Isle of Man TT 1972

Vlag van Man TT van Man 1972
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 5 t/m 9 juni 1972
Organisator FIM
500 cc (Senior TT)
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Alberto Pagani
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
350 cc (Junior TT)
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
250 cc (Lightweight 250 cc TT)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams
125 cc (Lightweight 125 cc TT)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Rae
Zijspan (Sidecar 500 cc TT)
Snelste ronde Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser/Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik
Eerste Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Tweede Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser/Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret/Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret
Gilberto Parlotti had in 1971 meegedaan aan de boycot van de Isle of Man TT omdat hij het circuit te gevaarlijk vond. In 1972 stond hij echter aan de leiding van het wereldkampioenschap en terwijl zijn teamchef Giancarlo Morbidelli hem niet naar het eiland Man wilde sturen zag Parlotti een geweldige kans om zijn kansen op de wereldtitel te vergroten. De andere toprijders in de 125cc-klasse gingen niet naar het eiland Man. Het werd zijn eerste keer op de 60 km lange Mountain Course en daarom bereidde hij zich goed voor: met een geleende 750cc-Ducati reed hij minstens 60 trainingsronden (3.600 km). Tijdens de trainingen merkte Chas Mortimer, met vijftien starts een ervaren rijder op Man, een gevaarlijke situatie bij de Verandah op. Hij vroeg de organisatie een muurtje te verwijderen of af te dekken met strobalen, maar in plaats daarvan werden betonnen paaltjes geplaatst. Het verzoek van Mortimer om díe dan ten minste te voorzien van strobalen werd afgewezen. Parlotti nam bij de start meteen de leiding. Na de eerste ronde had hij al 15 seconden voorsprong op Chas Mortimer. In de tweede ronde liep zijn Morbidelli vast bij de Verandah. Hij werd zwaar gewond per helikopter[1] afgevoerd naar Nobles Hospital in Douglas, maar bleek bij aankomst al te zijn overleden. Hij werd postuum vijfde in het wereldkampioenschap 125 cc.

De TT van Man 1972 was de vijfde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1972. De races werden verreden van 5 t/m 9 juni 1972 op de Snaefell Mountain Course op het eiland Man. Door de Interval-start rijdt men eigenlijk een tijdrace. De Isle of Man TT kostte het leven aan Gilberto Parlotti, op dat moment de leider in het wereldkampioenschap 125 cc.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Al jaren was er kritiek op de veiligheid van de Mountain Course en steeds meer coureurs meden de Isle of Man TT. In het seizoen 1971 hadden de topcoureurs in de 125cc-klasse met elkaar afgesproken niet te rijden en in 1972 was de boycot nog veel groter: Jarno Saarinen, Ángel Nieto, Renzo Pasolini, Kent Andersson, Börje Jansson, Dave Simmonds en Dieter Braun kwamen niet naar het Eiland Man. Toen Gilberto Parlotti bij de Verandah verongelukte markeerde dat het einde van de TT als WK-race. Giacomo Agostini, een persoonlijke vriend van Parlotti, moest overgehaald worden om nog in de Senior TT te starten en verklaarde meteen na de race dat hij nooit meer op het eiland zou racen. Daar sloten Rodney Gould en Phil Read[2] zich bij aan. Nog enkele jaren bleef de TT op de WK-kalender staan, maar vanaf het seizoen 1977 gebeurde dat niet meer.

WK-klassen[bewerken | brontekst bewerken]

Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Vanwege de regen en de mist werd de Senior TT enkele uren uitgesteld. Bij de start gingen Giacomo Agostini en Alberto Pagani er meteen vandoor, waarbij Agostini gedurende de race een voorsprong van 8 minuten op Pagani opbouwde. Agostini had dan wel geen tegenstand, maar reed toch ruim 1½ minuut sneller dan in 1971. Hij won zijn tiende Isle of Man TT-race. Pagani werd tweede doordat Peter Williams bij de Bungalow viel. Pagani had nog 1½ minuut voorsprong op Mick Grant (Kawasaki H 1 R). Paul Cott en Clive Brown reden exact dezelfde tijd en werden beiden beloond met de achtste plaats en drie punten voor het wereldkampioenschap, maar ze namen alleen aan de TT van Man deel.

Uitslag Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 104.02 mph 2:10.34.4 15
2 Vlag van Italië Alberto Pagani MV Agusta 98.13 mph 2:18.25.8 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Padgett-Kawasaki 97.03 mph 2:20.00.0 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Cowley Seeley 96.10 mph 2:21.21.6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Chat-Yamaha 95.80 mph 2:21.48.2 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Dugdale-Yamaha 94.52 mph 2:23.43.8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Cowles-Matchless 93.66 mph 2:25.02.0 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Brown Suzuki 93.58 mph 2:25.09.4 3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Cott Seeley 93.58 mph 2:25.09.4 3
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Sanby Suzuki 93.33 mph 2:25.33.0 1
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Suzuki 93.24 mph 2:25.41.2
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Arter-Matchless
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Dugdale-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Kawasaki
DNF Vlag van Australië Jack Findlay JADA-Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Henderson Yamsel

Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

In de Junior TT leidde Giacomo Agostini van start tot finish, terwijl zijn teamgenoot Phil Read al in de tweede ronde uitviel met schakelproblemen. Beide MV-coureurs reden met de driecilinders (MV Agusta 350 3C). Agostini had getraind met de viercilinder (MV Agusta 350 4C), maar vond de driecilinder betrouwbaarder. De tegenstand van Yamaha doofde al snel uit: De machine van Rodney Gould liep al na enkele kilometers vast en nog in de eerste ronde blies de Yamaha van Chas Mortimer de temperatuurplug uit de cilinderkop om vervolgens ook vast te lopen. Jarno Saarinen kwam niet naar het eiland Man. Hij had er nooit gereden, maar vond het circuit ook te gevaarlijk. Achter Agostini ging de strijd tussen de Yamaha-privérijders Jack Findlay, Mick Grant en Tony Rutter. Die laatste werd tweede, terwijl Grant zijn machine zonder benzine over de finish moest laten rollen, 12 seconden voor Findlay.

Uitslag Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 102.03 mph 1:50.56.8 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 98.13 mph 1:55.21.4 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha 97.57 mph 1:56.01.1 10
4 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha 97.41 mph 1:56.13.0 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha 96.65 mph 1:58.21.4 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Yamaha 94.16 mph 2:00.13.8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha 92.98 mph 2:01.45.2 4
8 Vlag van Hongarije László Szabó Yamaha 90.52 mph 2:05.03.8 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Rae Yamaha 90.51 mph 2:05.04.8 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Lee Aermacchi 89.95 mph 2:05.59.6 1
15 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha 88.67 mph 2:07.40.8
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Honda 88.55 mph 2:07.50.8
21 Vlag van Duitsland Helmut Dähne Yamaha 86.70 mph 2:10.34.4
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Nicholls AJS 86.59 mph 2:10.44.2
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta versnellingsbak
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Dugdale-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Henderson Yamsel
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha vastloper
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha vastloper
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Dugdale-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Yamaha

Lightweight 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

De Lightweight 250 cc TT werd vanwege het slechte weer een dag uitgesteld, maar toen was het dan ook zonnig. Phil Read reed meteen een snelle openingsronde, zijn eerste ronde (met staande start) was zelfs de snelste van de race. Rodney Gould en John Williams hadden geen antwoord en bleven tot aan de finish op de tweede en derde plaats rijden.

Uitslag Lightweight 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 99.68 mph 1:30.51.2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 98.09 mph 1:32.19.6 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha 97.09 mph 1:33.16.4 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 95.98 mph 1:34.21.4 8
5 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha 95.93 mph 1:34.24.2 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Henderson Yamaha 95.26 mph 1:35.04.4 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha 95.13 mph 1:35.12.2 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dudley Robinson Yamaha 94.88 mph 1:35.27.4 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Yamaha 94.84 mph 1:35.29.8 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Rae Yamaha 92.86 mph 1:37.31.8 1
13 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha 92.34 mph 1:38.04.8
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 92.25 mph 1:38.10.0
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Dugdale-Yamaha 92.26 mph 1:39.14.2
21 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha 89.15 mph 1:41.35.0
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Padgett-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha

Lightweight 125 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Gilberto Parlotti kwam als leider in de WK-stand naar het eiland Man. Hij had zich uitstekend voorbereid: met een geleende 750cc-Ducati had hij minstens 60 trainingsronden (3.600 km) gereden. De Lightweight 125 cc TT werd met slecht weer verreden, maar Parlotti nam bij de start meteen de leiding. Na de eerste ronde had hij al 15 seconden voorsprong op Chas Mortimer. In de tweede ronde liep zijn Morbidelli vast bij de Verandah. Hij werd zwaar gewond per helikopter afgevoerd naar Nobles Hospital in Douglas, maar bleek bij aankomst al te zijn overleden. Chas Mortimer won de race met ruim 6½ minuut voorsprong op Charlie Williams (Yamaha) en 8 minuten voorsprong op Bill Rae (Maico).

Uitslag Lightweight 125 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 87.49 mph 1:17.38.2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 80.49 mph 1:24.23.0 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Rae Maico 79.29 mph 1:25.39.8 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lindsay Porter Honda 78.63 mph 1:26.23.0 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Hackett Honda 75.55 mph 1:28.44.0 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nev Watts Honda 76.40 mph 1:28.54.0 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Launchbury Maico 75.75 mph 1:29.40.6 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leigh Notman Yamaha 75.74 mph 1:29.41.4 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Morris Yamaha 75.70 mph 1:29.43.6 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Evans Yamaha 75.23 mph 1:30.17.4 1
DNF Vlag van Italië Gilberto Parlotti Morbidelli val door vastloper (†)
DNF Vlag van Hongarije László Szabó MZ

Sidecar 500 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Siegfried Schauzu had een goede week op het eiland Man. Eerst won hij de 750cc-zijspanrace, en later ook de 500cc-Sidecar TT. Hij had wel wat geluk nodig, want hij lag aanvankelijk op de derde plaats achter Klaus Enders en publiekslieveling Chris Vincent met de Münch-URS. Vincent viel in de tweede ronde echter uit bij Crosby en Enders een ronde later in Ramsey. Voor Siegfried Schauzu was het al zijn zevende zijspanoverwinning op Man. Hij won met 7 seconden voorsprong op Heinz Luthringshauser en Gerry en Nick Boret werden met een König derde. Georg Auerbacher was al tijdens de trainingen uitgeschakeld door een gebroken remschijf. Die veroorzaakte bij de 13e mijlpaal een voorwielslip waardoor Auerbacher ernstig schaaf- en snijwonden en een lichte rugblessure opliep. Enkele dagen later meldde Auerbacher dat hij nooit meer zou racen.

Uitslag Sidecar 500 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 91.85 mph 1:13.57.2 15
2 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik BMW 91.70 mph 1:14.04.6 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret Renwick-König 84.43 mph 1:20.27.4 10
4 Vlag van Duitsland Wolfgang Klenk Vlag van Duitsland Norbert Scherer BMW 83.62 mph 1:21.13.8 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Turrington BMW 82.32 mph 1:22.30.6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Hanks Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann BSA 80.07 mph 1:24.49.6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Woodhouse Vlag van Verenigd Koninkrijk Doug Woodhouse Honda 79.83 mph 1:25.05.4 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Dutton Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wright BMW 79.63 mph 1:25.18.0 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison BSA 79.60 mph 1:25..20.2 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Barker Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex MacFadzean BSA 79.47 mph 1:25.28.2 1
DNS Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW Auerbacher geblesseerd
DNF Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch-BMW
DNF Vlag van Zwitserland Rudi Kurth Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe CAT-Crescent
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael Casey Münch-URS
DNF Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW

Overige klassen[bewerken | brontekst bewerken]

Formula 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat hij in 1971 tweede was geworden won Ray Pickrell nu de Formula 750 TT met de Triumph T150 Trident voor zijn teamgenoot Tony Jefferies.

Uitslag Formula 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Pickrell Triumph 104.23 mph 1:48.36.0
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Triumph 103.46 mph 1:49.24.8
3 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki 98.33 mph 1:55.07.4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Nixon Triumph 96.12 mph 1:57.46.4
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 95.99 mph 1:57.56.8
6 Bob Steele Norton 95.31 mph 1:58.46.2
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Honda 95.10 mph 1:59.02.0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Nicholls Suzuki 98.45 mph 1:59.21.0
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Trollope Triumph 93.53 mph 2:01.02.6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Brown Suzuki 93.11 mph 2:01.35.2
11 Vlag van Duitsland Helmut Dähne BMW 92.65 mph 2:02.11.0
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Knight Triumph 90.90 mph 2:04.32.2
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Crooks-Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Norton
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Norton
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Dugdale-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Honda
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Norton

Production 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Ray Pickrell won zijn derde TT voor Triumph in de Production 750 TT. Peter Williams kreeg zijn Norton Commando moeilijk aan de praat en verloor bij de start al 35 seconden op Pickrell. Hij begon in te lopen, maar kreeg te maken met een bekend probleem van de Norton: de vierde versnelling viel weg. Hij moest de jacht op Pickrell opgeven, maar werd toch nog tweede.

Uitslag Production 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Pickrell Triumph 100.01 mph 1:30.34.0
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Norton 96.53 mph 1:33.48.8
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Nixon Triumph 94.04 mph 1:36.18.4
4 Vlag van Duitsland Helmut Dähne BMW 92.30 mph 1:38.07.2
5 Martyn Ashwood Norton 92.08 mph 1:38.21.0
6 Alistair Copeland Triumph 90.99 mph 1:39.32.0
7 Walter Baxter Norton 89.31 mph 1:41.24.2
8 Doug Lunn Honda 88.82 mph 1:41.57.6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Waterer Norton 88.21 mph 1:42.40.0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Baylie Honda 87.78 mph 1:43.10.2
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Norton

Production 500 TT[bewerken | brontekst bewerken]

De Production 500 TT was een van de spannendste races van 1972. Hoewel Stan Woods (Suzuki T 500) meteen de leiding nam en ook won, was het verschil met Roger Bowler (Triumph) op de eindstreep maar 7 seconden.

Uitslag Production 500 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Suzuki 92.20 mph 1:38.13.8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Bowler Triumph 92.09 mph 1:38.20.6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Honda 91.16 mph 1:39.20.6
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Knight Triumph 89.91 mph 1:40.43.8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Hugh Evans Kawasaki 89.63 mph 1:41.02.8
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Penny Kawasaki 88.29 mph 1:42.34.6
7 Bill Milne Kawasaki 88.00 mph 1:42.54.6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Loughridge Suzuki 87.25 mph 1:43.48.2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Boughey Honda 85.07 mph 1:46.27.0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Raymond Ashcroft Honda 54.58 mph 1:47.05.4

Production 250 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Uitslag Production 250 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Honda 85.32 mph 1:46.08.8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 84.06 mph 1:47.50.2
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Roberts Suzuki 83.34 mph 1:48.56.4
4 Dave Arnold Ducati 82.75 mph 1:49.26.8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Tuxworth Suzuki 82.72 mph 1:49.29.2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Evans Yamaha 79.60 mph 1:53.45.2
7 Vlag van Australië Vic Soussan Suzuki 79.23 mph 1:54.18.6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda 78.34 mph 1:55.36.2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Garner Honda 75.58 mph 1:58.15.8
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leigh Notman Yamaha 76.34 mph 1:58.38.0

Sidecar 750 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Uitslag Sidecar 750 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 90.97 mph 1:14.40.0
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk A. Sansum Chris Emmins Triumph 87.76 mph 1:17.24.0
3 John Barker Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex MacFadzean BSA 86.32 mph 1:18.41.6
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brandon Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Honda 84.99 mph 1:19.55.2
5 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW 84.88 mph 1:20.24.0
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Hanks J. Mann BSA 84.36 mph 1:20.31.2
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Horsepole Vlag van Verenigd Koninkrijk G. Horsepole Triumph 84.22 mph 1:20.39.2
8 Roy Woodhouse Doug Woodhouse Honda 81.93 mph 1:22.54.2
9 Ronbin Williamson Dave Smith Triumph 81.65 mph 1:23.11.8
10 Trevor Ireson M. Smith Triumph 81.31 mph 1:23.32.6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison BSA 81.12 mph 1:23.44.4
DNF Vlag van Zwitserland Rudi Kurth Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe CAT-Crescent
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret Renwick-König
DNF Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW
DNF Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1972 		FIM wereldkampioenschap wegrace
24e seizoen (1972) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1972
Vorige race:
Isle of Man TT 1971 		Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1973
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Isle_of_Man_TT_1972&oldid=67259827"