Andrzej Szymczak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Szymczak

Data i miejsce urodzenia	8 września 1948 Konstantynów Łódzki
Data i miejsce śmierci	6 września 2016 Konstantynów Łódzki
Wzrost	193 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1964–1965 Sokół Konstantynów Łódzki 1966–1970 Włókniarz Konstantynów Łódzki 1970–1971 Śląsk Wrocław 1971–1976 Anilana Łódź 1977–1980 Voest Linz SBL 1981–1984 Anilana Łódź 1984–1985 HC Berchem
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1967–1984  Polska 229 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna Anilana Łódź
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Montreal 1976 piłka ręczna Mistrzostwa świata brąz Niemcy 1982 piłka ręczna Puchar świata srebro Szwecja 1974 piłka ręczna

Andrzej Szymczak (ur. 8 września 1948 w Konstantynowie Łódzkim, zm. 6 września 2016 tamże) – polski piłkarz ręczny, grający na pozycji bramkarza, reprezentant kraju w różnych kategoriach wiekowych, w tym w kategorii seniorów, brązowy medalista z Igrzysk Olimpijskich w Montrealu (1976) i brązowy medalista Mistrzostw Świata (1982). Srebrny medalista Pucharu Świata (1974). Był jednym z najlepszych bramkarzy na świecie, 13 października 1974 roku w Ljubljanie wystąpił w Reprezentacji Świata w spotkaniu z Jugosławią.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Konstantynowie pod Łodzią i w 1964 rozpoczął treningi w tamtejszym Sokole. Następnie był zawodnikiem Włókniarza Konstantynów, Śląska Wrocław i Anilany Łódź oraz austriackiego klubu Voest Linz. Karierę zawodniczą zakończył w Luksemburgu, w drużynie HC Berchem w sezonie 1984/1985. Wychowanek trenerów: Roberta Szklennika i Tadeusza Wadycha.

W latach 1967–1984 rozegrał 229 oficjalnych spotkań międzypaństwowych w seniorskiej reprezentacji Polski. Dwukrotnie brał udział w igrzyskach olimpijskich (1972 – 10 miejsce, 1976 – brązowy medal), cztery razy wystąpił na mistrzostwach świata (1970 – 13/16 miejsce, 1974 – 4 miejsce, 1978 – 6 miejsce, 1982 – brązowy medal) – najlepszy bramkarz turnieju w roku 1974, gdzie obronił 19 z 27 rzutów karnych. W 1984 był w kadrze przygotowującej się do startu na Igrzyskach w Los Angeles, jednak Polska wycofała się z imprezy. W zamian za to zorganizowano turniej Przyjaźń-84, w którym uczestniczył i zajął z drużyną 3. miejsce. Był ponadto brązowym medalistą Akademickich MŚ (1975) i finalistą Pucharu Bałtyku (1970).

Ośmiokrotny medalista Mistrzostw Polski: mistrz Polski (1983), 3-krotny wicemistrz kraju (1971, 1977, 1984) i 4-krotny brązowy medalista MP (1972, 1974, 1975, 1982). 2-krotny zdobywca Pucharu Polski (1973, 1977). Trener łódzkiej Anilany (1985–1989, 1990–1995), a w latach 1990–1992 drugi trener męskiej reprezentacji Polski, współpracujący z Michałem Kaniowskim.

Pod koniec życia zmagał się z problemami zdrowotnymi. W 2014 roku przeszedł zawał serca. Zmarł 6 września 2016 roku w Konstantynowie Łódzkim^[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i dwukrotnie Brązowym Medalem „Za wybitne osiągnięcia sportowe” (1976, 1982), uhonorowany Odznaką Diamentową z Wieńcem „Za Zasługi dla Piłki Ręcznej” (2013).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Władysław Zieleśkiewicz: Andrzej Szymczak (1948–2016). Miesięcznik „Handball Polska” nr 8 (112) 2016

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl