Piotr Żyła – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Żyła

Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1987 Cieszyn
Klub	WSS Wisła
Wzrost	177 cm
Debiut w PŚ	21 stycznia 2006 w Sapporo (19. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	21 stycznia 2006 w Sapporo (19. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	17 marca 2013 w Oslo (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	17 marca 2013 w Oslo
Rekord życiowy	248,0 m na Letalnicy w Planicy (24 marca 2019)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Mistrzostwa świata złoto Lahti 2017 duża druż. złoto Oberstdorf 2021 normalna złoto Planica 2023 normalna brąz Val di Fiemme 2013 duża druż. brąz Falun 2015 duża druż. brąz Lahti 2017 duża brąz Oberstdorf 2021 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach brąz Oberstdorf 2018 drużynowo brąz Planica 2020 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów srebro Rovaniemi 2005 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata w lotach 3. miejsce 2018/2019 3. miejsce 2019/2020 Turniej Czterech Skoczni 2. miejsce 2016/2017 Letnie Grand Prix 3. miejsce 2018 3. miejsce 2020
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Piotr Paweł Żyła^[1] (ur. 16 stycznia 1987 w Cieszynie^[2]) – polski skoczek narciarski, zawodnik klubu WSS Wisła, reprezentant Polski, olimpijczyk z Soczi 2014, Pjongczang 2018 oraz z Pekinu 2022.

Zdobywca siedmiu medali mistrzostw świata – dwóch złotych (2021 i 2023) i brązowego (2017) w konkursach indywidualnych oraz złotego (2017) i trzech brązowych (2013, 2015 i 2021) w konkursach drużynowych. Dwukrotny drużynowy brązowy medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich (2018 i 2020). Drużynowy wicemistrz świata juniorów z 2005. Drugi zawodnik 65. Turnieju Czterech Skoczni. Trzeci zawodnik Letniego Grand Prix 2018. W konkursach indywidualnych Pucharu Świata był 22 razy na podium (w tym dwukrotnie na 1. miejscu). Były rekordzista Polski w długości skoku narciarskiego. Wielokrotny medalista mistrzostw Polski, w tym pięciokrotny indywidualny mistrz (dwa tytuły zimą i trzy latem). Swój rekord życiowy (248,0 m) ustanowił 24 marca 2019 na Letalnicy w Planicy^[3][4].

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Lata 2004–2006[edytuj | edytuj kod]

Piotr Żyła zaczął skakać w wieku 8 lat.

W zawodach Pucharu Kontynentalnego zadebiutował 26 grudnia 2004 w Sankt Moritz. Pierwsze punkty w tym cyklu zdobył 14 stycznia 2005, zajmując 19. miejsce w Sapporo^[5]. Na Mistrzostwa Świata Juniorów 2005 zajął 13. miejsce indywidualnie, ex aequo z Anže Damjanem^[6], a w konkursie drużynowym zdobył, wraz z Pawłem Urbańskim, Wojciechem Toporem i Kamilem Stochem, srebrny medal^[7].

21 stycznia 2006 w Sapporo dostał szansę debiutu w Pucharze Świata. Już w swoim pierwszym starcie zdobył punkty, zajmując 19. miejsce. Dzień później ponownie, po raz ostatni w sezonie 2005/2006, znalazł się w czołowej trzydziestce. 4 lutego zwyciężył w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Villach^[8].

Lata 2006–2010[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2006/2007 czterokrotnie zdobywał punkty PŚ. Najwyższym zajętym przez Żyłę miejscem w tym cyklu było dziewiętnaste z Titisee-Neustadt. Wystartował również na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2007. W zawodach indywidualnych zajął 35. (skocznia duża) i 42. (skocznia normalna) miejsce, zaś w konkursie drużynowym reprezentacja Polski z Żyłą w składzie była piąta^[9].

We wrześniu 2007 zajął 8. miejsce w zawodach Letniego Grand Prix w Hakubie. W kolejnych latach osiągał słabsze wyniki. W sezonie 2007/2008 nie zdobył punktów Pucharu Świata. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008, gdzie wraz z reprezentacją Polski w konkursie drużynowym zajął 10. miejsce^[10]. W sezonie 2008/2009 dwukrotnie zajął 29. miejsce w Pucharze Świata w Zakopanem^[11]. Po słabym początku sezonu 2009/2010 został odsunięty od startów w PŚ. Również w Pucharze Kontynentalnym nie osiągał dobrych wyników, tylko raz awansując do drugiej serii^[12].

Lata 2010–2012[edytuj | edytuj kod]

Nie znalazł się w kadrze A polskich skoczków narciarskich w sezonie 2010/2011^[13]. Treningi w klubie, prowadzone pod nadzorem Jana Szturca zaowocowały lepszymi wynikami w Pucharze Kontynentalnym. Począwszy od zawodów w Sapporo Żyła rozpoczął regularne starty w Pucharze Świata. 21 stycznia w Zakopanem zajął 21. miejsce, wynik ten powtórzył 13 lutego na skoczni mamuciej w Vikersund. 29 stycznia 2011 roku stanął na najniższym stopniu podium w konkursie drużynowym w Willingen. Wystąpił też na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011. Na skoczni normalnej zajął 19. miejsce indywidualnie i 4. drużynowo, a na dużej – 21. indywidualnie i 5. drużynowo^[14].

W sezonie 2011/2012 Żyła powrócił do kadry A^[15]. W klasyfikacji generalnej rozpoczynających sezon letni zawodów Lotos Poland Tour zajął ostatnie, 57. miejsce^[16]. Na zawodach Letniego Grand Prix 2011 w Hakubie dwukrotnie zajął drugą pozycję^[17][18]. Po zajęciu 4. miejsca w Letnim Grand Prix w Klingenthal zapewnił sobie 5. pozycję w klasyfikacji generalnej cyklu^[19].

Przez cały sezon zimowy 2011/2012 startował w zawodach Pucharu Świata, zajmując głównie miejsca w drugiej dziesiątce. 4 grudnia 2011 po raz pierwszy w karierze uplasował się w pierwszej dziesiątce, zajmując 7. miejsce w Lillehammer^[20]. Wziął udział w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2012 na skoczni w Vikersund. Indywidualnie był 33., w drużynie zajął 7. miejsce. 26 lutego 2012 podczas konkursu drużynowego ustanowił rekord życiowy wynoszący 232,5 m. Tym samym pobił rekord Polski w długości lotu, należący uprzednio do Adama Małysza^[21]. 11 marca w Oslo powtórzył wynik z początku sezonu, zajmując 7. miejsce w konkursie Pucharu Świata^[22]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 19. pozycji z 267 punktami^[23].

Sezon 2012/2013[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2012/2013 Pucharu Świata pierwsze punkty zdobył dopiero w siódmym starcie, zajmując 30. pozycję w Garmisch-Partenkirchen. 9 stycznia 2013 w Wiśle zajął 6. miejsce. Wynik ten powtórzył 26 stycznia w Vikersund i 13 lutego w Klingenthal. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013. W indywidualnych konkursach zajął 23. miejsce na skoczni normalnej i 19. na skoczni dużej. W zawodach drużynowych zdobył, wraz z Maciejem Kotem, Dawidem Kubackim i Kamilem Stochem, brązowy medal^[24].

17 marca 2013 roku ex aequo z Gregorem Schlierenzauerem zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w Oslo. Było to jego pierwsze podium w karierze^[25]. Został piątym w historii polskim skoczkiem po Stanisławie Bobaku, Piotrze Fijasie, Adamie Małyszu i Kamilu Stochu, który wygrał konkurs Pucharu Świata^[26]. Tydzień później w przedostatnim konkursie sezonu zajął trzecie miejsce na Letalnicy w Planicy, a na zakończenie był piąty^[24]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata znalazł się na 15. miejscu z 485 punktami, Puchar Świata w lotach narciarskich 2012/2013 ukończył na 8. pozycji^[23].

Lata 2013–2016[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2013/2014 Pucharu Świata Żyła rozpoczął od 5. pozycji w Klingenthal, która okazała się być dla niego najlepszą w sezonie. Jeszcze dwukrotnie, w grudniu, zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, większość konkursów cyklu kończąc w drugiej i trzeciej^[27]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 20. pozycji z 343 punktami^[23]. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014, zajmując 34. pozycję indywidualnie na skoczni dużej, a także 4. w drużynie^[27].

Dwukrotnie stawał na podium Letniego Grand Prix 2014, zajmując 2. miejsce w Wiśle i Einsiedeln. Wystąpił we wszystkich konkursach Pucharu Świata 2014/2015. Indywidualnie siedmiokrotnie kończył je w pierwszej dziesiątce, głównie w drugiej połowie sezonu. Najwyżej znalazł się na 6. miejscu, 14 marca w Oslo^[28]. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 19. miejscu z 474 punktami^[23]. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015 indywidualnie był 33. na skoczni normalnej i 9. na dużej, natomiast w drużynie, wraz z Klemensem Murańką, Janem Ziobrą i Kamilem Stochem, zdobył brązowy medal^[28].

Na przełomie lipca i sierpnia 2015 zwyciężył w konkursie drużynowym oraz zajął 2. miejsce indywidualnie w zawodach rozgrywanych w Wiśle w ramach Letniego Grand Prix 2015. W sezonie 2015/2016 Pucharu Świata osiągał gorsze wyniki niż w poprzednich sezonach. W większości swoich startów nie zdobył punktów, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 12. pozycji. Występował też w Pucharze Kontynentalnym, raz zajmując 3. miejsce^[29].

Sezon 2016/2017[edytuj | edytuj kod]

Występy w Pucharze Świata 2016/2017 Żyła rozpoczął od miejsc w drugiej dziesiątce. W rozpoczynającym 65. Turniej Czterech Skoczni konkursie w Oberstdorfie był 7., następnie zajął 6. pozycję w Garmisch-Partenkirchen i 7. w Innsbrucku^[30]. Zawody w Bischofshofen ukończył na 3. miejscu – pierwszym na podium PŚ od 2013 – dzięki czemu w całym turnieju znalazł się na 2. pozycji, ustępując jedynie Kamilowi Stochowi^[31]. W styczniowych i lutowych zawodach Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce^[30].

Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Na skoczni normalnej zajął 19. miejsce, natomiast na skoczni dużej zdobył brązowy medal indywidualnie^[30], a w drużynie, wraz z Dawidem Kubackim, Maciejem Kotem i Kamilem Stochem, zdobył pierwszy w historii reprezentacji Polski złoty medal^[32]. 18 marca podczas konkursów lotów narciarskich na Vikersundbakken dwukrotnie, skokami na odległość 243 oraz 245,5 m poprawiał rekord Polski^[4]. W marcowych zawodach Pucharu Świata najwyżej sklasyfikowany był na 7. miejscu^[30]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 11. pozycji z 634 punktami^[23].

Sezon 2017/2018[edytuj | edytuj kod]

Dwukrotnie stawał na podium konkursów indywidualnych Letniego Grand Prix 2017: w lipcu był 3. w Hinterzarten, a w październiku zajął 2. miejsce w Hinzenbach. W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty. W najlepszym występie zajął 3. miejsce w konkursie w Willingen 4 lutego 2018. Poza tym jeszcze czterokrotnie, w zawodach rozgrywanych w listopadzie i grudniu 2017, zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce^[33]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 16. miejsce z 403 punktami^[23].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018. Indywidualnie zajął 17. pozycję, a w konkursie drużynowym, startując wraz z Stefanem Hulą, Dawidem Kubackim i Kamilem Stochem, zdobył brązowy medal^[33]. Znalazł się w składzie reprezentacji Polski na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018, ale ostatecznie nie wystąpił w żadnym z konkursów^[34].

Sezon 2018/2019[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2018 trzykrotnie zajmował miejsca na podium zawodów indywidualnych: w lipcu był 2. w Wiśle, w sierpniu zwyciężył w Einsiedeln, a we wrześniu zajął 2. pozycję w Râșnovie^[35]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 3. lokacie^[36].

W listopadowych i grudniowych zawodach sezonu 2018/2019 Pucharu Świata regularnie zajmował miejsca na podium. Był 3. w pierwszym konkursie w Ruce, 2. i 3. w Niżnym Tagile, a także dwukrotnie 2. w Engelbergu. W kolejnych tygodniach zajmował głównie lokaty w pierwszej i drugiej dziesiątce. Na przełomie stycznia i lutego 2019 w Sapporo i Oberstdorfie cztery razy z rzędu zajął 4. miejsce^[35]. 17 lutego 2019 zajął 3. pozycję w drugim z konkursów Willingen Five 2019. Cały turniej zakończył na 2. miejscu^[37].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Indywidualnie zajął 19. miejsce na skoczni dużej oraz 33. na normalnej, zaś konkurs drużynowy ukończył na 4. pozycji. W marcowych konkursach Pucharu Świata raz stanął na podium, zajmując 3. lokatę w pierwszym konkursie w Planicy^[35]. Cały sezon ukończył na 4. miejscu w klasyfikacji generalnej ze 1131 punktami. Zajął też 3. pozycję w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2018/2019^[23].

Sezon 2019/2020[edytuj | edytuj kod]

W ramach Letniego Grand Prix 2019 był 5. i 6. w konkursach rozgrywanych w Polsce, a także zajął 3. miejsce w zawodach w Hinzenbach i Klingenthal^[38].

W pierwszym indywidualnym konkursie sezonu 2019/2020 Pucharu Świata, 24 listopada 2019 w Wiśle upadł po skoku w pierwszej serii i zajął 35. miejsce w zawodach^[39]. W wyniku upadku nie odniósł poważnych obrażeń^[40]. W dalszej części sezonu wielokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów cyklu. W grudniu najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu, w konkursie w Oberstdorfie w ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni. Z kolei w styczniu 2020 w najlepszym występie, w drugim konkursie w Predazzo zajął 4. pozycję^[38].

15 lutego 2020 na mamuciej skoczni w Bad Mitterndorf odniósł drugie w karierze indywidualne zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata. Dzień później zajął 9. miejsce. W marcu najwyżej sklasyfikowany był na 6. lokacie w zawodach w Lahti^[38]. W klasyfikacji generalnej ukończył sezon na 11. miejscu z 617 punktami. Z kolei w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2019/2020 znalazł się na 3. pozycji^[23].

Sezon 2020/2021[edytuj | edytuj kod]

Zajął 3. miejsce w obu konkursach Letniego Grand Prix 2020 rozgrywanych w Wiśle^[41]. Na tej samej pozycji znalazł się w klasyfikacji generalnej cyklu^[36].

W większości konkursów sezonu 2020/2021 Pucharu Świata zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W listopadzie 2020 raz stanął na podium zawodów indywidualnych tego cyklu, zajmując 2. pozycję w Ruce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie był 7., a w zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Andrzejem Stękałą, Kamilem Stochem i Dawidem Kubackim, zdobył brązowy medal. W grudniowych konkursach Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był na 3. miejscu, w zawodach w Engelbergu. W styczniu 2021 trzykrotnie stawał na podium cyklu: był 3. w Garmisch-Partenkirchen i Titisee-Neustadt oraz 2. w Willingen. W lutym najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, w zawodach w Klingenthal^[41].

Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. W zawodach indywidualnych na skoczni normalnej zdobył złoty medal, o 3,6 punktu wyprzedzając drugiego Karla Geigera, zaś na skoczni dużej zajął 4. miejsce. W drużynie mieszanej był 6., zaś w zespole męskim, wraz ze Stękałą, Stochem i Kubackim, zdobył brązowy medal. W marcowych konkursach Pucharu Świata w Planicy najwyżej sklasyfikowany był na 7. pozycji^[41]. Sezon zakończył na 7. miejscu w klasyfikacji generalnej cyklu z 825 punktami^[23].

Sezon 2021/2022[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata najczęściej zajmował pozycje w drugiej dziesiątce. Pomiędzy listopadem 2021 a styczniem 2022 najwyżej w cyklu klasyfikowany był na 7. pozycji, w zawodach w Bischofshofen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022, gdzie indywidualnie był 21. na skoczni normalnej i 18. na dużej, a w drużynie męskiej zajął 6. miejsce^[42].

W lutym 2022 po powrocie do startów w Pucharze Świata zajął 3. miejsce w konkursie cyklu rozgrywanym w Lahti. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których zajął 15. lokatę indywidualnie i 5. w drużynie. W marcowych zawodach Pucharu Świata raz stanął na podium – w drugim konkursie w Oberstdorfie zajął 2. pozycję^[42]. Sezon ukończył na 14. miejscu w klasyfikacji generalnej cyklu z 480 punktami^[23].

Sezon 2022/2023[edytuj | edytuj kod]

Większość występów w zawodach indywidualnych Pucharu Świata 2022/2023 ukończył w pierwszej dziesiątce. Po raz pierwszy w sezonie na podium stanął 26 listopada 2022 w Ruce, zajmując 3. miejsce. W grudniu powtórzył ten wynik w pierwszym konkursie w Engelbergu, a na otwarcie 71. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. pozycję w Oberstdorfie. Pozostałe zawody turnieju kończył kolejno na 6., 10. i 10. lokacie^[43] i w jego klasyfikacji generalnej znalazł się na 4. miejscu^[23]. W rozgrywanych w styczniu i lutym 2023 konkursach Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji^[43].

Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej po pierwszej serii zajmował 13. miejsce, a w drugiej oddał skok na 105 metrów, ustanawiając nowy rekord Sredniej skakalnicy. Pozwoliło to Żyle na obronę tytułu mistrzowskiego; zawody ukończył o 2,6 punktu przed drugim Andreasem Wellingerem^[44]. W konkursie indywidualnym na skoczni dużej zajął 9. lokatę, w drużynie mieszanej był 8., a w zespole męskim zajął 4. pozycję. W marcowych zawodach Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był na 10. miejscu, a 1 kwietnia 2023 w Planicy zajął 3. pozycję^[43]. Sezon ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej z 984 punktami^[23].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 2003 ukończył naukę w Zespole Szkół Mistrzostwa Sportowego w Szczyrku^[45], natomiast w 2006 został absolwentem SMS w Zakopanem^[46]. Był studentem w dwóch instytutach zamiejscowych Wyższej Szkoły Edukacji w Sporcie na kierunku Wychowanie Fizyczne, specjalność trenersko-menadżerska. Początkowo studiował w Wiśle, ale po przeniesieniu filii uczelni do Bielska-Białej to właśnie tam dokończył studia licencjackie i obronił w 2017 swoją pracę dyplomową pt. Pewność siebie na przykładzie reprezentantów Polski kadry narodowej „A” w skokach narciarskich^[47].

W 2006 ożenił się z Justyną Lazar, kuzynką Adama Małysza^[48]. Mają dwoje dzieci: Jakuba (ur. 2007) i Karolinę (ur. 2012). 18 września 2018 odbyła się ich pierwsza sprawa rozwodowa^[49]. W listopadzie 2018 para otrzymała rozwód za porozumieniem stron^[50].

Piotr Żyła deklaruje przynależność do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego^[51]. Ma siostrę Dorotę, która uprawiała skoki narciarskie i snowboard.

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	34. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	21. miejsce (K-95), 18. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	4. miejsce[a]
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	6. miejsce[b]

Starty P. Żyły na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
34.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	118,0 m	–	108,7 pkt	170,0 pkt	Kamil Stoch
4.	17 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	druż.[a]	121,0 m	132,0 m	1011,8 pkt (233,5 pkt)	29,3 pkt	Niemcy
21.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	95,0 m	99,0 m	245,5 pkt	29,5 pkt	Ryōyū Kobayashi
18.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	133,0 m	132,5 m	255,5 pkt	40,6 pkt	Marius Lindvik
6.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[b]	118,0 m	125,5 m	880,1 pkt (215,9 pkt)	62,6 pkt	Austria

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2007 Sapporo	–	35. miejsce (K-120), 42. miejsce (K-90)
2011 Oslo	–	19. miejsce (K-95), 21. miejsce (K-120)
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	23. miejsce (K-95), 19. miejsce (K-120)
2015 Falun	–	33. miejsce (K-90), 9. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	19. miejsce (K-90), brązowy medal (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	19. miejsce (K-120), 33. miejsce (K-99)
2021 Oberstdorf	–	złoty medal (K-95), 4. miejsce (K-120)
2023 Planica	–	złoty medal (K-95), 9. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2007 Sapporo	–	5. miejsce[c]
2011 Oslo	–	4. miejsce (K-95)[d], 5. miejsce (K-120)[d]
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	brązowy medal (K-120)[e]
2015 Falun	–	brązowy medal (K-120)[f]
2017 Lahti	–	złoty medal (K-116)[g]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	4. miejsce (K-120)[h]
2021 Oberstdorf	–	6. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[i], brązowy medal (K-120)[j]
2023 Planica	–	8. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[k], 4. miejsce (K-125)[l]

Starty P. Żyły na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
35.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	103,0 m	–	76,9 pkt	189,2 pkt	Simon Ammann
5.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[c]	115,0 m	111,5 m	857,2 pkt (194,7 pkt)	143,0 pkt	Austria
42.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	indywid.	86,5 m	–	104,0 pkt	173,0 pkt	Adam Małysz
19.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	93,5 m	96,0 m	224,0 pkt	45,2 pkt	Thomas Morgenstern
4.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[d]	98,0 m	101,0 m	953,0 pkt (235,6 pkt)	72,5 pkt	Austria
21.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	121,0 m	124,5 m	232,9 pkt	43,6 pkt	Gregor Schlierenzauer
5.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.	127 m	–[m]	435,6 pkt (118,0 pkt)	64,4 pkt	Austria
23.	23 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	95,5 m	95,0 m	220,1 pkt	32,5 pkt	Anders Bardal
19.	28 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	indywid.	124,0 m	126,5 m	268,1 pkt	27,7 pkt	Kamil Stoch
3.	2 marca	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	druż.[e]	122,0 m	126,0 m	1121,0 pkt (270,6 pkt)	14,9 pkt	Austria
33.	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	89,5 m	–	101,1 pkt	151,6 pkt	Rune Velta
9.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	123,0 m	121,5 m	229,8 pkt	38,9 pkt	Severin Freund
3.	28 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	druż.[f]	123,0 m	123,0 m	848,1 pkt (216,2 pkt)	24,5 pkt	Norwegia
19.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	91,5 m	94,0 m	240,2 pkt	30,6 pkt	Stefan Kraft
3.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	127,5 m	131,0 m	276,7 pkt	2,6 pkt	Stefan Kraft
1.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[g]	130,5 m	123,0 m	1104,2 pkt (271,7 pkt)	–
19.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	128,5 m	121,0 m	228,7 pkt	50,7 pkt	Markus Eisenbichler
4.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[h]	121,5 m	119,5 m	909,1 pkt (227,4 pkt)	78,4 pkt	Niemcy
33.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	90,5 m	–	82,1 pkt	136,2 pkt	Dawid Kubacki
1.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	105,0 m	102,5 m	268,8 pkt	–
6.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. mix.[i]	100,0 m	93,0 m	837,6 pkt (236,8 pkt)	163,2 pkt	Niemcy
4.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	130,5 m	137,0 m	264,4 pkt	12,1 pkt	Stefan Kraft
3.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[j]	139,0 m	139,0 m	1031,2 pkt (285,7 pkt)	15,4 pkt	Niemcy
1.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	97,5 m	105,0 m	261,8 pkt	–
8.	26 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	druż. mix.[k]	101,0 m	99,5 m	846,0 pkt (257,4 pkt)	171,2 pkt	Niemcy
9.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	128,5 m	133,5 m	266,0 pkt	21,5 pkt	Timi Zajc
4.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[l]	131,5 m	133,0 m	1129,1 pkt (279,7 pkt)	49,8 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata w lotach[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2008 Oberstdorf	–	nie zakwalifikował się[52]
2012 Vikersund	–	33. miejsce
2018 Oberstdorf	–	17. miejsce
2020 Planica	–	7. miejsce
2022 Vikersund	–	15. miejsce
2024 Tauplitz	–	6. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2008 Oberstdorf	–	10. miejsce[d]
2012 Vikersund	–	7. miejsce[n]
2018 Oberstdorf	–	brązowy medal[h]
2020 Planica	–	brązowy medal[o]
2022 Vikersund	–	5. miejsce[p]
2024 Tauplitz	–	8. miejsce[q]

Starty P. Żyły na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
NQ	21 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	indywid.	165,0 m	–			145,0 pkt	Nie zakwalifikował się.
10.	24 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.[d]	168,0 m		–		573,8 pkt (150,1 pkt)	979,5 pkt	Austria
33.	24–25 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	indywid.	168,0 m	–	–[m]	–[m]	133,8 pkt	274,9 pkt	Robert Kranjec
7.	26 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	druż.[n]	223,5 m		232,5 m		1444,5 pkt (424,7 pkt)	203,9 pkt	Austria
17.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	190,0 m	183,5 m	198,5 m	–[m]	525,8 pkt	126,1 pkt	Daniel-André Tande
3.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[h]	212,5 m		204,0 m		1592,1 pkt (382,0 pkt)	70,1 pkt	Norwegia
7.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	221,5 m	224,5 m	227,0 m	224,5 m	828,6 pkt	48,6 pkt	Karl Geiger
3.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[o]	226,0 m		234,0 m		1665,5 pkt (431,6 pkt)	62,2 pkt	Norwegia
15.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	215,0 m	187,0 m	225,0 m	209,5 m	725,7 pkt	128,5 pkt	Marius Lindvik
5.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[p]	210,5 m		201,5 m		1495,8 pkt (374,6 pkt)	215,7 pkt	Słowenia
6.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	218,0 m	220,5 m	225,0 m	–[m]	626,4 pkt	21,0 pkt	Stefan Kraft
8.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[q]	212,5 m		177,5 m		1279,1 pkt (335,4 pkt)	336,3 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2005 Rovaniemi

–

13. miejsce

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2005 Rovaniemi

–

srebrny medal[r]

Starty P. Żyły na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	23 marca	2005	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	druż.[r]	94,0 m	95,0 m	978,0 pkt (247,5 pkt)	4,0 pkt	Słowenia[7]
13.	25 marca	2005	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	indywid.	89,5 m	88,0 m	223,5 pkt	28,5 pkt	Joonas Ikonen[6]

Igrzyska europejskie[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

2023 Kraków/Zakopane[s]

–

7. miejsce (K-95), 7. miejsce (K-125)

Drużynowo[edytuj | edytuj kod]

2023 Kraków/Zakopane[s]

–

5. miejsce (drużyna mieszana)[t]

Starty P. Żyły na igrzyskach europejskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
7.	29 czerwca	2023	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	indywid.	95,5 m	106,5 m	249,5 pkt	20,8 pkt	Daniel Tschofenig
5.	29 czerwca	2023	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	druż. miesz.[t]	105,5 m	102,0 m	767,2 pkt (240,3 pkt)	172,1 pkt	Austria
7.	1 lipca	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	indywid.	136,5 m	130,0 m	262,2 pkt	16,9 pkt	Dawid Kubacki

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon	Miejsce
2005/2006	51.
2006/2007	55.
2008/2009	81.
2010/2011	54.
2011/2012	19.
2012/2013	15.
2013/2014	20.
2014/2015	19.
2015/2016	35.
2016/2017	11.
2017/2018	16.
2018/2019	4.
2019/2020	11.
2020/2021	7.
2021/2022	14.
2022/2023	6.
2023/2024	25.

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2005/2006	–	–	–	–
2006/2007	–	–	–	–
2007/2008	–	–	–	–
2008/2009	–	–	–	–
2009/2010	–	–	–	–
2010/2011	–	–	–	–
2011/2012	–	–	–	–
2012/2013	1	–	1	2
2013/2014	–	–	–	–
2014/2015	–	–	–	–
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	1	1
2017/2018	–	–	1	1
2018/2019	–	3	4	7
2019/2020	1	–	–	1
2020/2021	–	2	3	5
2021/2022	–	1	1	2
2022/2023	–	1	3	4
2023/2024	–	–	–	–
Suma	2	7	14	23

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Uwagi
1.	17 marca	2013	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	135,5 m	133,5 m	270,1 pkt	*ex aequo z G. Schlierenzauerem
2.	15 lutego	2020	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	225,5 m	219,5 m	418,5 pkt	* Loty 2019/2020

Zwycięstwa w konkursach PŚ – noty sędziów[edytuj | edytuj kod]

Lp	Data	Miejscowość	Skocznia	K	HS	Skok	Nota A	Nota B	Nota C	Nota D	Nota E	Nota (skok)	Nota (styl)	Nota łączna	Nota końcowa
1.	17 marca 2013	Oslo	Holmenkollbakken	K120	HS134	135,5 m	19,0	19,0	19,0	20,0	19,0	87,9 pkt	57,0 pkt	137,1 pkt	270,1 pkt
						133,5 m	19,0	19,0	18,5	19,5	19,0	84,3 pkt	57,0 pkt	133,0 pkt
2.	15 lutego 2020	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K200	HS235	225,5 m	19,0	19,0	19,0	19,5	19,5	150,6 pkt	57,5 pkt	205,0 pkt	418,5 pkt
						219,5 m	19,0	19,0	19,0	19,5	19,5	143,4 pkt	57,5 pkt	213,5 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	17 marca	2013	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	135,5 m	133,5 m	270,1 pkt	1.	–
2.	22 marca	2013	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	212,5 m	216,5 m	402,5 pkt	3.	9,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
3.	6 stycznia	2017	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	131,0 m	137,0 m	275,8 pkt	3.	13,4 pkt	Kamil Stoch
4.	4 lutego	2018	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	142,0 m	138,5 m	245,1 pkt	3.	26,3 pkt	Johann André Forfang
5.	24 listopada	2018	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,0 m	–	135,0 pkt	3.	7,0 pkt	Ryōyū Kobayashi
6.	1 grudnia	2018	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	133,0 m	131,0 m	264,2 pkt	2.	0,2 pkt	Johann André Forfang
7.	2 grudnia	2018	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	126,0 m	133,0 m	258,9 pkt	3.	14,2 pkt	Ryōyū Kobayashi
8.	15 grudnia	2018	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	134,0 m	136,0 m	298,9 pkt	2.	4,7 pkt	Karl Geiger
9.	16 grudnia	2018	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	137,5 m	135,0 m	285,1 pkt	2.	9,3 pkt	Ryōyū Kobayashi
10.	17 lutego	2019	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	142,0 m	137,5 m	250,0 pkt	3.	24,4 pkt	Ryōyū Kobayashi
11.	22 marca	2019	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	242,0 m	234,0 m	437,3 pkt	3.	7,7 pkt	Markus Eisenbichler
12.	15 lutego	2020	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	225,5 m	219,5 m	418,5 pkt	1.	–
13.	28 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,0 m	137,0 m	294,1 pkt	2.	19,3 pkt	Markus Eisenbichler
14.	20 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	132,5 m	127,5 m	296,2 pkt	3.	9,2 pkt	Halvor Egner Granerud
15.	1 stycznia	2021	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	129,5 m	137,0 m	260,4 pkt	3.	21,7 pkt	Dawid Kubacki
16.	9 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	143,0 m	139,5 m	270,8 pkt	3.	10,8 pkt	Kamil Stoch
17.	31 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	137,0 m	–	135,0 pkt	2.	19,3 pkt	Halvor Egner Granerud
18.	25 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	120,5 m	129,5 m	268,0 pkt	3.	15,1 pkt	Stefan Kraft
19.	20 marca	2022	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	218,5 m	221,0 m	401,1 pkt	2.	6,8 pkt	Timi Zajc
20.	26 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	143,0 m	142,0 m	300,7 pkt	3.	12,1 pkt	Anže Lanišek
21.	17 grudnia	2022	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,0 m	139,0 m	312,3 pkt	3.	8,0 pkt	Anže Lanišek
22.	29 grudnia	2022	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,5 m	137,0 m	299,0 pkt	2.	13,4 pkt	Halvor Egner Granerud
23.	1 kwietnia	2023	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	234,0 m	–	233,3 pkt	3.	7,2 pkt	Stefan Kraft

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 2005/2006
																						punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	19	20	47	q	-	-	-	-	-	q	-	23
Sezon 2006/2007
																								punkty
32	-	q	-	-	-	-	-	-	-	q	-	-	42	19	20	-	27	q	24	33	q		-	34
Sezon 2007/2008
																											punkty
44	-	-	-	-	47	q	-	-	-	-	-	-	-	q	q	38	45	-	-	-	49	49	q	45	39	-	0
Sezon 2008/2009
																											punkty
-	-	-	-	-	44	q	34	41	46	36	-	-	29	29	q	-	38	-	-	-	-	-	-	-	-	-	4
Sezon 2009/2010
																							punkty
q	q	42	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2010/2011
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	31	26	21	32	31	31	46	27	31	21	28	26	-	37
Sezon 2011/2012
																										punkty
19	11	7	19	25	16	42	36	28	q	43	17	22	16	18	13	30	44	42	26	28	10	44	7	24	21	267
Sezon 2012/2013
																											punkty
36	43	48	-	-	36	37	31	30	22	30	6	18	26	22	6	10	22	13	6	-	12	15	9	1	3	5	485
Sezon 2013/2014
																												punkty
5	23	26	6	12	15	6	11	24	q	-	21	15	24	12	19	-	-	22	32	37	q	q	24	12	32	20	13	343
Sezon 2014/2015
																															punkty
14	17	24	33	15	10	46	24	15	26	17	13	33	8	29	27	16	11	23	14	9	18	12	15	18	10	20	6	8	41	10	474
Sezon 2015/2016
																													punkty
39	33	40	19	17	45	42	48	-	-	-	-	40	-	-	-	18	34	12	35	46	16	48	39	18	40	42	q	-	89
Sezon 2016/2017
																										punkty
17	11	20	16	30	20	9	7	6	7	3	7	11	6	10	9	8	10	12	27	18	9	23	23	7	11	634
Sezon 2017/2018
																						punkty
7	11	10	16	19	10	7	25	25	14	23	17	28	13	3	16	19	14	12	12	q	27	403
Sezon 2018/2019
																												punkty
6	3	5	2	3	2	2	6	11	42	13	7	10	19	11	4	4	4	4	10	4	3	26	33	11	9	3	4	1131
Sezon 2019/2020
																											punkty
35	13	24	35	9	8	33	5	15	12	27	7	4	9	8	8	8	21	35	1	9	9	21	37	6	23	26	617
Sezon 2020/2021