Pielgrzym (religia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pielgrzym, pątnik – człowiek odbywający wędrówkę do miejsca kultu, uczestnik pielgrzymki.

Słowo pochodzi od łacińskiego peregrinuscudzoziemiec. W przenośni: osoba wiele podróżująca po świecie. Etymologia słowa „pielgrzym” sięga starożytnej Grecji. Termin per-epi-demos oznaczał cudzoziemca, nierezydenta czy też przygodnego podróżnego. W wiekach średnich powstały różne formy pielgrzymowania:

  • pereginatio ad loca sancta – pielgrzymowanie do miejsc świętych[1],
  • pereginatio ad limina sanctorum – nawiedzenie miejsc, w których znajdowały się groby męczenników.

Po upadku Konstantynopola pątnicy z Europy zmierzali zwłaszcza do Rzymu i do Santiago de Compostela do grobu Jakuba Apostoła.

Muszla z drogi św. Jakuba

Dante Alighieri w „Vita Nuova[2] dzieli pielgrzymów na trzy grupy:

Zdaniem Dantego tylko pielgrzymujący do grobu Świętego Jakuba w pełni zasługują na miano "pielgrzymów".

Znani starożytni pątnicy chrześcijańscy

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. pielgrzym, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-03-15].
  2. Dante Alighieri, Vita Nouva [PDF] [dostęp 2017-12-27].