Maciej Kot – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maciej Kot

Data i miejsce urodzenia	9 czerwca 1991 Limanowa[1]
Klub	AZS Zakopane
Wzrost	178 cm[1]
Debiut w PŚ indywidualnie	13 grudnia 2007 w Villach (35. miejsce)
Debiut w PŚ drużynowo	10 marca 2007 w Lahti (7. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	3 grudnia 2011 w Lillehammer (19. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	11 grudnia 2016 w Lillehammer (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	11 lutego 2017 w Sapporo
Rekord życiowy	244,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (18 marca 2017)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Pjongczang 2018 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Lahti 2017 duża druż. brąz Val di Fiemme 2013 duża druż. Mistrzostwa świata juniorów srebro Szczyrbskie Jezioro 2009 indywidualnie brąz Zakopane 2008 drużynowo brąz Szczyrbskie Jezioro 2009 drużynowo Uniwersjada srebro Erzurum 2011 duża srebro Erzurum 2011 normalna brąz Erzurum 2011 normalna druż. Letnie Grand Prix 1. miejsce 2016 Letni Puchar Kontynentalny 3. miejsce 2015
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Maciej Kot (ur. 9 czerwca 1991 w Limanowej^[1]) – polski skoczek narciarski, zawodnik klubu AZS Zakopane, reprezentant Polski.

Drużynowy brązowy medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Drużynowy złoty (2017) i brązowy (2013) medalista mistrzostw świata. Indywidualny wicemistrz świata juniorów z 2009, dwukrotny drużynowy brązowy medalista mistrzostw świata juniorów, dwukrotny indywidualnie oraz drużynowy medalista Zimowej Uniwersjady 2011. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2016, trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Letniego Pucharu Kontynentalnego 2015. Wielokrotny medalista mistrzostw Polski, w tym dwukrotny mistrz indywidualny z 2013 i 2016 roku. Jego rekord życiowy wynosi 244,5 m, ustanowiony został na Vikersundbakken w Vikersund 18 marca 2017^[2][3].

Przebieg kariery sportowej[edytuj | edytuj kod]

Lata 2006–2007[edytuj | edytuj kod]

Został powołany do kadry Polski na Mistrzostwa Świata Juniorów 2006 w Kranju^[4], jednak jego występ ograniczył się do udziału w oficjalnych treningach. W sezonie 2005/2006 zadebiutował w zawodach FIS Cup, pierwsze punkty zdobywając 5 marca 2006 w Zakopanem^[5].

W lutym 2007 zwyciężył w zawodach FIS Cup w Zakopanem. Został powołany przez trenera kadry Hannu Lepistö na drużynowy konkurs Pucharu Świata zaliczany do klasyfikacji Pucharu Narodów w Lahti 10 marca 2007. W debiucie Kot oddał skoki na odległość 117,5 oraz 101,5 metrów i zajął wraz z drużyną 7. miejsce w zawodach. Zajął 15. miejsce indywidualnie i 6. drużynowo na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2007 w Planicy^[6].

Sezon 2007/2008[edytuj | edytuj kod]

W 2007 Kot zadebiutował w zawodach Letniego Grand Prix. 16 sierpnia zdobył w nich pierwsze punkty, zajmując 20. miejsce w zawodach w Pragelato. W zimowej części sezonu 2007/2008 dostał szansę debiutu w indywidualnych zawodach Pucharu Świata, nie udało mu się jednak zająć w nich miejsca w czołowej trzydziestce. Dwudziestokrotnie startował w kwalifikacjach, w jedenastu przypadkach uzyskując awans do konkursu głównego. Najlepszym osiągniętym przez Kota wynikiem w cyklu było 31. miejsce z Liberca. Wziął udział w Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008 w Zakopanem. Indywidualnie zajął 7. miejsce, zaś w zawodach drużynowych wraz z Krzysztofem Miętusem, Dawidem Kowalem i Łukaszem Rutkowskim zdobył brązowy medal^[7].

Sezon 2008/2009[edytuj | edytuj kod]

6 lipca 2008 zwyciężył w zawodach z cyklu Letniego Pucharu Kontynentalnego w słoweńskim Kranju. Osiągnął dobre rezultaty w Letnim Grand Prix 2008: w konkursie w Zakopanem, rozgrywanym 30 sierpnia, zajął 7. pozycję, w trzech innych zajmował miejsca w drugiej dziesiątce^[8]. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 17. pozycji z dorobkiem 104 punktów^[9].

Dwukrotnie wystąpił w zawodach Pucharu Świata 2008/2009, odpadając w pierwszej serii zawodów. Wystartował na Mistrzostwach Świata Juniorów 2009 w Szczyrbskim Jeziorze. 5 lutego zdobył srebrny medal indywidualnie, przegrywając jedynie z Lukasem Müllerem. Dzień później reprezentacja Polski z Kotem w składzie zdobyła brązowy medal. W kolejnych tygodniach wziął udział w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Libercu. W zawodach indywidualnych na skoczni normalnej zajął 45. pozycję. W pozostałych konkursach nie wystąpił^[8].

Sezon 2009/2010[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2009 Kot osiągnął wyniki słabsze niż w poprzednich latach. Najwyższym miejscem, jakie zajął, było 26. z Hakuby. Zimą startował głównie w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Dwa razy stanął w nich na podium: był drugi w Sapporo i Zakopanem. Tylko raz w całym sezonie wystąpił w konkursie Pucharu Świata: 17 stycznia 2010 był 35. w Sapporo. Trzykrotnie odpadał w kwalifikacjach^[10].

Sezon 2010/2011[edytuj | edytuj kod]

7 sierpnia 2010 w Hinterzarten zajął pierwsze miejsce w drużynowym konkursie Letniego Grand Prix (razem z Adamem Małyszem, Dawidem Kubackim i Krzysztofem Miętusem)^[11]. 15 sierpnia w szwajcarskim Einsiedeln uplasował się na trzeciej pozycji w konkursie indywidualnym^[12]. W całym cyklu zajął 16. miejsce, zdobywając 124 punkty^[9].

W kolejnym sezonie zimowym ponownie nie zdobył punktów Pucharu Świata. Do zawodów Kot zgłaszany był sześciokrotnie, trzy razy awansował do konkursu głównego. Najwyższym zdobytym przez niego miejscem było 40. z Sapporo^[13]. 29 stycznia 2011 zdobył srebrny medal Zimowej Uniwersjady 2011 w konkursie na skoczni K-125^[14]. Dwa dni później po raz kolejny zdobył srebrny medal, tym razem na skoczni K-95. 3 lutego zdobył brązowy medal w zawodach drużynowych^[13].

Sezon 2011/2012[edytuj | edytuj kod]

Latem 2011 Kot zajął 9. miejsce w klasyfikacji generalnej Lotos Poland Tour^[15]. W zawodach Letniego Grand Prix 2011 czterokrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce^[16]. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 9. pozycji^[9].

W sezonie 2011/2012 Pucharu Świata po czterech latach nieudanych prób po raz pierwszy zdobył punkty tego cyklu. 3 grudnia 2011 zajął 19. miejsce na skoczni w Lillehammer^[17]. Ostatecznie w trzydziestce znalazł się tamtej zimy dwanaście razy, najlepszy wynik – 12. miejsce – uzyskując dwukrotnie: 4 marca w Lahti i 11 marca w Oslo^[16]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata znalazł się na 35. pozycji, co było trzecim wynikiem wśród Polaków^[18]. 15 marca 2012 na Letalnicy w Planicy ustanowił swój rekord życiowy w długości skoku, uzyskując 200,5 metra^[19].

Sezon 2012/2013[edytuj | edytuj kod]

21 lipca 2012 podczas konkursu Letniego Grand Prix w Wiśle na skoczni im. Adama Małysza Maciej Kot po raz pierwszy stanął na najwyższym podium w zawodach tej rangi, wyprzedzając Simona Ammanna i Wolfganga Loitzla^[20]. 30 września 2012 w Hinzenbach ponownie został zwycięzcą zawodów LGP, przed drugim Severinem Freundem i trzecim Taku Takeuchi^[21]. Kot był najwyżej sklasyfikowanym reprezentantem Polski w Letnim Grand Prix 2012 – w klasyfikacji generalnej zajął piąte miejsce^[9].

Zdobył punkty w większości listopadowych i grudniowych konkursów Pucharu Świata 2012/2013, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 13. miejscu w Engelbergu^[22]. 1 stycznia 2013 w noworocznym konkursie 61. Turnieju Czterech Skoczni w Garmisch-Partenkirchen zajął 5. miejsce^[23]. W dwóch kolejnych konkursach TCS również zajął miejsca w pierwszej dziesiątce, odpowiednio 9. i 10. 12 stycznia w Zakopanem powtórzył wynik z początku roku, a tydzień później w Sapporo był dziesiąty. W kolejnych zawodach rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego zajmował głównie miejsca w drugiej dziesiątce^[22].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013, w indywidualnych konkursach zajmując 11. miejsce na skoczni normalnej i 27. na skoczni dużej. W zawodach drużynowych zdobył natomiast wraz z Piotrem Żyłą, Dawidem Kubackim i Kamilem Stochem brązowy medal^[22]. W marcu jeszcze dwukrotnie kończył indywidualne zawody Pucharu Świata w pierwszej dziesiątce^[22]. Cały cykl ukończył na 18. pozycji, zdobywając 460 punktów^[24].

Sezon 2013/2014[edytuj | edytuj kod]

Dwukrotnie, w Wiśle i Einsiedeln, stawał na drugim stopniu podium zawodów Letniego Grand Prix 2013, a miejsca w dziesiątce zajął łącznie pięciokrotnie^[25]. Pozwoliło to Kotowi zająć 8. miejsce w klasyfikacji generalnej^[9].

W rozpoczynających sezon 2013/2014 Pucharu Świata zawodach w Klingenthal zajął 6. miejsce, a w trzecim konkursie indywidualnym cyklu, rozgrywanym na normalnej skoczni w Lillehammer, poprawił ten wynik, uzyskując najlepszą w sezonie, 5. pozycję. W kolejnych konkursach regularnie zajmował miejsca w trzydziestce, w grudniowych i styczniowych zawodach łącznie trzykrotnie zajmując 10. miejsce. W lutym wystąpił w konkursach skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014. Indywidualnie był 7. na skoczni normalnej oraz 12. na dużej, zaś w zawodach drużynowych zajął 4. pozycję. W marcu wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, zajmując 10. miejsce indywidualnie. W lutowych i marcowych zawodach Pucharu Świata dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce^[25]. W klasyfikacji generalnej na zakończenie sezonu znalazł się na 17. pozycji, zdobywając 398 punktów^[24].

Sezon 2014/2015[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2014 zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Po słabych występach w początkowych konkursach Pucharu Świata 2014/2015 (najlepszym było 26. miejsce w Niżnym Tagile) Kot został odsunięty od występów w cyklu. W styczniu powrócił na dwa tygodnie do startów w PŚ: najwyższą pozycją zajętą przez niego w czterech konkursach w Polsce i Japonii było 24. miejsce z Sapporo. Przez większość sezonu startował w Pucharze Kontynentalnym, odnosząc jedno zwycięstwo (11 stycznia w Wiśle) i dwukrotnie zajmując drugie miejsce^[26].

Sezon 2015/2016[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2015 wystąpił trzykrotnie, zajmując miejsca w drugiej dziesiątce. Startował również w Letnim Pucharze Kontynentalnym 2015, po dwa razy stając na drugim i trzecim stopniu podium^[27]. Pozwoliło to mu na zajęcie trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej cyklu^[28].

Od początku zimowej części sezonu startował w Pucharze Świata. Regularnie zdobywał punkty, jednak ani razu nie zajął miejsca w pierwszej dziesiątce. Najlepszymi indywidualnymi występami Kota w Pucharze Świata 2015/2016 były 12. miejsca z Zakopanego i Sapporo^[27]. Podczas kończącego sezon konkursu na mamuciej skoczni w Planicy ustanowił nowy rekord życiowy wynoszący 231 metrów^[29]. W całym cyklu Kot zajął 31. miejsce, zdobywając 165 punktów^[24].

Sezon 2016/2017[edytuj | edytuj kod]

Letnie Grand Prix 2016 rozpoczął od zwycięstwa w Courchevel. W trzech kolejnych konkursach rozgrywanych na przełomie lipca i sierpnia również stawał na podium, dwukrotnie zwyciężając i raz zajmując drugie miejsce. Nie brał udziału w zawodach rozgrywanych w Azji, a po powrocie do rywalizacji w październiku odniósł kolejne dwa zwycięstwa, w kończącym letnią część sezonu konkursie w Klingenthal wygrywając z przewagą blisko 30 punktów nad Kamilem Stochem^[30]. W całym cyklu zwyciężył, uzyskując 580 punktów – o 229 więcej niż drugi Andreas Wellinger^[9].

W dwóch pierwszych konkursach Pucharu Świata 2016/2017 zajmował kolejno 5. i 8. miejsce^[30]. 3 grudnia w Klingenthal reprezentacja Polski z Kotem w składzie odniosła pierwsze w historii zwycięstwo w konkursie drużynowym Pucharu Świata, a on sam uzyskał najlepszy indywidualny wynik zawodów^[31]. Po dwóch kolejnych startach zakończonych zajęciem 5. pozycji^[30], 11 grudnia w Lillehammer zajął 2. miejsce, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium konkursu indywidualnego Pucharu Świata. Wyprzedzony został jedynie przez Kamila Stocha^[32]. Trzy spośród konkursów 65. Turnieju Czterech Skoczni ukończył w pierwszej dziesiątce^[30], a w klasyfikacji generalnej zajął 4. miejsce^[24].

W styczniowych zawodach Pucharu Świata indywidualnie najwyżej znalazł się na 5. pozycji (dwukrotnie), dwa razy stawał również na podium zawodów drużynowych^[30]. 11 lutego 2017 odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w Pucharze Świata, na skoczni Ōkurayama w Sapporo, ex aequo z Peterem Prevcem^[33]. Pięć dni później odniósł drugie, tym razem samodzielne zwycięstwo na normalnej skoczni olimpijskiej w Pjongczangu, w międzyczasie zajmując jeszcze 4. i 7. miejsce. Został zgłoszony do Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie zajął na nich 5. miejsce na skoczni normalnej oraz 6. na skoczni dużej^[30], zaś 4 marca zdobył wraz z Piotrem Żyłą, Dawidem Kubackim oraz Kamilem Stochem pierwszy w historii reprezentacji Polski złoty medal w konkursie drużynowym^[34]. W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował miejsca w drugiej dziesiątce^[30]. 18 marca podczas drużynowego konkursu lotów na Vikersundbakken w Vikersund ustanowił nowy rekord życiowy, wynoszący 244,5 metra^[3]. Sezon ukończył na 5. pozycji w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata z 985 punktami^[24].

Sezon 2017/2018[edytuj | edytuj kod]

W pięciu występach w Letnim Grand Prix 2017 Kot dwukrotnie stawał na podium – był drugi w Wiśle i Courchevel^[35]. W klasyfikacji generalnej zakończył cykl na 4. pozycji^[9].

W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany w zawodach indywidualnych był na 8. miejscu, w grudniu 2017 w Niżnym Tagile oraz w lutym 2018 w Willingen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zajął 19. miejsce zarówno na normalnej, jak i na dużej skoczni^[35], zaś w drużynie, startując razem z Stefanem Hulą, Dawidem Kubackim i Kamilem Stochem, zdobył brązowy medal, pierwszy w historii reprezentacji Polski w konkursach drużynowych igrzysk olimpijskich^[36]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zakończył sezon na 21. pozycji z 261 punktami^[24].

Lata 2018–2020[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2018 dwukrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce indywidualnie – we wrześniu w Râșnovie był 9. i 10. W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata regularnie startował w zawodach, w większości występów nie zdobył jednak punktów. Najwyżej sklasyfikowany był na 21. miejscu, 27 stycznia 2019 w Sapporo. W lutym i marcu występował też w Pucharze Kontynentalnym; najwyżej znalazł się na 4. pozycji, w zawodach w Zakopanem^[37].

W ramach Letniego Grand Prix 2019 dwukrotnie kończył konkursy w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był we wrześniowych zawodach w Hinzenbach, na 5. miejscu. W zimowej części sezonu 2019/2020 początkowo startował w Pucharze Świata. W większości swoich występów w cyklu nie zdobył punktów, a najwyżej sklasyfikowany był na 18. pozycji, w listopadzie 2019 w Ruce. W lutym 2020 występował w Pucharze Kontynentalnym. Dwukrotnie stanął na podium, zwyciężając w obu konkursach w Val di Fiemme^[38].

Lata 2020–2023[edytuj | edytuj kod]

W ramach Pucharu Świata 2020/2021 punkty zdobył dwukrotnie. W najlepszym występie, w otwierającym cykl konkursie w Wiśle, zajął 20. pozycję. W trakcie sezonu 2020/2021 startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Raz stanął na podium, w lutym 2021 zajmując 3. miejsce w Brotterode^[39].

W Letnim Grand Prix 2021 najwyżej klasyfikowany był na 8. miejscu, w sierpniowych zawodach w Courchevel. W sezonie 2021/2022 nie zdobył żadnych punktów Pucharu Świata, a najwyżej klasyfikowany był na 32. pozycji. W Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie stał na podium: w letniej części sezonu był 3. w siepniu 2021 we Frenštácie pod Radhoštěm, a zimą zajął tę samą pozycję w marcu 2022 w Lahti^[40].

W Letnim Grand Prix 2022 najwyżej sklasyfikowany został na 5. pozycji, w lipcu w Wiśle. W zimowej części sezonu 2022/2023 punkty Pucharu Świata zdobył raz, w słabo obsadzonych zawodach cyklu w Râșnovie zajmując 27. lokatę, a w Pucharze Kontynentalnym najwyżej klasyfikowany był na 8. miejscu^[41].

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	7. miejsce (K-95), 12. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	19. miejsce (K-98), 19. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	4. miejsce[a]
2018 Pjongczang	–	brązowy medal[b]

Starty M. Kota na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
7.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	98,5 m	255,8 pkt	22,2 pkt	Kamil Stoch
12.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	126,0 m	123,5 m	250,4 pkt	28,3 pkt	Kamil Stoch
4.	17 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	druż.[a]	131,5 m	129,0 m	1011,8 pkt (251,8 pkt)	29,3 pkt	Niemcy
19.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	99,0 m	102,0 m	217,0 pkt	42,3 pkt	Andreas Wellinger
19.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	128,5 m	129,5 m	244,6 pkt	41,1 pkt	Kamil Stoch
3.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[b]	129,5 m	133,0 m	1072,4 pkt (255,3 pkt)	26,1 pkt	Norwegia

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2009 Liberec	–	45. miejsce (K-90)
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	11. miejsce (K-95), 27. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	5. miejsce (K-90), 6. miejsce (K-116)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	brązowy medal (K-120)[c]
2017 Lahti	–	złoty medal (K-116)[d]

Starty M. Kota na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
45.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	86,0 m	–	103,5 pkt	175,5 pkt	Wolfgang Loitzl
11.	23 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	97,0 m	234,7 pkt	17,9 pkt	Anders Bardal
27.	28 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	indywid.	125,0 m	122,5 m	258,7 pkt	37,1 pkt	Kamil Stoch
3.	2 marca	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	druż.[c]	123,0 m	128,5 m	1121,0 pkt (272,3 pkt)	14,9 pkt	Austria
5.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	95,0 m	95,5 m	255,1 pkt	15,7 pkt	Stefan Kraft
6.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	123,5 m	126,5 m	266,9 pkt	12,4 pkt	Stefan Kraft
1.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[d]	130,5 m	121,5 m	1104,2 pkt (276,1 pkt)	–

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2012 Vikersund	–	38. miejsce
2014 Harrachov	–	10. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2012 Vikersund

–

7. miejsce[e]

Starty M. Kota na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
38.	24-25 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	indywid.	159,5 m	–	–[f]	–[f]	90,1 pkt	318,6 pkt	Robert Kranjec
7.	26 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	druż.[e]	174,0 m		178,5 m		1444,5 pkt (300,0 pkt)	203,9 pkt	Austria
10.	14-15 marca	2014	Harrachov	Čertak	K-185	HS-205	indywid.	184,5 m	183,5 m	–[f]	–[f]	347,8 pkt	43,2 pkt	Severin Freund

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2007 Tarvisio/ Planica	–	15. miejsce
2008 Zakopane	–	7. miejsce
2009 Szczyrbskie Jezioro	–	srebrny medal

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2007 Tarvisio/ Planica	–	6. miejsce[g]
2008 Zakopane	–	brązowy medal[h]
2009 Szczyrbskie Jezioro	–	brązowy medal[i]

Starty M. Kota na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
15.	15 marca	2007	Planica	Srednija Velikanka	K-90	HS-100	indywid.	90,5 m	92,0 m	230,5 pkt	37,5 pkt	Roman Koudelka
6.	17 lutego	2007	Planica	Srednija Velikanka	K-90	HS-100	druż.[g]	93,0 m	85,5 m	894,5 pkt (220,5 pkt)	86,5 pkt	Słowenia
7.	27 lutego	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	88,0 m	85,5 m	235,0 pkt	16,5 pkt	Andreas Wank
3.	29 lutego	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	druż.[h]	86,5 m	88,5 m	942,5 pkt (240,0 pkt)	28,5 pkt	Niemcy
2.	5 lutego	2009	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	indywid.	92,5 m	96,5 m	249,0 pkt	4,0 pkt	Lukas Müller
3.	6 lutego	2009	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	druż.[i]	89,5 m	96,0 m	916,0 pkt (241,0 pkt)	65,5 pkt	Austria

Uniwersjada[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2011 Erzurum

–

srebrny medal (K-125), srebrny medal (K-95)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2011 Erzurum

–

brązowy medal[j]

Starty M. Kota na uniwersjadzie – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	29 stycznia	2011	Erzurum	Kiremitliktepe	K-125	HS-140	indywid.	135,0 m	139,5 m	281,9 pkt	3,8 pkt	Matej Dobovšek
2.	31 stycznia	2011	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	indywid.	101,0 m	99,5 m	254,9 pkt	14,1 pkt	Matej Dobovšek
3.	3 lutego	2011	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	druż.[j]	104,5 m	103,5 m	735,8 pkt (263,4 pkt)	7,2 pkt	Japonia

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce[24]
2011/2012	35.
2012/2013	18.
2013/2014	17.
2014/2015	65.
2015/2016	31.
2016/2017	5.
2017/2018	21.
2018/2019	47.
2019/2020	42.
2020/2021	58.
2022/2023	78.
2023/2024	55.

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2007/2008	–	–	–	–
2008/2009	–	–	–	–
2009/2010	–	–	–	–
2010/2011	–	–	–	–
2011/2012	–	–	–	–
2012/2013	–	–	–	–
2013/2014	–	–	–	–
2014/2015	–	–	–	–
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	2	1	–	3
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	–	–	–	–
2022/2023	–	–	–	–
Suma	2	1	–	3

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	11 lutego	2017	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	139,0 m	138,0 m	260,2 pkt	*ex aequo z P. Prevcem
2.	16 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	108,5 m	110,5 m	256,2 pkt	–

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	11 grudnia	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	129,5 m	136,0 m	289,3 pkt	2.	0,6 pkt	Kamil Stoch
2.	11 lutego	2017	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	139,0 m	138,0 m	260,2 pkt	1.	–
3.	16 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	108,5 m	110,5 m	256,2 pkt	1.	–

Zwycięstwa w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skład	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	3 grudnia	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	[k]	139,0 m	139,0 m	1128,7 pkt (296,9 pkt)	–
2.	28 stycznia	2017	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	[d]	137,5 m	133,5 m	931,5 pkt (229,4 pkt)	–
3.	27 stycznia	2018	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	[b]	133,0 m	130,0 m	1092,0 pkt (260,1 pkt)	–

Miejsca na podium w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skład	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	3 marca	2012	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-97	[l]	86,5 m	92,0 m	877,5 pkt (215,8 pkt)	3.	14,1 pkt	Austria
2.	11 stycznia	2013	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	[e]	133,0 m	127,0 m	954,4 pkt (252,5 pkt)	2.	9,1 pkt	Słowenia
3.	9 marca	2013	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	[e]	119,0 m	127,5 m	1036,2 pkt (262,1 pkt)	3.	43,3 pkt	Niemcy
4.	22 marca	2014	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-139	[m]	133,5 m	130,0 m	1007,6 pkt (261,8 pkt)	2.	38,0 pkt	Austria
5.	23 stycznia	2016	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	[n]	130,5 m	131,0 m	1056,7 pkt (264,3 pkt)	3.	65,7 pkt	Norwegia
6.	3 grudnia	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	[k]	139,0 m	139,0 m	1128,7 pkt (296,9 pkt)	1.	–
7.	21 stycznia	2017	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	[o]	132,5 m	133,5 m	1111,2 pkt (282,2 pkt)	2.	5,1 pkt	Niemcy
8.	28 stycznia	2017	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	[d]	137,5 m	133,5 m	931,5 pkt (229,4 pkt)	1.	–
9.	11 marca	2017	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	[k]	124,5 m	128,5 m	986,7 pkt (237,9 pkt)	3.	13,0 pkt	Austria
10.	18 marca	2017	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-225	[d]	244,5 m	238,5 m	1538,6 pkt (403,8 pkt)	2.	34,0 pkt	Norwegia
11.	25 marca	2017	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	[d]	240,0 m	241,0 m	1493,8 pkt (379,6 pkt)	3.	57,8 pkt	Norwegia
12.	18 listopada	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	[d]	124,0 m	126,0 m	1006,5 pkt (254,5 pkt)	2.	17,3 pkt	Norwegia
13.	9 grudnia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	[o]	128,5 m	137,0 m	1082,8 pkt (267,7 pkt)	2.	0,8 pkt	Norwegia
14.	27 stycznia	2018	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	[b]	133,0 m	130,0 m	1092,0 pkt (260,1 pkt)	1.	–
15.	3 marca	2018	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	[b]	129,0 m	126,5 m	1113,2 pkt (278,8 pkt)	2.	11,3 pkt	Niemcy
16.	10 marca	2018	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	[b]	126,5 m	129,5 m	1039,8 pkt (241,2 pkt)	2.	58,9 pkt	Norwegia
17.	19 stycznia	2019	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	[p]	130,0 m	132,5 m	1117,2 pkt (267,5 pkt)	3.	40,3 pkt	Niemcy

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 2007/2008
																											punkty
q	q	q	35	52	q	43	38	q	41	q	-	-	-	q	41	-	-	44	31	36	50	48	q	q	-	-	0
Sezon 2008/2009
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	35	-	-	-	47	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2009/2010
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	35	q	q	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2010/2011
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	40	45	46	q	-	-	-	-	q		-	q	-	0
Sezon 2011/2012
																										punkty
q	19	q	45	q	46	39	40	37	30	28	34	27	25	18	38	28	26	47	28	q	12	40	12	17	-	108
Sezon 2012/2013
																											punkty
25	48	32	28	22	17	13	50	5	9	10	13	5	10	14	16	14	16	16	13	-	6	47	24	11	8	18	460
Sezon 2013/2014
																												punkty
6	21	5	27	13	10	21	19	28	20	27	23	19	10	23	10	-	-	20	16	10	q	q	15	25	20	8	15	398
Sezon 2014/2015
																															punkty
29	q	41	-	-	26	35	-	-	-	-	-	-	-	45	30	29	24	-	46	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	17
Sezon 2015/2016
																													punkty
46	18	34	15	18	q	30	32	36	35	28	26	12	12	13	41	30	30	39	-	-	-	dq	32	19	25	31	17	15	165
Sezon 2016/2017
																										punkty
5	8	5	5	2	12	15	12	7	6	5	9	5	12	13	18	6	1	4	7	1	11	13	14	12	14	985
Sezon 2017/2018
																						punkty
19	16	20	8	32	17	16	15	18	13	41	23	14	21	8	14	q	31	16	31	31	19	261
Sezon 2018/2019
																												punkty
29	53	q	36	41	26	42	q	q	q	40	34	25	30	50	21	-	-	-	33	37	30	-	-	-	-	35	-	25
Sezon 2019/2020
																											punkty
25	18	27	24	32	34	35	28	33	44	33	27	36	46	49	44	-	-	-	-	-	-	-	-	-	39	28	40
Sezon 2020/2021
																									punkty
20	-	-	25	31	-	-	44	35	31	48	-	-	-	-	-	-	-	-	38	-	-	-	-	-	17
Sezon 2021/2022
																												punkty
-	-	-	-	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	32	40	36	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2022/2023
																																punkty
q	50	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	27	-	-	-	-	-	-	-	-	-	4
Sezon 2023/2024
																																punkty
-	-	-	-	46	q	q	37	47	q	34	33	q	27	-	-	-	-	-	-	-	-	33	45	30	21	26	30	q	-	q	-	21
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 2006/2007
								-	7
Sezon 2007/2008
							11	10	-
Sezon 2011/2012
				-	-	7	6	3	5
Sezon 2012/2013
			-	11	2	-	-	3	4
Sezon 2013/2014
					-	14	-	7	2
Sezon 2015/2016
				6	6	3	-	-	6
Sezon 2016/2017
				1	2	1	3	2	3
Sezon 2017/2018