ORP Lublin – Wikipedia, wolna encyklopedia
ORP „Lublin” w Świnoujściu | |
Typ | |
---|---|
Projekt | 767 |
Oznaczenie NATO | Lublin |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki | 8 grudnia 1987 |
Wodowanie | 12 lipca 1988 |
Marynarka Wojenna | |
Wejście do służby | 12 października 1989 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność | pełna – 1675 t |
Długość | 95,8 m |
Szerokość | 10,8 m |
Zanurzenie | 2,38 m |
Napęd | |
3 silniki spalinowe Cegielski-Sulzer 6ATL25D o mocy 1320 kW każdy, napędzające 3 śruby | |
Prędkość | 16,5 w. |
Uzbrojenie | |
4 morskie zestawy rakietowo-artyleryjskie ZU-23-2MR Wróbel II składające się z podwójnej armaty 23 mm i podwójnej wyrzutni rakiet przeciwlotniczych Strzała 2M, 9 wyrzutni ładunków wydłużonych ŁWD-100/5000 |
ORP Lublin (821) – pierwszy polski okręt transportowo-minowy typu Lublin.
Banderę podniesiono na nim 12 października 1989 roku. Okręt wchodzi w skład 2. Dywizjonu Okrętów Transportowo-Minowych w Świnoujściu, należącym do 8. Flotylli Obrony Wybrzeża. Okręt przeznaczony jest do transportu żołnierzy desantu ze sprzętem i pojazdami, stawiania min morskich (jednorazowo zabiera 130 min) oraz ewakuacji ludzi.
Pierwszy w historii polskiej floty wojennej okręt dowodzony przez kobietę – kpt. mar. Katarzynę Mazurek[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ "Głos Szczeciński" - 30 listopada 2016, 1 grudnia 2016