لهجه نجفآبادی - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
لهجه نجفآبادی یکی از لهجههای زبان پارسی است. فارسی نجفآبادی لهجهای از فارسی معیار است که با آن تفاوتهای آوایی، واژگانی و گهگاه ساختواژهای دارد. تفاوت لهجه نجفآبادی با دیگر لهجههای زبان پارسی، هم در زیر و زبر آوایش واژهها میباشد، و هم در آهنگ ادای جملهها است. لهجه نجفآبادی از نظر واژگان شبیه لهجه اصفهانی و از نظر بیان مانند لهجه شهرضایی است. در این لهجه بسیاری از کلمات کشدار ادا میشوند که آن را نسبت به لهجه اصفهانی متمایز میکند.[۱] کلمات خاص لهجهٔ نجفآبادی اکثراً وامگرفته از اصفهانی، زبانهای ایران مرکزی، لری، عربی و مختصری ترکی است.
نمونههایی از وامواژهها:
اصفهانی: یخده، دایزه، خارسو، بوسوره و …
زبانهای مرکزی ایران: سُبا (فردا)، مُن (من)
لری: هالولت (هالو ولد، برادر زن)، گپ، نحوه ادای مصوت اُ در کلماتی مانند کوچه و خون. این مصوت در حالتی بین مصوتهای ای و او بیان میشود.
عربی: حی باش (عجله کن)، عوج
ترکی: یُغور
برخی از واژهها مختص همین شهر بوده و در جاهای دیگر قابل فهم نیست.
منابع
[ویرایش]- ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانیشده از اصلی در ۲ آوریل ۲۰۱۵. دریافتشده در ۸ مارس ۲۰۱۵.