Prorok – Wikipedia, wolna encyklopedia

Termin „prorok” jest kalką greckiego προφήτης (prophḗtēs, „rzecznika”, „adwokata”)[1] używanego w kontekście religijnym, które z kolei jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa „nabi”, oznaczającego osobę przemawiającą w imieniu Boga[2][3]. Wśród mów proroków pojawiały się m.in. zapowiedzi Sądu Ostatecznego, który poprzedzi seria wydarzeń. Z tego powodu słowo „prorok” zaczęło być z czasem utożsamiane z „przepowiadaczem przyszłości” i obecnie jest potocznie utożsamiane z „jasnowidzem” lub „wróżbitą”.

W religiach abrahamowych prorokiem jest osoba będąca w kontakcie z Bogiem, której zadaniem jest przede wszystkim objawiać wolę Bożą wobec ludzi, również zapowiadać nadejście Mesjasza lub przewidywać przyszłe wydarzenia. Nierzadko prorok jest jednocześnie założycielem jakiejś religii. W każdej jednak jego rola i znaczenie są nieco inne.

Prorocy w Biblii[edytuj | edytuj kod]

Stary Testament – Biblia hebrajska[edytuj | edytuj kod]

Biblia hebrajska definiuje proroków jako wysłanników Boga.

Prorocy więksi[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Prorocy więksi.

Prorocy mniejsi[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Prorocy mniejsi.

Pozostali prorocy[edytuj | edytuj kod]

Prorokinie[edytuj | edytuj kod]

Nowy Testament[edytuj | edytuj kod]

Prorocy w protestantyzmie[edytuj | edytuj kod]

Prorocy w kalwinizmie afrykanerskim[edytuj | edytuj kod]

Prorocy w adwentyzmie dnia siódmego[edytuj | edytuj kod]

Wspólni prorocy[edytuj | edytuj kod]

Prorokini Zreformowanego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego[edytuj | edytuj kod]

Prorocy w mormonizmie[edytuj | edytuj kod]

Prorocy w Ruchu Świętych w Dniach Ostatnich[edytuj | edytuj kod]

U mormonów prorokiem nazywany jest każdy kolejny prezydent Kościoła, począwszy od Josepha Smitha.

Prorocy Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich[edytuj | edytuj kod]

Prorocy Społeczności Chrystusa[edytuj | edytuj kod]

Prorocy w nowych ruchach religijnych[edytuj | edytuj kod]

Prorok w Rodzinie[edytuj | edytuj kod]

Prorokini w Życiu Uniwersalnym[edytuj | edytuj kod]

Prorocy islamu[edytuj | edytuj kod]

Koran uznaje za proroków 24 proroków biblijnych i jednego spoza Biblii – Mahometa. Do najważniejszych należą: Mahomet, Mojżesz oraz Isa (Jezus z Nazaretu) jako jeden z pomniejszych.

Pełna lista proroków islamskich:

  1. Adam
  2. Idris (biblijny Henoch)
  3. Nuh (biblijny Noe)
  4. Hud
  5. Saleh
  6. Ibrahim (biblijny Abraham)
  7. Lut (biblijny Lot)
  8. Izmail (biblijny Izmael)
  9. Ishak (biblijny Izaak)
  10. Jakub
  11. Jusuf (biblijny Józef)
  12. Ajub (biblijny Hiob)
  13. Szoaib (biblijny Jetro)
  14. Musa (biblijny Mojżesz)
  15. Harun (biblijny Aaron)
  16. Dhul-Kihl (prawdopodobnie biblijny Ezechiel)
  17. Dawud (biblijny Dawid)
  18. Sulejman (biblijny Salomon)
  19. Iljas (biblijny Eliasz)
  20. Al-Jasa (biblijny Elizeusz)
  21. Junus (biblijny Jonasz)
  22. Zakarijja (biblijny Zachariasz)
  23. Jahja (biblijny Jan Chrzciciel)
  24. Isa ibn Mariam (biblijny Jezus, syn Marii)
  25. Mahomet

Prorok zaratusztrianizmu[edytuj | edytuj kod]

Prorocy sikhizmu[edytuj | edytuj kod]

W sikhizmie pojęcie proroka nie istnieje. Jednak sikhowie mają podobne pojęcie – guru. Było dziesięciu Wielkich Guru, jednak nie wszystkie szkoły sikhizmu uznają każdego z nich (zwłaszcza tych ostatnich). Wspólny wszystkim jest tylko jeden – Guru Nanak.

Krytyka[edytuj | edytuj kod]

Ateizm[edytuj | edytuj kod]

Krytykę proroków i proroctw przeprowadził w dziele Testament ksiądz katolicki Jean Meslier[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Max Vasmer, Russisches etymologisches Wörterbuch Band 2 Band 2, 2017, ISBN 978-3-8253-0666-3, OCLC 1044732408 [dostęp 2021-08-28].
  2. Biblijne podstawy posługi słowa według Josepha ... [online], WSD Kielce [dostęp 2021-08-28].
  3. Tomasz Jelonek, PROROCY – GŁOSICIELE SŁOWA [online], Sympozjum 1(15) 2006 [dostęp 2021-08-28].
  4. Por. Łk 2,36-38.
  5. Bartłomiej Sokal, Dzieło Biblijne – 52. Czy Jan Chrzciciel był prorokiem? [online], biblista.pl [dostęp 2018-05-11] (pol.).
  6. Jan Meslier, Testament, Kraków 1955.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]