Jan Podiebradowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Podiebradowicz

Herb księstwa ziębickiego
Dziedziczny książę ziębicko-oleśnicki
Okres	od 31 maja 1536 do 29 kwietnia 1542
Poprzednik	Henryk II Podiebradowicz
Następca	Henryk III Podiebradowicz
Książę oleśnicki
Okres	od 29 kwietnia 1542 do 28 lutego 1565
Poprzednik	Henryk II Podiebradowicz
Następca	Karol II Podiebradowicz
iure uxoris Hrabia szydłowiecki
Okres	od 20 lutego 1536 do 12 lutego 1548
mąż	Krystyny Szydłowieckiej
Poprzednik	Krystyna Szydłowiecka
Następca	Mikołaj Radziwiłł Czarny
Książę ziębicki
Okres	od 1559 do 28 lutego 1565
Poprzednik	Izabela Jagiellonka
Następca	Karol Krzysztof Podiebradowicz
Dane biograficzne
Dynastia	Podiebradowie
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1509 Oleśnica
Data i miejsce śmierci	28 lutego 1565 Oleśnica
Miejsce spoczynku	Bazylika św. Jana Apostoła w Oleśnicy
Ojciec	Karol I Podiebradowicz
Matka	Anna żagańska
Rodzeństwo	Joachim Podiebradowicz, Henryk II Podiebradowicz, Jadwiga Podiebradówna, Jerzy II Podiebradowicz
Małżeństwo	Krystyna Szydłowiecka od 20 lutego 1536 do 1556
Dzieci	Karol Krzysztof Podiebradowicz
Małżeństwo	Małgorzata Brunszwicka od 8 września 1561

Jan Podiebradowicz, cz. Hanuš z Minstrberka, niem. Johann von Münsterberg-Oels (ur. 4 listopada 1509 w Oleśnicy, zm. 28 lutego 1565 tamże) – książę oleśnicki w 1542–1565 i ziębicki w 1559–1565, iure uxoris hrabia szydłowiecki w 1536–1547 jako mąż Krystyny Katarzyny, z oleśnickiej linii dynastii Podiebradów.

Urodził się jako czwarty syn i dziesiąte dziecko Karola I (1476–1536), księcia ziębicko-oleśnickiego, oraz jego żony Anny (ok. 1480–1541), księżniczki żagańskiej, córki Jana II Szalonego (1435–1504). Miał liczne rodzeństwo, braci: Henryka Starszego (1491), Joachima (1503–1562), Henryka Młodszego (1507–1548) i Jerzego (1512–1553), oraz siostry: Annę (1499–1504), Katarzynę (1500–1507), Małgorzatę (1501–1551), Kunegundę (1504–1532), Urszulę (1505–1539), Jadwigę (1508–1531) i Barbarę (1511–1539).

Jeszcze za życia ojca został dopuszczony wraz z braćmi Joachimem i Henrykiem Młodszym do współrządzenia w księstwach ziębickim i oleśnickim. Wspólnie dbali o rozwój rzemiosł swoich ziem, czego wydatnym dowodem było nadanie Srebrnej Górze statusu wolnego miasta górniczego (25 czerwca 1535). W odróżnieniu do braci i ojca będących luteranami, pozostał katolikiem i zapewnił równouprawnienie różnowierców w księstwach (1537). 20 lutego 1536 w Szydłowcu ożenił się z Krystyną Katarzyną (1519–1556), hrabiną szydłowiecką, córką Krzysztofa (1466–1532), kanclerza wielkiego koronnego, i Zofii Targowickiej. Został dopuszczony do zarządu tymi dobrami na równi z żoną. Wraz ze śmiercią ojca (31 maja 1536) i objęciem władzy przez brata Henryka Młodszego, został dziedzicznym księciem ziębicko-oleśnickim. W czasie zaślubin króla węgierskiego Jana Zápolyi (1487–1540) z Izabelą Jagiellonką (1519–1559), 23 lutego 1539 w Budzie został odznaczony Orderem Smoka.

Po kreacji brata Henryka na księcia bierutowskiego przez legnickiego Fryderyka II Wielkiego (1480–1547) został jedynowładcą w Oleśnicy. 29 kwietnia 1542 w Legnicy zawarł układ z braćmi potwierdzający swoje wyłączne prawo do rządów w księstwie i ustalający prawo senioratu dla dziedziczenia tych ziem.

Przodkowie[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Stefan Głogowski: Genealogia Podiebradów. Wyd. 2. Gliwice: Muzeum, 1997. ISBN 83-905035-2-2.brak strony w książce

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Genealogia Podiebradowiczów