Bór wilgotny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bór wilgotny (Bw) – siedlisko występujące na przejściu między borem mieszanym świeżym a borem bagiennym, w obniżeniach terenu na glebach glejobielicach. Woda gruntowa występuje dość płytko (ok. 1,3 m). Powierzchnię gleby pokrywa próchnica typu mor wilgotny lub mursz wysoki.

Głównym gatunkiem drzewostanu jest sosna zwyczajna, w II i IV krainie przyrodniczo-leśnej – świerk pospolity. Domieszkę stanowią brzoza brodawkowata i omszona. W podszyciu rosną kruszyna pospolita i jarząb pospolity.

Gatunki runa różnicujące bór wilgotny od boru świeżego:

• trzęślica modra
• borówka bagienna
• bagno zwyczajne
• płonnik pospolity

Gatunki częste:

• borówka czarna
• borówka brusznica
• wrzos pospolity
• siódmaczek leśny
• piórosz pierzasty

Bór wilgotny występuje we wszystkich krainach nizinnych na tarasach rzecznych, szczególnie w Krainie Mazursko-Podlaskiej i Mazowiecko-Podlaskiej.

Udział siedliska boru wilgotnego w ogólnej powierzchni leśnej Polski wynosi ok. 2%.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Bór wilgotny - Otwarta Encyklopedia Leśna