DFS 230 – Wikipedia, wolna encyklopedia

DFS 230 B-1

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	zakłady DFS, Gotha, Hartig i Erla zakłady w Czechosłowacji
Typ	lekki szybowiec transportowy
Konstrukcja	mieszana
Załoga	2 lotników + 8 ludzi desantu
Historia
Data oblotu	1937
Lata produkcji	1938–1941
Wycofanie ze służby	1945
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	21,98 m
Długość	11,24 m
Powierzchnia nośna	41,30 m²
Masa
Własna	860 kg
Startowa	2100 kg
Osiągi
Prędkość dopuszczalna	290 km/h
Prędkość holowania	180 km/h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 stałe karabiny maszynowe MG 34 kal. 7,92 mm i 1 ruchomy karabin maszynowy MG 15 kal. 7,92 mm
Użytkownicy
Niemcy
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

DFS 230 – niemiecki lekki transportowy szybowiec wojskowy z okresu II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kiedy w Luftwaffe zaczęto tworzyć oddziały powietrznodesantowe uświadomiono sobie, że jest potrzebny środek transportu umożliwiające lądowanie desantu bez dużego rozproszenia. W tym celu pod koniec 1937 Hans Jacobs i jego współpracownicy: Heinrich Voepel, Adolf Wanner (obaj odpowiedzialni za aerodynamikę), Ludwig Pieler (statyka) i Herbert Lück (odpowiedzialny za rozwiązania konstrukcyjne) w Niemieckim Instytucie Badawczym Szybownictwa (DFS) w Darmstadt w ścisłej tajemnicy zaprojektowali lekki szybowiec DFS 230, mogący przewozić drużynę piechoty i nie wymagający dużego samolotu holującego. W oblotach prototypu brała udział najsławniejsza niemiecka lotniczka okresu II wojny światowej, Hanna Reitsch^[1][2].

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Górnopłat posiadał kadłub o prostokątnym przekroju ze spawanych rur, obciągnięty płóciennym pokryciem. Do startu używano odrzucanych kół, a do lądowania wykorzystywano amortyzowaną jesionową płozę, którą w celu skrócenia drogi lądowania owijano początkowo drutem kolczastym. Późniejsze wersje otrzymały rakiety hamujące lub spadochrony hamujące. Szybowiec mógł być uzbrojony w MG 34, który po wylądowaniu mógł być użyty do walki. Holowane były najczęściej przez: Ju 52, Me 110, Ju 87 i He 111. Jako zaczep holowniczy służyła linka stalowa o długości 40 m lub dyszel z rur stalowych o długości 1,5 m (hol sztywny)^[2][3][4].

W zakładach DFS, Gotha, Hartig i Erla wyprodukowano 1022 szybowce, kolejne 496 powstało w Czechosłowacji. Kadłub DFS 230 posłużył do budowy eksperymentalnego holowanego wiroszybowca transportowego Focke-Achgelis Fa 225^[3].

Warianty[edytuj | edytuj kod]

• A-1 – podstawowa wersja.
• A-2 – szkolna wersja A-1.
• B-1 – wersja o wzmocnionej konstrukcji.
• B-2 – szkolna wersja B-1.

Użycie bojowe[edytuj | edytuj kod]

Maszyny te wykorzystywano od maja 1940 do końca wojny. Brały udział w operacjach nad Belgią (bitwa o Fort Eben-Emael), Bałkanami, Kretą (operacja Merkury) i na froncie wschodnim. Z szybowców DFS 230 zaopatrzonych w rakiety hamujące został wysadzony desant, który 12 września 1943 uwolnił Benito Mussoliniego (operacja Eiche)^[2]. Jednak od desantu na Kretę, który okupiono dużymi stratami, szybowce wykorzystywano coraz częściej do lotów zaopatrzeniowych, np.: zaopatrywanie grup czołgów w paliwo, transport towarów wielkogabarytowych na tyły oraz transport rannych^[3][5].

Ostatnie loty na DFS 230 wykonywano wiosną 1945 do oblężonego ówczesnego Breslau, m.in. 23 marca doleciało tam kilka szybowców z dwoma działami 150 mm, które wylądowały na wewnętrznym lotnisku w okolicy dzisiejszego Placu Grunwaldzkiego^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]