W 1995 r. przy I Zborze Kościoła Chrześcijan Baptystów we Wrocławiu powołana została społeczność odwołująca się do tradycji ewangelicko-reformowanej, która w 2000 r. usamodzielniła się, oddzielając od macierzystego kościoła. W 1997 r. w Poznaniu powstał niezależny zbór również odwołujący się do tej samej tradycji teologicznej i wywodzący się z podobnych kręgów towarzyskich. Od 2000 r. obie wspólnoty posługiwały się nazwą Ewangelicznego Kościoła Reformowanego. W 2003 r. kościoły we Wrocławiu i w Poznaniu sprzymierzyły się, jako jedna wspólnota zgłaszając formalny wniosek o przyjęcie do Konfederacji Ewangelicznych Kościołów Reformowanych. W 2004 r. powołany został sprzymierzony we wspólnotą kościół w Legnicy, istniejący do 2009 r., w kwietniu 2005 r. zaś jako kościół misyjny wspólnoty we Wrocławiu ustanowiony został kościół wGdańsku. Przez jakiś czas funkcjonowały także zrzeszone ze Wspólnotą społeczność w Lesznie oraz w Sanoku. 26 października 2006 r. kościoły we Wrocławiu i w Poznaniu uzyskały pełne członkostwo w Konfederacji Ewangelicznych Kościołów Reformowanych w ramach międzynarodowego prezbiterium Anselm[1]. W 2021 r. w ramach Konfederacji Ewangelicznych Kościołów Reformowanych zorganizowane zostało nowe międzynarodowe prezbiterium Hus, częścią którego zostały kościoły zrzeszone we wspólnocie[2]. 31 stycznia 2024 r. Wspólnota Ewangelicznych Kościołów Reformowanych w Polsce wpisana została do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych[3].
Kościoły zrzeszone we Wspólnocie Ewangelicznych Kościołów Reformowanych w Polsce przynależą do nurtu reformowanego w chrześcijaństwie protestanckim. Historycznymi punktami odniesienia są: teologia wypracowana przez przedstawicieli reformacjiszwajcarskiej, przede wszystkim Jana Kalwina, ale również dziedzictwo reformacji polskiej i polskiej teologii kalwińskiej.
Jako zrzeszenie kościołów protestanckich, Wspólnota opiera swoje nauczanie doktrynalne wyłącznie na chrześcijańskiej Biblii, postulując jej pełną samowystarczalność co do treści nauki chrześcijańskiej. Zasady wiary dookreślone są ponadto w historycznych dokumentach wyznaniowych, określających poprawny wykład Biblii dla kościołów, które zdecydowały się zobowiązać do przestrzegania treści tych wyznań wiary. Reguły wiary wyrażane przez pięć protestanckich solae również przyjmowane są jako prawidłowe streszczenie protestanckiego nauczania chrześcijańskiego (szczególnie co do źródeł wiary chrześcijańskiej, zbawienia i kultu): sola Scriptura (tylko Pismo), sola fide (tylko wiara), sola gratia (tylko łaska), solus Christus (tylko Chrystus), soli Deo gloria (tylko Bogu chwała)[4].
Jako wyznanie odwołujące się do tradycji ewangelickiej, w szczególności ewangelicko-reformowanej, Wspólnota Ewangelicznych Kościołów Reformowanych w Polsce naucza o całkowitej niezdolności człowieka do samodzielnego zwrócenia się ku Bogu, wyłącznie Bogu przypisując inicjatywę w rozpoczęciu relacji z człowiekiem poprzez udzielenie daru wiary (initium fidei). Dobre uczynki interpretowane są jako konieczny skutek obdarzenia człowieka wiarą przez Boga, nie jako ludzki wkład w poprawę czy podtrzymanie więzi z Bogiem. Sakramenty rozumiane są jako widzialne znaki i pieczęcie rzeczy niewidzialnych, ustanowione przez Boga dla uzewnętrznienia, potwierdzenia i zapewnienia o niezmienności Bożych obietnic. Przyjmując protestanckie nauczanie sakramentalne, wyróżnia się tylko dwa sakramenty (zwane również ustanowieniami): chrzest i eucharystię (Wieczerzę Pańską). Rozumienie chrztu określa reformowana teologia przymierza, udzielany on jest na wyznanie wiary dorosłym oraz dzieciom ludzi wierzących. Nabożeństwo (w niedzielę) rozumiane jest i odprawiane wedle porządku charakterystycznego dla nauki o nabożeństwie jako odnowieniu przymierza z Bogiem[8][9]. Eucharystia udzielana jest pod dwiema postaciami, chleba i wina, wszystkim wierzącym, w tym również dzieciom ludzi wierzących[10]. Działanie sakramentów i ich wpływ na człowieka uzależnione są tylko od tego, czy przyjmuje się je z wiarą, która to wiara jest darem Bożej łaski. Sakramenty udzielane są tylko w porządku nabożeństwa[11][12].
Wspólnota Ewangelicznych Kościołów Reformowanych w Polsce nie ordynuje kobiet do urzędu pastora. Nie są udzielane śluby parom innym niż heteroseksualne. Nauczanie społeczne kościołów zrzeszonych we Wspólnocie jest konserwatywne.