Grand Prix-wegrace van Finland 1977

Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1977
Officiële naam Suomen Grand Prix
Land Vlag van Finland Finland
Datum 31 juli 1977
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Derde Vlag van Italië Gianfranco Bonera
350 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
Eerste Vlag van Japan Takazumi Katayama
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
250 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet

De Grand Prix-wegrace van Finland 1977 was de elfde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1977. De races werden verreden op 31 juli 1977 op het stratencircuit Imatra (Zuid-Finland). In Finland werden de wereldtitels in de 350cc-klasse en de 500cc-klasse beslist.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Voor Barry Sheene, die al verklaard had niet in de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije te willen starten, begonnen de problemen al in de training van de Grand Prix van Finland. Door technische problemen kon hij zich pas op het laatste moment verzekeren van poleposition. In de race lekte zijn Suzuki koelwater en Barry kon alleen maar hopen vóór Steve Baker te finishen, want dat was genoeg voor de wereldtitel. Baker kreeg echter ook al meteen problemen en zakte af naar het middenveld. Sheene werd zesde en daarmee wereldkampioen. Door de vele uitvallers was de race tamelijk saai. Johnny Cecotto won, Marco Lucchinelli, die de snelste start had gehad, werd tweede en Gianfranco Bonera werd derde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 46' 50" 0 15
2 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki +43" 0 12
3 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Suzuki +51" 6 10
4 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki +1' 04" 7 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki +1' 17" 2 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +1' 18" 7 5
7 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +1' 56" 5 4
8 Vlag van Italië Armando Toracca Suzuki +1 ronde 3
9 Vlag van België Jean-Philippe Orban Suzuki +1 ronde 2
10 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki +1 ronde
12 Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Zweden Bo Granath Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Finland Markku Matikainen Suzuki +2 ronden
16 Vlag van Canada Ron Kirkham Yamaha +2 ronden
17 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha +2 ronden
18 Vlag van Finland Ossi Nikkinen Yamaha +3 ronden
DNF Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki val
DNF Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Stu Avant Suzuki
DNF Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki val
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki
DNF Vlag van Finland Kimmo Kopra Suzuki
DNF Vlag van Finland Pentti Lehtelä Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Hogrel Suzuki
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Roberts Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Bernard Regoni Suzuki
DNQ Vlag van Finland Teuvo Laakso Suzuki
DNQ Vlag van Noorwegen Odd Arne Lände Suzuki
DNQ Vlag van Noorwegen Bent Slydal Suzuki
DNQ Vlag van Duitsland Toni Mang Suzuki
DNQ Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki
DNQ Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki
DNQ Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Nu Johnny Cecotto weer terug was na het grote ongeluk in Oostenrijk stond hij in Finland op de eerste startplaats, maar hij had zo veel wedstrijden gemist dat hij geen bedreiging vormde voor Takazumi Katayama. Na de start liepen Tom Herron en Jon Ekerold een beetje weg van de rest van het veld, maar Cecotto achterhaalde hen en liep verder weg samen met Ekerold. Het begon lichtjes te regenen op het moment dat de krukas van Cecotto's Yamaha het begaf. Iedereen stond op slicks, maar nu bleek dat de slicks van Michelin, die Katayama en Sarron gemonteerd hadden, veel meer grip op de vochtige baan hadden dan die van Dunlop. Daardoor konden Katayama en Sarron de kopgroep (Herron en Ekerold) passeren en eerste en tweede worden, waarbij Takazumi Katayama tevens zeker werd van de wereldtitel.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha 48' 14" 9 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +3" 3 12
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +5" 3 10
4 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +16" 0 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +42" 3 6
6 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1' 21" 6 5
7 Vlag van Finland Seppo Rossi Yamaha +1' 32" 1 4
8 Vlag van Italië Walter Villa Bakker-Harley-Davidson +1' 35" 3 3
9 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +1' 35" 5 2
10 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +1' 41" 9 1
11 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +1' 49" 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +2' 07" 1
13 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha +3' 44" 6
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bakker-Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha vastloper
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha vastloper
DNF Vlag van Italië Mario Lega Bakker-Morbidelli val
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha vastloper
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha vastloper
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
DNF Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha val
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha vastloper
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha vastloper
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Harley-Davidson vastloper
DNF Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha vastloper
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Alain Terras Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Peter Sköld Yamaha
DNQ Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha
DNQ Vlag van Venezuela José Cecotto Yamaha
DNQ Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli
DNQ Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Franz Meier Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-race maakten Mick Grant en Walter Villa zich meteen los van het veld. Achter hen vormde zich een grote, fel strijdende groep met Kork Ballington, Tom Herron, Patrick Fernandez, Mario Lega, Paolo Pileri en Barry Ditchburn. Walter Villa volgde Grant tot in de laatste ronde, om hem toen voorbij te gaan en de winst te grijpen. Ballington werd derde, terwijl Franco Uncini na een geweldige inhaalrace de hele groep voorbij was gegaan om toch nog vierde te worden.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Walter Villa Bimota-Harley-Davidson 46' 15" 3 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki +0" 3 12
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Yamaha +24" 3 10
4 Vlag van Italië Franco Uncini Bakker-Harley-Davidson +26" 5 8
5 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +28" 2 6
6 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +34" 7 5
7 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli +37" 9 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki +38" 4 3
9 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +38" 6 2
10 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +38" 9 1
11 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha +54" 8
12 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +1' 11" 2
13 Vlag van Venezuela Aldo Nannini Yamaha +1' 14" 3
14 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha +1' 25" 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +1' 33" 5
16 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha +1' 52" 2
17 Vlag van Finland Seppo Rossi Yamaha +2' 00" 8
18 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +2:09.3
19 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Bartol
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Roberts Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Philippe Bouzanne Yamaha val
DNQ Vlag van Finland Seppo Ojala Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Yamaha
DNQ Vlag van Finland Timo Haarala Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Yamaha
DNQ Vlag van Finland Seppo Kokkonen Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Mortimer Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Jean-Louis Guignabodet even de leiding nam in Finland, werd hij al meteen ingehaald door Pier Paolo Bianchi, terwijl Ángel Nieto al direct merkte dat er iets mis was met de gaskabel van zijn Bultaco. Zijn teamgenoot Ricardo Tormo reed voor het eerst op de 125 cc-machine, maar viel uit. Eugenio Lazzarini kon Bianchi schijnbaar nog een tijdje volgen, maar uiteindelijk won Bianchi met een ruime voorsprong op Lazzarini toen die een oververhitte motor kreeg. Lazzarini had toch nog ruim een minuut voorsprong op derde man Guignabodet.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli 46' 09" 6 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli +9" 6 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 16" 4 10
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli +1' 32" 7 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +1' 45" 8 6
6 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli +2' 20" 0 5
7 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane +2' 23" 2 4
8 Vlag van Zweden Benga Johansson Morbidelli +2' 23" 4 3
9 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli +2' 34" 8 2
10 Vlag van Italië Enrico Cereda Morbidelli +1 ronde 1
11 Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli +1 ronde
12 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Morbidelli +1 ronde
13 Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Bernd Schneider Bender +1 ronde
15 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Morbidelli +1 ronde
16 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Morbidelli +1 ronde
17 Vlag van Duitsland Alfred Schmid Morbidelli +1 ronde
18 Vlag van Argentinië Willy Pérez Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Bultaco
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Gert Bender Bender
DNF Vlag van België Julien van Zeebroeck Motobécane
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Jan Ubels Buton
DNF Vlag van Finland Johnny Wickström Yamaha
DNF Vlag van Finland Jukka Monto Yamaha
DNF Vlag van Zweden Hans Hallberg Morbidelli
DNF Vlag van Finland Juha-Matti Toivanen Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Bernhard Otto Seel-Maico
DNQ Vlag van Frankrijk Michel Baloche Motobécane
DNQ Vlag van Finland Auno Hakala Morbidelli

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de trainingen in Finland hielpen de baancommissarissen de gevallen Jean Philippe Orban van de baan, maar tot hun verbazing viel hij enkele momenten later opnieuw op dezelfde plaats. Dit keer betrof het echter Stu Avant, die een race-overall van Orban had geleend en waar dus ook de naam "Orban" achterop stond.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1977
FIM wereldkampioenschap wegrace
29e seizoen (1977)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1977

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1976
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1978