Janusz Hrynkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Janusz Hrynkiewicz
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1924 ; Ciechocinek
Data i miejsce śmierci	22 kwietnia 1988 ; Warszawa
	Minister przemysłu maszynowego
Okres	od 25 listopada 1967; do 23 grudnia 1970
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Kiejstut Żemaitis
Następca	Tadeusz Wrzaszczyk
	Minister przemysłu ciężkiego
Okres	od 25 czerwca 1965; do 21 listopada 1967
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Zygmunt Ostrowski
Następca	Franciszek Kaim
	Multimedia w Wikimedia Commons

Janusz Hrynkiewicz-Sudnik^[1] (ur. 15 sierpnia 1924 w Ciechocinku, zm. 22 kwietnia 1988) – polski magister inżynier łączności i polityk. Minister przemysłu ciężkiego (1965–1967) oraz minister przemysłu maszynowego (1967–1970).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Kazimierza i Eweliny. W 1962 uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera łączności na Politechnice Gdańskiej, w której od 1948 do 1950 był młodszym asystentem. Ponadto był członkiem Bratniej Pomocy, wiceprezes, następnie był wiceprezesem Komitetu Koordynacyjnego Federacji Polskich Organizacji Studenckich PG (1948–1950). W 1950 roku wiceprezes Zrzeszenia Studentów Polskich w Gdańsku i członek Rady Naczelnej ZSP w Warszawie. W 1941 aresztowany przez Gestapo, po czym do kwietnia 1945 był więziony w Auschwitz, Bremen, Neuengamme, Buchenwald, Flossenbürg i Dachau.

Od 1950 do 1951 pomocnik pracownika naukowo-badawczego w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji, następnie do 1954 wicedyrektor Zakładów Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. W okresie 1955–1961 naczelnik wydziału i wicedyrektor departamentu w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego i Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego. W późniejszym okresie był dyrektorem Warszawskich Zakładów RAWAR i pracownikiem Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji. W latach 1971–74 członek Rady i wiceprezes Naczelnej Organizacji Technicznej.

W 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był delegatem na V i VI zjazd partii. W latach 1964–1968 członek Komitetu Warszawskiego, następnie do 1971 zastępca członka Komitetu Centralnego. Od 1963 podsekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, następnie w latach 1965–67 minister przemysłu ciężkiego, po czym do 1970 minister przemysłu maszynowego. Od 1970 zastępca przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki do 1971 i Komisji Planowania przy Radzie Ministrów (1971–1980).

W trakcie pełnienia funkcji ministra blokował możliwość publikacji takim naukowcom jak Jacek Karpiński i Lech Michejda pracującymi nad polskimi maszynami informatycznymi^[2].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C31-tuje-5)^[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota odznaka "Zasłużony Działacz Związku Zawodowego Hutników" (1966)^[4]
Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1967)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-04-27] .
↑ Karta, nr 70, rok 2012, s.97
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-05-23] (pol.).
↑ Jakość - nowoczesność - warunki życia i pracy [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 234, 9 października 1966, s. 1.
↑ Radzieckie odznaczenia dla polskich obywateli [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 264, 6 listopada 1967, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
Informacje w BIP IPN

[1] Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-04-27] .

[2] Karta, nr 70, rok 2012, s.97

[3] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-05-23] (pol.).

[4] Jakość - nowoczesność - warunki życia i pracy [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 234, 9 października 1966, s. 1.

[5] Radzieckie odznaczenia dla polskich obywateli [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 264, 6 listopada 1967, s. 2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]