قاعده (فلسفه) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قاعده(به انگلیسی maxim)^[۱] بیان مختصر از یک اصل یا حکم اخلاقی اساسی است، بسته به مکتب فلسفی فرد به عنوان یک موضوع عینی یا فردی تلقی می‌شود. یک قاعده اغلب هدف آموزشی دارد و کنش‌های خاصی را برمی‌انگیزد. فرهنگ لغت فلسفه آکسفورد قاعده را چنین تعریف می‌کند:

عموماً به هرگونه قانون یا رهنمود زندگی ساده و قابل به خاطرسپاری، مثلاً "نه قرض بده نه قرض بگیر" اشاره دارند. آلفرد تنیسون در عمارت لاکسلی از "بار سبکی از قاعده‌ها که بر قلب دخترک سنگینی می‌کرد " سخن می‌گوید و قاعده‌ها عموماً با رویکرد عامیانه(folksy) یا سرمشقی(copy-book) به اخلاق منتسب می‌شوند.^[۲]

منابع[ویرایش]