Kazimierz Olszewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Olszewski
Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1917 ; Trześniów
Data i miejsce śmierci	29 sierpnia 2014 ; Warszawa
	Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 29 marca 1972; do 17 grudnia 1977
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Minister handlu zagranicznego
Okres	od 13 lutego 1971; do 29 marca 1972
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Janusz Burakiewicz
Następca	Tadeusz Olechowski
	Minister żeglugi
Okres	od 22 listopada 1973; do 10 kwietnia 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Jerzy Szopa
	Minister handlu zagranicznego i gospodarki morskiej
Okres	od 10 kwietnia 1974; do 21 listopada 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Jerzy Olszewski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Olszewski (ur. 9 sierpnia 1917 w Trześniowie, zm. 29 sierpnia 2014^[1] w Warszawie) – polski technik mechanik, polityk komunistyczny. Wiceprezes Rady Ministrów (1972–1977), minister handlu zagranicznego (1971–1972), minister żeglugi (1973–1974), minister handlu zagranicznego i gospodarki morskiej (1974) oraz poseł na Sejm PRL VII kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i Anieli. Posiadał wykształcenie niepełne wyższe i zawód technika mechanika, studiował na Politechnice Lwowskiej. W latach 1941–1943 służył w Armii Czerwonej, a od 1943 do 1947 w Wojsku Polskim. W latach 1947–1952 pracował w przemyśle włókien sztucznych.

W latach 1952–1959 był związany z resortem przemysłu chemicznego (dyrektor departamentu, podsekretarz stanu). W latach 1959–1962 i 1975–1977 był stałym przedstawicielem Rządu Polski w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej w Moskwie. Od 1962 do 1970 był I zastępcą przewodniczącego Komitetu Wykonawczego RWPG i I zastępcą przewodniczącego Komitetu Współpracy Gospodarczej z Zagranicą przy Radzie Ministrów. W latach 1971–1972 zastępca stałego przedstawiciela polskiego rządu w RWPG.

W 1945 wstąpił do PPR, a następnie do PZPR, od 1971 do 1981 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od 13 lutego 1971 do marca 1972 był ministrem handlu zagranicznego, a od 10 kwietnia 1974 do 21 listopada 1974 był ministrem handlu zagranicznego i gospodarki morskiej; od 22 listopada 1973 do 10 kwietnia 1974 był ministrem żeglugi; a od 29 marca 1972 do 17 grudnia 1977 był również wiceprezesem Rady Ministrów w rządach Piotra Jaroszewicza.

W latach 1976–1980 był posłem na Sejm PRL VII kadencji. W latach 1978–1982 był ambasadorem PRL w Związku Radzieckim. Wieloletni członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.

Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera B2-13-1d/1e)^[2].

Odznaczenia (lista niepełna)[edytuj | edytuj kod]

Order Budowniczych Polski Ludowej (1974)^[3]
Order Sztandaru Pracy I klasy^[1]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych^[4]
Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)^[5]
Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)^[6]
Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” (1972)^[7]
Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy, 1965)^[8]^[9]
Order Przyjaźni Narodów (ZSRR, 1982)^[10]
Order Ludowej Republiki Bułgarii (Bułgaria, 1967)^[11]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Jego żoną była Olga Olszewska (1920–1975). Małżeństwo miało syna Wojciecha (1947–1999)^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Kazimierz Olszewski, nekrolog. wyborcza.pl, 6 września 2014. [dostęp 2014-09-13].
↑ ^a ^b Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2014-09-13].
↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.
↑ Życiorysy nowych członków władz państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 38, 15 lutego 1971, s. 2.
↑ Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.
↑ Medale „Za Zasługi dla Obronności Kraju” dla członków rządu, „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.
↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, nr 7, 29 kwietnia 1972, s. 73.
↑ Olszewski Sig. Kazimierz Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it. [dostęp 2016-10-01]. (wł.).
↑ Order Odrodzenia dla G. Saragata. Odznaczenia włoskie dla przywódców polskich. „Dziennik Polski”. 246, s. 1, 16 października 1965.
↑ Odznaczenie ambasadora PRL w ZSRR K. Olszewskiego, „Dziennik Bałtycki”, nr 62, 29 marca 1982, s. 1.
↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 79, 4 kwietnia 1967, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Andrzej Friszke, Polska Gierka, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1995.
Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1996.
Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991, s. 407.
Informacje w BIP IPN.
Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.

[gw-1] Kazimierz Olszewski, nekrolog. wyborcza.pl, 6 września 2014. [dostęp 2014-09-13].

[groby-2] Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2014-09-13].

[3] Wręczenie odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 3.

[4] Życiorysy nowych członków władz państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 38, 15 lutego 1971, s. 2.

[5] Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.

[6] Medale „Za Zasługi dla Obronności Kraju” dla członków rządu, „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.

[7] Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, nr 7, 29 kwietnia 1972, s. 73.

[8] Olszewski Sig. Kazimierz Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it. [dostęp 2016-10-01]. (wł.).

[9] Order Odrodzenia dla G. Saragata. Odznaczenia włoskie dla przywódców polskich. „Dziennik Polski”. 246, s. 1, 16 października 1965.

[10] Odznaczenie ambasadora PRL w ZSRR K. Olszewskiego, „Dziennik Bałtycki”, nr 62, 29 marca 1982, s. 1.

[11] „Trybuna Robotnicza”, nr 79, 4 kwietnia 1967, s. 2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]