Cierva C.30 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | Cierva Autogiro Company, A.V.Roe and Company Limited, Lioré et Olivier, Focke-Wulf Flugzeugbau GmbH |
Konstruktor | |
Typ | |
Konstrukcja | konstrukcja mieszana |
Załoga | 2 |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji | 1934 – ? |
Liczba egz. | ok. 140 |
Dane techniczne | |
Napęd | 1 silnik gwiazdowy Armstrong Siddeley Genet |
Moc | 140 KM (103 kW) |
Wymiary | |
Średnica wirnika | 11,38 m |
Długość | 6,01 m |
Wysokość | 3,38 m |
Powierzchnia nośna | 100 m² |
Masa | |
Własna | 553 kg |
Startowa | 816 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 177 km/h |
Prędkość przelotowa | 153 km/h |
Prędkość minimalna | 26 km/h |
Prędkość wznoszenia | 3,6 m/s |
Pułap | 4900 m |
Zasięg | 460 km |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
Wielka Brytania, Argentyna, Belgia, Dania, Francja, Hiszpania, Jugosławia, Japonia, Norwegia, Polska, Włochy, ZSRR |
Cierva C.30 – brytyjski wiatrakowiec rozpoznawczy skonstruowany przez Juan de la Cierva.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1932 roku hiszpański konstruktor Juan de la Cierva opracował nowy typ wiatrakowca, który otrzymał oznaczenie Cierva C.30. Różnił się od poprzednich konstrukcji wiatrakowców, gdyż nie posiadał skrzydeł, a siła nośna powstawała w czasie obrotu trójłopatowego wirnika. Sterowanie maszyną odbywało się za pomocą zmiany kąta płaszczyzny obrotu wirnika..
W 1933 roku prototyp został oblatany i spełnił warunki jakie był założone. Rozpoczęto jego produkcję w zakładach Avro. Sprzedano też licencję tego samolotu do Francji, gdzie w zakładach Lioré et Olivier był produkowany pod nazwą LeO C.30, oraz do Niemiec gdzie w zakładach Focke-Wulf produkowano go pod nazwą Focke-Wulf C 30 Heuschrecke. Sprzedano również licencję do Japonii, gdzie produkcji ich nie rozpoczęto lecz na jej podstawie opracowano własną konstrukcję Kayaba Ka-1.
Łącznie wyprodukowano ok. 140 wiatrakowców tego typu we wszystkich wytwórniach.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Wiatrakowiec C.30 miał konstrukcję mieszaną. Kadłub mieścił dwie odkryte kabiny, w obu znajdowały się urządzenia sterujące. Za silnikiem był umieszczony zbiornik paliwa oraz zbiornik oleju. Podwozie stałe trójpunktowe z kółkiem ogonowym. Siła nośna wytwarzana była przez trójłopatowy wirnik, którego wychyleniem można było sterować za pomocą drążka sterowego. Łopaty o konstrukcji dźwigarowej, kryte sklejką i płótnem. Usterzenie klasyczne. Napęd stanowił silnik gwiazdowy napędzający dwułopatowe śmigło ciągnące[1].
Użycie w lotnictwie
[edytuj | edytuj kod]Wiatrakowiec ten znalazł zastosowanie w lotnictwie Wielkiej Brytanii gdzie był stosowany jako samolot rozpoznawczy, ale także do komunikacji na niedużych odległościach, kontroli ruchu, fotografowania z powietrza itp.
Podobne zastosowanie znalazły wiatrakowce produkowane na licencji we Francji i w Niemczech. W Niemczech stosowano je także jako samoloty ratownicze oraz o przewozu towarów w trudnym terenie, a w lotnictwie morskim jako samolot do wykrywania min morskich.
Kilka krajów w tym Polska zakupiły po jednym lub kilku wiatrakowców, które używano jedynie do testów i badań.
Polska zakupiła jeden wiatrakowiec Cierva C.30, który zarejestrowano jako samolot cywilny (SP-ANN). Sprowadził go do Polski lotem płk pil. Bolesław Stachoń. Następnie poddano go testom w Instytucie Lotnictwa w celu sprawdzenia czy może zostać użyty jako samolot wojskowy mogący zastąpić balony obserwacyjne w Batalionie Balonowym. Próby te jednak były negatywne, gdyż okazało się, że brak jest możliwości utrzymywania z nim łączności, nie można go uzbroić oraz brak jest miejsca na spadochrony dla załogi. W związku z tym zrezygnowano z jego zastosowania w lotnictwie wojskowym, a zakupiony egzemplarz przekazano do Aeroklubu Pomorskiego w Toruniu, gdzie był używany do 1939 roku[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Skrzydlata Polska i 51/52'1970 ↓, s. 30.
- ↑ Sławiński 1983 ↓, s. 61-62.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Leszek Komuda. Wiatrakowce w Polsce do 1939 roku. „Skrzydlata Polska”. 51/52/1970, 20-27 grudnia 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Bohdan Arct: Samoloty świata. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1959.
- A. J. Jackson: British civil aircraft since 1919. Londyn: Putman, 1973. ISBN 0-85177-813-5.
- Kazimierz Sławiński: Lotnisko toruńskie 1920-1945. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski. Nr 20. ISBN 83-206-0378-1. OCLC 803099566.