French
DeutschGrand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1978
.svg){kind=small} Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1978 | ||
|---|---|---|
 | ||
| Officiële naam | John Player British Grand Prix | |
| Land | Verenigd Koninkrijk | |
| Datum | 6 augustus 1978 | |
| Organisator | FIM | |
| 500 cc | ||
| Poleposition |  Michel Rougerie | |
| Snelste ronde |  Kenny Roberts | |
| Eerste | Kenny Roberts | |
| Tweede | Steve Manship | |
| Derde | Barry Sheene | |
| 350 cc | ||
| Poleposition | .svg){kind=small} Kork Ballington | |
| Snelste ronde | .svg){kind=small} Tom Herron | |
| Eerste | Kork Ballington | |
| Tweede | Tom Herron | |
| Derde | Mick Grant | |
| 250 cc | ||
| Poleposition | Kork Ballington | |
| Snelste ronde |  Toni Mang | |
| Eerste | Toni Mang | |
| Tweede | Tom Herron | |
| Derde | Raymond Roche | |
| 125 cc | ||
| Poleposition |  Eugenio Lazzarini | |
| Snelste ronde | Eugenio Lazzarini | |
| Eerste | .svg){kind=small} Ángel Nieto | |
| Tweede | Clive Horton | |
| Derde | Eugenio Lazzarini | |
| Zijspan | ||
| Poleposition | .svg){kind=small} Rolf Biland/ Kenneth Williams | |
| Snelste ronde | Rolf Biland/ Kenneth Williams | |
| Eerste | Alain Michel/ Stuart Collins | |
| Tweede | Rolf Biland/ Kenneth Williams | |
| Derde | Jock Taylor/ James Neil | |
De Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1978 was de tiende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1978. De races werden verreden op 6 augustus 1978 op het Silverstone circuit nabij Silverstone (Northamptonshire). In Silverstone werd de wereldtitel in de 350cc-klasse beslist. De wereldtitel in de 125cc-klasse werd al voor de start beslist, want Pier Paolo Bianchi had zijn been gebroken in de Grand Prix van Finland en kon daardoor niet starten.
500 cc[bewerken | brontekst bewerken]
De Britse 500cc-GP begon droog en opnieuw reed Wil Hartog aan de leiding. Hij werd even gepasseerd door Kenny Roberts, maar samen hadden ze een voorsprong op de rest van het veld. Barry Sheene zakte af naar de zesde plaats. Het begon te regenen terwijl iedereen op slicks reed. Hartog was een van de eerste uitvallers toen zijn motor op drie cilinders begon te lopen. De omstandigheden werden steeds slechter en Barry Sheene liet als eerste wielen met regenbanden monteren. Een aantal coureurs volgde dat voorbeeld, maar niet iedereen. Roberts deed het wel en won de race, maar Steve Manship (Suzuki) die op intermediates was gestart, bleef rijden en werd tweede, terwijl Sheene uiteindelijk derde werd. Door alle bandenwissels was niet iedereen overtuigd van de finishvolgorde: Marco Lucchinelli, die geen wielen had gewisseld, claimde de overwinning en diende tervergeefs een protest tegen de uitslag in. Kenny Roberts kon zelf niet uitsluiten dat hij de eerste plaats in Engeland ten onrechte had gekregen ("Ik word betaald om te rijden, niet om de ronden te tellen"), maar had in Duitsland in elk geval aan een vierde plaats genoeg om wereldkampioen te worden. Uiteindelijk bleek dat Roberts wel degelijk winnaar was.
Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]
350 cc[bewerken | brontekst bewerken]
In de 350cc-race liet Kork Ballington de snel gestarte Tom Herron vijftien ronden lang aan de leiding rijden. Ballington volgde samen met Michel Rougerie, tot hij het wel genoeg vond en met tien seconden voorsprong de wedstrijd won. Daarmee behaalde hij tevens zijn eerste wereldtitel. Herron eindigde de race als tweede en Mick Grant werd derde.
Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]
250 cc[bewerken | brontekst bewerken]
In de 250cc-race ontstond na de start een leuke strijd tussen Tom Herron, Alain Chevallier en Kork Ballington, terwijl de achtervolgende groep werd aangevoerd door Toni Mang. Ballington viel echter uit door een uitgelopen big-end. Chevallier viel en moest zijn race in het achterveld voortzetten, maar Mang reed de snelste raceronde en drie ronden voor het einde passeerde hij Tom Herron. Raymond Roche (Yamaha), die in de 350cc-race was uitgevallen, werd derde.
Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]
125 cc[bewerken | brontekst bewerken]
Pier Paolo Bianchi (gebroken been) kwam uiteraard niet aan de start in Silverstone, en dat betekende dat Eugenio Lazzarini al wereldkampioen was. Ángel Nieto was nu de enige Minarelli-coureur en hij nam meteen de leiding om die niet meer af te staan. Lazzarini moest nog even vechten met Thierry Espié, maar ze werden allebei ingehaald door Clive Horton, die eerst nog op de zevende plaats had gelegen. Horton pakte de tweede plaats, Lazzarini werd derde.
Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]
Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]
De zijspancoureurs hadden Zweden en Finland overgeslagen en kwamen pas op het kletsnatte circuit van Silverstone weer aan de beurt. Alain Michel en Stuart Collins leidden de race van start tot finish, Rolf Biland/Kenneth Williams werden met de BEO-Yamaha tweede en Jock Taylor/James Neil, die net een nieuwe sponsor hadden gevonden, werden derde.
Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos | Coureur | Bakkenist | Merk | Tijd | Punten |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Alain Michel | Stuart Collins | Seymaz-Yamaha | 45' 27" 56 | 15 |
| 2 | Rolf Biland | Kenneth Williams | BEO-Yamaha | +11" 36 | 12 |
| 3 | Jock Taylor | James Neil | Windle-Yamaha | +1' 02" 13 | 10 |
| 4 | Bill Hodgkins | John Parkins | Windle-Yamaha | +1' 10" 44 | 8 |
| 5 | George O'Dell | Cliff Holland | Schmid-Yamaha | +1' 23" 39 | 6 |
| 6 | Mick Boddice | Mick Burns | Yamaha | +1' 27" 92 | 5 |
| 7 | Jean-François Monnin | .svg){kind=small} Paul Gérard | Seymaz-Yamaha | 4 | |
| 8 | Dick Greasley | Gordon Russell | Busch-Yamaha | +1 ronde | 3 |
| 9 | Siegfried Schauzu | Lorenzo Puzo | Busch-Yamaha | 2 | |
| 10 |  Göte Brodin | Billy Gällros | Windle-Yamaha | 1 |
Bronnen, noten en/of referenties
Voetnoten |
· 
· 
· ·