent | Wynik | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 28 kwietnia 1914(dts) | Kansas City | Al Norton | wygrana na punkty | [7] |
| 28 maja 1914(dts) | Indianapolis | Battling Levinsky | no decision | [8] |
| 15 kwietnia 1914(dts) | Butte | Bob Moha | wygrana na punkty | [6] |
| 20 lutego 1915(dts) | Nowy Jork | Frank Mantell | no decision | [9] |
| 23 lutego 1915(dts) | Nowy Jork | Johnny Howard | no decision | [10] |
| 7 czerwca 1915(dts) | Rochester | Tom McMahon | no decision | [11] |
| 11 czerwca 1915(dts) | Cincinnati | Frank Mantell | no decision | [12] |
| 28 stycznia 1916(dts) | Superior | Billy Miske | no decision | [13] |
| 14 kwietnia 1916(dts) | Minneapolis | Billy Miske | no decision | [14] |
| 25 kwietnia 1916(dts) | Kansas City | Battling Levinsky | wygrana na punkty | [15] |
| 10 października 1916(dts) | Nowy Jork | Sailor Grande | nokaut w 2. rundzie | [16] |
| 17 października 1916(dts) | Nowy Jork | Tim O’Neil | no decision | [17] |
W tym okresie Dillon walczył również z takimi bokserami, jak Fireman Jim Flynn (czterokrotnie), „Porky” Dan Flynn (trzykrotnie), Ed „Gunboat” Smith (dwukrotnie) czy George Chip.
24 października 1916 w Bostonie Battling Levinsky odebrał Dillonowi tytuł mistrza świata wygrywając z nim na punkty[18]. Był to dziewiąty pojedynek tych pięściarzy[19].
Dillon kontynuował karierę bokserską, walcząc przeważnie no decision. Zmierzył się w tym czasie m.in. z takimi pięściarzami, jak Mike Gibbons (w 1916 i 1917), Billy Miske (w 1916 i dwa razy w 1917), Bob Moha (w 1917), Ed „Gunboat” Smith (w 1917), Al McCoy (w 1917 i dwa razy w 1918), George Chip (w 1917 i 1918) i Harry Greb (w 1917 i 1918). W 1919 walczył tylko raz, przegrywając przez nokaut. Stoczył 15 bokserskich pojedynków w 1920, cztery w styczniu i lutym 1921 i jeszcze jeden w styczniu 1923, po czym zakończył zawodowe uprawianie boksu.
Po zakończeniu kariery prowadził małą restaurację na Florydzie. Został wybrany w 1995 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[19].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jack Dillon (Ernest Cutler Price) ("Jack the Giant Killer") (the "Hoosier Bearcat") [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1912-01-01 (158lbs) Jack Dillon nd-w rtd 7 (10) Leo Houck, Virginia Auditorium, Indianapolis, Indiana, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1912-03-23 (158lbs) Frank Klaus w pts 20 Jack Dillon, Daly City Arena, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1912-05-28 (158lbs) Jack Dillon nd-w co 3 (10) Hugo Kelly, Empire Theatre, Indianapolis, Indiana, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1914-04-14 Jack Dillon w pts 12 Battling Levinsky, Holland Arena, Butte, Montana, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ a b Barry J. Hugman, 1914-06-15 Jack Dillon w pts 12 Bob Moha, Convention Hall, Butte, Montana, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1914-04-28 Jack Dillon w pts 10 Al Norton, 15th Street Garage Building, Kansas City, Missouri, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1914-05-29 Jack Dillon nd-w pts 10 Battling Levinsky, Federal Park, Indianapolis, Indiana, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1915-02-20 Jack Dillon nd-w pts 10 Frank Mantell, Federal AC, Manhattan, NYC, New York, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1915-02-23 Jack Dillon nd-w pts 10 Johnny Howard, Broadway SC, Brooklyn, NYC, New York, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1915-06-07 Jack Dillon nd-l pts 10 Tom McMahon, Airdome AC, Rochester, New York, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1915-06-11 Jack Dillon nd-w pts 10 Frank Mantell, Harlem AC, Baseball Park, Cincinnati, Ohio, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-01-28 Jack Dillon nd-l pts 10 Billy Miske, Grand Opera House, Superior, Wisconsin, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-04-14 Jack Dillon nd-w pts 10 Billy Miske, The Armory, Minneapolis, Minnesota, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-04-25 Jack Dillon w pts 15 Battling Levinsky, Convention Hall, Kansas City, Missouri, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-10-10 Jack Dillon nd-w co 2 Sailor Grande, Broadway SC, Brooklyn, NYC, New York, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-10-17 Jack Dillon nd-w pts 10 Tim O’Neil, Broadway SC, Brooklyn, NYC, New York, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-10-24 Battling Levinsky w pts 12 Jack Dillon, Armory AA, Boston, Massachusetts, USA – USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ a b Jack Dillon [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-21] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 106–107. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Jack Dillon [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- Jack Dillon (Ernest Cutler Price) ("Jack the Giant Killer") (the "Hoosier Bearcat") [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Dillona [online], boxrec.com [dostęp 2017-08-17] (ang.).