لهجه کازرونی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

لهجه کازرونی یکی از لهجه‌های زبان پارسی است.^[۱] مردم کازرون در استان فارس به این لهجه صحبت می‌کنند. به دلیل مجاورت با مردمان با گویش لری شباهت اندکی با لری در آن یافت می‌شود. این گویش در استان بوشهر و مناطق اطراف کازرون نیز گویشورانی دارد.^[۲] آهنگ سخن گفتن با لهجه شیرازی، تا حد زیادی شبیه به این لهجه می‌باشد.

تاریخچه[ویرایش]

تا پیش از سده هشتم و نهم هجری خورشیدی، در شهر کازرون زبان پهلوی رایج بوده که با گذشت زمان، زبان پارسی جای زبان قدیمی کازرون را می‌گیرد.^[۳]از این زبان نوشته‌ها و گفته‌هایی در برخی از کتاب‌ها بجای مانده است.^[۴]

جمله پرسشی[ویرایش]

جمله: برای چه چیزی؟ (برای چی؟)

کازرونی: سی چه؟

جمله: این چیه؟

کازرونی: ای چِنَن؟

واژه[ویرایش]

واژه: ببین

کازرونی:سِی کو

واژه: شاید

کازرونی: گاسَم

واژه: خاک انداز

کازرونی: کَمچِه

واژه: دیروز

کازرونی: دیگ

واژه: عصر

کازرونی: پسین

واژه: پیدا

کازرونی: آلُیی

واژه: پرستو

کازرونی: پیرسوک

اصطلاح[ویرایش]

اصطلاح: تک و توک

کازرونی: تاک پیریک

اصطلاح: در جایی کسی را وادار به ماندن کردن و خسته کردن

کازرونی: کُترُم

اصطلاح: بیخ گلو

کازرون: بُت خِر

جمله[ویرایش]

نوع بیان یک جمله عادی:

جمله: خودش آمد و به من گفت دوستت دارم.

کازرونی: خودش اومَ وا ازُم گو دوست دارُم.

جمله: بابا این جوری نکن دیگه

کازرونی: عام (عمو) ایطو نَک نِه

جمله: به نظرم

کازرونی: بَنظَرُم

جمله اشاره‌ای[ویرایش]

نوع بیان یک جمله اشاره‌ای:

جمله: نانواییه کجاست؟ (یا نانواییها کجایند؟)

کازرونی: نونوُیی+کو کجانِ؟

نوع بیان یک جمله اشاره‌ای:

جمله: می‌گویم

میانه: میگُما

فعل[ویرایش]

نوع بیان فعل:

فعل: بود. هست. رفت

کازرونی: بی. هِسِّ. رَ

تخفیف زبانی[ویرایش]

جمله: آمد و به من داد و رفت.

کازرونی: اومَ دادُم وا رَ.

منابع[ویرایش]

• ایسنا^{[پیوند مرده]}

پانویس[ویرایش]