Piotr Dunin Borkowski (1898–1940) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Dunin Borkowski
Ilustracja
kapitan dyplomowany artylerii kapitan dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

17 maja 1898
Klimaszówka, gubernia podolska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

4–7 kwietnia 1940
Katyń, RFSRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1918–1932, 1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa
I Korpus Polski

Jednostki

Front Północny

Stanowiska

oficer sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa)

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons
Pałac w Klimaszówce wybudowany przez Kaliksta, dom rodzinny Piotra

Piotr Dunin Borkowski h. Łabędź (ur. 5 maja?/17 maja 1898 w Klimaszówce, zm. 4–7 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 maja 1898 w Klimaszówce, w ówczesnym powiecie płoskirowskim guberni podolskiej, w rodzinie Kaliksta i Marii z Wołowskich[1][2]. W 1917 ukończył szkołę realną w Płoskirowie[3]. W czerwcu tego roku jako junkier rozpoczął naukę w szkole artylerii w Kijowie[4].

Od października 1917 do czerwca 1918 służył w I Korpusie Polskim w Rosji, początkowo w Legii Podchorążych, a od 12 stycznia 1918 w załodze improwizowanego pociągu pancernego „Związek Broni”[5]. Równocześnie (do grudnia 1918) działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[4].

W trakcie wojny polsko-ukraińskiej (1918–1919) służył w załodze pociągu pancernego „Śmiały”. Podczas wojny polsko-bolszewickej brał udział w walkach w okolicach Grodna, Lwowa i Warszawy.

Po zakończeniu wojny służył w 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu[6][7]. Był autorem projektu odznaki pamiątkowej pułku. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 522. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony z macierzystego pułku do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1924/26[9][10]. Z dniem 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie[11]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1927 i 41. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12]. W listopadzie 1927 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko referenta[13][14], a następnie w Oddziale I Sztabu Generalnego. Z dniem 31 marca 1931 został przeniesiony w stan nieczynny[15][16] (jednocześnie unieważniono jego przeniesienie do Oddziału II SG)[17][18]. Z dniem 31 marca 1932 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 19 pułku artylerii lekkiej[19][20].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 służył w Sztabie Frontu Północnego na stanowisku oficera Oddziału IV[21].

Został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[22]. Między 4 a 7 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[22].

Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 2283[23]. Przy zwłokach Piotra Dunin-Borkowskiego zostały odnalezione: list, karta szczepień, kwit depozytowy, orzełek od munduru[24].

Jego żoną była Helena z Niezabytowskich, z którą miał synów Michała (ur. 15 stycznia 1931) i Stanisława (ur. 9 kwietnia 1932)[3][2]. Zamieszkiwali w majątku Bartasze, w powiecie szczuczyńskim[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia majora[30]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[31].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci, honorujący Piotra Dunin-Borkowskiego w Płocku.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 47.
  3. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  4. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
  5. ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 6.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 298, 564.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 741, 826.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 210.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924, s. 626.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 662, 749, 1365.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926, s. 342.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 123.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 314.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 437, 470, 1104.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 32.
  16. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 26.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 47.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 299.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932, s. 360.
  20. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 135, 631.
  21. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 337.
  22. ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 318.
  23. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-03-03].
  24. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 30. ISBN 83-7001-294-9.
  25. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  26. ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
  27. ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
  28. ↑ M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 „za zasługi, położone na polu organizacji armji”.
  29. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 437.
  30. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  31. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Dunin_Borkowski_(1898–1940)&oldid=71656996”