Data i miejsce urodzenia | 18 lutego 1950 Radomsko, Polska |
Pozycja | napastnik |
Kariera juniorska |
Lata | Klub | 1965 | Czarni Radomsko | 1966 | Hala Sportowa Łódź | |
Kariera seniorska[a] |
Lata | Klub | Wyst. | Gole | 1967–1969 | Start Łódź | | | 1970–1972 | Zawisza Bydgoszcz | | | 1972–1980 | Ruch Chorzów | 204 | (69) | 1980–1982 | RFC Seraing | | | 1982–1983 | Ruch Chorzów | 25 | (5 ) | 1983–1986 | Polonia Bytom | | | |
Kariera reprezentacyjna |
Lata | Reprezentacja | Wyst. | Gole | 1976 | Polska | |
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
Dorobek medalowy |
|
Odznaczenia |
|
Jan Janusz Benigier (ur. 18 lutego 1950 w Radomsku) – były polski piłkarz grający na pozycji napastnika. Z wykształcenia technik-metalurg.
Wychowanek Stali i Czarnych Radomsko (1965), zawodnik Hali Sportowej Łódź (1966, gdzie pod wodzą Leszka Jezierskiego zdobył tytuł mistrza Polski juniorów), Startu Łódź (1967–1969), Zawiszy Bydgoszcz (1970–1972), Ruchu Chorzów (1972–1980 i 1982–1983), belgijskiego RFC Seraing (1980–1982) i Polonii Bytom (1983–1986). Wyrósł ponad przeciętność w chorzowskim Ruchu, gdzie w ciągu 9 ligowych sezonów (1973–1980 i 1983) rozegrał 229 spotkań, strzelił 74 bramki, 3-krotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1974, 1975, 1979) i raz Puchar Polski (1974).
4-krotny reprezentant Polski, zadebiutował w meczu z Argentyną (1976), a zakończył grę w drużynie narodowej podczas spotkania z Iranem (1976). Srebrny medalista igrzysk olimpijskich w Montrealu w 1976 r. Po zakończeniu kariery zawodniczej, trener (utarła się opinia, że jest szkoleniowcem, który ratuje piłkarskie drużyny zagrożone degradacją do klas niższych), działacz i sędzia piłkarski, m.in. sekretarz Ruch Chorzów. Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Identyfikatory zewnętrzne: