Marcin Lijewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marcin Lijewski
Data i miejsce urodzenia	21 września 1977 ; Krotoszyn
Wzrost	197 cm
Pozycja	prawy rozgrywający
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
2019–2022	Górnik Zabrze
2023–	Polska
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Polska
	Mistrzostwa świata
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Marcin Lijewski (ur. 21 września 1977 w Krotoszynie) – polski piłkarz ręczny, występujący na pozycji prawego rozgrywającego, były reprezentant Polski i kapitan kadry narodowej, uczestnik igrzysk olimpijskich (Pekin 2008), wicemistrz świata z 2007 i brązowy medalista Mistrzostw Świata 2009. Brat Krzysztofa Lijewskiego. Od sezonu 2014/2015 zawodnik Wybrzeża Gdańsk. Od czerwca 2014 - wraz z Damianem Wleklakiem - członek duetu trenerskiego młodzieżowej reprezentacji Polski (jako trener współpracujący)^[3]^[4].

Jego córka Natalia gra zawodowo w siatkówkę^[5].

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku^[6].

29 marca 2023 roku został nominowany na stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski.

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Klubowa[edytuj | edytuj kod]

Wychowanek Ostrovii Ostrów Wielkopolski. W 1996 został graczem Wybrzeża Gdańsk i w jego barwach zadebiutował w polskiej ekstraklasie oraz w europejskich pucharach (w tym w Lidze Mistrzów). Z klubem z Trójmiasta odniósł ponadto pierwsze znaczące sukcesy w sportowej karierze, dwukrotnie z rzędu (w sezonach 1999/2000 i 2000/2001) zdobywając tytuł mistrza Polski. Przed sezonem 2001/2002 przeszedł do Orlenu (Wisły) Płock, z którym wywalczył trzecie mistrzostwo kraju (2001/2002). 1 lipca 2002 został zawodnikiem SG Flensburg-Handewitt (SGFH), w niedługim czasie stając się jedną z gwiazd Bundesligi. Jako gracz tego klubu zdobył mistrzostwo Niemiec (sezon 2003/2004), trzy razy z rzędu (lata 2003-2005) Puchar DHB oraz dwukrotnie docierał do finału Ligi Mistrzów (sezony 2003/2004 i 2006/2007). W barwach SGFH wystąpił łącznie w 286 oficjalnych spotkaniach, zdobywając w nich 1138 goli. 1 lipca 2008 został wytransferowany do HSV Hamburg, z którym dwa razy z rzędu (sezony 2008/2009 i 2009/2010) zdobył mistrzostwo oraz superpuchar Niemiec. W roku 2010 – wywalczył wraz z zespołem krajowy puchar, a w sezonie 2008/2009 osiągnął półfinał Ligi Mistrzów. W sezonie 2012/2013 triumfował z HSV w Lidze Mistrzów. W lipcu 2013 wrócił do Polski i Superligi, podpisując kontrakt z Orlen Wisłą Płock^[7]. W sezonie 2013/2014 wywalczył wicemistrzostwo kraju, a po jego zakończeniu został graczem Wybrzeża Gdańsk^[8], podpisując roczną umowę^[9]. W dniach od 29 listopada 2014 do 8 grudnia 2014, w barwach irańskiego Samen Al-Hojaj występował w 17. edycji Azjatyckiej Ligi Mistrzów^[10], w której jego drużyna zajęła 6 miejsce^[11].

Reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W kadrze narodowej zadebiutował mając 19 lat – 29 stycznia 1997 w wygranym 25:22 inauguracyjnym meczu preeliminacji do Mistrzostw Europy 1998 przeciwko Austrii w Kielcach^[12]. W latach 1997–2013 rozegrał 251 oficjalnych spotkań, zdobywając 711 bramek^[1]. W biało-czerwonych barwach wziął udział w 10 międzynarodowych imprezach rangi mistrzowskiej (IO, MŚ, ME). W 2007 wywalczył srebrny medal Mistrzostw Świata. W 10 spotkaniach tego turnieju strzelił 37 goli, zaliczając 24 asysty, dzięki czemu został wybrany do „Siódemki Gwiazd” MŚ 2007 na pozycji prawego rozgrywającego. 5 lutego 2007 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Złotym Krzyżem Zasługi^[13]. W 2009 zdobył brązowy medal Mistrzostw Świata w Chorwacji. Na zakończenie turnieju ponownie został wybrany do „Siódemki Gwiazd”, jako najlepszy prawy rozgrywający (w 10 meczach strzelił 34 gole i zaliczył 25 asyst). Po Mistrzostwach Świata 2013 ogłosił zakończenie reprezentacyjnej kariery.

Trenerska[edytuj | edytuj kod]

Od początku sezonu 2019/2020 do 11 września 2022 r. pełnił funkcję trenera Górnika Zabrze. 29 marca 2023 został nowym trenerem reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn^[14].