لهجه یزدی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

لهجه یزدی لهجه‌ای فارسی که در استان یزد رایج است. مردم بومی استان یزد به استثنای زرتشتیان و یهودیان یزد و مردم شهرستان های خاتم و ابرکوه به زبان فارسی با لهجه یزدی تکلم می‌کنند. خصوصیت اصلی گویش یزدی و تفاوت عمده آن با فارسی معیار بجز تفاوت آوایی و واژگانی، در تکیه و آهنگ کلام است‌.

لهجه یزدی
زبان بومی در	ایران استان یزد
منطقه	شهرستان یزد شهرستان تفت شهرستان مهریز شهرستان میبد شهرستان اردکان شهرستان خاتم شهرستان ابرکوه
تبار	هندواروپایی هندوایرانی ایرانی ایرانی غربی جنوب غربی زبان فارسی لهجه یزدی
سامانه نوشتاری	الفبای فارسی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹	–

واژگان[ویرایش]

زبانشناسان، لهجه های (نیم زبان ها) جدید ایرانی را به دو دسته باختری و خاوری تقسیم کرده اند که لهجه یزدی جزء نیم زبان‌های مرکزی دسته غربی است که در بخش غربی فلات ایران تا حدود مرزهای عراق رواج دارد. در لهجه یزدی آثار دیرینگی و آمیختگی کمتر با زبان عربی دیده میشود^[۱] عناصری از گفتار های غربی ایران در یزدی دیده می شود.

وجود زبان زرتشتیان ساکن یزد، به عنوان یکی از قدیمی ترین ساکنان سرزمین سبب اصالت واژگان و ادبیات یزدی شده است. زرتشتیان استان یزد در میان خود،به زبان نیاکانشان سخن میگویند.«این زبان که اصالتا زبان مادری برای بهدینان ایرانی محسوب می شود و از دیرباز با فارسی همزیستی داشته است، هم دارای فهرست درازی از واژه‌ها با بار معنایی و فرهنگی و ساخت آوایی متمایز است و هم در عین حال مفاهیم آن محل برخورد دو زبان و در نتیجه آزمایشگاهی زنده برای بررسی داد و س آنهاست.»^[۲]

بعضی از واژه های خاص :

تُرُش بالا = آبکش

خَش = خوب، (دگر یافته) خوش

بُوز = زنبور

کَلّه = سَر^[۳]

جستارهای وابسته[ویرایش]

• ایرج افشار
• دکتر عبدالحسین جلالیان

منبع[ویرایش]