Hugenoci pojawili się w latach 40. XVI wieku, gdy doktryna religijnaJana Kalwina przyciągnęła szereg warstw społecznych, przede wszystkim mieszczaństwo, część szlachty oraz możniejsze rody, jak Burbonów i Chatillonów. Pierwszy synod narodowy miał miejsce w 1559 – ogłoszono na nim zbiór zasad wiary (Confessio Gallicana) i utworzono jednolitą organizację kościelną. W połowie XVI wieku na terenie Francji istniało 2 tysiące gmin hugenockich, zrzeszające około 400 tysięcy wyznawców.[1] W przeddzień rzezi, Hugenoci stanowili 10% obywateli Francji.[2] Po kilku latach, w 1562 uzyskano swobodę religijną, ale ruch spotkał się z oporem dworu (zwłaszcza Katarzyny Medycejskiej), który dostrzegał w kalwinizmie zagrożenie dla władzy centralnej[3]. Dwór został wsparty przez grupę feudałówkatolickich (Liga Katolicka).
Przywódca hugenotów Henryk, król Nawarry, gdy został królem Francji, wydał edykt nantejski (1598), który hugenotom przyznawał wolność wyznania. Zwalczali ich jednak kolejni władcy:
Spowodowało to likwidację protestantyzmu, zarówno jako organizacji kościelnej, jak i siły politycznej; rozwiązywanie zborów, banicjepastorów, przymusowe nawracanie na wiarę katolicką, wreszcie dragonady – wywołały w 1702 r. powstanie kamizardów. Hugenoci wyemigrowali w dużej części do Anglii, Prus, Szwajcarii i Niderlandów, czego skutkiem było osłabienie gospodarcze kraju.