Szef sztabu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Szef sztabu – stanowisko etatowe przewidziane dla oficera stojącego na czele sztabu.

Szef sztabu kieruje pracą sztabu i koordynuje działalność jego wszystkich komórek funkcjonalnych. Jest bezpośrednim podwładnym dowódcy oraz przełożonym szefów komórek organizacyjnych sztabu. Odpowiada za utrzymanie na odpowiednim poziomie stanu wyszkolenia i dyscypliny wojskowej swoich podwładnych[1]. Jego obowiązkiem jest zapewnienie właściwego funkcjonowania systemu dowodzenia i łączności, a także przygotowanie pododdziału (oddziału) dowodzenia do organizowania i zabezpieczenia funkcjonowania stanowisk dowodzenia. Podczas realizacji cyklu decyzyjnego procesu dowodzenia szef sztabu jest pośrednikiem między dowódcą a podległymi mu zespołami funkcjonalnymi. Czuwa nad poprawnością przebiegu planowania, w tym nad dyscypliną czasową pracy. Nadzoruje opracowanie wariantów działania i jest odpowiedzialny za przygotowanie i przebieg poszczególnych odpraw. Po podjęciu decyzji do działania koordynuje opracowanie i dystrybucję dokumentów rozkazodawczych[1].

Najwyższym, w strukturze organizacyjnej, sztabem Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jest Sztab Generalny Wojska Polskiego. Szef Sztabu Generalnego WP jest najwyższym pod względem pełnionej funkcji żołnierzem w czynnej służbie wojskowej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Wołejszo (red.) 2013 ↓, s. 144.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]