French
DeutschTadeusz Julian Nalepa – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik dyplomowany kawalerii | |
| Data urodzenia | 29 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 stycznia 1985 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Tadeusz Julian Nalepa (ur. 29 maja 1894, zm. 19 stycznia 1985 w Manchesterze) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Tadeusz Julian Nalepa urodził się 29 maja 1894 roku. Uczestniczył w I wojnie światowej i wojnie z bolszewikami. W listopadzie 1920 roku objął dowództwo 1 szwadronu 22 pułku Ułanów Podkarpackich[1][2].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 359. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku - korpusie oficerów kawalerii)[3]. Od zakończenia działań wojennych do wiosny 1926 roku pełnił służbę w 22 pułku ułanów w Radymnie[4][5]. 11 marca 1926 roku został przeniesiony do dowództwa 6 Samodzielnej Brygadzie Kawalerii w Stanisławowie na stanowisko I oficera sztabu[6]. 25 sierpnia 1926 roku otrzymał przeniesienie do 22 pułku ułanów w Brodach[7]. Z dniem 2 listopada 1926 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie w charakterze słuchacza Kursu Normalnego z jednoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów kawalerii[8][9].
Z dniem 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony służbowo do dowództwa 9 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Baranowiczach na stanowisko oficera sztabu[10]. 2 kwietnia 1929 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. 23 grudnia 1929 roku został zatwierdzony na stanowisku szefa sztabu Brygady Kawalerii „Baranowicze”[12]. Pełniąc służbę sztabową występował w barwach 22 pułku ułanów[13]. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Głównego w Warszawie na stanowisko referenta[14]. 28 stycznia 1931 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[15]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko Inspektora Środkowej Grupy Szwadronów KOP[16][17]. W 1934 roku został przeniesiony do 4 pułku strzelców konnych w Płocku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[18]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W 1938 roku został szefem sztabu Krakowskiej Brygady Kawalerii w Krakowie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku[19][20].
W latach 1939–1945 przebywał w niewoli niemieckiej, między innymi w Oflagu VII A Murnau. 29 kwietnia 1945 roku, po uwolnieniu z niewoli, został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i przydzielony do Kwatery Głównej 3 Brygady Strzelców Karpackich. W 1947 roku, po demobilizacji, pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 19 stycznia 1985 roku w Manchesterze. Pochowany na cmentarzu południowym w Manchesterze.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości (20 stycznia 1931)[21]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[22]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Laudyn 1929 ↓, s. 17.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 265, 784.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 165.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 643, 681.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 577, 603.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 83.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 34 z 25 sierpnia 1926 roku, s. 278.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 45 z 20 października 1926 roku, s. 369.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 331, 346.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 365.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 106.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 378.
- ↑ Rocznik Oficerów Kawalerii 1930 ↓, s. 60, 75.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 298.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 13.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 254.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145, 903.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 182.
- ↑ Steblik 1989 ↓, s. 587, 724.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 311.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 365.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerów Kawalerii 1930. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Władysław Laudyn: Zarys historii wojennej 22-go Pułku Ułanów Podkarpackich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Łaszczewski, Tadeusz Julian Nalepa, Lubelszczyzna 1939 r. [1].