Bór świeży – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bór świeży
Ilustracja
Bór świeży w Wielkopolsko-Pomorskiej krainie przyrodniczo-leśnej, mezoregion Wysoczyzny Dobrzyńsko-Chełmińskiej
Symbol

Bśw

Tereny

nizinne

Gleby

bielicowe, rdzawe

Gatunki główne

sosna zwyczajna II–IV bonitacji

Gatunki domieszkowe

brzoza brodawkowata, w krainach II i V również świerk pospolity.

Gatunki podszytowe

jałowiec pospolity, dąb bezszypułkowy, jarzębina

Typ siedliskowy lasu

Bór świeży (Bśw) – siedlisko leśne występujące we wszystkich krainach przyrodniczo-leśnych na nizinach i częściowo w Krainie Karpackiej. Wykształca się na glebach typu bielicowego oraz glebach rdzawych, są to więc piaski różnoziarniste, głębokie i świeże o cienkiej warstwie kwaśnej próchnicy typu mor. Poziom wody gruntowej znajduje się w zasięgu systemów korzeniowych drzew.

W runie leśnym boru świeżego występują: borówka czernica, widłoząb kędzierzawy, rokiet gałązkowy i błyszczący. W warstwie podszytowej rosną: jałowiec, trzmielina i jarzębina. W składzie gatunkowym drzewostanów panuje sosna z domieszką brzozy, a w piętrze dolnym występują: buk, lipa, dąb, świerk i jodła.

Typowe gatunki runa różnicujące bór świeży od boru suchego:

Gatunki częste:

Udział tego typu siedliska w ogólnej powierzchni polskich lasów wynosi ok. 38%.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]